ตอนที่ 88 โมเดลที่ต้องการ
[อยากให้เธอได้เห็นสีหน้าของฉันตอนนี้เหลือเกิน เพราะว่าอะไรรู้ไหมฉันถึงรู้สึกดีขนาดนี้ เพราะว่าฉันจะได้โมเดลตัวใหม่ยังไงล่ะ ฮิ ฮิ]
เขาอยากจะได้ฉันเป็นโมเดลหรือหุ่นน่ากลัวพวกนั้นให้ได้เลยใช่ไหม
“โมเดลของนายมันทำมาจากสิ่งมีชีวิตทั้งหมดเลยนะ นายไม่คิดว่านายกำลังทำเรื่องที่มันเลวร้ายอยู่เลยหรือไง นายลองดูพวกเขาสินายเห็นว่าพวกเขาต้องการที่จะเป็นแบบนี้หรอ”
[ฮิ ฮิ พวกเขาทุกคนต้องการอยู่แล้วแหละเชื่อฉันสิ ฉันไม่สนใจเรื่องพวกนั้นหรอกนะ ฉันสนใจแต่ศิลปะที่ฉันสร้างมันขึ้นมา มันสวยใช่ไหมล่ะเธอก็เห็นมันอยู่..เธอก็น่าจะมาเป็นโมเดลของฉันได้แล้วนะตอนนี้น่ะ]
เดี๋ยวนะฉันรู้สึก //ตุบ//
[ อีกฝั่งหนึ่งของประตูมิติ ]
“ไอ้บ้าเอ้ยฉันว่าแล้วว่าแกจะต้องเล่นแบบนี้ แกปล่อยภรรยาของฉันออกมาเดี๋ยวนี้นะ ปล่อยออกมาเดี๋ยวนี้!!”
//ตุบ ตุบ// ผมพยายามทุกวิถีทางเพื่อที่จะให้ประตูมิติมันเปิดออก ประตูมิติมันหายไปแบบนี้เป็นเพราะมัน แผนของมันแน่ที่ทำให้ประตูมิติมันหายไป ผมไม่น่าให้เธอเดินออกไปก่อนเลยผมน่าจะเดินไปก่อนเธอไม่งั้นเรื่องแบบนี้คงไม่เกิดขึ้นมาแน่ๆ
“พอก่อนเถอะครับใจเย็นก่อนผมว่าพวกเราคงหาทางเข้าไปกันได้ อย่าพึ่งทำให้ตัวเองมีลอยขีดข่วนเลยนะครับ”
มือของผมแทบจะมีเลือดออกแล้วในตอนนี้ ผมเป็นห่วงเบอร์รินผมก็เลยทุบประตูมิติเพื่อที่จะเข้าไปหาเบอร์รินให้ได้ ลูกน้องของผมห้ามผมเอาไว้แล้วปล่อยให้ผมนั่งพักผมทำไม่ได้จริงๆผมจะเข้าไปให้ได้
“ออกมาสิวะมาเจอกับฉันตัวต่อตัวเพื่อที่จะแลกกับเบอร์รินเอาไหม”
ข้อต่อลองนี่น่าจะทำให้เบอร์รินปลอดภัยจากไอ้บ้านั่นได้บ้าง
[ว่ายังไงนะนายจะแลกตัวกับผู้หญิงคนนี้หรอ..เอ๋จะดีไหมนะแต่ภรรยาของนายฉันอยากจะได้มากเลยควรจะให้ดีไหมนะ]
“แลกสินายต้องอยากได้ฉันมากกว่าอยู่แล้ว ฉันน่ะเป็น!$%^&#”
[อะไรนะจริงๆหรอถ้าเป็นอย่างนั้นฉันต้องการนายมากกว่าแล้วล่ะ]
มิติประตูได้เปิดออกก่อนที่ผมกำลังจะเดินเข้าไป
“อย่าพึ่งครับพวกผมจะขอเข้าไปด้วย”
[ไม่ได้นะให้แต่เขาเข้าไปได้คนแค่คนนั้นคนเดียว]
“ก่อนเข้าไปฉันอยากจะได้ตัวของเธอมาก่อน ด้วยคำสาบานของฉันถ้าเกิดได้ตัวเธอกลับมาฉันจะเข้าไปแน่นอน”
[ได้สิถ้าสาบานมาขนาดนี้แล้วฉันจะยอมปล่อยเธอให้ก็ได้]
ประตูมิติโผล่บนหัวของผมก่อนจะปล่อยตัวของเบอร์รินลงมา ผมรับเธอเอาไว้ก่อนจะวางเธอลง เธอมองหน้าของผมแล้วก็กอดผม
“ไม่เป็นอะไรใช่ไหมเบอร์ริน เขาทำอะไรเธอหรือเปล่า”
เธอส่ายหน้าแสดงว่าเธอไม่เป็นอะไรมากแล้วล่ะ ผมคงต้องทำตามสัญญาของผมแล้ว
“เดี๋ยวก่อนเลย์นายจะไปไหน” เบอร์รินจับผมเอาไว้ก่อนจะถามผม ผมจะตอบเธอยังไงดีล่ะ
“ฉันจะต้องไปทำสิ่งที่ฉันควรจะทำ เธอรอฉันอยู่ตรงนี้ก่อนนะรอแค่แป๊บเดียวเท่านั้น”
[เร็วสิฉันรอนายอยู่นะเลย์ ฉันต้องการนายมากเลยตอนนี้มือของฉันคันไปหมดแล้ว ฮิ ฮิ]
“เออจะเข้าไปแล้วเว้ยไม่เห็นต้องรีบเลยขอลาเมียก่อนไม่ได้หรือไง”
ผมเดินเข้าไปจูบเบอร์รินก่อนจะเดินเข้าไปในประตูมิติ แต่ว่าเบอร์รินก็จับแขนของผมเอาไว้ไม่อยากให้ผมไป ขอโทษนะเบอร์รินฉันต้องทำเพื่อปกป้องเธอ ผมสะบัดมือของเธอออกก่อนจะรีบเดินเข้าไปในประตูมิติ
“ไม่นะเลย์!!”
