Chapter 78 - ฉันชื่อชุนชุน
Chapter 78 - ฉันชื่อชุนชุน
ในทวีปเทียนหยวน มีเผ่าพันธุ์มากมาย.
เมื่อหมื่นปีก่อนมีข้อพิพาทมากมายระหว่าเผ่าพันธุ์ต่างๆซึ่งก่อให้เกินเรื่องน่าเศร้าในทวีปเทียนหยวน.
สุดท้ายมนุษย์ก็เป็นผู้ชนะและได้ยึดพื้นที่ส่วนใหญ่ในทวีปเทียนหยวน.
ทุกเผ่าพันธุ์ต้องถอยหลังและหลบซ่อนตัว.
เผ่าอันเดตอยู่ที่ดินแดนสุดหยิน เทพแห่งเผ่าทะเลก็อยู่ใต้ทะเล พวกครึ่งสัตว์หลบอยู่ในป่า...วิหารที่มีแต่เทพก็อยู่ในตำนานเท่านั้น.
โศกนาฏกรรมของสงครามที่เกิดขึ้นเมื่อหลายหมื่นปีก่อน ทำให้เผ่าพันธุ์เหล่านี้ต้องหลบซ่อนตัวอยู่ และมันก็เป็นเพียงตอนนี้ที่ทวีปค่อนข้างเงียบสงบ อย่างผิวเผินที่เผ่าเหล่านั้นไม่ถูกคนอื่นได้พบเห็น.
ความจริงแล้วมันอาจจะเป็นแผนการหนึ่งก็ได้ แต่ตอนนี้ได้พบเจอเผ่าพันธุ์พวกนี้แล้ว.
เผ่าปีศาจจิ้งจอก เป็นหนึ่งในบรรดาเผ่าอื่นๆในทวีป.
พวกเขามักจะอยู่ลึกลงไปในภูเขา พวกเขาเกิดมาพร้อมกับพรสวรรค์ในการดึงดูดผู้อื่น ไม่มีใครเทียบพวกเขาได้กับการร้องและเต้นรำ ชายทุกคนที่ได้เห็นพวกเขาจะหลงเสน่ห์.
นอกจากนี้ความสามารถที่ยอดเยี่ยมที่สุดคงไม่พ้นเรื่องบนเตียง.
ร่างกายของพวกเขาที่อ่อนนุ่มและความยืดหยุ่นทำให้พวกเขาทำท่าทางที่ยากลำบากกับการเคลื่อนไหวได้อย่างง่ายดาย สามารถอธิบายได้ว่า 180 ท่าลีลามังกรเหล่านี้-พวกเขาสามารถทำได้ทั้งหมด.
ด้วยเหตุผลเหล่านี้...
เผ่าปีศาจจิ้งจอกจึงถูกตามล่าอย่างโหดร้ายโดยมนุษย์ เผ่าจิ้งจอกแต่ละตัวมีมูลค่ามากกว่า 1 ล้านเหรียญทอง ถ้าเป็นผู้หญิงที่มีการบ่มเพาะไม่เยอะมูลค่าของพวกเธอก็มีมากกว่า 10 ล้านเหรียญทอง.
ครั้งหนึ่งในเมืองหลวงของเมืองดาบสวรรค์ ปีศาจจิ้งจอกถูกประมูลด้วยมูลค่ามากกว่า 27 ล้านเหรียญทอง.
ปีศาจจิ้งจอกที่เป็นผู้ใหญ่เต็มไปด้วยเสน่ห์ที่ยากจะต้านทาน
แต่...
ปีศาจจิ้งจอกน้อยตัวนี้แตกต่างกัน ความจริงที่ว่าพวกเขาสามารถได้รับการฝึกและดูแลเป็นอย่างดี เมื่อพวกเขากลายเป็นผู้ใหญ่พวกเขาจะแสดงความสามารถได้อย่างสมบูรณ์.
