EG บทที่ 3 หมี (รีไรท์อ่านฟรี)
บทที่ 3 หมี
เมื่อกลับถึงบ้านของตน เฝิงหยู่ก็รีบขโมยปืนและออกไปพบเหวินตงจุนกับหลิวซื่อฉวนทันที
หลิวซื่อฉวนชะงักค้างไปชั่วครู่เมื่อเขามองเห็นเฝิงหยู่อยู่ที่นี่ด้วยแต่ก็ไม่พูดอะไรออกมาเขาเพียงแต่กระชับปืนล่าสัตว์ในมือของตนและเดินเข้าไปล่าสัตว์พร้อมกับเฝิงหยู่และตงจุน
“เฝิงหยู่...นายบอกว่าไม่อยากมาด้วยนี่.. แล้วทำไมถึงได้เปลี่ยนใจ?” หลิวซื่อฉวนถามขึ้นทันทีในขณะที่พวกเขากำลังเดินก้าวเดิน
“ยังไงเสีย...อยู่บ้านฉันก็ไม่มีอะไรทำก็เลยตัดสินใจมารวมแจมกับพวกนายด้วย”
เฝิงหยู่ตอบออกมาและเหลือบมองอหลิวซื่อฉวนอย่างระแวดระวัง เฝิงหยู่สังเกตเห็นสีหน้าของหลิวซื่อฉวนไม่มีความเปลี่ยนแปลงหรือเขาจะเข้าใจผิดไปเอง?
“ฉันรู้อยู่แล้วว่านายก็อยากไปเหมือนกัน...รับรองว่าที่พวกนายตามฉันมาในวันนี้จะไม่กลับบ้านมือเปล่าอย่างแน่นอน”
พวกเขาเดินต่อไปอีกประมานหนึ่งชั่วโมงก็มาถึงคูน้ำที่มีเป็ดอาศัยอยู่ หลิวซื่อฉวนดึงซอง “บุหรี่กวางดำ” จากกระเป๋าของเขาออกมา ดึงบุหรี่ขึ้นมาหนึ่งมวนและยื่นซองนั้นให้กับเฝิงหยู่และตงจุน
“ฉันไม่สูบบุหรี่” เฝิงหยู่โบกมือปฏิเสธ ถึงแม้เขาอยากจะสูบบุหรี่แต่เขาก็จะไม่ชอบสูบบุหรี่จำพวกนี้มันเหมาะกับสิงห์อมควันเท่านั้นถึงจะชอบบุหรี่ประภทนี้ได้
เหวินตงจุนก็โบกมือปฏิเสธด้วยเช่นกัน
“เฮียฉวน..ฉันก็ยังไม่อยากสูบบุหรี่ตอนนี้เหมือนกัน...แต่เดี๋ยวอีกสักพักตอนเรากลับจากล่าสัตว์แล้วผมเหนื่อยจนเดินไม่ไหว..เฮียค่อยให้ผมสักมวนแล้วกัน”
“ตกลง...ฉันจะทำให้พวกนายทั้งคู่ได้เห็นถึงทักษะการยิงปืนของฉัน.. จำไว้นะ!อย่าวิ่งไปรอบๆบริเวณนี้..ที่นี่มันมีกับดักวางอยู่เต็มไปหมด..ที่สำคัญที่สุด.. เวลาไพวกนายไม่ใช้ปืน..ให้เอาปลายปากกระบอกปืนชี้ลงพื้นนี่ก็เพื่อป้องกันปืนลั่นแล้วก็อย่ายิงสุ่มสี่สุ่มห้า...ถ้าจะพลาดเป้ามันก็คงดีกว่าทำให้คนอื่นบาดเจ็บ” หลิวซื่อฉวนกล่าวออกมา
“ฉันรู้น่า...เร็วๆเข้า..ไก่ฟ้าเพิ่งบินผ่านไปเมื่อกี้นี้เอง” เหวินตงจุงพูดเร่งเร้า
เฝิงหยู่มองหลิวซื่อฉวนอย่างสงสัย จากวิธีที่เขาพูดดูเหมือนจะไม่มีเจตนาทำร้ายตงจุนหรือเป็นเพราะตัวเขามาล่าสัตว์กับพวกเขาด้วยหรือบางทีตัวเขาเองอาจจะคิดมากจนเกินไปแล้วมันเป็นเพียงแค่อุบัติเหตุจริงๆหรือ?
