ตอนที่ 91 ความรักชนะทุกอย่าง

จิตของเราได้พันผูกกันฉันเข้าไปในสมองและความคิดของเลย์ ฉันจะช่วยเลย์ออกมาจากความืดมิดแล้วให้จำฉันให้ได้ เราจะไม่ทิ้งกันนายจะไม่ทิ้งฉันและฉันจะไม่ทิ้งนาย ตอนนี้ฉันเข้ามาในหัวของเลย์ได้แล้ว หัวของเลย์เป็นความืดมิดที่มืดจนรู้เลยว่าใจของเขาไม่เคยมืดขนาดนี้มาก่อนแน่ๆ พลังของไอ้โรคจิตนั่นทำให้เลย์ต้องเป็นแบบนี้ แล้วเขาเป็นใครกันขนาดตายไปแล้วพลังของเขาก็ยังคงสะกดอยู่ในใจของเลย์เช่นนี้ ฉันเดินตามทางไปๆยังประตูสีเทาที่อยู่ข้างหน้าของฉัน ฉันจะเอื้อมมือเพื่อที่จะไปเปิดมันแต่เสียงบางอย่างก็ดังขึ้นมา

“ถ้าเปิดประตูนั่นแล้วเธอจะเข้าไปสู่ความลับในใจของเขาแล้วนะ เธออยากจะเปิดไปดูจริงๆใช่ไหม”

มีเสียงของใครบางคนได้พูดขึ้นน่าจะเป็นจิตใต้สำนึกของเลย์ที่กำลังพูดกับฉันอยู่

“ฉันจะเปิดเข้าไปเพื่อไปช่วยเขาเดี๋ยวนี้เลย” ฉันไม่พูดอะไรต่อแล้วเปิดประตูเข้าไปข้างในในทันที สิ่งที่เห็นก็คือเรื่องราวต่างๆในหัวของเขาที่เกิดขึ้น มันเป็นรูปถ่ายที่วางแปะเอาไว้ทั่วไปหมดพร้อมกับเส้นใยสีแดงที่พันรอบๆติดไปติดมา นั่นมันเลย์ตอนเด็กๆนี่นา ฉันหยิบรูปมาดูแล้วภาพทุกอย่างก็เข้ามาในหัวของฉัน เลย์เคยเป็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่สนุกสนานในแบบที่เขาสนุกสนาน แต่อยู่มาวันหนึ่งทุกอย่างก็ทำให้เขาเปลี่ยนไป พลังของเขาสามารถทำลายทุกอย่างทิ้งด้วยมือของเขาเพียงแค่คู่เดียวเท่านั้น

“มันก็เลยทำให้เขาไม่เคยมีเพื่อนสินะมีแต่ทั้งสองคนนั้นที่ทำให้เขามีความสุขอยู่ตลอดเวลา ถึงไม่ได้แสดงออกในสีหน้าแต่ในใจลึกๆของเขาก็คงยิ้มรับมันเอาไว้ตลอด”

ที่เลย์เป็นแบบนี้เพราะพลังที่เขามีอยู่..นั่นมันรูปถ่ายหน้าของฉันนี่นา ฉันหยิบมันขึ้นมาแล้วภาพทุกอย่างก็เข้ามาในหัวของฉันอีกครั้งหนึ่ง วันวานที่เราได้เจอกันในครั้งแรกอาจจะไม่สวยมากนัก แต่ทุกอย่างก็เริ่มทำให้เราได้รู้จักกันจนทำให้มาแต่งงานกันแบบนี้ไง ฉันยิ้มออกมาเพราะในใจเขาเขารักเรามากจริงๆและอยากจะอยู่กับเราไปโดยตลอดไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ฉันเก็บภาพนี้เอาไว้แล้วเดินไปที่มุมห้อง ฉันรู้ว่าฉันควรจะทำยังไงต่อไป

“เปิดประตูต่อไปเสียฉันจะเข้าไปในใจของเลย์แล้ว”

ฉันจะต้องไปตามหาเลย์กลับมาจากใจของเขา เขากำลังหลงทางอยู่เขากำลังกลัวอยู่ตอนนี้ เขาไม่รู้ทางออกเลยด้วยซ้ำและฉันเพียงคนเดียวที่จะทำให้เขาออกมาจากวงจรนั่นได้ ประตูได้สว่างขึ้นเป็นสีขาวฉันจึงเปิดเข้าไปแล้วพบว่าทุกอย่างเป็นสีขาวไปหมดเลย ทุกอย่างไม่เห็นอะไรเลยแม้แต่น้อย มันคือความว่างเปล่าที่แท้จริงไม่มีอะไรเลย ฉันเดินตามหาเขาอยู่หลายนาที หลายชั่วโมงมาก แต่ฉันก็หาเขาไม่เจอ

“เลย์อยู่ไหน!!” ฉันตะโกนแล้วตะโกนเล่าเพื่อหวังจะได้ยินเสียงตอบรับจากเขาบ้าง แต่มันก็ไม่ดังสักนิดหนึ่งเลย ไม่ได้ยินเสียงตอบรับอะไรมาทั้งสิ้น แต่พอดึงรูปออกมาดูแล้วมันทำให้ฉันคิดว่าฉันมีความพยายามที่จะหามากกว่านี้ ฉันต้องใช้ใจไม่ใช่ใช้เพียงสมองอย่างเดียว

“รูปคือความคิดเส้นด้ายคือหัวใจ ฉันรู้ว่านายยืนอยู่ข้างๆกับฉันและนายกำลังส่งเสียงถึงฉันอยู่เลย์ ฉันรู้ว่านายต้องการออกไปจากที่นี่นายอยากจะให้ฉันเห็นแต่ฉันมองไม่เห็นนาย ถ้าใช้ตาไม่ได้ก็จะใช้ใจในการหานายเอง ฉันรักนายและรักนายมาก เรากลับบ้านกันเถอะนะ”

พอจบคำพูดของฉันทุกอย่างเริ่มมืดลง แล้วจางเป็นฝุ่น..ก่อนจะพบว่าเลย์ยืนอยู่ข้างหน้าของฉัน ฉันรีบกระโดดกอดเขาในทันทีที่ได้เห็น

“ฉันคิดไม่ผิดจริงๆที่มีเธอเป็นภรรยาและคิดไม่ผิดที่รักเธอมาก ขอบใจมากนะที่ไม่ทิ้งฉันไปไหน”

ฉันตบหน้าเลย์ไปหนึ่งครั้งด้วยความโมโหและเป็นห่วง

“นายรู้ตัวหรือเปล่าว่านายทำให้ฉันกับทุกๆคนต้องเป็นห่วงนายขนาดไหน ฉันต้องร้องไห้เพราะนายกี่ครั้งแล้ว แล้วนายรู้หรือเปล่าว่าฉันรักนายมาก..อุ๊บ”

ปากของเขาได้ประกบกับปากของฉัน มันทำให้ฉันพูดไม่ได้..แต่มันทำให้ฉันมีความสุข

“ฉันก็รักเธอมากเหมือนกันนะ เรากลับบ้านกันเถอะ”

ทุกอย่างแพ้ความรัก..หรือความรักชนะทุกอย่างนั่นเอง