ตอนที่ 32 เเผนที่ขุมทรัพย์

[ ณ บ้านร้าง ]

 

*ถู ถู* ผมใช้เวลาถูเละขัดกุญแจดอกนี้เพื่อที่จะได้รู้ว่ามันใช้กับอะไรและใช้กับสิ่งของใด ทำไมมันถึงต้องถูกปิดตายด้วยหีบแล้วจมไปกับซากนั่นด้วย จะว่ายังไงดีล่ะการที่จะแก้ไขให้เกราะแห่งนี้มันดีขึ้น ผมก็ต้องหาข้อมูลเกี่ยวกับทุกอย่างก่อน การมาของผมผมคิดว่ามันไม่ใช่เพียงแค่ผมอยากจะมาเท่านั้น แต่ว่าเกาะแห่งหรือว่าฟ้าได้ลิขิตให้ผมได้มาที่แห่งนี้นอน ใจผมนั้นสั่งให้ผมมาไม่ได้มาแค่ตามหาสมบัติเพื่อที่จะไปรักษาพ่อของผมเพียงอย่างเดียว พูดถึงตอนนี้ท่านเป็นยังไงบ้างผมก็ยังไม่รู้เลย ท่านยังสบายดีอยู่หรือเปล่าในตอนที่ผมไม่อยู่ แต่ตอนนี้ผมคงคิดถึงเรื่องนั้นยังไม่ได้ ถ้าผมต้องการที่จะกลับไปจริงๆเพื่อไปหาค่ารักษาให้พ่อของผม ผมควรจะแก้ไขสิ่งที่อยู่ในเกราะให้มันเสร็จก่อน *ถู ถู*

 

“เหนื่อยไหมคะนี่น้ำค่ะดื่มให้มันหายเหนื่อยก่อนนะคะ ส่วนเสื้อผ้าของคุณคุณช่วยถอดแล้วเอาไปตากไว้ก่อนดีกว่านะคะ เป็นผู้ชายโรคมันลุมเล้าเยอะเดี๋ยวจะไม่สบายเอานะคะ”

 

คุณแมสก็เหมือนกับแม่บ้านชั้นดีที่ทำทุกอย่างในเวลาที่ผมยุ่ง หรือผมไม่มีเวลาไปทำในณตอนที่คุณแมสอยู่ผมนะ ถ้าใครได้คุณแมสเป็นภรรยาก็คงจะดีมากเลยแหละ แต่ว่าเธอไม่มีโอกาศได้เข้าสู่สังคมเหมือนๆกับผม เพราะเธอไม่ใช่มนุษย์การที่เธอจะเกรงกลัวมันก็ถูกของเธออยู่แล้ว สังคมมนุษย์มันน่ากลัวเสียยิ่งกว่าสังคมที่บ้านของเธออีกมั้ง

 

“ครับผมเดี๋ยวผมจะถอดให้นะครับผมจะเสร็จธุระกับกุญแจนี่แล้ว มันกำลังจะเปิดเผยความลับในดอกกุญแจยังไงผมก็ขอเวลาอีกสักสองนาทีหน่อยนะครับ”

 

*ถู ถู* ผมยังคงถูมันต่อไปเศษพืชเศษตะไคร้เริ่มออกจากตัวดอกกุญแจกดอกนี้ มันเริ่มแวววาวสะท้อนแสงจนทำผมแสบตา ผมรู้สึกได้เลยว่าความลับมันกำลังจะถูกเปิดเผย //วิ้ง// ในที่สุดผมก็ขัดมันจนสะอาดและได้เห็นอะไรบางอย่างที่เป็นรูปเป็นร่างในกุญแจดอกนี้แล้ว

 

“คุณแมสครับมาดูนี่ก่อนสิผมถูจนมันสะอาดเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้กุญแจดอกนี้มันสลักอะไรบางอย่างไว้อยู่ด้วย แต่ผมอ่านมันไม่ออกคุณแมสพอจะอ่านออกหรือเปล่าครับ”

 

ผมยื่นกุญแจไปให้กับคุณแมส สิ่งที่ผมเห็นเป็นอันดับแรกเมื่อถูให้แม่กุญแจมันสะอาดก็คือ ตัวอักษรแปลกๆที่ผมอ่านไม่เข้าใจเลยไม่รู้ด้วยว่ามันคือภาษาอะไร

 

