บทที่ 8 หลินโร่วโร่ว

 

พอถึงห้องผู้ป่วยเย่เฉินเห็นว่าพ่อตื่นแล้วจึงเดินไปหยิบน้ำมาให้

“พ่อตื่นแล้วสินะครับ มาเดี๋ยวผมเช็ดตัวให้

“ฉันว่าฉันทำแทนดีกว่าค่ะ” หลินโร่วโร่วหยิบผ้าเช็ดตัวจากมือเย่เฉินชุบน้ำบิดหมาดๆและเช็ดใบหน้าพ่อของเขาอย่างละเมียดละไม

“ขอบคุณครับ” เย่เฉินรู้สึกขอบคุณจากใจจริงและพ่อของเขาเองก็ขอบคุณเธอซ้ำๆ เขาไม่เคยได้รับการดูแลที่ดีจากรพ.มาก่อนเลย จากประสบการณ์ในอดีตส่วนมากจะรังเกียจเขาเสียมากกว่าต่างกับนางพยาบาลสาวตรงหน้าที่ดูพิถีพิถันในการเช็ดหน้าเขา

เป็นเด็กสาวที่อ่อนโยนและดูมีคุณธรรมน้อยคนนักในสมัยนี้ที่จะให้เกียรติคนชรา เขาคิดออกมาว่า อย่างไรเย่เฉินก็ยังไม่มีแฟนเขาจึงอยากจับเด็กสาวคนนี้ให้เย่เฉินเสียเลย ด้วยความคิดนี้เองชายแก่ก็ได้เลิกคิ้วเบ้ปากส่งสัญญาณให้เย่เฉินแต่เย่เฉินก็ไม่เข้าใจว่าพ่อเขาทำอะไรจึงได้แต่ยิ้มตอบ

“เสร็จแล้วค่ะ” หลินโร่วโร่วพูด “พวกคุณยังไม่ได้อาหารเช้ากันสินะคะ? ที่รพ.นี้มีโรงอาหาร ผู้ป่วยอยากจะทานอะไรเดี๋ยวฉันไปซื้อมาให้ค่ะ”

ถึงปากจะพูดกับพ่อแต่ตาเธอกลับแอบมองเย่เฉิน

พ่อตอบกลับอย่างดูมีความสุข “โอ้ ดีเลยสาวน้อยฉันเองยังไม่ได้กินอะไรเลยเช้านี้”

“ยังไงก็ห้ามกินเนื้อเป็นอาหารเช้านะคะมันไม่ดีต่อกระเพราะอาหาร” หลินโร่วโร่วพูด “งั้นเดี๋ยวฉันจะลงไปซื้อขนมปังกับโจ๊กมาให้ค่ะ” เธอก้าวเดินแล้วมองไปยังเย่เฉิน “แล้วคุณล่ะ อยากกินอะไรรึป่าว คะ?”

ชายแก่ส่งสายตาไปให้หนุ่มน้อยอีกครั้งแต่ครั้งนี้เย่เฉินเข้าใจความหมายของมัน “ผมจะไปด้วยครับ”

หลินโร่วโร่วยิ้มหวานให้เย่เฉินและแล้วสองหนุ่มสาวก็ออกจากห้องไปพ่อมองตามจนกระทั่งพ้นห้องผู้ป่วยแล้วอวยพรขึ้น “ดีมากเจ้าลูกชายพ่ออยากได้เด็กคนนี้เป็นลูกสะใภ้จริงๆ เธอเป็นคนดีมาก”

“ขอบคุณสำหรับเมื่อคืนครับ”หลังจากออกจากห้องผู้ป่วยเย่เฉินก็ขอบคุณพร้อมยื่นเสื้อกราวน์คืนหลินโร่วโร่ว เธอยิ้มเล็กน้อยจากนั้นกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง “คุณมาเยี่ยมได้แต่ครั้งหน้าฉันไม่อนุญาตให้เอาเครื่องดื่มแอลกอฮอล์มาในรพ.ค่ะและอีกอย่างพ่อคุณยังบาดเจ็บตามร่างกายอยู่คุณไม่ควรปล่อยให้ท่านดื่ม”

เย่เฉินถึงกับตะลึงเขาตอบกลับอย่างเชื่อฟัง “ครั้งหน้ามันจะไม่เกิดขึ้นอย่างแน่นอนครับ”

หลินโร่วโร่วเธอพึงพอใจในคำตอบของเขา “ฉันชื่อหลินโร่วโร่ว แล้วคุณล่ะ?”

“เย่เฉินครับ”

หลินโร่วโร่วไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงตอบมาแปลกๆแต่เธอก็พยักหน้าเบาๆตอบรับ

เย่เฉินไม่เคยตกหลุมรักใครในอดีตเขาผ่านผู้หญิงมามากหน้าหลายตา ทั้งทหารรับจ้างด้วยกันเองไม่ก็โสเภณี ส่วนมากคนเหล่านี้จะเป็นพวกตรงไปตรงมาทำให้เข้าหาง่ายแต่สาวน้อยที่ดูใสซื่อบริสุทธิ์แถมยังจิตใจดีงามแบบนี้เขาไม่รู้จริงๆว่าควรพูดอะไรกับเธอและจะจัดการเธอได้อย่างไร

ผ่านไปชั่วครู่โทรศัพท์เย่เฉินก็ส่งเสียงดังขึ้น เขารีบเปลี่ยนเป็นระบบสั่นทันทีและเขารู้สึกอายมาก

“ขอโทษนะครับ ผมต้องรับสายนี้”

พอเขารับโทรศัพท์แล้วก็นิ่งไป

พอหลินโร่วโร่วเห็นท่าทางของเย่เฉินเธอก็พูดว่า “คุณโอเคไหมคะ? ถ้ามีเรื่องสำคัญคุณควรไปทำก่อนนะ เดี๋ยวฉันดูแลผู้อาวุโสเองค่ะ”

เย่เฉินไม่ปฏิเสธ “ขอบคุณครับแล้วผมจะกลับมา!”

