ตอนที่ 42 จ้าวแห่งนักล่าตายแล้ว?

เวลาตี 5 และท้องฟ้ายังคงมืด หลิน ฮวง ได้ตื่นขึ้นจากการหลับใหล

เขาได้ยินเสียงดังก้องจากที่ไกล มันเป็นเสียงที่ราวกับฟ้าผ่าหรือการทิ้งระเบิดอย่างต่อเนื่อง

แม้กระทั่งหน้าต่างของโรงแรมยังสั่นสะเทือน

 

“ฟ้าผ่า?”หลิน ฮวง คิด มันฟังดูแปลกๆเพราะเสียงมันดังราวกับมันมาจากปืนใหญ่

 

หลิน ฮวง เดินไปที่หน้าต่างและมองไปในท้องฟ้า

มันมืดและมีดาวไม่กี่ดวงเท่านั้น มันดูไม่เหมือนว่าฝนกำลังจะตกเลย

 

“หรือมันคือการต่อสู้ระหว่างจ้าวแห่งนักล่าและจ้าวแห่งมอนสเตอร์?”เขาคิด เช่นเดียวกับสิ่งที่หลิน ฮวง จินตนาการในหัว เสียงดังมันก็ได้ดังอยู่ไม่ถึงหนึ่งนาที และหายไป

 

จากนั้น หลิน ฮวง จึงปล่อยวางความคิด เนื่องจากมันยังมืดอยู่ เขาจึงกลับไปนอน

ก่อน7โมงเช้า แหวนจักรพรรดิของหลิน ฮวง ก็ได้สั่นและปลุกเขาเป็นครั้งที่สองในตอนเช้า

มันคือหยี่ เยว่หยู่ ที่โทรหาเขา

 

“มีอะไรผิดปกติกับเธอ ทำไมจึงโทรหาฉันเร็วนัก..”เขามองไปที่เวลา มันเป็นเวลา6:40 หลิน ฮวง พึมพำกับตัวเขาและรับสาย

“หลิน ฮวง มาที่ห้องของฉัน ฉันมีเรื่องสำคัญต้องบอก!”เธอตะโกนใส่โทรศัพท์อย่างร้อนรน

“เร็วไปไหม?”หลิน ฮวง กล่าว

“หยุดเกียจคร้าน มาเดี๋ยวนี้!”หยี่ เยว่หยู่ วางสายไป

 

หลิน ฮวง ล้างหน้าเขา เขาไม่แม้กระทั่งจะแปรงฟัน เขาเพียงบ้วนด้วยน้ำเปล่าและออกไป

เมื่อเขามาถึงห้องของหยี่ เยว่หยู่  เธอก็เดินไปมาด้วยท่าทางกังวล เธอไม่แม้แต่จะสังเกตเห็นถึงหลิน ฮวง ว่าเขาเข้ามาในห้องเธอแล้ว

“เกิดอะไรขึ้น?”หลิน ฮวง กล่าวขณะที่ปิดประตู มันเป็นเรื่องผิดปกติที่เห็นหยี่ เยว่หยู่ เช่นนี้

“จาง โป๋ ตายแล้ว!”เธอกล่าวขณะที่หันมามองหลิน ฮวง

“อะ-อะไรนะ..?!”หลิน ฮวง ตะกุกตะกัก เขาตกใจมาก“คุณหมายถึงจ้าวแห่งนักล่าที่เราได้พบเมื่อคืน?”

“ฉันตื่นขึ้นโดยเสียงที่ดังก้องในตอนตี4 ดังนั้น ฉันจึงคิดว่าพวกเขากำลังสู้กัน ฉันใช้สมบัติโบราณเพื่อสอดแนมการต่อสู้ของพวกเขา ในตอนแรก พวกเขากังต่อสู้กันไม่ไกลจากเทือกเขา จากนั้น พวกเขาก็ไปไกลและสองชั่วโมงหลังจากนั้น เขาก็ถูกฆ่าโดยมอนสเตอร์ และร่างของเขาก็ถูกกิน มอนสเตอร์ได้รับบาดเจ็บสาหัสและหนีไปผ่านใต้ดิน”หยี่ เยว่หยู่ กล่าว

