ตอนที่ 268: ตาของพายุ (1)
"เจ้าหมายถึงการเปิดใช้งานอุปกรณ์เวทมนต์สี่ชิ้นพร้อมกันใช่ไหม...ที่ฝั่งตะวันตกมีเพียงพ่อมดที่ทรงพลังเท่านั้นที่เปิดใช้งานสองชิ้นและอุปกรณ์เวทมนต์ของเรามักจะไม่สามารถเปลี่ยนแปลงผลของการต่อสู้" เรย์ไลน์พูดเสียงเบา
"ใช่ สถานการณ์แตกต่างกัน" สติกม่าส่ายหัว "พ่อมดในโอแมนดิสระดับพลังจิตสูงกว่าทั่วไป พวกเขามักพัฒนาวิธีควบคุมอุปกรณ์เวทมนต์ให้ดีขึ้น ผลของอุปกรณ์สามารถเปิดใช้งานได้ด้วยพลังจิตที่น้อยนิด"
"น่าสนใจ....เจ้าหมายความว่าพ่อมดระดับหนึ่งแบบเราถือว่าอ่อนแอในโอแมนดิสใช่ไหม" ฮิคาริขมวดคิ้ว
"ใช่แล้ว ยกเว้นกรีน เขาเป็นพ่อมดที่แข็งแกร่งและมีสิ่งประดิษฐ์เวทมนต์ กรีนยังเป็นพ่อมดที่แข็งแกร่งในโอแมนดิส" พ่อมดอีกสามคนมองมาที่แองเจเล่ทันที่เมื่อสติกม่าพูดจบ
แองเจเล่กินเนื้อเสร็จไม้หนึ่งและเขาก็เอาอีกไม้ไปย่างไว้บนตะแกรงโลหะ "เจ้ารู้อยู่แล้วว่าข้าเป็นพ่อมดมืด นั่นเป็นเหตุผลที่ข้าสามารถต่อสู้ได้ดีกว่า มันไม่ควรแปลกใจ สติกม่า ข้ายังสงสัยเรื่องตระกูลของเจ้า เจ้าสามารถบอกเราเรื่องข้อมูลนี้ได้ไหม"
สติกม่าลังเลชั่วครู่ก่อนที่เขาจะพยักหน้า "ตกลง มันไม่ใช่เรื่องใหญ่"
เขาดื่มไวน์จากขวดและเริ่มอธิบาย
"พ่อของข้าเป็นหัวหน้าตระกูล มันอาจจะฟังดูน่าตื่นเต้นแต่เขามีลูกชายมากกว่าสิบคน มีเพียงหนึ่งในพวกเราเท่านั้นที่มี'สายเลือดบริสุทธิ์'ของมนุษย์ในขณะที่คนอื่นๆเป็นสายเลือดผสมรวมทั้งตัวข้าด้วย เขารัก'มนุษย์จริงๆ'มากกว่าที่เขารักพวกเรา ชายคนนั้นยังถือว่าเป็นผู้สืบทอดที่แท้จริงในตระกูล สถานการณ์ค่อนข้างซับซ้อน"
"คนที่ห่วงใยข้ามีเพียงแม่ของข้า น้องของข้าและเพื่อนที่ชื่อเลียน่า ข้าคิดถึงพวกเขาจริงๆ" แองเจเล่มองเห็นความโดดเดี่ยวจากสายตาของสติกม่า
"ข้าไม่ได้เป็นพ่อมดฝึกหัดที่มีพรสวรรค์ ข้าใช้เวลาหลายปีก่อนที่ข้าจะถึงขั้นสาม ข้าทำลายขีดจำกัดหลังจากที่ข้าไปถึงฝั่งตะวันตก ข้ามักจะเป็นเป้าหมายที่ถูกรังแกในตระกูล มีเพียงน้องของข้าและเลียน่าที่ช่วยข้าแต่พวกเธอก็เป็นคนที่มีพรสวรรค์และสำคัญในตระกูล ข้าคิดว่าพวกเธอได้เป็นพ่อมดทางการแล้ว ข้าคิดถึงแม่ของข้า สภาพร่างกายของแม่ไม่ดีเมื่อข้ายังอยู่โอแมนดิส....ข้าเสียเวลาในโนล่ามากเกินไป ข้าหวังว่าพวกเขาจะยังจำข้าได้..." สติกม่าถอนหายใจด้วยความรู้สึกที่หลากหลายในขณะที่เขานึกถึงวันที่เขาใช้เวลาในโอแมนดิสและโนล่า