“ตามฉันมาและพยายามก้าวตามจังหวะการเดินของฉันนะ... เอาล่ะ..หยุดก่อน!..เฝิงหยู่นายหลบอยู่หลังต้นไม้นี้นะแล้วก็บรรจุกระสุนปืนเอาไว้แต่ต้องเอาปลายกระบอกปืนลง”
“เฮียฉวน..ให้ตงจุนอยู่ตรงนี้เถอะ! ฉันจะไปซ่อนที่ต้นไม้ข้างหน้าเอง” เฝิงหยู่ยังคงระแวงไม่กล้าปล่อยให้เหวินตงจุนอยู่ตามลำพังกับหลิวซื่อฉวน
“ก็ได้...เอาล่ะตงจุนอยู่ตรงนี้นะ..เราจะอยู่ห่างออกไปสักสามสิบเมตร..ถึงแม้ปืนจะพลาดเป้าแต่จะไม่มีใครถูกยิง..จงจำไว้ว่าจะต้องอยู่ใกล้ต้นไม้นี้...อย่าไปไหนมาไหนไกลเกินไป..มันมีกับดักอยู่แถวนี้เต็มไปหมด...ถ้าเหยียบกับดักใหญ่เข้าคงเป็นอันตรายอย่างมาก” หลิวซื่อฉวนสั่งการ
เหวินตงจุนโบกมือเป็นสัญญาณให้พวกเขาสองคนรีบเดินไปเร็วๆ เขาพิงต้นไม้ก่อนจะบรรจุกระสุนปืนและมองไปรอบๆ
“นายหมอบอยู่ตรงนี้นะ!อย่าตะโกน...นอกจากว่าจะสังเกตเห็นเหยื่อตัวใหญ่...ฉันจะรีบไปที่นั่นทันที...เราจะกลับบ้านไม่เกินหนึ่งชั่วโมงหรอก” หลิวซื่อฉวนย้ำและเดินย่ำพื้นดินที่เต็มไปด้วยหิมะหนาไปข้างหน้าทันที
“ตกลง” เฝิงหยู่พยักหน้าเข้าใจและเริ่มบรรจุกระสุนปืน
ไม่ว่าจะมองดูหลิวซื่อฉวนมากเพียงใดเขาก็ดูไม่เหมือนคนที่คิดร้ายกับตงจุนเลยแต่จะอธิบายอย่างไรถึงอารมณ์ขุ่นเคืองในสายตาของเขาเมื่อตอนบ่ายนั้นได้? ด้วยประสบการณ์ชีวิตสี่สิบปีของเขา เฝิงหยู่มั่นใจว่าเขาไม่ได้มองหลิวซื่อฉวนผิดไปแน่ๆ
หลังจากรอคอยเกือบครึ่งชั่วโมง เหวินตงจุนก็เริ่มทนไม่ไหวยังไม่มีแม้แต่ไก่ฟ้าโผล่มาให้เห็นจึงไม่ต้องพูดถึงเหยื่อตัวใหญ่ๆเช่นกวาง แมวป่า สุนัขจิ้งจอก อะไรจำพวกนั้นเลย เขาสงสัยว่าวันนี้อาจจะต้องกลับบ้านมือเปล่าเสียแล้ว
พวกเขาเดินมาที่นี่มากกว่าหนึ่งชั่วโมงและจะใช้เวลามากกว่าหนึ่งชั่วโมงเพื่อเดินกลับบ้าน ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขายังต้องรอมาเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงในสถานที่ที่เย็นยะเยือกแห่งนี้อีก
เหวินตงจุนสูดลมหายใจเข้าและเริ่มคิดว่าเขาน่าจะทำตามคำแนะนำของเฝิงหยู่และอยู่บ้านเล่นไพ่โป๊กเกอร์จะดีกว่าหากเทียบกับตอนนี้มันคงจะเป็นสิ่งที่สบายมากกว่า
ปัง!