“คุณได้แจ้งสมาคมหรือยัง?”หลิน ฮวง ถาม

“ฉันรายงานพวกเขาไปตอนประมาณ6โมงเช้า มันเป็นสิ่งแรกที่ฉันทำเมื่อฉันรู้ว่าเขาถูกฆ่า ฉันได้ส่งบันทึกของการต่อสู้ไปด้วย”หยี่ เยว่หยู่ ตอบกลับพลางพยักหน้า

“สมาคมบอกว่าอย่างไร?”หลิน ฮวง ถาม

“พวกเขาบอกว่าจ้าวแห่งนักล่าคนต่อไปจะต้องใช้เวลาอย่างน้อย2วันเพื่อมาถึง...”หยี่ เยว่หยู่ ตอบกลับด้วยใบหน้าเศร้าหมอง“อย่างไรก็ตาม ตอนนี้จ้าวแห่งมอนสเตอร์มันบาดเจ็บสาหัส มันจะนำกองทัพมอนสเตอร์มาเพื่อฆ่ามนุษย์รอบเมืองเพื่อแย่งชิงดวงแสงแห่งชีวิตเพื่อนำไปรักษามันก่อนที่จ้าวแห่งนักล่าคนต่อไปจะมา”

“ทำไมคุณถึงไม่นำจ้าวแห่งนักล่ามาที่นี่ด้วยประตูสีเขียวของคุณ?มันจะไม่เร็วกว่า?”หลิน ฮวง ออกความคิดเห็น

“ประตูไม้เขียวคืออุปกรณ์มิติระดับทั่วไป มันไม่ใช่เวทมนต์อย่างที่นายคิด มันมีข้อจำกัดมากมาย มันสามารถไปได้เพยีงสถานที่ที่ฉันกำหนดไว้ รวมถึงสถานที่ที่ฉันมีพิกัด มันมีข้อจำกัดด้านระยะทางเช่นกัน มันสามารถไปไกลเพียง3000กิโลเมตร มันจะไม่ส่งนายไปในที่ที่ต้องการ”หยี่ เยว่หยู่ ส่ายหัว

“แล้วปริมาณของคนละ?มีข้อจำกัดด้วยไหม?คุณสามารถส่งผ่านคนได้กี่คนในหนึ่งวัน?”หลิน ฮวง ถาม

“ความจุสูงสุดคือ300คนในหนึ่งครั้ง และฉันสามารถใช้งานมันได้5เที่ยวต่อวัน นี่หมายความว่าฉันสามารถส่งและนำคนไป1500คนในหนึ่งวัน แต่มันมีคนมากกว่า2แสนในเมือง...”เธอส่ายหัวขณะที่เธอคิดถึงแผนแต่มันจะไม่ได้ผล

“มีอินทรีเพียงเล็กน้อยเช่นกัน มันมีน้อยกว่า50ตัว...”หลิน ฮวง พูด เขาคิดว่าพวกเขาสามารถใช้อินทรีและออกไปจากเมืองได้ แต่ในไม่ช้า เขาก็คิดได้ว่าแผนมันไร้ผล

“ลืมเกี่ยวกับมัน ลองไม่คิดถึงมันอีก ฉันจะรวมทุกคนไว้ที่นี่ตอน8โมง ฉันจะส่งพวกนายทั้งหมดไป”หยี่ เยว่หยู่กล่าว เมื่อรู้ว่าเธอสามารถส่งคนทั้งหมดไปได้ หยี่ เยว่หยู่ ก็ไม่ลังเลอีกต่อไปและตัดสินใจที่จะดำเนินการด้วยตัวเธอเอง

 

“แต่หากเราจากไป คน2แสนคนจะถูกฆ่าโดยมอนสเตอร์”หลิน ฮวง จ้องมองหยี่ เยว่หยู่ เขาไม่เห็นด้วยกับแผนของเธอที่จะทิ้งผู้อยู่อาศัยทั้งหมดไป พวกเขากำลังพูดถึงชีวิตของมนุษย์

