ตอนที่ 28 : ชิเล่ยลาหยุด ต้องแจ้งตำรวจ!

เย็นวันที่ 7 ตุลาคม กำลังแก้จุดบกพร่องของกล้องและโปรแกรมจับพฤติกรรมแบบไดนามิก ความปลอดภัยต่องมาก่อน

หลังจากการทดสอบซ้ำแล้วซ้ำอีกชิเล่ยก็รู้สึกผ่อนคลาย

เมื่อลงชื่อเข้าใช้ QQ | Penguin เห็นว่ากล่องข้อความของหลิงยูโม่กำลังกระพริบอยู่

'พิสดานหินนายอยู่ไหน?' 2006 - 10 - 02 - 19:08:22

'พิสดานหินนายไปไหน?' 2006 - 10 - 03 - 21:01:31

'พิสดานหิน นายกล้าไม่สนใจฉันงั้นหรอ?' 2006 - 10 - 06 - 14:22:58

'พิสดานหิน ทำไมนายไม่อยู่ในหอพัก?' 2006 - 10 - 07 - 17:11:14

นั่งอ่านข้อความของหลิงยูโม่ ชิเล่ยแทบจะตบหน้าผากตัวเอง

สำหรับวันนี้เขายุ่งอยู่กับเซิร์ฟเวอร์ ไม่คิดเลยว่าเขาจะลืมตอบแชทของหลิงยูโม่!

ในตอนนี้เขาเหมือนจะมีผื่นขึ้นเต็มตัว!

ชิเล่ยสนใจแต่ทำเซิร์ฟเวอร์ จนลืมว่ามีสาวสวยกำลังรอให้เขาแชทด้วยอยู่!

หลี่เซี่ยหยูไม่ได้เพิ่ม QQ | Penguin ของชิเล่ย

หลังจากที่ชิเล่ยช่วยเธอไว้ตอนทะเลสาบดวงจันทร์ และถูกล่อลวงจากชิเล่ย ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างหลี่เซี่ยหยูกับชิเล่ยค่อนข้างคลุมเครือ

และโดยเฉพาะสถานะที่แตกต่างกันของหลี่เซี่ยหยูและชิเล่ย เช่นเดียวกับช่องว่างอายุทำให้หลี่เซี่ยหยูสับสนมาก

ในใจหนึ่งก็อยากติดต่อหาชิเล่ยแต่อีกใจหนึ่งก็ไม่ต้องการเจอ

ส่วนพลัมน้อยไม่มีแม้กระทั่งข้อมูลติดต่อชิเล่ย

ชิเล่ยรีบตอบหลิงยูโม่

"เสี่ยวโม่ ฉันมาแล้ว!"

กล่องข้อความใน QQ ก็กระพริบขึ้นมา หลิงยูโม่ที่กำลังหน้าเศร้าอยู่ก็เป็นประกายขึ้นมาทันที

"พิสดารหิน นายไปอยู่ไหน ทำไมไม่อยู่ในหอพัก?"

ชิเล่ยบอกว่าได้ไปหาเพื่อนที่อยู่อีกคณะนึง บอกว่าตอนนี้เขาอยู่ที่บ้านเพื่อนของชิเล่ย และปิดบังเรื่องที่ได้เช่าบ้านไว้

หลิงยูโม่ยังรัวคำถามต่อ พิมพ์ถามมาอย่างละเอียดถี่ยิบอีกหลายอย่าง เพื่อนของชิเล่ยเป็นเพื่อนชายหรือเพื่อนผู้หญิง?

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า" ชิเล่ยหัวเราะออกมาเสียงดัง

จากนั้นชิเล่ยก็เคาะคีย์บอร์ดตอบกลับหลิงยูโม่ "เสี่ยวโม่เธอกำลังหึงฉันอยู่งั้นหรอ?"

ภายในหอพักนักศึกษาปริญญา ห้อง 502 ตอนนี้หลิงยูโม่แดงกำลังหน้าแดกกัดปากพูดออกมาว่า "ไอ้บ้าหิน!"