เสียงปืนหนึ่งนัดถูกยิงขึ้นในบริเวณที่ห่างไกลออกไป เหวินตงจุนยืดตัวตรงและชะเง้อมอง หลิวซื่อฉวนยิงแมวป่าได้ตัวหนึ่งแล้ว
เหวินตงจุนยืนขึ้นเต็มความสูงด้วยความตื่นเต้นและวิ่งไปทางหลิวซื่อฉวนทันทีโดยลืมไปเสียสนิทว่าเขาไม่ควรวิ่งออกไปแบบนั้น
ทันใดนั้น หลิวซื่อฉวนก็วิ่งออกจากป่าและไขว้มือเพื่อเป็นสัญญาณให้กับตงจุน เหวินตงจุนคิดว่าหลิวซื่อฉวนกำลังโอ้อวดใส่เขาเลยถลาวิ่งออกไปเร็วยิ่งขึ้น อย่างไรก็ตามเฝิงหยู่สามารถบอกได้ว่าหลิวซื่อ ฉวนกำลังพยายามไม่ให้ตงจุนวิ่งเข้าไปหา
เฝิงหยู่จับตัวตงจุนเอาไว้ทัน “ตงจุน!อย่าไปแถวนั้นมันมีกับดักสัตว์อยู่แถวนั้นนะ!”
“มีอะไรต้องกลัวกัน?..เห็นรอยเท้าพวกนี้ไหม?..ถ้าตามรอยเท้าไป..ฉันก็คงไม่ตกลงไปในกับดักหรอกนะ”
เหวินตงจุนพูดอย่างไม่ยี่หระ
“แมวป่าอาจจะยังมีชีวิตอยู่... ฉันยังไม่เคยเห็นแมวป่าตัวเป็นๆมาก่อนเลยเคยเห็นแต่ตอนที่มันตายแล้วเท่านั้น”
เฝิงหยู่ต้องการจะพูดอะไรบางอย่างออกไปแต่สังเกตเห็นว่าหลิวซื่อฉวนวิ่งมาทางพวกเขาอย่างบ้าคลั่งแล้วตะโกนออกมาเสียงดัง
“เร็วๆเข้า วิ่ง!...วิ่งตามรอยเท้ามันไป”
ไม่ไกลจากที่พวกเขาทั้งสามอยู่ เงามหึมาก็โผล่ขึ้นมาจากป่านั้น หมี! มันคือหมีนั่นเอง!
“เฮียฉวน!หลบ!” เหวินตงจุนเล็งปืนพร้อมยิงเขายังไม่เคยยิงหมีมาก่อนในชีวิต
เฝิงหยู่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ตงจุนโง่เง่าหรือกล้าหาญกันแน่ถ้าหมีตัวใหญ่นั่นไม่ถูกยิงตรงที่สำคัญ อย่างเช่นตา มันก็คงไม่ตายง่ายๆหรอก มันซ่อนตัวอยู่ในพงหนาถึงจะสาดกระสุนรัวๆออกไปเป็นสิบๆนัดก็อาจจะฆ่ามันไม่ได้ด้วยซ้ำ
หลิวซื่อฉวน รีบทิ้งร่างของตนนอนราบลงบนพื้นหิมะซึ่งเป็นเวลาเดียวกับเหวินตงจุนก็ยิงปืนออกไปทันที แน่นอนว่ามันพลาดเป้า! แทนที่จะทำให้หมีบาดเจ็บแต่การยิงปืนออกไปกลับยิ่งทำให้มันโกรธมากยิ่งขึ้น!
“หยุดเล็งแล้ววิ่งหนีได้แล้ว...เร็วเข้า!”
เฝิงหยู่ดึงตัวตงจุนให้ขยับหนี
“ด้วยทักษะการยิงปืนของนาย..กว่านายจะเล็งยิงมันได้..หมีมันก็คงพุ่งมาถึงหน้านายแล้ว”
ทั้งสามคนวิ่งหนีราวกับคนบ้า แต่เพราะหิมะที่ปกคลุมไปทั่วพื้นดินทำให้พวกเขาไม่สามารถวิ่งได้เร็วนัก โดยเฉพาะอย่างยิ่งในขณะที่พวกเขากำลังแบกปืนที่หนักอึ้งอยู่บนตัวเช่นนี้
“อย่าวิ่งไปทางนั้น!มันมีกับดักวางอยู่” หลิวซื่อฉวนตะโกนดังก้อง
เฝิงหยู่ฉวยดึงตงจุนขยับเปลี่ยนทิศทางทันที อย่างไรก็ตามไม่มีทางที่ทั้งสามจะวิ่งหนีและสลัดมันให้พ้นตัวบนหิมะที่หนาเช่นนี้ได้ ระยะห่างระหว่างพวกเขาและตัวหมีเริ่มใกล้เข้ามาทุกทีตอนนี้หลิวซื่อฉวนอยู่ห่างจากหมีเพียงสามสิบเมตรเท่านั้น
