SH – 11 วิญญาณใต้น้ำ !
SH – 11 วิญญาณใต้น้ำ !
“มันจบหรือยัง คุณจับผีได้หรือยัง?” เสียงตึงเครียดดังมาจากด้านหลังเหยี่ยซ่าวหยาง
“ผมไม่ได้บอกคุณหรือว่าอย่าลงมา?”
“ฮิฮิ ผมมาที่นี่เพื่อช่วยผู้หญิงคนนั้นต่างหาก” เขาพูดขณะเดินเข้ามา เขาหยุดอย่างกะทันหันและมองไปที่ผู้หญิงคนนั้น เรือนร่างเซ็กซี่และชุดชั้นในสีชมพูเกือบทำให้เขาเลือดกำเดาไหล....
เหยี่ยซ่าวหยาง หยิบเข็มขัดที่ถูกแขวนเอาไว้ลงมาส่งให้ เสี่ยวหม่า และพูดกับเขา “ใส่มันกลับไว้ที่กางเกงยีนส์เธอสิ”
“ผมหรือ?” หน้าของเสี่ยวหม่า เปลี่ยนเป็นสีแดงราวกับลูกแอปเปิ้ล เขายกมือทั้งสองข้างขึ้นและพูด “มันไม่ใช่วิถีของลูกผู้ชาย ผมไม่แม้แต่จะรู้จักเธอด้วยซ้ำดังนั้นนี่มันจึงไม่เหมาะสม ถ้าผมทำผมคงกลายเป็นพวกวิตถาร”
เหยี่ยซ่าวหยาง ตอบด้วยความดูหมิ่น “คุณไม่ได้เป็นพวกวิตถารอยู่แล้วหรอกหรือ? นี่เป็นโอกาสที่ดีที่คุณจะได้กินเต้าหู้ของเธอ ทำไมอยู่ดีๆถึงไม่กล้าล่ะ?”
เสี่ยวหม่า หัวเราะอย่างไรเหตุผล “ผมเป็นพวกวิตถารก็จริงแต่ก็เป็นวิตถารที่มีคุณธรรม ตอนนี้เธอหมดสติ ดังนั้นผมจะไม่ฉวยโอกาสกับเธอ ทำไมคุณไม่ทำซะเองล่ะ? แค่ทำให้มันเร็วๆ ถ้าเธอตื่นขึ้นมาแล้วพบว่ากางเกงของเธอหายไป…เราคงมีปัญหาใหญ่แน่”
เหยี่ยซ่าวหยาง เกาศีรษะด้วยความหงุดหงิดและตอบอย่างไม่เต็มใจ “เอาล่ะ ผมจะทำแบบนี้แค่ครั้งเดียวเท่านั้น แต่ห้ามบอกเธอนะว่าผมทำ”
“ทำไมถึงไม่บอกล่ะ? จะเกิดอะไรขึ้นถ้าหากเธอรู้สึกขอบคุณที่คุณช่วยเธอเอาไว้และอยากจะตอบแทนโดยการมอบร่างกายของเธอให้คุณเป็นของขวัญ?”
เหยี่ยซ่าวหยาง พยุงเธอให้อยู่ในท่านั่งและค่อยๆใส่เข็มขัดบนกางเกงยีนส์ของเธอ ในขั้นตอนนี้เขาบังเอิญไปสัมผัสผิวนุ่มบริเวณรอบเอวของเธอ ด้วยความใกล้ชิดของพวกเขาทำให้บางครั้งเขาก็อยากจะแอบมองรอยแยกบนหน้าอก เขาได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆจากเธอทุกครั้งที่สูดลมหายใจ เขาแทบจะทนไม่ไหวอีกต่อไป หลังจากใส่เข็มขัดและสวมกางเกงให้เธอแล้ว เหยี่ยซ่าวหยาง ก็หยิบเครื่องรางบางอย่างออกมาและสวมมันไว้บนแขนของเธอและบอกให้และเสี่ยวหม่าเข้ามาอุ้มเธอ อย่างไรก็ตามหญิงสาวเริ่มรู้สึกตัวซึ่งเป็นผลจากเครื่องรางอันนั้นในขณะที่เธอยังคงงุนงงอยู่ เธอก็รับรู้ว่าตัวเองกำลังอยู่ในอ้อมแขนของคนแปลกหน้า เธอตื่นตกใจและกรีดร้องในทันที และพยายามจะบิดแขนของ เสี่ยวหม่า
“อ๊าก! คุณผู้หญิงๆ! คุณกำลังเข้าใจผิด เรามาที่นี่เพื่อช่วยคุณ!”