จากนั้นพิมพ์ตอบกลับไปว่า "พิสดารหิน พรุ่งนี้มหาลัยจะเปิดจริงๆแล้วนะ นายจะไม่มา?"

ชิเล่ยคิดแล้วตอบกลับไป "เสี่ยวโม่ บอกเบอร์มือถือของเธอให้ฉันหน่อย"

"ถ้าพรุ่งนี้ฉันเกิดมีเรื่องที่ต้องทำ แล้วกลับไปไม่ทัน ฉันจะโทรไปบอกเธอ แล้วเธอช่วยไปบอกอาจารย์หลี่ให้ฉันทีนะ"

หลิงยูโม่กลับมาแดงอีกครั้ง "พิสดารหิน! นายต้องการหลอกถามเบอร์มือถือของฉันใช่ไหม?"

ชิเล่ยเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา มือของเขาพิมพ์คีย์บอร์ดอย่างรวดเร็ว "เสี่ยวโม่ รีบบอกมาเร็วๆ!"

หลิงยูโม่ป้อนตัวเลข 11 ตัวและตอบกลับไป "พรุ้งนี้มหาลัยเปิดวันแรก นายต้องมาเข้าด้วย!"

ชิเล่ยแสดงออกมาให้เห็นว่ามุ่งมั่นมากที่สุด

พวกเขาคุยกันใน QQ | Penguin นานกว่า 1 ชั่วโมง ก่อนที่หลิงยูโม่จะบอกลาชิเล่ยอย่างไม่เต็มใจว่า เธอกับมู่ชวงกำลังเตรียมทำอาหารกินด้วยกัน

วันที่ 8 ตุลาคม เวลา 8:00 น. ชิเล่ยลุกขึ้นจากเตียง

แต่แทนที่จะกลับไปมหาลัย แต่ดันไปที่เขตชิเก๋าแทน

ชิเล่ยกำลังเตรียวตัวจะไปที่เขตชิเก๋า เพื่อซื้อกล้องความละเอียดสูงเพื่อใช่กับโปรแกรมจับพฤติกรรมแบบไดนามิก

กล้องที่ใช้อยู่ในตอนนี้ แต่ใช้กล้องเพื่อแชทได้อย่างเดียวเท่านั้น

8:30 น. ชิเล่ยที่กำลังนั่งรถเมล์ มือถือที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงก็มีเสียงดังขึ้นมา

"ฮัลโหล พิสดารหิน?" เสียงของหลิงยูโม่ที่อ่อนนุ่มให้ลักษณะเสียงพิเศษของสาวสวยและน่ารักออกมาจากโทรศัพท์มือถือ

ชิเล่ยตอบด้วยรอยยิ้มว่า "ว่าไงเสี่ยวโม่ มีอะไร?"

หลิงหยูโม่พูดอย่างร้อนรนใจว่า "พิสดารหิน นายยังมาไม่ถึงอีกงั้นหรอ? อาจารย์จะมาแล้วนะ!"

ชิเล่ยมองออกไปนอกหน้าต่างแล้วตอบว่า "เสี่ยวโม่ เธอช่วยบอกอาจารย์หลี่ด้วยนะ ว่าฉันมีเรื่องต้องไปทำเล็กน้อยที่โรงพยาบาลปักกิ่ง"

"อาจารย์หลี่รู้อาการของฉันดี ฉันไม่ทำให้เธอโดนว่าหรอกหน่า!"

หลิงหยูโมประหลาดใจสักครู่ "พิสดารหิน นายไปทำอะไรโรงพยาบาลปักกิ่ง?"

ชิเล่ยพูดและยิ้มไปด้วย "เสี่ยวโม่ เดี๋ยวนี้ฉันนอนไม่ค่อยหลับหน่ะ เพราะฉันฝันเห็นสาวสวยบ่อยๆ มากวนฉันทุกคืน ทำให้ฉันปวดหัวมาก เลยต้องไปให้หมอตรวจอาการสักหน่อย!"