“เฮียฉวน!...ล่อหมีมาทางนี้” เฝิงหยู่กัดฟันและดึงตัวเหวินตงจุนไปยังอีกทิศที่มีกับดักเต็มพื้นที่ ถ้าหมีไม่ถูกกับดัก อย่างน้อยหนึ่งในพวกเขาสามคนอาจจะต้องตายอยู่ที่นี่ แน่ละ! คนที่มีความเป็นไปได้มากที่สุดก็น่าจะเป็นหลิวซื่อฉวน
ในชั่วขณะนั้น หลิวซื่อฉวนไม่มีทางเลือกอื่นเขาไม่มีเวลาแม้แต่จะบรรจุกระสุนปืนเข้าไป เขาทำได้เพียงรีบวิ่งไปยังทิศที่เฝิงหยู่และตงจุนอยู่ มันเป็นพื้นที่ที่เต็มไปด้วยกับดัก หากโชคดีเขาก็อาจจะเหยียบเข้ากับกับดักหรือหากโชคร้ายเขาก็อาจจะตายด้วยฝีมือของหมีตัวนี้ ไม่ว่าจะเป็นทางใดก็ดูเหมือนเงาชีวิตของคนเองจะไม่เหลือเลน
พวกหมีควรจำศีลในช่วงเวลานี้ของปีไม่ใช่หรือไง? เหตุใดหมีตัวนี้ถึงกำลังวิ่งไปทั่วผืนป่าในเวลานี้ด้วย? ถ้ามันเพียงแค่ผ่านทางมา แล้วมันจะพุ่งตรงมายังทิศที่พวกเขากำลังซ่อนตัวอยู่ทำไมกัน? แสดงว่าหมีตัวนี้ต้องกำลังอดอยากอย่างแน่นอนและมันกำลังออกจากการจำศีลเพื่อออกหาอาหาร ยิ่งไปกว่านั้นหมีตัวนี้กลับถูกก่อกวนด้วยการยิงปืนเพิ่มเข้าไปอีก หากต้องเผชิญหน้ากับหมีที่เกรี้ยวกราดเดือดดาลเช่นนี้แม้แต่นายพรานล่าสัตว์ผู้เชี่ยวชาญพร้อมกับสุนัขล่าเนื้อทั้งฝูงก็ยังคงต้องวิ่งหนีมันไปอยู่ดี
เฝิงหยู่และเหวินตงจุนรีบเร่งบรรจุกระสุนปืนเข้าไปในกระบอกและมองดูหลิวซื่อฉวนวิ่งมาทางพวกเขาพร้อมๆกับหมีที่ตามติดมาข้างหลังอย่างกระชั้นชิด
หลิวซื่อฉวนอธิษฐานไม่ให้เหยียบกับดักแม้สักอันในขณะทีเขาวิ่ง เพราะหิมะที่หนาเช่นนี้เขาจึงไม่สามารถมองเห็นได้ว่ามีกับดักอยู่ตรงไหนบนพื้นนั้นบ้าง
ปั๊ก!
หลิวซื่อฉวนโดนกับดักเข้าจนได้ เขาหกล้มลงบนพื้นโชคดีที่เป็นกับดักสัตว์อันเล็กๆเท่านั้น เขานั่งลงบนพื้นและพยายามเอามันออกจากขาด้วยมือของตัวเองทั้งสองข้าง หมีเข้ามาใกล้มากขึ้นและมากขึ้นทุกที ระยะห่างของเขาและหมีตัวนั้นย่นระยะลงน้อยกว่าสิบเมตรแล้ว
ปัง!
เสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัด หมีก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าวและเริ่มมีรอยเลือดอยู่ที่หูของมัน
กรรรรรรร ~ ~ ~
หมีกลับยิ่งดุร้ายมากกว่าเดิม
ด้วยสองมือที่สั่นเทา เฝิงหยู่กระชับปืนที่อยู่ในมือให้แน่นขึ้น ทั้งชีวิตในอดีตและชีวิตปัจจุบันของเขาตอนนี้เคยยิงแค่นกตัวเล็ก ๆ เท่านั้น
ปัง!
กระสุนอีกนัดถูกยิงออกไป ที่ปากของหมีเริ่มมีรอยเลือดปรากฏออกมา
เหวินตงจุนยิงถูกหมีเข้าแล้วแต่หมีก็ยังไม่ล้มลงมันกลับทวีความเร็วยิ่งขึ้นและพุ่งตัวเข้าหาหลิวซื่อฉวนซึ่งยังนั่งอยู่บนพื้นทันที