"เราใกล้แล้ว เจ้าเป็นพ่อมดทางการแล้วดังนั้นสมาชิกในตระกูลของเจ้าควรเคารพเจ้า" ฮิคาริยิ้ม
"เจ้าไม่เข้าใจ แม้ว่าข้าจะอยู่ขั้นของเหลวแต่ก็มีพ่อมดมากมายในตระกูลที่ไปถึงขั้นหรือระดับที่สูงกว่า น้องของข้ามีตระกูลคอยสนับสนุนเธอและเธอก็มีพรสวรรค์ มันมีความเป็นไปได้สูงที่เธอจะถึงระดับต่อไปแล้ว" สติกม่าก้มหน้า แสงจากเปลวไฟส่องลงบนแก้มของเขา
"เธอจะต้องใช้เวลาสักระยะเพื่อก้าวไปสู่ระดับสองจากระดับหนึ่งไม่ว่าเธอจะมีพรสวรรค์แค่ไหน" ฮิคาริส่ายหัว
"มาพูดเรื่องอื่นกันเถอะ พวกเจ้ามีแผนอะไรหลังจากที่ไปถึงโอแมนดิส" ฮิคาริเปลี่ยนหัวข้อ
พ่อมดทั้งห้าที่นั่งรอบกองไฟได้กินอาหารเสร็จและจบบทสนทนาที่ยาวนาน
แองเจเล่กลับไปที่ห้องของเขาแต่เขาก็ยังคิดเรื่องที่สติกม่าพูดเกี่ยวกับพ่อมดในโอแมนดิส
คล
ถ้าสติกม่าพูดเรื่องจริงมันก็หมายความว่าพวกเขามีคาถาร่ายทันทีคาถาอื่นที่ไม่ใช่คาถาพิเศษ
ด้วยสิ่งประดิษฐ์เวทมนต์และเทคนิคการทำสมาธิขั้นสูงพ่อมดในโอแมนดิสจะต้องทรงพลังมาก แองเจเล่เป็นพ่อมดที่แข็งแกร่งในโนล่าแต่เขาก็ถือว่าอ่อนแอในทวีปกลาง
แองเจเล่นอนอยู่บนเคียงพร้อมกับมีจุดแสงสีน้ำเงินกำลังกะพริบอยู่ข้างหน้าสายตาของเขา
เขาบอกให้ซีโร่จำลองการต่อสู้ระหว่างเขาและพ่อมดจากโอแมนดิส ถ้าคู่ต่อสู้มีคาถาร่ายทันทีสามคาถาแองเจเล่ก็ยังชนะการต่อสู้ เขาสามารถร่ายคาถาที่ใช้ได้ทันทีสามคาถาเนื่องจากเขามีชิป มันเป็นข้อดีของเขาในการต่อสู้
แองเจเล่สามารถเข้าใจได้ว่าทำไมสติกม่าถึงต้องการกลับไปที่โอแมนดิส เขาต้องการพิสูจน์ตัวเองกับตระกูล สติกม่าถึงขั้นของเหลวดังนั้นเขาจึงไม่ต้องเป็นภาระให้เพื่อนและน้องสาวของเขาอีกต่อไป
อีกสิบวันต่อมาทั้งห้าก็ยังอยู่ในห้องของตัวเองและเตรียมพร้อมรับมือกับอุปสรรคที่จะเกิดขึ้น
พวกเขาสร้างก้อนน้ำแข็งและวางไว้ที่ดาดฟ้าดังนั้นอุปสรรครอบที่สามจึงไม่ได้ตรวจพบพวกเขา
สำหรับอุปสรรคที่สี่แองเจเล่เพิ่มความเร็วของเรือเหาะและบอกให้พ่อมดหยุดหายใจเป็นเวลาสามนาที พวกเขารอดมาได้อย่างไม่มีปัญหา
ตอนนี้มันมาถึงปัญหาสุดท้าย
********************
ในท้องฟ้าสีน้ำเงินที่ไร้ที่สิ้นสุดเรือเหาะทั้งสามลำไปข้างหน้าอย่างช้าๆในอากาศ
พ่อมดแสงทั้งห้ายืนอยู่บนดาดฟ้าของเรือเหาะลำแรก พวกเขามองไปรอบๆและแลกเปลี่ยนข้อมูลกันโดยใช้อนุภาคพลังงาน
เรือเหาะชะลอตัวลงอย่างรวดเร็วและลอยอยู่ในอากาศ