นั่นคือเหตุผลที่ราคาของปีศาจจิ้งจอกน้อยเหล่านี้ถึงได้น่ากลัวเป็นอย่างมาก.
เมื่อมาถึงในโลกนี้ ลั่วเทียนได้อ่านหนังสือมากมายเกี่ยวกับเผ่าปีศาจจิ้งจอก เมื่อมองไปที่เด็กสาวที่กำลังทำท่าทางน่ารัก มันเป็นเรื่องยากที่จะบอกว่าลั่วเทียนไม่ได้มองไปที่นางด้วยเจตนาร้าย.
หากรอเมื่อนางเติบโตและสวยงามมากกว่านี้....แล้วเราจะทำท่ายากบนเตียง...น่ากลัวไปแล้ววว!
เขาไม่อาจควบคุมตัวเองได้!
เมื่อคิดถึงเรื่องเหล่านี้ ก็มีน้ำไหลออกมาจากจมูกของลั่วเทียน...
มันเป็นเลือดกำเดา!
จิตนาการของลั่วเทียนกลายเป็นเรื่องที่ไม่ดีนัก เมื่อคิดถึงหนังAVญี่ปุ่นในชีวิตที่แล้ว.
นางเป็นเด็กโลลิที่อายุไม่ถึง 10 ปี!
จิตนาการของเจ้าน่าขยะแขยงขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?!
สัตว์ร้าย! เจ้าเป็นสัตว์ร้ายอย่างสมบูรณ์!
ลั่วเทียนเริ่มตำหนิตัวเอง เมื่อมองว่าสาวน้อยโลลิน่ารัก เขาก็ได้นั่งยองๆและถามด้วยความเป็นมิตร “สาวน้อย…”
ด้วยเลือดที่ออกจากจมูก 8วัน8คืนที่ไม่เคยได้หยุดพัก ผมหยักแปลกๆและด้วยสายตาที่เขามอง มันเหมือนกับเป็นตัวร้ายอย่างสมบูรณ์.
เขามีภาพลักษณ์เหมือนกับตาลุงที่ชั่วร้าย!ปีศาจจิ้งจอกโลลิมองไปที่ตาของลั่วเทียนเริ่มที่จะสั่น จากนั้นเธอก็บังคับตัวเองให้พูด: “ท่าน ท่าน อย่าเข้ามามากกว่านี้ หนู หนูจะทุบเจ้า!”
“ตีข้า?”
“สาวน้อยพี่ใหญ่ ไม่ใช่คนเลว.” ลั่วเทียนยิ้ม.
รอยยิ้มของเขาดูเหมือนกับพวกขี้เหล้าที่มักจะมองหาสาวๆอย่างตระกละตระกราม.
ภาพลักษณ์เหล่านี้จะไม่ให้โลลิกลัวได้อย่างไร?
โลลิกำหมัดน้อยๆทั้งสองข้างของเธอพลางถอยหลัง ขณะที่เธอจ้องมอง “ถ้าท่านเข้ามาใกล้กว่านี้ หนูจะตีท่าน”
เธอเป็นคนระมัดระวังมาก.
ไม่ว่าอย่างไรลั่วเทียนไม่อยากจะทำร้ายโลลิน่ารัก.
ลั่วเทียนไม่พูดอะไรมากเมื่อเห็นเธอทำอย่างนี้ ไม่มีทางที่เขาจะใช้กำลังบังคับ ถูกมั๊ย?
ถ้าเขาบังคับเธอให้สงบ เขาจะมองเหยียดกับตัวเอง.
“วูซ~... วูซ~...”
ทันใดนั้น...
งูหลามตาเขียวขนาดใหญ่ที่กำลังค้นหาอาหารก็พุ่งออกมา ตาของลั่วเทียนเบิกบานและตะโกนขึ้น: “ระวัง!”
เป้าหมายของงูหลามตาเขียวคือจิ้งจอกโลลิ.
