ตอนที่ 90 ต้องออกมาให้ได้นะ

เนื้อตัวของเลย์มอมแมมไปหมดเปื้อนไปด้วยเลือดของอะไรบางอย่างที่เยอะมากเลย ฉันวิ่งเข้าไปกอดเลย์ก่อนจะจุ๊บแก้มเลย์หลายๆทีด้วยความดีใจที่เลย์ยังรอดชีวิตออกมาได้

 

“นายปลอดภัยแล้วดีจังเลยฉันคิดว่านายจะโดนอะไรที่มากกว่านี้ไปแล้วเสียอีก ดีมากแล้วที่นายปลอดภัยแล้วนายจัดการมันได้หรือเปล่า”

 

ฉันซัดทุกความหมายทุกอย่างที่เพราะอยากรู้ว่าเป็นยังไงบ้าง พอมองไปรอบๆตัวของเลย์ เลย์ดูเปลี่ยนไปตัวของเลย์สูงขึ้นหรือเปล่า แถมเลย์ผมยาวขึ้นด้วยนี่นา

 

“นายท่านเก่งมากเลยนะครับ/ใช่ครับเก่งมากเลยจริงๆ”

 

ทุกคนต่างชมเลย์ไม่หยุดปาก สงสัยเรื่องนี้มันคงจบลงแล้วล่ะพวกเราคงได้กลับบ้านสมใจอยากแล้ว

 

“เธอเป็นใครนี่มาคาโอเอาผู้หญิงคนนี้ออกไปจากตัวของฉันได้ไหม”

 

“...”

 

ทุกคนต่างเงียบกันเรื่องนี้มันไม่ตลกเลยนะใครสั่งใครสอนให้เล่นแบบนี้กันแน่

 

“ฮ่า ฮ่า เล่นอะไรของนายพอได้แล้วนะกลับบ้านกันเถอะ”

 

เขามือของฉันออกแล้วผลักฉันออกแรงมาก ฉันอึ้งอยู่สักพัก..ใช่เขาเปลี่ยนไปทำไมเป็นแบบนั้นล่ะ

 

“นายท่านมันเกิดอะไรขึ้นครับเล่าให้ผมฟังหน่อยได้ไหม”

 

มาคาโอเริ่มตงิดใจเหมือนที่ฉันตงิดใจแล้วเหมือนกัน ฉันคิดว่าข้างในมันต้องมีอะไรเกิดขึ้นก่อนออกมาแน่ๆเขาถึงเป็นเช่นนี้

 

“เท่าที่จำได้นะฉันตัดหัวของใครออมาก็ไม่รู้ แล้วเลือดก็พุ่งไหลเป็นน้ำอย่างที่นายเห็นนั่นแหละ จากนั้นประตูมิติก็เปิดฉันก็ออกมาแล้วก็เห็นผู้หญิงคนนี้เดินมาเกาะแขนของฉัน หอมแก้มฉันอีกเป็นผู้หญิงที่แรดเสียไม่มี”

 

นี่เขาด่าฉันใช่ไหมเขาฆ่าไอ้โรคจิตคนนั้นได้ แต่ทำไมเขาถึงจำฉันไม่ได้ล่ะ..ทำไมถึงจำฉันไม่ได้คิดสิ..!!หรือว่าจะเป็นเพราะตอนนั้นกันนะ

 

[มีการแลกเปลี่ยนเกิดขึ้นแหละเธอรู้หรือเปล่าเบอร์ริน สามีของเธอจะเปลี่ยนตัวกับเธอด้วยนะ สามีของเธอจะต้องไม่ใช่สามีของเธออีกต่อไปแน่ถ้าเขาจัดการฉันได้น่ะ ฮิ ฮิ]

 

เป็นเพราะพลังของไอ้โรคจิตนั่นแน่ที่ทำให้เลย์เปลี่ยนไป ทำให้เลย์จำฉันไม่ได้แบบนี้

 

“เธอไม่ได้แรดนะครับนายท่านตั้งสติแล้วจำเธอให้ได้สิครับ นี่ภรรยาของนายท่านนะครับผม”

 

มาคาโอพูดขึ้นเสียงของเขาดูตกใจมาก มาคาโอคงไม่คิดว่าเลย์จะมีความจำเสื่อมแบบนี้

 