แสงแดดสีทองได้ทำให้ทั้งดาดฟ้าอบอุ่นขึ้นและส่องลงบนชุดคลุมสีขาวที่พ่อมดกำลังสวมอยู่
"ปัญหาที่ใหญ่ที่สุดของการเดินทางนี้อยู่ข้างหน้า" สติกม่าพูดเสียงเคร่งเครียด "ตาแห่งอัลอเคอร์ ไม่มีสิ่งมีชีวิตอันตรายใกล้มันแต่มันถือได้ว่าเป็นภัยพิบัติทางธรรมชาติ"
พ่อมดอีกสี่คนมองไปที่ฉากข้างหน้าด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
ท้องฟ้าเหนือเรือเหาะนั้นสวยและโล่ง
อย่างไรก็ตามข้างหน้ามีเมฆครึ้มปกคลุมพื้นที่ มีทอร์นาโดขนาดมหึมาเชื่อมแผ่นดินและท้องฟ้า มันกำลังหมุนอย่างช้าๆ
แต่ทอร์นาโดยังเงียบอยู่ แองเจเล่ไม่ได้ยินเสียงอะไร
มีแนวอากาศปิดกั้นมุมมองของที่ราบล่างเรือเหาะ สิ่งเดียวในสายตาของพ่อมดมีเพียงเมฆสีเทาเท่านั้น
มีเพียงช่องว่างเล็กๆระหว่างนรกและสวรรค์
"นี่เป็นอุปสรรคครั้งสุดท้ายที่เรามีและเป็นเรื่องซับซ้อน เราต้องรอลมอ่อนลงเพื่อให้เราสามารถเดินทางผ่านขอบของมันไปได้" สติกม่าอธิบาย "อย่างไรก็ตามมีกลุ่มจิตวิญญาณพายุขนาดใหญ่ภายในทอร์นาโด พวกมันถูกสร้างโดยแม่ธรรมชาติและพวกมันทรงพลังกว่าตัวที่ออกมาจากยา ขอให้ทุกคนระวังตัวไว้ พวกมันสามารถใช้กระแสไฟฟ้าได้และพวกมันจะมาเป็นจำนวนมาก"
"ฟังดูเหมือนมันจะมีปัญหามาก" ฮิคาริส่ายหัว
"ใช่ ผึ้งเมฆาและทอร์นาโดเป็นอุปสรรคที่ยากที่สุดในการเดินทาง เราสามารถหลบสิ่งมีชีวิตได้แต่เราไม่สามารถหลบทอร์นาโดได้" สติกม่าพยักหน้า
"เราไม่สามารถเปลี่ยนเส้นทางได้หรือ" แองเจเล่ถาม
"ไม่ พื้นที่ใกล้ๆทอร์นาโดเป็นพื้นที่ที่ปลอดภัยที่สุดที่นี่เนื่องจากสิ่งมีชีวิตบินได้ที่แข็งแกร่งไม่สามารถเข้ามาใกล้ได้ เราต้องเอาชนะการต่อสู้กับจิตวิญญาณพายุ" สติกม่ายักไหล่
"เอาล่ะ ได้เวลาแล้ว เพิ่มความเร็วของเรือ" เรย์ไลน์เปิดปาก เขาประสบความสำเร็จในการก้าวไปสู่ขั้นคริสตัลหลังจากที่รอดจากอุปสรรคที่สี่แต่เขาก็ยังต้องทำให้พลังจิตของเขาเสถียร
"ตกลง" แองเจเล่พยักหน้าและเปิดใช้งานเครื่องรางในมือ
เรือเหาะทั้งสามลำล้อมรอบไปด้วยอนุภาคพลังงานสีเขียวและความเร็วของพวกมันก็เริ่มเพิ่มขึ้น
ทอร์นาโดสีเทาเริ่มใหญ่ขึ้นเรื่อยๆในสายตาของแองเจเล่ในขณะที่เรือเหาะเข้าไปใกล้
หลังจากผ่านไปหลายนาทีพ่อมดก็ได้ยินเสียงคำรามจากพายุที่รุนแรง
แองเจเล่รู้สึกเหมือนหูของเขาปกคลุมไปด้วยผ้าห่มหนา แรงกดดันจากลมทำให้เขารู้สึกอึดอัด เขามีปัญหาในการสูดอากาศ
ลมที่รุนแรงข่วนใบหน้าของเขาเหมือนใบดาบ