โชคดีที่หญิงสาวยังพอจำได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอก่อนที่จะหมดสติ เธอรู้ว่าไม่มีใครจะลักพาตัวเธอ ดังนั้นจึงยอมปล่อยแขนของ เสี่ยวหม่า และฟังคำอธิบายของเขา แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังคงสับสนและไม่เชื่อใจ เธอจึงมองไปที่ เหยี่ยซ่าวหยาง เพื่อขอคำอธิบาย
“สิ่งที่เขาพูด…เป็นความจริงงั้นหรือ คุณช่วยชีวิตฉันไว้จริงหรือ? โลกนี้ยังมีวิญญาณอยู่อีกงั้นหรือ?”
เหยี่ยซ่าวหยางไม่ได้หันตอบเธอ แต่กลับนั่งลงตรงหน้าสระน้ำและสังเกตมันเงียบๆแม้ว่าจะเป็นสระน้ำแห่งความตายแต่มันก็ยังมีการเคลื่อนไหวลึกลับบางอย่าง คลื่นขนาดเล็กแต่ในบางครั้งก็สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน
“ทำไมคุณถึงมองสระน้ำแห่งนี้ล่ะ ?” หลังจากหญิงสาวคนนั้นเอาแต่ถามเขาก็ไม่อยากจะยืนข้างๆเธออีกต่อไปดังนั้นเขาจึงเดินเข้าไปใกล้ๆเหยี่ยซ่าวหยางและถามว่าเขากำลังทำอะไร เสี่ยวหม่า โผล่หน้าของเขาไปด้านหน้า เหยี่ยซ่าวหยาง เพื่อดูว่ามีอะไรอยู่ในน้ำ
เหยี่ยซ่าวหยาง จุ่มนิ้วลงไปในน้ำและลิ้มรสมัน จากนั้นเขาก็ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
“คุณกระหายน้ำงั้นหรือ?” เสี่ยวหม่า ถาม “ถ้าคุณกระหายน้ำก็แค่บอกผมแล้วผมจะไปซื้อให้คุณเอง คุณไม่จำเป็นต้องดื่มน้ำเส็งเคร็งนี่!”
เหยี่ยซ่าวหยางไม่สนใจเขาและพูดว่า “มีวิญญาณร้ายที่จมน้ำตายอยู่ในนี้ มันมีพลังมากและได้ดูดกลืนพลังของผีหญิงสาวทุกคน นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมวิญญาณของหญิงสาวถึงได้อ่อนแอลง”
“อะไรคือวิญญาณจมน้ำตาย ?” เสี่ยวหม่าถามอย่างสงสัยทันใดนั้นราวกับต้องการจะตอบคำถามของเขา มือขนาดใหญ่ยื่นออกมาจากสระน้ำและคว้าผมของเขาเอาไว้ จากนั้นจึงดึงเขาลงไปในสระน้ำแห่งความตาย !
ด้วยแรงดึงทำให้เสี่ยวหม่าตกลงไปในสระน้ำ มือนั้นเกือบจะดึงเขาลงไปด้านล่างแต่เหยี่ยซ่าวหยางได้ดึงดาบไม้ของเขาออกมาและแทงไปที่ผีร้ายอย่างแม่นยำ โชคดีที่สิ่งนี้ทำให้ผีตนนั้นยอมปล่อยเสี่ยวหม่า จากนั้นเหยี่ยซ่าวหยางรีบดึงเขาขึ้นมาบนฝั่งอย่างรวดเร็ว เสี่ยวหม่าร็สึกตกใจมาก เขาตะลึงงันและร่างกายของเขายังคงนั่งนิ่งอยู่ หลังจากเงียบไปชั่วขณะหนึ่งเขาก็รู้สึกตัวและรีบคลานออกมาให้ห่างจากสระน้ำ จากนั้นจึงถามด้วยเสียงอันสั่นเครือว่า “ไอ้เหี้-นั่นมันคือตัวอะไร!”