"บ้า ~" หลิงยูโม่อุทานออกมา "พิสดารหิน นายกำลังหลอกฉัน!"

ด้านนอกหน้าต่าง มีรถบรรทุกกรงเหล็กสองคีนที่จอดอยู่ด้านข้างรถเมล์ที่ชิเล่ยกำลังนั่งอยู่

ในกรงเหล็กมีเสือ เสือดาว และสิงโตสองตัวถูกขังอยู่ในนั้น!

ดูจากรถบรรทุกก็รู้ได้เลยว่าเป็นรถของสวนสัตว์ ผู้โดยสารเกือบทุกคนกำลังนั่งมองรถบรรทุกที่มีสัตว์สี่ตัวถูกขังอยู่

ชิเล่ยที่คุยโทรศัพท์อยู่ เปิดปากพูดว่า "เสี่ยวโม่ ตอนนี้ฉันเห็นสิงโต เสือและเสือดาวด้วยละ!"

หลิงยูโม่ถามอย่างแปลกใจว่าอะไร

บอกสถานการณ์ให้เธอแล้วกล่าวว่า "เสี่ยวโม่ เราหาวันหยุดไปเที่ยวสวนสัตว์ด้วยกันดีไหม?"

ในห้องเรียน เสี่ยวโม่กำลังนั่งหน้าแดงอยู่ตอนนี้

"ก็ดี เมื่อถึงตอนนั้นค่อยคุยอีกทีละกัน! พิสดารหิน ฉันต้องว่างสายก่อนนะ อาจารย์หลี่มาแล้ว"

หลังจากวางสาย ชิเล่ยก็เอนหลังนอนบนเก้าอี้รถเมล์ แล้วหลับตานอนเพื่อฆ่าเวลา

มหาวิทยาลัยชวนกิ่ง คณะวิทยาศาสตร์คอมพิวเตอร์ ในคลาสเรียนของ ปี 06 ห้อง 3

หลิงยูโม่เดินมาถึงด้านข้างของหลี่เซี่ยหยู พูดด้วยเสียงนุ่มๆว่า "อาจารย์หลี่คะ ช่วยออกมาข้างนอกสักแปปได้ไหม ฉันมีเรื่องจะแจ้งให้ทราบค่ะ"

หลิงยูโม่เป็นคณะกรรมการศิลปะ นอกจากนี้เธอยังนั่งอยู่ด้านข้างชิเล่ย เป็นธรรมดาที่หลี่เซี่ยหยูจะจำเธอได้

ทั้งสองเดินออกจากประตูห้องเรียน ยืนอยู่ด้านนอกที่ทางเดิน

หลิงยูโม่เริ่มบอกเรื่องเกี่ยวกับชิเล่ย

หลี่เซี่ยหยูรู้ได้ทันทีเลยว่าชิเล่ยไม่ได้ไปโรงพยาบาลอย่างแน่นอน!

ชิเล่ยได้ยืนยันด้วยตัวเองกับเธอแล้วว่า เอกสารทางการแพทย์ของเขาเป็นของจริง แต่อาการป่วยเป็นของปลอม

"นักศึกษายูโม่ ฉันทราบแล้ว"

หลังจากกลับเข้ามาในห้องเรียนแล้ว หลิงยูโม่เดินไปนั่งข้างกับเลขานุการหวังมิน ตัวแทนชั้นเฉินหมิงก็ปรากฏตัวขึ้นมานั่งอยู่ด้านหลังลิงยูโม่

หวังมินเปิดปากถามว่า "ยูโม่ เธอกับอาจารย์หลี่คุยอะไรกันหรอ?"