บอลลูนของเรือเหาะเอนไปข้างหลังและอนุภาคพลังงานสีเขียวพยายามอย่างดีที่สุดที่จะให้เรือเหาะนิ่ง
เรือเหาะดูเหมือนมดสามตัวขนาดเล็กที่กำลังเคลื่อนที่ใกล้ๆกับนาฬิกาทรายสีเทาขนาดใหญ่
พ่อมดทั้งห้าก้มหน้าลงและซ่อนตัวอยู่หลังราว แองเจเล่ยังตรวจสอบสถานการณ์ข้างหน้าเป็นครั้งคราว
"เตรียมตัวให้พร้อม! พวกมันกำลังมา!" สติกม่าตะโกน
วูๆๆๆๆ
มีลมวนมากมายเหนือดาดฟ้าและก่อตัวเป็นจิตวิญญาณพายุสูงมากมายภายในไม่กี่วินาที
จิตวิญญาณพายุดูเหมือนมนุษย์ บางตัวเป็นผู้ชายและบางตัวเป็นผู้หญิง พวกมันเปลือยกายและผิวหนังของพวกมันก็ปกคลุมไปด้วยกระแสไฟฟ้าสีม่วง
"ผู้บุกรุกสมควรตาย! ในนามแห่งอัลอเคอร์ข้าจะทำลายเจ้า!" ผู้นำของจิตวิญญาณพายุตะโกนในภาษาโบราณ มันเป็นจิตวิญญาณพายุผู้หญิง ดวงตาของเธอมีสีขาวและพวกมันกำลังเรืองแสง กระแสไฟฟ้านับไม่ถ้วนรวมตัวกันในมือของเธอและก่อตัวเป็นหอกสายฟ้ายาว
หอกสีน้ำเงินดูเหมือนแท่งสายฟ้ายาวและมันกำลังปล่อยประกาย
"ตาย!" เธอปาหอกไปที่พ่อมด
"ให้ข้าจัดการเอง!" เรย์ไลน์ก้าวไปข้างหน้า "ปกป้องกรีน! ทำให้แน่ใจว่าเขาสามารถควบคุมอนุภาคพลังงานลมเหล่านั้นจากข่ายเวทมนต์ได้!"
หอกปาเป็นเส้นตรงในอากาศและบินไปทางเรย์ไลน์ เขาเตรียมบาเรียพลังงานไว้แล้ว อย่างไรก็ตามทิศทางของหอกเปลี่ยนไปเมื่อมันเข้ามาใกล้เรือเหาะ หอกหันไปทางขวาและบินไปหาแองเจเล่
การแสดงออกของแองเจเล่เปลี่ยนไป มีจุดแสงสีน้ำเงินกะพริบข้างหน้าสายตาของเขาและเขาก็กำลังจับเครื่องรางในมือแน่น เครื่องรางเป็นกุญแจสำคัญสำหรับอุปสรรคนี้ เขาต้องทำให้แน่ใจว่าทิศทางและความเร็วของเรือเหาะสมบูรณ์แบบในขณะที่ทอร์นาโดที่น่ากลัวอยู่ทางขวาของเขา ถ้าอนุภาคพลังงานลมสูญเสียการควบคุมเรือเหาะก็จะถูกลากเข้าไปในตาพายุ เมื่อถึงตอนนั้นจะไม่มีใครรอดอยู่ได้ แม้แต่จิตวิญญาณพายุก็ไม่รู้ว่ามีอะไรอยู่ในตาของพายุทอร์นาโด แรงกดดันของลมจะฉีกกระชากผู้รุกรานทั้งหมด
แองเจเล่ได้ทำการจำลองก่อนที่จิตวิญญาณพายุจะขึ้นมาบนดาดฟ้า โอกาสรอดของพวกเขาต่ำกว่า 0.1% ถ้าเรือเหาะถูกลากเข้าไปในพายุทอร์นาโด
เขากำลังมุ่งมั่นกับการควบคุมเรือเหาะเหมือนในแผนการที่พวกเขาได้พูดคุยกัน มันเป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะทำให้เรือเหาะมั่นคงในขณะที่เดินทางใกล้ๆของขอบพายุและมันแทบจะเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะป้องกันการโจมตีจากจิตวิญญาณพายุ