“ฉันจะอยู่”หยี่ เยว่หยู่ กล่าวอย่างสงบ

 

หลิน ฮวง เงียบหลังจากที่หยี่ เยว่หยู่ กล่าว เขาคิดว่าเขาควรจะให้เสวี่ย หรู และปิง หวาง มาช่วย แต่หลังจากที่คิด เขาก็ตัดสินใจที่จะไม่ทำ

แม้ว่าเขาจะได้ช่วยชีวิตของเสวี่ย หรู แต่เธอก็ได้ฟื้นฟูกงล้อชีวิตเขาและแม้กระทั่งมอบของศักดิ์สิทธิ์ให้เขา

ดั่งที่กล่าว พวกเขาไม่ได้เป็นหนี้กันและกัน

ยิ่งไปกว่านั้น  เสวี่ย หรู ยังเป็นหนึ่งในมอสเตอร์ มันจะมากเกินไปหากหลิน ฮวงไปขอให้เธอฆ่าจ้าวแห่งมอนสเตอร์ที่ไม่ได้ทำอะไรกับเธอ

 

หลังจากที่คิดมากไป หลิน ฮวง ก็ได้ถาม“คุณบอกว่าจ้าวแห่งมอนสเตอร์นั้นบาดเจ็บสาหัส ซึ่งจะหมายความว่าความเป็นไปได้ที่จะมันจะต่อสู้นั้นน้อยมาก แต่มันยังคงนำมอนสเตอร์ทั้งหมดมาที่นี่ มีเขตป่าระดับ1และ2อยู่ใกล้เคียงซึ่งมีมอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งที่สุดไม่เกินระดับทองแดง หากพวกเราปักหลักเพื่อสู้ เราอาจจะชนะ!”

“แม้ว่าระดับของมอนสเตอร์จะไม่สูงมาก มันก็ยังคงมีเยอะ แม้กระทั่งนักล่าระดับทองเช่นฉันยังตายได้จากการเหนื่อยหากถูกมอนสเตอร์ลุมโจมตี ฉันคือหนึ่งในสมาชิกของสมาคมนักล่า ฉันจะต้องอยู่เพื่อปกป้องผู้คน พวกนายยังไม่ได้ลงทะเบียนกับสมาคม พวกนายยังไม่ใช่นักล่า ดังนั้น พวกนายไม่จำเป็นต้องอยู่ ฉันรู้ว่านายยังหนุ่มและเต็มไปด้วยความยุติธรรม แต่ นี่ไม่ใช่เวลาที่จะเป็นพระเอก จงอยู่รอดเพื่อที่นายจะได้แก้แค้นให้กับคนที่ตายไปเมื่อนายแข็งแกร่งขึ้นในอนาคต”หยี่ เยว่หยู่กล่าวและส่ายหัวของเธอเมื่อเธอไม่เห็นด้วยกับแผนของหลิน ฮวง มันดูเหมือนว่าเธอพร้อมที่จะตายแล้ว

 

เมื่อมองเธอ หลิน ฮวง ก็ไม่ได้พูดอะไร

เมื่อตอน8โมงเช้า หลังจากนี้2ชั่วโมง ทุกคนก็ได้มารวมกันในห้องประชุมในโรงแรมชั้นแรกหลังจากได้รับข้อความฉุกเฉินจากหยี่ เยว่หยู่

หลิน ฮวง นั่งเงียบในแถวสุดท้ายของห้องประชุม

ทุกคนรวมถึงไป่ เหยียน เองก็อยู่ที่นี่ หลังจากที่เงียบได้สักพัก หยี่ เยว่หยู่ก็เริ่มพูด

 

“เหตุผลที่ว่าทำไมฉันถึงเรียกทุกคนมาที่นี่ก็เพราะฉันมีข่าวร้าย”หยี่ เยว่หยู่กล่าว จากนั้นเธอก็สูดหายใจลึกและบอกความจริง“จ้าวแห่งนักล่าที่ถูกส่งมาโดยสมาคมได้พบกับจ้าวแห่งมอนสเตอร์ที่ทำให้เกิดความโกลาหลเมื่อค่ำคืน แต่ทว่า ใน6โมงเช้าของวันนี้ เขาได้ถูกฆ่าตายโดยมอนสเตอร์นั้น”เธอบอก

