บทที่ 9 เหี้ยมโหด

 

เย่เฉินยิ้มอย่างสะอิดสะเอียดและแววตาเต็มไปด้วยความอาฆาต พร้อมจะสังหารเหยื่ออย่างเต็มที่ หลักจากนั้นเขาก็เดินเข้าไปทันที

เจิ้งต้าฟู ไม่รับรู้ถึงหายนะที่กำลังมาเยือน เขายังคงเริงร่าและมีความสุขกับเด็กสาวที่บริการเขาอยู่ ในมณฑลซานซีนี้เขาเป็นที่รู้จักของคนหมู่มาก สมัยยังเด็กเขาไม่เรียนหนังสือและใช้เวลาออกไปเล่นนอกบ้านเป็นประจำทำให้พ่อของเขาโกรธอย่างมากที่เขาใช้ชีวิตแบบนี้ ต่อมาเขาได้บริหารเหมืองถ่านหินและมันก็รุ่งเรืองขึ้นในไม่กี่ปีต่อมา บ้านของเขาราคาหลายร้อยล้านมีคนรวยที่รวยกว่าเขามากเช่นกัน แต่ถ้าเทียบกันเรื่องอิทธิพลแล้วเขากลับเหนือกว่ามาก เขาพึ่งได้รับกำไรจากการพนันและลงทุน

อหังสาริมทรัพย์ในเมืองใหญ่ถึงแม้ว่าเขาจะมีความรู้ในด้านนี้เพียงน้อยนิดก็ตามแต่เขากลับรู้สึกว่าตราบใดที่เขายังมีเงินอยู่โอกาสก็จะเข้ามาหาเขาเองด้วยความคิดนี้เองจึงผลักดันให้เขาเป็นสมาชิกของกลุ่มนายทุนด้านอหังสาริมทรัพย์

อพาร์ทเมนท์ที่อยู่อาศัยสำหรับเขาเป็นสิ่งที่ให้แก่คนรัก ตั้งแต่เขารวยใบหน้าของภรรยาเก่าที่น่ารำคาญก็เริ่มเลือนหายไปในทางเดียวกัน

เด็กสาวคนนี้หน้าคล้ายคลึงกับคนรักเก่าของเขาแต่ไม่เหมือนทั้งหมดเพราะเธอยังเด็กและสวยกว่าแต่ทว่าเธอยังเป็นเด็กนักเรียนวิทยาลัยเขาจึงต้องการส่งเสียเลี้ยงดูให้เธอเข้ามหาวิทยาลัยด้วยเงินของเขาเอง เขาจะโทษตัวเองแน่นอนถ้าเขาไม่ทำแบบนี้ ดังนั้นเขาควรทำมัน

ทุกอย่างจะดีเองตราบใดที่เขายังรวย

เมื่อวานเขาได้พิสูจน์แล้วว่าความคิดเขานั้นถูกต้อง ในสนามบินเขาได้ทุบตีชายแก่เก็บขยะและเรื่องราวก็จบลงโดยที่เขาจ่ายเพียงสองพันหยวนเท่านั้นซึ่งมันจิ้บจ้อยมาก

เย่เฉินเคาะประตู

เจิ้งต้าฟูที่ได้ยินก็โวยวายทันที “ใครมาทำอะไรตอนนี้วะ!!” จากนั้นก็ตามคำสบถ

“ห่าเอ้ย ใครกล้ามารบกวนฉันแต่เช้าเนี่ย โอะ โอะ โอว์

อ่าาห์…”

“ผมมาจากหน่วยงานอหังสาริมทรัพย์เปิดประตูด้วยครับผมต้องมาตรวจสอบอะไรเล็กๆน้อยๆ” เย่เฉินพูด

ไม่นานหลังจากการเคาะประตูก็เปิดออกเป็นเด็กสาวนั่นเอง เมื่อเธอเห็นใบหน้าของเย่เฉิน ดวงตาเธอก็เป็นประกายราวกับฤดูไม้ผลิมาเยือน เจิ้งตาฟูนั่งพิงอยู่บนโซฟา เท้าทั้งสองพาดบนโต๊ะกาแฟ เขากระดิกขาแล้วพูด

“เร็วสิวะ รีบๆทำสิ่งที่แกต้องทำแล้วก็รีบไสหัวกลับไปได้แล้ว”

เย่เฉินเหวี่ยงขาอย่างรวดเร็วหวดเข้าไปที่ลำตัวของเจิ้งต้าฟูอย่างรุนแรง

“อ้ากกกกกกก!”