หลิงยูโม่พูดเรื่องเกี่ยวกับชิเล่ย และชิเล่ยพูดเกี่ยวกับพวกรถบรรทุกสัตว์ พวกสิงโต เสือและเสือดาว

เพราะเสียงของเธอคุยกันไม่ดังมาก เฉินหมิงที่นั่งอยู่ข้างหลังจึงได้ยินไม่ค่อยชัด

'โรงพยาบาล' และ 'ขอลา' และ 'สวนสัตว์' และ 'สิงโต' และ 'เสือ' และ 'เสือดาว'

ตัวแทนชั้นเฉินหมิงเหลียวมองดูรอบๆ และไม่เจอชิเล่ยอยู่ที่นี่

เขาก็เล่นจินตนาการไปต่างๆนาๆทันที!

ในช่วงวันชาติ ชิเล่ยไปเที่ยวที่สวนสัตว์เพื่อไปดูสิงโต เสือและเสือดาว แต่เนื่องจากเขาไม่ปฏิบัติตามกฎระเบียบและระเบียบข้อบังคับของสวนสัตว์ทำให้เขาโดนกัดจากสิงโต เสือหรือไม่ก็เสือดาวสักตัว และได้รับบาดเจ็บจึงต้องเข้าโรงพยาบาล จึงขอให้หลิงยูโม่มาลาหยุด

บอกได้เลยว่าจินตนาการของตัวแทนชั้นเฉินหมิง มั่วซั่วตั้วเหลงมากจริงๆ!

ตัวแทนชั้นเฉินหมิงยิ้มอย่างชั่วร้ายเงียบๆออกมา แล้วกระซิบเสียงต่ำกับเพื่อนนักศึกษาข้างๆ "หวังโบ้ นายจำไอ้คนที่แนะนำตัวเองว่าเป็นแฟนของหลิงยูโม่ได้ไหม?"

หวังโบ้กับเฉินหมิงเป็นเพื่อนร่วมห้องกัน และยังเป็นหนึ่งในลูกน้องของเฉินหมิงด้วย

"ห๊ะ หัวหน้าเฉิน ผมจำได้อยู่แล้ว! มันกล้ามากที่แย่งผู้หญิงของหัวหน้าเฉิน มันต้องไม่ตายดีแน่นอน!"

เฉินหมิงเผยแววตาแห่งความสุขออกมา "หวังโบ้ฉันจะบอกนายให้ไอ้นั่นตอนนี้มันโชคร้ายอย่างมาก!"

พวกเขากระซิบกระซาบพูดกันเสียงต่ำ

"จริงเหรอ?" หวังโบ้มองเฉินหมิงอย่างไม่เชื่อ

เฉินหมิงกล่าวอย่างจริงจังว่า "แน่นอนเป็นความจริง!"

วันแรกหลังเลิกเรียน หวังโบ้รีบเรียกเพื่อนที่อยู่ในการฝึกอบรมทางทหารที่อยู่ในกองเดียวกัน มารวมกันอยู่ด้านหลังของห้องเรียนแล้วพูดเสียงต่ำ

"ฉันจะบอกสุดยอดความลับให้ฟัง" หวังโบ้เริ่มพูดเล่าอย่างลึกลับ

เพื่อนหลายคนถามอย่างรีบร้อน "ความลับอะไร?"

"พวกนายรู้ไหม ว่าไอ้คนที่บอกว่าเป็นแฟนของหลิงยูโม่ ทำไมวันนี้ถึงไม่มา?" หวังโบ้พูดออกด้วยเสียงเบาๆ

นักศึกษาชายหลายคน ในใจพวกเขาได้เกิดจุดไฟแห่งการนินทาขึ้นมา

"ทำไม?"

"หวังโบ้เล่าความจริงมาได้แล้ว!"

"รีบเล่ามาเร็วๆเข้า ว่าเกิดอะไรขึ้น?"

หวังโบ้พูดเสียงเล็กเสียงน้อย "หลังจากที่ฉันเล่าให้พวกนายฟังแล้ว ห้ามไปบอกคนอื่นอีกเด็ดขาด! มันคือความอัปยศของมหาลัยชวนกิ่งเรา!"