“อันนี้มันไม่ใช่ตัวอักษรหรือตัวอะไรหรอกนะคะ มันเป็นรูปภาพน่ะค่ะจากที่ฉันเห็น รูปภาพพวกนี้น่าจะออกมาในตอนกลางคืน พวกเราคงต้องรอให้มืดกันก่อนเราถึงจะรู้ว่ามันคือรูปอะไรกันแน่นะคะ”

 

มันเป็นรูปหรอ..ผมไม่เห็นว่ามันเหมือนรูปตรงไหนเลย แต่เอาเถอะคุณแมสอาจจะรู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับกุญแจนี้ก็ได้ เราคงต้องรอตอนที่ฟ้ามืดหรือพระอาทิตย์ตกกันแล้วล่ะ

 

[ในเวลากลางคืน]

 

นี่มันก็นานมากแล้วนะทำไมผมยังไม่เห็นวี่แววของอะไรเลยที่จะโผล่มาจากกุญแจสีทองดอกนั้น หรือว่ามันจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นเหมือนที่คุณแมสบอกกันแน่ แต่ว่ามันอาจจะมีความเป็นไปได้ก็ได้นะที่จะมีอะไรเกิดขึ้นกับกุญแจดอกนั้น

 

“มันก็นานมากแล้วนะครับผมว่าคุณแมสไปนอนก่อนก็ได้เดี๋ยวผมจะคอยดูกุญแจดอกนี้เองครับ ถ้ามันเกิดอะไรขึ้นผมจะปลุกขึ้นมาดูนะครับ นอนได้เลยไม่ต้องคอยเป็นเพื่อนผมหรอกครับ”

 

เธอมองมาทางผมก่อนจะยิ้มให้ผม ใบหน้าของเธอดูอ่อนเยาว์ไม่เหมือนกับคนที่อยู่มาหลายร้อยปีเลยนะ

 

“งั้นฉันขอตัวไปพักก่อนนะคะมีอะไรเรียกฉันได้ทันทีเลยนะไม่ต้องเกรงใจค่ะ”

 

ผมไม่ได้พูดไรเพียงแต่พยักหน้าให้กับเธอ จากนั้นเธอก็นอนลงไปที่พื้นข้างๆกับผมนั่นแหละ ผมเฝ้ารอเวลาค่อนข้างนานมากเหมือนกันจนมีอะไรบางอย่างผิดปกติกับกุญแจดอกนี้ กัญแจเริ่มขยับเองโดยที่ผมก็ยังไม่ได้ทันทำอะไรมัน ลมแถวนี้ก็ไม่ได้พัดด้วยเช่นกัน แล้วทำไมกุยแจมันถึงขยับเองได้ล่ะหรือว่ามันกำลังเกิดสิ่งที่ผิดปกติกับกุญแจดอกนี้แล้วนะ ผมรอดูมันอย่างใจจดใจจ่อว่ามันจะมีอะไรเกิดขึ้นกับกุญแจดอกนี้ไหม แล้วมันก็เป็นไปตามที่คุณแมสได้คาดไว้ นั่นก็คือสิ่งที่ผมเห็นนั้นกุญแจได้เปิดตัวของมันออกมาเอง แสงจากพระจันทร์สาดส่องลงมาทำให้เป็นสีฟ้าอมขาว จากนั้นมันก็เป็นรูปเป็นร่างเหมือนกับแผนที่อะไรสักอย่าง เป็นแผนที่บนเกาะหรือเปล่าก็ไม่รู้ ผมรีบเดินไปหาคุณแมสในทันทีเพื่อที่จะปลุกเธอให้ตื่นจะได้มาดูแผนที่นี่พร้อมๆกัน

 

“คุณแมสครับตอนนี้มันมีสิ่งประหลาดเหลือเชื่อเกิดขึ้นกับกุญแจแล้ว คุณแมสตื่นมาดูก่อนเถอะครับ”

 

คุณแมสลุกมาก่อนจะขยี้ตาของตัวเองสองสามครั้ง แล้วก็มองไปที่กุญก่อนจะทำหน้าตาตกใจอึ้งและแปลกใจที่เห็นว่ามันดูอัศจรรย์มากขนาดนี้

 

“ฉันคิดว่าเราเจอสิ่งที่เรียกว่าแผนที่หาสมบัตินะคะ”

 

หรือว่าแผนที่นี้จะเป็นแผนที่ของเกาะแห่งนี้เพื่อจะไปหาสมบัติสินะ