เจิ้งตาฟูกรีดร้องออกมา ตัวอ้วนๆของมันกลิ้งไปมาอย่างน่าสมเพชเขาตื่นตระหนกมากไม่คิดว่าเย่เฉินจะทำแบบนี้

“แก…เป็นแกนั่นเอง!? แกคิดจะทำอะไร?”

เรื่องราวชัดเจน ขึ้นมาทันที เย่เฉินคือคนที่นั่งถัดจากเขาบนเครื่องบินนอกจากนี้เย่เฉินยังเป็นคนฆ่าผู้ก่อารร้าย อีกด้วย เรื่องนี้ส่งผลให้จิตใจของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“เมื่อวานที่สนามบินมีคนแก่บาดเจ็บแกเป็นคนทำใช่ไหม”

เย่เฉินถามและเตะไปที่ชายอ้วนอีกครั้งอย่างหนักแน่น เด็กสาวของชายอ้วนที่อยู่ใกล้ๆเมื่อเห็นเจิ้งต้าฟูเลือบอาบใบหน้าก็สลบไปทันที

“หยุดนะ อย่าทำร้ายฉันเลย ฉันจะจ่ายเงินให้ แกต้องการเท่าไหร่?”เจิ้งต้าฟูร้องออกมาด้วยความกลัว

“นี่แกคิดว่าเงินสกปรกของแกจะแก้ไขทุกอย่างได้งั้นเหรอ?” เย่เฉินพูดแล้วเหยียบซ้ำอย่างเหี้ยมโหด เสียงกระดูกภายใต้ผิวหนังเริ่มเกิดเสียงขึ้นเมื่อโดนแรงกด คนจำพวกนี้มีแต่จะใช้ประโยชน์จาก

คนยากไร้และคนซื่อสัตย์ เย่เฉินระบายความโกรธลงไปที่ชายอ้วนทั้งหมด

เจิ้งต้าฟู ร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด “พี่ชาย…พี่อย่าทุบตีผมเลย อย่าทำร้ายผม ผมขอร้องล่ะปล่อยผมไปเถิด ได้โปรดสงสารผมเถอะนะ”

เย่เฉินกระชากเจิ้งต้าฟูมาหน้าโซฟา เขานั่งบนโซฟาคาบบุหรี่แล้วจ้องมองเจิ้งต้าฟูที่เงียบสงบเพราะว่าไม่กล้าพูดอะไรออกมา

เจิ้งต้าฟูสูญเสียความอวดดีของตนไปแล้วในตอนนี้ น้ำตา น้ำมูก เลือด ผสมปนเปอยู่บนใบหน้าของเขา เขามองเย่เฉินด้วยความหวาดกลัวและพูดขึ้นว่า“พี่ชายผมผิดไปแล้วปล่อยผมไปเถอะผมยอมทำทุกอย่างแล้ว”

เย่เฉินเตะไปที่ใบหน้าเจิ้งต้าฟู อีกครั้งมันพยายามที่จะลุกขึ้นมาจากนั้นก็พูดว่า “ทำไมล่ะ ทำไมไหนแกอธิบายมาสิว่าแกต้องทำยังไงตอนนี้?”

“ผะ..ผะ..ผมไม่รู้จริงๆว่าควรทำอะไร!!”หลังจากมองสายตาของเย่เฉินที่เต็มไปด้วยความเยือกเย็นเขาก็เรียกสติกลับมาครู่หนึ่งแล้วบอกว่าจะให้เงินจากนั้นจึงโดนเตะไปที่ลำตัวอีกครั้งเขาจึงไม่มีความคิดจะพูดอะไรออกมาอีกได้แต่เศร้าใจ

“ไปที่โรงพยาบาลเพื่อประชาชน นำเงินไปให้พ่อของฉันและขอโทษท่านซะ!”เย่เฉินตะโกนด้วยความเกรี้ยว

“ผมจะทำ ผมจะทำมันผมจะไปที่นั่นแล้วทำ….มัน”เจิ้งต้าฟูตอบซ้ำๆเขากลัวว่าถ้าเขาไม่ทำมันชายคนนี้คงจะระเบิดความรุนแรงออกมาอีกครั้ง

เย่เฉินพอใจกับคำตอบเขามาก เขาวางบุหรี่ลงแล้วยืนขึ้นพร้อมกับเดินจากห้องไป เมื่อเขาออกมาจากห้องแล้ว เขาชะงักและหยุดคิดเรื่องบางอย่างจากนั้นวกกลับมาเดินตรงไปหาเจิ้งต้าฟู

เจิ้งต้าฟูมองเย่เฉินที่เดินเข้ามาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

ปัก!