 

ฝูงชนเงียบสนิทหลังจากได้ยินสิ่งที่เธอบอก แต่ในไม่ช้า ความโกลาหลก็บังเกิดขึ้น

 

“หากจ้าวแห่งนักล่าถูกฆ่าโดยมอนสเตอร์ งั้นเมืองนี้ก็จะไม่ปลอดภัยอีกแล้ว”บางคนได้พูด

“เราควรจะจากไปตั้งแต่เมื่อวาน ตอนนี้ เมืองนี้มันถูกเพ่งเล็งโดยจ้าวแห่งมอนสเตอร์”อีกคนร้องตะโกน

“คุณผู้ตรวจสอบ คุณควรจะส่งพวกเราไปใช่ไหม?”

“คุณผู้ตรวจสอบ มันเป็นคุณที่ทำให้เราอยู่ที่นี่ คุณควรจะรับผิดชอบต่อความปลอดภัยของเรา!”คนหลายคนได้ตะโกนใส่เธอ

...

หยี่ เยว่หยู่ รู้สึกท้อแท้ แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรสักคำ

 

“ทุกคน เงียบ!ปล่อยให้หัวหน้าผู้ตรวจสอบพูดจนจบ”หลิน ฮวง ผู้ที่นั่งอยู่ในแถวหลังลุกขึ้นยืน

“หลิน ฮวง นายเองก็มีส่วนรับผิดชอบในเรื่องนี้เช่นกัน หากนายไม่หยุดเรา พวกเราคงจะจากไปตั้งแต่หลายวันก่อน”ฝูงชนได้กรีดร้อง เมื่อทุกคนหันมา การกระทำที่กล้าหาญของหลิน ฮวง ก็ได้ดึงดูดใครบางคน

“แกอยากตายงั้นหรอ?!”หลิน ฮวง คำรามและอัญเชิญ ไป่ แวมไพร์ได้ปรากฏและยืนข้างหลิน ฮวง พร้อมกับที่เหลือบตามองทุกคน

 

เมื่อมองดูท่าทางของหลิน ฮวง บางคนก็ได้เงียบในทันที พวกเขานึกถึงวันก่อนที่มอนสเตอร์ของหลิน ฮวง ได้โจมตีพวกเขาเพราะไม่เชื่อฟังคำสั่ง

 

“หลิน ฮวง อย่าเอาแต่รังแกคนที่อ่อนแอกว่า”ไป่ เหยียน กล่าวขณะที่ลุกขึ้นยืน และอัญเชิญโทรลล์หัวสิงโตออกมา

“ทั้งคู่ หยุดเดี๋ยวนี้!”หยี่ เยว่หยู่ ตะโกน เธอไม่อาจทนได้อีกต่อไป!

เมื่อเห็นว่าเธอโกรธมาก ฝูงชนก็ถึงกับผวา

“ฉันยังพูดไม่จบ”หยี่ เยว่หยู่ พูดต่อ เธอระงับความโกรธของเธอและกล่าว“ฉันได้แจ้งไปยังเบื้องบนแล้ว พวกเขากำลังส่งจ้าวแห่งนักล่าคนอื่นมาที่นี่ ด้วยสิ่งนี้ พวกเขาจะใช้เวลา2วันเพื่อมาถึงที่นี่ ดังนั้นฉันจึงคิดว่าฉันจะส่งทุกคนออกไปจากที่นี่ก่อน”

 

เมื่อได้ยินสิ่งที่เธอบอก ฝูงชนก็สงบลง ไม่มีใครคัดค้านอีก

 

หลังจากนั้น เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งก็ดังขึ้นจากแถวหลัง“หัวหน้าผู้ตรวจสอบ คุณสามารถส่งทุกคนไปได้ แต่ผมจะไม่ไป!”