Chapter 115: เปิดหูเปิดตา

“ว้าว ของดีๆเต็มไปหมดเลย”ผู้คนนั้นพูดกันจนได้ยินกันทุกคน โดยปกติแล้ว ในการค้าขายที่ยุติธรรมเช่นนี้ ผู้คนนั้นจะใช้เนื้อกลายพันธุ์เพื่อที่จะแลกเปลี่ยนอาวุธ ดังนั้นราคาของสินค้าอื่นๆนั้นไม่สามารถที่จะเปรียบเทียบได้กับอาวุธแม้แต่น้อย

 

ในขณะที่พวกเขาพูดคุยกันอยู่ ประตูของห้องก็เปิดขึ้น จางไฮ่และหยิงก็กลับมา จางไฮ่นั้นถือกกระเป๋าใหญ่สองใบและหยิงก็ถืออีกใบหนึ่ง กระเป๋าดำที่ถูกรูดซิบไว้ “โอ้ นำมันมานี่!”ชายหัวโล้นที่กำลังเล่นกับระเบิดที่เขานำมานั้นก็มองไปที่กระเป๋าพวกนั้น

 

ผู้คนบางคนนั้นเต็มไปด้วยความสนใจ ในตอนสุดท้าย พวกเขาอยากที่จะเห็นสิ่งของที่พวกบ้านนอกนั้นนำมาว่ามันคืออะไรกันแน่ “อะไร? พวกนายนำผลิตภัณฑ์ของพื้นเมืองจากชนบทสินะ! ถ้าพวกนายนำเนื้อหมูและไข่หรืออะไรบางอย่างมาละก็ พวกเราก็สามารถที่จะทำอาหารและกินมันได้ในทันทีเลย”หัวหน้าหยวนพูดหยอกเย้า

 

เจียงลู่ฉีนั้นไม่ได้สนใจเขา เขานั้นให้จางไฮ่วางกระเป๋าไว้บนโต๊ะและหลังจากนั้นก็พูดขึ้น “มันมีบางสิ่งที่พวกเราไม่จำเป็นต้องใช้ แต่ก่อนอื่นเลย ให้ฉันพูดก่อนว่าพวกเราไม่ต้องการที่จะแลกเปลี่ยนกับเนื้อกลายพันธุ์ พวกเราต้องการเพียงนิวเคลียสกลายพันธุ์เท่านั้น”

 

นิวเคลียสกลายพันธุ์สามารถที่จะใช้ได้กับรถMCVของเขาได้โดยตรง แต่มันเป็นสิ่งที่ยากที่จะเคลื่อนย้ายเนื้อกลายพันธุ์

 

“อะไรนะ? ฝันหวานของพวกโง่เง่าอย่างงั้นเรอะ”หัวหน้าหยวนแทบจะพูดไม่ออกพร้อมกับเต็มไปด้วยความโกรธ ในเขตหลาน นิวเคลียสนั้นไม่ได้มีค่าเท่ากับในเมืองดาวเทียม ในเมืองดาวเทียมกองกำลังทหารนั้นตั้งราคาที่คงที่ไว้กับพวกมัน สำหรับเนื้อกลายพันธุ์ห้าตันแลกเปลี่ยนกับคริสตัลกลายพันธุ์หนึ่งชิ้น แต่ในเขตหลาน ตำรวจนั้นแลกเปลี่ยนเนื้อกลายพันธุ์สี่ตันสำหรับแลกเปลี่ยนเพียงแค่หนึ่งชิ้น

 

ในเขตหลาน ถ้าทีมไหนมีนิวเคลียสกลายพันธุ์หนึ่งชิ้น ทีมนั้นก็จะมีสถานะที่ดีเลย ตามปกติแล้ว นิวเคลียสกลายพันธุ์นั้นจะใช้เพื่อแลกเปลี่ยนอุปกรณ์ แต่เจียงลู่ฉีนั้นแลกเปลี่ยนเพียงแค่คริสตัลกลายพันธุ์เท่านั้น ซึ่งหมายความว่าสินค้าที่พวกเขานั้นนำมานั้นจะต้องมีค่าอย่างแน่นอน

 

“ฉันต้องการที่จะเห็นว่านายเอาอะไรมาในตอนสุดท้าย! .....”หัวหน้าหยวนยังไม่มีโอกาสที่จะพูดจนจบประโยคได้ เมื่อจางไฮ่นั้นนั้นรูดซิบ ซึ่งก็มีเสียงเสียดสีดังขึ้น ก็มีสิ่งของสีดำก็โผล่ออกมาจากกระเป๋าดำ ทุกคนนั้นจ้องไปที่มันและพวกเขาก็ตกตะลึงด้วยความประหลาดใจ กระบอกสีดำ ตัวลั่นไก และแน่นอนว่ามัน......คือ....ปืนไรเฟิลออโต้!?”

 

กระเป๋านั้นเต็มไปด้วยอาวุธสมัยใหม่ที่หลากหลาย ปืนไรเฟิลออโต้รุ่น95 ซึ่งมันทั้งเบาและมีความแม่นยำกว่าปืนไรเฟิลออโต้รุ่น81ซะอีก

 

“ปืนไรเฟิลออโต้สามกระบอก? พวกนี้มัน….”ปากของหัวหน้าหยวนเปิดกว้างออก เขามึนงง ปืนกลเบาสองกระบอกและปืนไรเฟิลกึ่งออโต้รุ่น56ก็ทำให้พวกเขาตกตะลึงอีกครั้งหนึ่ง ตามปกติแล้ว หัวหน้าหยวนนั้นไม่สามารถแยกความแตกต่างระหว่างปืนกลกับปืนไรเฟิลออโต้ได้ ด้านข้างหัวหน้าหยวน ชายวันกลางคนหัวโล้น หัวหน้าขาว พวกเขาทั้งหมดนั้นคางหล่นลงไปบนพื้น ประเภทความรู้สึกของพวกเขานั้นเหมือนกับก่อนวันโลกาวินาศเมื่อพวกเขานั้นดูบอลโลก สถานการณ์แบบนี้มันเป็นประเภทไหนกันแน่? ทำไมพวกเขาถึงมีปืนเป็นจำนวนมาก?