เท้าของเย่เฉินตรงเข้าไปที่หน้าของเจิ้งต้าฟู ทำให้เขาสลบไปทันที

“ถุย” เย่เฉินถ่มน้ำลายออกมาด้วยความโมโหแล้วเดินจากไป

เมื่อเขาออกมาจากที่พัก รปภ.ถามเขาว่า “จะกลับหรอครับ?”

“อืมเสร็จ ธุระแล้วละ!” เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุข

เขาไม่ควรใช้บัตรเพชรและบัตรทองแต่ก็ต้องใช้เพื่อให้พ่อเขาสบายและพักผ่อนกับชีวิต เขาคิดบ้างว่าจะหางานทำดีหรือไม่ แต่เขาเองก็ไม่ได้มีการศึกษาที่สูงและไม่มีประสบการณ์ทำงานฉะนั้นการหางานมันไม่ใช่เรื่องง่าย

ขณะก้มหน้าเดินอยู่ริมถนนเขาก็คิดถึงปัญหาที่หลากหลายการมีชีวิตอย่างสามัญชนมันไม่ได้ง่ายเลย ก็มีกลุ่มคนมาหยุดข้างหน้าเขาพอเงยหน้าขึ้นมองก็พบกลุ่มวัยรุ่นชายเจ็ดคนจ้องมองเขาอย่างประสงค์ร้าย หนึ่งในนั้นหน้าเหมือนโจรในคืนวาน เขาไต่ตรองแล้วคิดได้ว่าคงจะพาพวกมาแก้แค้นแต่เขาเองก็ไม่ได้หวังว่าพวกนี้จะปล่อยเขาไปง่ายๆเช่นกัน

“พี่ใหญ่ตง หมอนี่แหละ!! ผมคงไม่โดนจับถ้าไม่ใช่เพราะเขา”

โจรคนนั้นพูดแล้วชี้มายังเย่เฉินด้วยความโมโห

“จับเขาไว้!!” พี่ใหญ่ตงตะโกนขึ้นส่งสัญญานให้คนอื่นๆ เสียงตะโกนยังไม่ทันหาย เย่เฉินก็ส่งพวกของเขาคนหนึ่งลอยขึ้นด้วยเท้า เหมือนเสือโคร่งในฝูงแกะเขาระเบิดความเร็วออกมาเพียงแค่ไม่กี่วิก็ส่งคนทั้งเจ็ดร่วงหล่นสู่พื้น เย่เฉินเห็นว่ากลุ่มโจรพวกนี้ไม่มีใครสามารถรับการโจมตีของเขาได้ก็จริงแต่คงไม่บาดเจ็บร้ายแรงอย่างมากก็แค่ไม่กล้ามเนื้อฉีกก็กระดูกหัก

เย่เฉินเดินช้าๆไปหาพี่ใหญ่ตง เขานั่งยองๆแล้วพูด “พี่ใหญ่ตงใช่ไหม? ฉันเย่เฉิน เชียนที่มีความหมายว่าอ่อนน้อมถ่อมตนน่ะครับ มีอะไรจะพูดกับฉันอีกไหม?”

“มะ มะ มะ ไม่มีครับ!”พี่ใหญ่ตงตอบอย่างกระวนกระวาย “พี่ชาย….พี่ชายที่แสนอ่อนโยน ผมช่างต่ำต้อยนักที่ไม่เห็นความยอดเยี่ยมของพี่ ได้โปรดยกโทษให้ผมสักครั้งเถอะนะครับ!!”

“พี่ใหญ่ตงต้องล้อผมเล่นเป็นแน่ ผมต่างหากที่ควรขอโทษไม่ใช่หรอ?”

เย่เฉินตอบกลับอย่างเย้ยหยัน

“พี่เฉินหยุดเล่นมุขเถอะ” ตง ตอบออกมาด้วยความเกรงกลัว

“แปะ” เย่เฉินตบไปที่ลำตัวของพี่ใหญ่ตง

“แหมๆ ดูเหมือนฉันเล่นมุขงั้นหรอ? วันนี้ฉันอารมณ์ไม่ดีเสียด้วยสิ พวกแกนี่โชคไม่ดีเอาเสียเลย ตั้งแต่ที่พวกแกจะทำร้ายฉัน ก็เหมือนวันซวยแล้ว ฉันก็ไม่คิดปล่อยพวกแกไปง่ายๆหรอกนะ” เย่เฉินตบบ่า ตง อย่างเยาะเย้ยแล้วล้วงเข้ากระเป๋าของเขาหยิบกุญแจขึ้นมา “ฉันจะเอารถไปและขายมันทิ้ง ถ้าแกมีความสามารถพอลองตามหาฉันดูสิ คิดว่าไง?”