“นี่มันเรื่องตลกอะไรของนายเลิกพูดอะไรบ้าๆได้แล้ว ผู้หญิงธรรมดาแบบนี้ฉันไม่เอามาทำเป็นเมียหรอกนะ แล้วฉันก็ไม่คิดอยากจะมีภรรยาบ้าบอคอแตกอะไรในตอนนี้ด้วย ไร้สาระกลับปราสาทของเรากันดีกว่า”

 

เลย์กำลังจะเดินออกไปจากฉันแล้ว ฉันจะต้องรีบไปรั้งเขาเอาไว้ก่อนเขาจะต้องจำฉันได้สิ ฉันวิ่งไปจับแขนของเขาเอาไว้ก่อนที่จะดึงเขาเอาไว้ก่อน

 

“อย่าพึ่งสินายจะมาไปจากกันแบบนี้ง่ายๆไม่ได้นะ นายจำฉันให้ได้สิมันไม่ใช่เรื่องตลกเลยนะเว้ย”

 

ฉันขมวดคิ้วใส่ฉันก่อนจะสะบัดแขนของฉันออกจากตัวของเขา

 

“เธอจะประสาทไปใหญ่แล้วนะ ฉันจะขอเธอแต่งงานมันจะไม่ง่ายไปหน่อยหรือไง”

 

จะง่ายไม่ง่ายมันก็ไม่เกี่ยวกันหรือเปล่า ประสาทบ้าอะไรถ้าประสาทจะมีแหวนวงที่นายให้หรือเปล่าล่ะ ฉันชูแหวนขึ้นแล้วก็ไปใส่หน้าของเลย์

 

“นี่ไงประสาทของนายนายคงไม่ให้แหวนกับฉันหรอกนะเลย์ นายช่วยจำให้มันได้ก่อนที่จะเดินจากฉันไปได้ไหม ฉันขอร้องล่ะ..นายจำไม่ได้หรือไงในตอนที่เจอกันครั้งแรก นายต้องการให้ฉันมารับใช้นายฉันก็ทำให้ตามข้อตก นายจำไม่ได้หรอในตอนที่นายมาหาฉันทุกครั้ง นายจำไม่ได้หรอตอนนายเป็นอะไรไปฉันก็เช็ดตัวให้ทำแผลให้ แล้วนายจำไม่ได้หรอครั้งแรกของฉันที่ให้กับนาย นายจำไม่ได้หรอครั้งนั้นที่นายขอฉันแต่งงาน แล้วนายจำไม่ได้หรอ..ทุกครั้งเราไม่เคยทิ้งกันแล้วผ่านมันไปด้วยกันจนถึงตอนนี้ นายช่วยจำมันให้ได้หน่อยได้ไหม”

 

อยู่ๆน้ำตาของฉันก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว ฉันรู้สึกเจ็บปวดที่เห็นว่าเลย์เป็นแบบนี้ เลย์จำฉันไม่ได้..นายต้องจำให้ได้สิ

 

“ทุกอย่างที่พูด..โอ๊ยฉันรู้สึกเจ็บหัวชะมัดเลย นี่เธอ..เดี๋ยวก่อนนะฉันโอ๊ยไม่ไหวแล้ว”

 

เลย์คุกเข่าลงแล้วเอามือบีบหัวของตัวเองเอาไว้ ฉันรีบเดินไปหาเลย์ก่อนที่เลย์จะใช้แรงของเขาผลักฉันออกจากเขา มันทำให้ฉันกระเด็นกลิ้งไปไกลหลายเมตร ฉันใช้มือจับพื้นเอาไว้จนเป็นลอยบาดเต็มตัวไปหมด แล้วลุกขึ้นด้วยแรงของตัวเองที่มีอยู่

 

“ท่านหญิง/คุณท่าน!” มาคาโอกับดาโล่รีบวิ่งไปคนละฝั่งเพื่อช่วยเราทั้งสองคน

 

“จำให้ได้สิเลย์ จำให้ได้สู้กับมันให้ได้เลย์!!”

 

อย่ายอมแพ้นะเลย์นายจะต้องจัดการมันให้ได้ไม่ว่ายังไงฉันจะต้องเอานายกลับคืนมาให้ได้เลย ฉันนั่งลงแล้วตั้งสมาธิเลย์เคยบอกกับฉันว่าพลังของฉันมันใช้ได้ทุกแบบ เข้าไปในสมองของเลย์จิตของเลย์จะพันผูก //ฟึบ// ฉันกำลังไปช่วยแล้วเลย์รอฉันก่อนนะ