ตอนที่ 44 อุโมงค์ทางเข้า

[ ระหว่างทางเข้ามอุโมงค์ ]

ตัวผมพร้อมกับฟอเรสและคุณแมสได้เดินเข้าไปยังอุโมงค์เพื่อลอดไปยังฝั่งตรงข้ามของภูเขา พอเดินเข้าไปข้างในมันก็มืดมากจนแทบจะมองไม่เห็นอะไรเลยล่ะ

“ฉันว่าเราควรจะจุดไฟนะคะ เพราะมันมืดมากเลยจะไปต่อเกิดมีตัวอะไรอยู่ในนี้ขึ้นมา เราจะสู้มันไม่ไหวเอา”

ใช่ถูกของคุณแมส แต่ว่าที่เธอบอกว่ามีตัวอะไรอยู่ในอุโมงค์นี้ก็ทำให้ผมหวั่นๆว่ามันจะซวยแล้วสิ ขอให้ไม่เจอตัวอะไรและผ่านพ้นไปได้ด้วยดีเถอะจะได้ไปสู่ที่ต่อไปได้อย่างสบายยังไงล่ะ

//ต๊อก ต๊อก// “เย่ติดแล้วค่ะคุณอดัม ทำไมเก่งแบบนี้คะเรื่องพวกนี้เป็นฉันคงใช้เวลาทำนานมากแน่ๆเลย”

ผมจุดไฟจนติดทำให้ที่นี่สว่างขึ้นมามาก แถมคุณแมสก็ชมผมว่าผมเก่งด้วยอีกต่างหาก รู้สึกเขินและดีใจในเวลาเดียวกันด้วยสิ

“มันเป็นเพราะหินที่ผมเก็บมาจากข้างล่างน่ะครับ หินพวกนี้เป็นหินที่แห้งแถมยังติดสะเก็ดไฟด้วย เวลาเอามาตีใส่กันแล้วมันก็สามารถจุดไฟได้น่ะครับ”

เธอดูแปลกใจกับสิ่งที่ผมทำมากเลย พ่อสอนผมมาน่ะในตอนที่ผมยังเด็กๆอยู่ เวลาที่จะเอาตัวรอดจากการที่ไม่มีไฟใช้ พ่อก็บอกว่าให้ใช้หินชนิดนี้ในการจุดไฟ มันจะง่ายกว่าเอาไม้ไปถูกับไม้อีก และใช้เวลาไม่นานด้วยอีกต่างหาก แต่ว่าหินชนิดนี้มันหายากมากในแถบที่เราอยู่ แต่ที่นี่หินชนิดนี้หาง่ายมากมายเลย ถ้าเกิดเก็บไปขายก็รวยมากเหมือนกัน แต่ที่ผมไม่เก็บพวกมันไปขายเพราะผมต้องการหาขุมสมบัติด้วยตัวของผมเองเสียมากกว่า การที่ได้มันมาด้วยความพยายามของตัวเองทำให้ผมคิดว่า เธอน่าจะหันมามองผมว่าผมเป็นคนที่เก่งอะไรแบบนั้น

“ถ้าเป็นแบบนั้นฉันคิดว่าฉันคงได้ความรู้เกี่ยวกับเรื่องการมีชีวิตรอดสูงมากแน่ๆเลยค่ะ คุณอดัมถ้าเรารอดไปก็ช่วยสอนฉันบ้างนะคะเกี่ยวกับสิ่งที่คุณรู้ เผื่อวันใดวันหนึ่งฉันอาจจะต้องใช้มันในการแก้ปัญหา งั้นพวกเราไปกันต่อเลยก็แล้วกันนะคะจะได้ไปเจอกับความหวังของพวกเราเสียที”

เมื่อได้สิ่งที่พวกเราต้องการนั่นก็คือไฟเสร็จ พวกเราก็เดินทางต่อจะได้ไม่เสียเวลา แต่ผมชอบที่เธอชมผมมากเลยนะเพราะส่วนมากเธอจะไม่ค่อยชมผม เพราะผมไม่มีอะไรให้คุณแมสได้ชมเชยเลยแม้แต่น้อย ถ้าผมและคุณรอดออกไปจากที่นี่ได้ ไม่สิรอดไปเจอความหวังของพวกเรา ผมจะสอนคุณให้ผมเกี่ยวกับความรู้ที่ผมมีแน่นอนครับ ถึงแม้คุณจะเชี่ยวชาญในเรื่องพวกนี้มากกว่าผมก็เถอะนะ พวกเราเดินทางไปจนพบกับแสงสว่างที่อยู่ข้างหน้าของพวกเรา ตอนนี้พวกเรากำลังจะออกจากที่นี่ได้แล้ว //กึก กึก// เดี๋ยวๆทำไมที่นี่มันสั่นได้ล่ะเดี๋ยวก่อนมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

“แย่แล้วที่นี่จะถล่มค่ะพวกเราจะต้องวิ่งออกไปจากที่นี่ให้ทันเวลาก่อนที่มันจะถล่มไปกันเร็วคุณอดัม”

ที่นี่จะถล่มอย่างนั้นหรอเมื่อผมได้ยินแบบนั้นก็รีบวิ่งในทันที ตอนนี้พวกเราจะถึงแล้วอีกนิดเดียวเท่านั้นอีกนิดเดียว หินเรื่องหล่นออกมาทีละชิ้นและไล่ตามหลังของเรามาแล้วในตอนนี้ ไม่ได้นะจะต้องเร็วกว่านี้จะต้องไปให้เร็วกว่านี้

“ย๊ากกกก” ผมใช้พละกำลังทั้งหมดวิ่งอุ้มฟอเรสกับคุณแมสกระโดดออกมาจากอุโมงค์ในทันที //ตู้มมม// ฝุ่นได้ฟุ้งกระตายไปทั่วอาณาเขตก่อนที่มันจะเริ่มจางหายไป

“แฮก แฮก” พวกเราไอกันเพราะฝุ่นเข้าปากเข้าจมูก ผมหอบนิดหน่อยเพราะความเหนื่อย

“ถ้าไม่มีคุณฉันคิดว่าฉันคงไม่รอดแน่เลยค่ะคุณอดัม ขอบคุณนะคะ”

“…”

ผมทำได้แล้วดูแข็งแกร่งให้เธอได้เห็น..ผมทำได้แล้วสินะ