ร่างกายของลั่วเทียนยังคงอยู่ในสภาพอ่อนแอ แต่เขาไม่กังวลกับมัน เขาใช้พลังอะไรก็ตามที่เหลืออยู่ในการใช้ท่าร่างเงาวายุและพุ่งออกไป.
“อ่าาา…”
“งู!”
โลลิกระโดดขึ้นด้วยควากลัวด้วยใบหน้าซีดเผือด.
ลั่วเทียนคว้างูหลามตาเขียวและโยนมันออกไป.
ในเวลาเดียวกันฟางเล่ยก็กระทืบพื้นและกระโดดขึ้นไปคว้างูหลามตาเขียวและฉีกออกเป็นสองชิ้น-ตาทันที!
เลือดกระจายไปทั่วบริเวณ
โลลิกระโดดด้วยความตกใจอีกครั้งและหันกลับไปมองลั่วเทียน ขาของเธอโอบเอวลั่วเทียนและกดหัวแน่นที่หน้าอกลั่วเทียน จากนั้นเธอก็พูดด้วยเสียงที่สั่นเครือ: “งู มีงู! ชุนชุน กลัวมาก.”
เมื่อเห็นว่าเธอกลัวจริงๆลั่วเทียนก็รู้สึกปวดใจ จากนั้นเขาก็ตบหลังเบาพร้อมกับกล่าวว่า: “ไมืต้องกลัวพี่ใหญ่อยู่นี่.”
ทันทีหลังจากนั้น...
โลลิก็เงยหน้ามองลั่วเทียนก่อนที่ปากของเธอจะอ้ากว้าง จากนั้นเธอก็กระโดดออกจากอ้อมกอดของเขาพร้อมกับกำหมัดน้อยๆแน่นและตะโกนด้วยความโกรธ: “ใครบอก ว่าหนูกลัวงู! ฮึ อย่าเข้ามาใกล้หนู หนูจะตีท่านจริงๆ.”
ลั่วเทียนส่ายหัวด้วยรอยยิ้มขณะที่เขารู้สึกขบขันกับท่าทางน่ารักของเธอ.
การแสดงออกทางสีหน้าและน้ำเสียงของเธอก็ไม่อาจต้านทานให้ทุกคนไม่เพลิดเพลินกับท่าทางน่ารักของเธอ แม้กระทั่งทิ้งความกังวลทั้งหมดให้ออกไปของลั่วเทียนในอนาคตด้วย.
ลั่วเทียนพูดจริงจัง
: “ข้าจะไม่ไป.”
“กู~... กู~...”ท้องของโลลิส่งเสียงร้อง ใบหน้าของโลลิเปลี่ยนไปเล็กน้อยขณะที่เธอกระพริบตาสองสามครั้ง เมื่อเห็นว่าลั่วเทียนดูเหมือนจะหัวเราะอยู่เธอก็พูด: “หนูไม่หิว ฮึ.”
“เจ้าอ้วน…”
“ไปผ่างูและทำความสะอาด.” ลั่วเทียนพูด.
ฟางเล่ยหยิบงูหลามตาเดียวที่หลุดเป็นชิ้นๆ.
ลั่วเทียนเก็บไม้แห้งเพื่อก่อไฟ เมื่อไฟถูกจุดขึ้นเขาก็มองโลลิ ขณะที่โลลิมองเขาอย่างรวดเร็ว.
ดวงตาของโลลิแสดงให้เห็นถึงความอยากรู้ว่าลั่วเทียนจะทำอะไร.
ไม่นานหลังจากนั้น...
ฟางเล่ยกับมา ด้วยเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง ลั่วเทียนไม่มีเวลาจะมองไปที่คุณสมบัติของใบมีดที่กลั่นได้สำเร็จ จากนั้นเขาก็โยนมีดและพูด: “นี่คืออาวุธใหม่ของเจ้า.”
ฟางเล่ยคว้ามันไว่ในมือและตะโกน: “อ่าาาาาาา!!!”
