ตอนที่ 80 เเมลงที่น่ากลัว
“นี่พวกเราเดินกันมานานขนาดไหนแล้วเมื่อไหร่พวกเราจะถึงปราสาททองนั่นสักทีล่ะ”
เหมือนมีคนกำลังบ่นๆอยู่แถวนี้นะ ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกันแหละว่ามันจะถึงตอนไหน แล้วไม่รู้ว่าเขาคนนั้นจะโกหกพวกเราหรือเปล่า แต่ถ้าพวกเราไม่ไปพวกเราก็ไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาพูดมันโกหกหรือเป็นเรื่องจริง
“เอาน่าเดินไปอีกสักแป๊บหนึ่งอาจจะเห็นอะไรบางอย่างข้างหน้า หรือเจออะไรบางอย่างที่สำคัญก็ได้นะ”
มาคาโอดูใจเย็นดีผู้ชายแบบนี้มีไว้ติดกลุ่มก็ดีเหมือนกัน เวลาเกิดอะไรขึ้นมาฉันไม่สามารถห้ามได้ก็คงจะเป็นมาคาโอที่ช่วยฉันห้าม
“เฮ้ยแมลงเกาะแขนนายอยู่น่ะมาคาโอ นายกลัวแมลงไม่ใช่หรือไง”
ดาโล่พูดขึ้นก่อนจะชี้ไปที่แขนของมาคาโอ มาคาโอได้ยินเช่นนั้นรีบกระโดดเหมือนคนกลัวอะไรสุดขีด
“เชี่-เอามาออกไป เอาแมลงน่าขยะแขยงนี่ออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ เอาออกไปจากตัวของฉันที !!”
ฉันไม่เคยเห็นมาคาโอเป็นแบบนี้มาก่อนเลย นี่ครั้งแรกที่เห็นแล้วรู้สึกอึ้งไปขณะหนึ่ง จุดอ่อนของมาคาโอก็คงจะเป็นแมลงพวกนี้สินะ แต่ปีศาจอย่างเขาแค่นี้ทำไมถึงกลัวแมลงตัวเล็กๆแบบนี้ได้กันล่ะ
“เออ เอาออกให้แล้วๆไม่เห็นต้องตะโกนดังขนาดนั้นเลย กลัวมากขนาดนั้นเลยหรือไงแค่แมลงตัวเดียว”
นั่นสิดาโล่พูดถูกแค่แมลงตัวเล็กๆแค่นี้ทำไมถึงต้องกลัวขนาดนั้นด้วย
“แกจำวันนั้นไม่ได้หรือไงดาโล่ วันที่ฉันเข้าไปในป่ากับแกน่ะ”
[มันเกิดขึ้นเมื่อตอนที่ผมได้เดินเข้าไปในป่ากับดาโล่ ในช่วงนั้นเป็นช่วงที่ใบไม้เริ่มหล่นลงจากต้น หรือเรียกกันง่ายๆว่าฤดูใบไม้ร่วงนั้นเอง ผมและดาโล่วิ่งเข้าไปเล่นในป่าไปวิ่งเล่นกัน ด้วยความที่ตอนนั้นผมยังเด็กมากไม่รู้ว่าที่นั่นมันมีถ้ำต้องห้ามสำหรับคนที่กลัวแมลงน่ะนะ (ผมอ่านหนังสือไม่ออก) ตอนแรกพวกเราเล่นวิ่งไล่จับกันที่ป่าแห่งนั้น ซึ่งผมเป็นคนซ่อนผมก็มาเห็นถ้ำนี่แหละก็เลยเข้าไป ทุกอย่างมืดมิดแต่ผมไม่กลัวมันหรอกนะผมอยู่กับมันมานานมากแล้ว จนกระทั่ง...]
“นับหนึ่ง นับสอง...”
[เสียงนับของดาโล่ได้ดังขึ้นพร้อมกับเสียงอะไรบางอย่างที่ดังมาจากข้างหลังของผมเช่นกัน ผมไม่รู้ว่ามันคือเสียงอะไรด้วยความที่ผมอยากรู้อยากเห็นผมก็เลยตรงดิ่งไปยังข้างในถ้ำเพื่อที่จะดูว่าเสียงนั่นมันมาจากอะไร พอผมเดินเข้าไปเรื่อยๆผมก็เจอแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์ ผมเดินเข้าไปหามันจนทำให้ผมรู้ว่าผมเกลียดแมลงก็ตอนนั้น เมื่อพวกมันเริ่มบินเข้ามาตอมผม แล้วจากนั้นผมก็กลัวมันเข้าไส้สมองของผมเลยล่ะครับ]
เอาเสียคิดภาพตามเลยสำหรับคนที่กลัวแมลงคงจะเป็นลมคานั่นไปนานแล้วล่ะ
“ก็นายโง่เองไม่ใช่หรือไงมาคาโอ ถ้าไม่เข้าไปคงไม่เจอเรื่องแบบนั้น ใครบอกให้นายอ่านหนังสือไม่ออกกันล่ะ”
พอเลย์พูดแบบนี้มันก็ทำให้ฉันอดหัวเราะมาคาโอไม่ได้เหมือนกันนะ ช่วงนั้นเขาน่าจะโตพอที่จะอ่านหนังสือได้แล้ว แต่อาจจะไม่ทันเหมือนคนอื่นเขาก็เลยอ่านไม่ออกล่ะมั้ง ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฉันไม่ไหวแล้วฉันหายใจไม่ทัน
“นายท่านแรงมากเลยนะครับเนี่ย แต่ตอนนี้ผมฉลาดกว่าดาโล่มันแล้วนะครับเยอะด้วย ส่วนคุณหญิงไม่ต้องมาหัวเราะผมเลยนะครับ มันไม่ใช่เรื่องตลกเลย!!”
การเดินทางครั้งนี้มันช่างน่าตลกเหลือเกิน