เพื่อนของหวังโบ้หลายคนรีบรับประกันอย่างคึกคักว่าจะไม่พูดออกมาไป

"ฉันจะบอกพวกนายว่า ฉันได้ยินว่าเพื่อนคนนั้นโดนสิงโต เสือหรือเสือดาว ตัวไหนสักตัวกัด และตอนนี้ก็อยู่ในโรงพยาบาล!" ใบหน้าของหวังโบ้ดูย่ามใจมาก

"ห๊ะ?"

"มีเรื่องแบบนี้ด้วยหรอ?"

เพื่อนของหวังโบ้รู้สึกประหลาดใจ

หวังโบ้สาบานอย่างเคร่งขรึมว่า "เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงอย่างแน่นอน! ดี เมื่อพวกนายฟังแล้วห้ามไปเล่าให้คนอื่นฟังละ"

เพื่อนของหวังโบ้พยักหน้าและกระจายตัวออกไป

ในห้องเรียนมีข่าวลือหลายเรื่องเกี่ยวกับชิเล่ยที่ถูกสิงโตเสือหรือเสือดาวกัดแพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว

คนที่ใส่แว่นสายตาสั้น กำลังอ่านหนังสืออยู่ ก็ถูกผลักโดยผู้ชายอีกคนที่อยู่ข้างๆ "หยางซิ ฉันบอกนายแล้วไงว่ามันเป็นความลับ!"

ชายที่ใส่แว่นสายตาสั้นคนนี้ชื่อ หยางซิ ซึ่งมีไอคิวสูงมากเหมือนชื่อของเขา แต่ในด้านของอารมณ์จะต่ำเกินไปสักหน่อย

เขามักโดนเรียกว่า หนอนหนังสือ!

หยางซิดันแว่นตาที่หนาๆของเขาขึ้น แล้วถามว่า "ความลับอะไร?"

"เพื่อนนักศึกษาที่อยู่ในคลาสเราที่เรียกว่า ชิเล่ย ได้ยินว่าเมื่อวันชาติเขากำลังช้อปปิ้งอยู่ดีๆ ก็มีสิงโต เสือและเสือดาว โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ เขาโดนรุมกัด ตอนนี้เป็นตายเท่ากัน กำลังรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาล!"

หยางซิ มองไปรอบๆ ห้องดีๆ อย่างรวดเร็ว

"อ่า ชิเล่ยไม่ได้มาจริงๆ! ไม่ดีแล้ว ฉันต้องโทรแจ้งตำรวจ!" หยางซิเอาโทรศัพท์มือถือออกมา แล้วกดเบอร์ฉุกเฉินโทรออกทันที

"ฮัลโหล คุณตำรวจหรอครับ? ผมขอแจ้งว่าการดูแลรักษาความปลอดภัยในเมืองชวนกิ่งของพวกคุณมันแย่มาก!"

"มันมีสิงโต เสือและเสือดาวโผล่ออกมาบนถนนได้ยังไง!" หนอนหนังสือพูดออกมาอย่างจริงจัง

อีกฟากของโทรศัพท์ คอลเซ็นเตอร์รับแจ้งเหตุฉุกเฉิน กลายเป็นโง่งมไปเลยทีเดียว!

"ขอโทษนะครับ คุณบอกว่าอะไรนะครับ?"

หยางซิพูดตอบกลับไปด้วยเสียงสูง "ผมบอกว่า ผมต้องการแจ้งความกับตำรวจ! ตอนนี้บนถนนทุกแห่ง มีสิงโต เสือและเสือดาวเต็มไปหมด!"

คอลเซ็นเตอร์รับแจ้งเหตุฉุกเฉินได้ฟังอย่างชัดเจนแล้วถามว่า "คุณครับ ที่คุณพูดมาเป็นความจริง?"

"ไร้สาระ!" หยางซิโกรธแล้วบอกว่า "เพื่อนร่วมชั้นเรียนของผม โดนสิงโต เสือและเสือดาวรุมกัด ตอนนี้แทบจะเอาชีวิตไม่รอดอยู่ที่โรงพยาบาล!"

เพื่อนร่วมชั้นทุกคน มองดูหยางชิที่ตะโกนอยู่อย่างโง่งม