“คนที่เคยจมน้ำตาย !” เหยี่ยซ่าวหยาง อธิบาย “ผีพวกนี้เกิดขึ้นเมื่อมีคนจมน้ำตายและวิญญาณของพวกเขาไม่ได้กลับชาติไปเกิดแต่จะกลับเข้าสู่ร่างกายที่เน่าเปื่อยของมัน เลือดของมันจะกลายเป็นพิษและร่างกายจะเน่าเปื่อยและส่งกลิ่นเหม็นออกมา”
“ผม...ผม..ผมคิดว่าผมรู้สึกถึงอะไรบางอย่างตอนตกลงไปข้างใต้นั่น บางอย่างที่นุ่มนวล สิ่งนั้นมันคืออะไรกันแน่?”
แค่คิดถึงมันก็ทำให้ เสี่ยวหม่า หวาดกลัว เขารีบเช็ดน้ำสกปรกออกจากใบหน้า อย่างไรก็ตามกลิ่นของมันเหม็นมากจนเขาแทบจะทนไม่ได้ ขณะที่กำลังทำความสะอาดเขาก็รู้สึกถึงบางอย่างในมือจึงก้มลงไปดูและเห็นน้ำสีดำ มองดูเผินๆมันอาจจะดูเหมือนโคลนและเศษใบไม้แต่เมื่อก้มลงสำรวจอย่างละเอียดก็พบว่ามันคือเศษเนื้อเน่าและเส้นผม สิ่งนั้นทำให้เขารู้สึกสะอิดสะเอียน เขารีบถูกมือลงบนพื้นหญ้าด้วยความหวังว่าหญ้าจะสามารถช่วยทำความสะอาดได้ เขาร้องลั่นและพูดว่า “ผมไม่อยากทำอะไรแล้ว ผมอยากลับไปอาบน้ำ!”
เหยี่ยซ่าวหยางดึงเอาใบไห่เฮาแห้งบางส่วนออกมา เดิมทีเขาตั้งใจจะช่วยเสี่ยวหม่า ทำความสะอาดแต่เขาได้กลิ่นเหม็นบางอย่างออกมาจากตัวของเสี่ยวหม่า เหยี่ยซ่าวหยาง จึงรีบปิดจมูกของตัวเองและโยนใบไม้แห้งไปให้เสี่ยวหม่าแทน
“ถูมันที่คอของคุณ มันจะช่วยป้องกันไม่ให้คุณโดนพิษจากซากศพ”
ข้าวมักจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุดในการแก้พิษจากซากศพแต่ถ้าหากไม่มีสิ่งที่ดีที่สุดอย่างที่สองก็คือใบไห่เฮา
คำพูดของเขาทำให้เสี่ยวหม่าตกใจและรีบหยิบใบไห่เฮาแห้งมาถูดอย่างรวดเร็ว เขาเริ่มถูจากบริเวณที่สิ่งนั้นสัมผัสโดนตัว ในขณะที่กำลังถูก็มีควันสีขาวก่อตัวขึ้น นอกจากนี้ก็ยังมีเสียงราวกับอะไรบางอย่างโดนความร้อนเผาไหม้....
“เหี้-อะไรวะ! ผมบอกคุณแล้วว่าอย่ามาที่นี่ แต่คุณก็ยังคงยืนกรานที่จะมา คุณบอกว่านี่มันแค่งานง่ายๆ…” เสี่ยวหม่า บ่นทั้งน้ำตา
เหยี่ยซ่าวหยางมองไปที่เพื่อนที่ตัวสกปรกและดึงเขาขึ้นมาจากนั้นจึงส่ายหน้าด้วยความเห็นใจ
หญิงสาวที่เขาได้ช่วยชีวิตไว้ก่อนหน้านี้เดินลงมาจากเนินเขา เธอมองเขาอย่างมึนงง เธอแทบจะไม่เชื่อเหตุการณ์ที่เพิ่งได้เห็น เธอเดินเข้ามาหาเขาและถามเสียงเครียด “ที่นี่มีผีสิงจริงๆหรอ งั้นเราจะทำยังไงดีล่ะ ?”
“เราจะเอาผีใต้น้ำขึ้นมาและผมจะฆ่ามันซะ” เหยี่ยซ่าวหยางตอบ สิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นไม่ได้ส่งผลกระทบใดๆต่อเสียงของเขา เขายังคงนิ่งสงบและเต็มไปด้วยความมั่นใจ
หญิงสาวยังคงประหลาดใจและถาม “แต่สิ่งนั้นมันอยู่ในสระน้ำไม่ใช่หรือ? คุณจะเอามันขึ้นมาได้ยังไง? กระโดดลงไปเรอะ ?”
ติดตามตอนต่อไป...........