 

กลุ่มเทพเจ้าทั้ง7นั้นก็เคยขายปืนบางกระบอกไปก่อนหน้านี้ แต่มันก็ไม่สามารถที่จะเทียบได้กับทีมของเจียงเลย ในเวลานั้นเอง จางไฮ่ก็เปิดกระเป๋าดำใบที่สอง ปากกระบอกปืนยาวสีดำก็โผล่ออกมา ปรากฏต่อหน้าทุกคนอย่างฉับพลัน มันออกมาเป็นปืนกล! ปืนกลที่มีน้ำหนักเบารุ่น95นั้นคืออาวุธพื้นฐานของกองทัพฮั่วเซีย ความเร็วของกระสุนปืนนั้นเกือบที่จะถึง 1000เมตรต่อวินาที และประสิทธิภาพระยะการยิงของมันก็ถึง800เมตร ถ้าใครสักคนพบเจอซอมบี้บางตัว อาวุธพวกนี้ก็ไม่สามารถที่จะใช้มันได้ แต่ถ้าใครก็ตามที่เจอสัตว์กลายพันธุ์ อาวุธชิ้นนี้จะมีประโยชน์อย่างแท้จริง

 

“ปืน......ปืนกลกำลังจะถูกขาย?”หัวหน้าหยวนกลืนน้ำลายของเขาลง ปืนกลนั้นเป็นสิ่งที่มีราคาที่สูงจนบ้าคลั่งในตลาด นอกจากปืนกลน้ำหนักเบารุ่น95นี้ มันก็ยังคงมีปืนพกรุ่น54และ64อีกหกกระบอก ยิ่งแย่ไปกว่านั้นก็คือพวกเขายังไม่ได้เปิดให้เสร็จสิ้น หลังจากนั้นจางไฮ่ก็เปิดกระเป๋าใบที่สาม “เคร้งๆๆ”กระสุนปืนสีส้มก็กลิ้งหล่นลงมาจากข้างในกระเป๋า ซึ่งมันมีกระสุนเป็นจำนวนมากรวมไปทั้งรังกระสุนปืนไรเฟิลออโต้

 

ยิ่งไปกว่านั้น มันก็ยังคงมีระเบิดอีก7ลูก! ชายหัวโล้นแทบจะตกเก้าอี้ ระเบิดแปดลูกของเขานั้นเป็นสมบัติที่ล้ำค่ามาก แต่เจียงลู่ฉีก็เพียงแค่วางพวกมันไว้ในมุมหนึ่งในกระเป๋าเหมือนกับวางไข่ร้อนที่มันไม่ได้สำคัญอะไรไว้ซะอย่างงั้น ในความจริงนั้น ตลาดมืดพึ่งที่จะเปิดตัวได้ไม่นานสักเท่าไหร่ และจำนวนปืนไรเฟิลก็ยังคงมีไม่มาก แต่เจียงลู่ฉีต้องการที่จะขายพวกเขาทั้งหมดนั่น!

 

“ทั้งหมดนี่คืออาวุธของฉัน ฉันพึ่งจะบอกนายว่ามีเพียงนิวเคลียสกลายพันธุ์เท่านั้นที่จะแลกเปลี่ยนกับพวกมันได้”เจียงลู่ฉีรู้สึกพึงพอใจกับบทสรุป

 

จางไฮ่วางกระเป๋าสามใบไว้บนโต๊ะ ทุกคนนั้นประหลาดใจไปเรียบร้อยแล้วกับอาวุธของเจียง แม้กระทั่งหัวหน้าที่อยู่รอบๆโต๊ะทั้งสี่ทิ่อยู่รอบข้างก็มารวมตัวเพื่อที่จะดูมัน

 

ในตอนแรก ผู้คนมากมายนั้นหัวเราะไปที่เจียงลู่ฉี แต่ในตอนนี้พวกเขารู้เหตุผลแล้วว่าทำไมเจียงลู่ฉีถึงตกลงที่จะแลกเปลี่ยนกับนิวเคลียสกลายพันธุ์เพียงอย่างเดียว

 

“น้องชายตัวน้อย ทำไมนายถึงมีปืนจำนวนขนาดนี้ได้เนี่ย?”หญิงสาวที่มีเสน่ห์งดงามถามขึ้นและมองไปที่เจียงลู่ฉีด้วยท่าทางที่ประหลาดใจ

 

การแสดงออกของจางฮั่วนั้นเหมือนกลืนหนูไปทั้งตัว

 

“นาย.....นายมีปืนจำนวนมาก.... แต่นายบอกกับฉันว่าจะซื้อ นายไม่ได้.....”จางฮั่วนั้นต้องการที่จะพูดว่า “ป่วย” แต่หลังจากนั้นเขาก็ไม่กล้าพอที่จะพูดมันออกมา เขาไม่สามารถที่จะโยนไข่ไปเผชิญหน้ากับหินได้