“อย่าได้เกรงใจไป คุณควรทำเรื่องสำคัญก่อนไม่ต้องห่วงผู่ป่วยหรอกค่ะ ฉันดูแลเองคะ”หลินโร่วโร่วพูด

หลินโร่วโร่วเธอเข้าเวรกะดึกและยังไม่ได้นอนทั้งคืนแต่เธอกลับตัดสินใจดูแลพ่อของเย่เฉินแทนเขาเมื่อเย่เฉินจากไป เธอยืนงุนงงและมีความรู้สึกหลากหลายผสมปนเปในใจเธอ

“อ้าว?? โร่วโร่ว ทำไมเธอมายืนอยู่นี้ยังไม่ออกเวรอีกเหรอ?”

นางพยาบาลสาวมองหลินโร่วโร่วด้วยความประหลาดใจ

“โอ้!! หลินโร่วโร่วของเราโตแล้วสินะ เขาคนนั้นเป็นใครล่ะ?ถึงทำให้หลินโร่วโร่วตกหลุมรักได้ขนาดนี้ อ่า..เขาช่างมีพรสวรรค์เสียจริง”

“พูออะไรไร้สาระ เธอคิดไปเอง”หลินโร่วโร่วประท้วง

“ฉันไม่ไปกับเธอนะ ฉันจะไปโรงอาหาร”

เย่เฉินเขาไม่คิดว่าจะได้รับข่าวเกี่ยวกับคนรวยที่ทำพ่อเขาบาดเจ็บเร็วขนาดนี้เขาอดไม่ได้ที่จะชื่นชมบาร์เทนเดอร์เสี่ยวหลง

ทันทีที่เธอบอกที่อยู่คนรวยให้แก่เขาแล้วเธอก็กำลังเตรียมจะชวนเขาไปหาอะไรกินและเต้นด้วยกันแต่เย่เฉินตอบขอบคุณเธอหลายๆครั้งขณะถือสายทำให้เธอรู้สึกอึดอัด

แต่เหมือนเย่เฉินจะต้องจ่ายเงินให้เธอเพิ่ม อีกไม่นานก็ต้องเจอกันอยู่ดีทำให้ใจเธอสงบลง เธอยิ้มแล้วพูดใส่โทรศัพท์ว่า “ฮึ่ม!! ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าฉันไม่สามารถทำให้นายตกหลุมรักได้!!” เธอไม่กลัวว่าเย่เฉินจะไม่จ่ายเพิ่มเพราะมันเป็นกฎที่จัดตั้งขึ้นถ้าไม่ทำตามจะก่อให้เกิดปัญหา

เมื่อใดที่เย่เฉินรับงานในฐานะทหารรับจ้าง นายจ้างก็จะจ่ายเงินล่วงหน้าบางส่วนก่อนเช่นกันและส่วนที่เหลือจะตามมาที่หลังไม่ต้องกลัวว่าจะไม่จ่ายเพราะว่าพวกนายจ้างเองก็ไม่อยากมีปัญหา

เมื่อมาถึงทางเข้าสวนเชี่ยนเจียงเย่เฉินเดินช้าๆเข้ามาแล้วหยุดลงตามที่เสี่ยวหลง บอกคนรวยคนนั้นอาศัยอยู่ที่ชั้นหกอาคารซี มุมปากเขายกยิ้มขึ้นอย่างเยือกเย็นแล้วก้าวเข้าไป

“คุณต้องการอะไรครับ?” รปภ.ถามเขาขณะอยู่ที่ทางเข้า

“ตามหาคนครับ” เย่เฉินตอบ

“ไม่ทราบว่าคุณตามหาใคร?”

“เจิ้งต้าฟู เขาอาศัยอยู่ที่ชั้นหกอาคารซี” เย่เฉินได้ชื่อคนรวยคนนี้จากเสี่ยวหลงนูเช่นกัน

รปถ.พยายามจ้องเย่เฉินที่ดูหน้าสงสัยแต่ใบหน้าและท่าทางกลับดูไม่มีพิรุธเขาจึงส่งปากกาให้เย่เฉิน “ขอทราบชื่อด้วยครับ!”

เย่เฉินเขียนชื่อและเลขบัตรประชาชนลงไปในกระดาษแต่รปภ.ก็ไม่ได้ประมาทเพราะกรณีนี้เขาเองก็ไม่สามารถยืนยันได้ว่าของจริงหรือปลอมเขาทำเพียงเป็นพิธีการ เขาเปิดประตูให้เย่เฉินเข้าไปโดยง่าย

เย่เฉินสำรวจรอบๆก็เผอิญเจอชายอ้วนอยู่ตรงไประเบียงพร้อมกับเด็กสาวที่ยังดูละอ่อน เด็กสาวอยู่ในชุดชั้นในส่วนชายอ้วนอยู่ในชุดนอน

เด็กสาวโน้มตัวอยู่หน้าชายอ้วน หัวกำลังโยกไปมา หน้าหลังสลับกันไป ไม่ต้องบอกเย่เฉินก็รู้ว่าพวกเขาทำอะไรกันวะนั่น

ที่ระเบียงเนื่ยนะ!!?