เขาร้องออกมาด้วยความประหลาดใจจนทำให้ลั่วเทียนและโลลิตกใจ.
“เจ้าอ้วนสารเลว เจ้าจะตายให้ได้ถ้าไม่ทำให้ข้าตกใจ?” ลั่วเทียนดุฟางเล่ย.
ฟางเล่ยเริ่มเช็ดฝุ่นออกจากใบมีด หัวใจของเขาหงุดหงิดขณะที่เขาเกือบจะคุกเข่าแทบเท้าของลั่วเทียน. “นายท่าน ท่านให้ข้าจริงๆ?”
เขาไม่อยากจะเชื่อเลย.
ใบมีดที่ใหญ่ รูปร่างที่สวยงามและทรงพลังมากเกินไป.
ยิ่งกว่านั้น...
มันเป็นอาวุธระดับสอง นี่ก็อยู่เหนือความคาดหมายของลั่วเทียนเหมือนกัน เนื่องจากเขาไม่คิดเลยว่าการกลั่นอาวุธครั้งแรกจะได้อาวุธระดับสอง.
ในขณะที่เริ่มย่างเนื้องูลั่วเทียนก็พูด: “ถ้าเจ้าไม่ชอบก็เอากลับมาให้ข้า.”
“ข้าชอบ!”
“เข้าชอบมันอย่างมาก นายท่าน!” ฟางเล่ยพูดด้วยรอยยิ้มหวาน.
โลลิเหลือบมองด้วยความรังเกียจขณะที่เธอพึมพำ: “เขาได้รางวัลเป็นอาวุธเศษขยะ พอใจกับของระดับต่ำ”
ไม่นานเมื่อเนื้องูถูกย่างกลิ่นหอมของมันก็ล่อใจเป็นอย่างมาก.
กระเพาะของโลลิสั่นเป็นอย่างมาก ตาสีดำของเธอจ้องมองไปที่เนื้อย่างขณะที่น้ำลายไหล.
“เจ้าต้องการกิน?” ลั่วเทียนถาม.
โลลิพยักหน้าอย่างรวดเร็ว แต่ไม่กี่วินาทีต่อมาเธอก็เริ่มส่ายหัวอย่างบ้าคลั่ง หลังจากกลืนน้ำลายไปอึกใหญ่แล้วเธอก็พูดว่า “ข้าไม่หิวแม้แต่น้อย.”
“ดี อย่างงั้น.”
ลั่วเทียนหัวเราะเบาๆก่อนที่จะหยินเนื้อและกินมันลง เขาค่อยๆเคี้ยว “มันมีรสชาติและกลิ่นที่ดีมากกก.”
“กูรรร~...”
ท้องของโลลิเริ่มร้องอีกครั้งขณะที่เธอกลืนน้ำลาย.
เมื่อเห็นเนื้องูกว่าครึ่งถูกกินโดยลั่วเทียน โลลิไม่อาจอดทนต่อความหิวโหยของเธอได้อีกต่อไปและมองไปที่ลั่วเทียนด้วยแววตาของเธอ จากนั้นเธอก็ทำหน้าตาหน้าสงสารและกล่าวว่า: “พี่ใหญ่ ท่านให้หนูทานด้วยได้หรือไม่?”
“แน่นอน.”
“ก่อนอื่น บอกชื่อของเจ้าเป็นอย่างแรก.” ลั่วเทียนถามขณะที่หยุดกิน.
โลลิกระโดดเข้ามาด้วยความยินดีและอยู่ห่างจากลั่วเทียนไปสองก้าว เธอจะไม้ที่เสียบเนื้องูมาที่ใบหน้าน้อยๆของเธอ ก่อนที่จะเริ่มกินเหมือนลูกแมว ระหว่างการกินเธอก็หัวเราะน้อยๆและตอบออกมาว่า: “ข้าชื่อชุนชุน.
”
-------------