ตอนที่ 88 ความพยายาม

"ใครบอกนายเกี่ยวกับระบบความปลอดภัย?"

หยางม่านลี่จ้องมองไปที่หานเซิ่น แน่นอนว่าเธอรู้ทริคนี้อยู่แล้ว

"ระบบความปลอดภัยอะไร? ผมไม่เข้าใจสิ่งที่คุณกำลังพูด" หานเซิ่นแกล้งทำเป็นไม่รู้

"นายไม่ยอมบอกใช่ไหม? ไปเอาธนูฝึกหัด 7.0 มา" หยางม่านลี่สั่งหานเซิ่นอย่างใจเย็น

หานเซิ่นไม่รู้ว่าหยางม่านลี่ต้องการอะไร แต่ก็ทำตามที่เธอสั่ง

"นายรั้งสายมันจนสุดได้ใช่ไหม?" หยางม่านลี่มองหานเซิ่นแล้วถาม

"แน่นอน" หานเซิ่นพยักหน้า

"ดี งั้นรั้งสายธนูจนสุดให้ดูหน่อย" หยางม่านลี่พูด

หานเซิ่นฝึกธนูมาอย่างชำนาญ เขารั้งสายธนูจนสุดได้แบบสบายๆ

"ทำได้ไม่เลวนิ" หานเซิ่นแปลกใจเมื่อได้คำชมจากหยางม่านลี่

"แน่นอนอยู่แล้ว แค่นี้ไม่ยาก" หานเซิ่นพูด

"ดี งั้นอยู่ท่านั้นจนถึงเที่ยงคืน ถ้านายยังไม่ให้คำตอบที่ฉันต้องการและขยับจากท่านี้ก่อนถึงเที่ยงคืน ก็นายอย่าโผล่หน้ามาให้ฉันเห็นอีก ถึงแม้หัวหน้าจะมาขอด้วยตัวเองฉันก็จะไม่ยอม" หยางม่านลี่หันหลังและเดินออกไป

เมื่อเห็นหยางม่านลี่เดินออกไป พวกทหารที่เป็นคนบอกวิธีหานเซิ่นก็รีบวิ่งเข้ามาทันที

"โทษทีน้องชาย ฉันไม่คิดว่าหยางม่านลี่จะเอาเรื่องนายถึงขนาดนี้ ฉันทำให้นายลำบากแทนที่จะสบาย"

"แค่ไม่กี่ชั่วโมง ไม่มีปัญหา ผมสบายมาก" หานเซิ่นพูดแบบสบายๆ

"อย่าเพิ่งมองโลกในแง่ดีเกินไป 20 นาทียังพอว่า แต่นี้เกือบ 4 ชั่วโมง ปรกติพวกเรายังรั้งสายธนู 6.0 ไม่ได้แม้แต่ 2 ชั่วโมงเลย ครั้งนี้ม่านลี่ทำเกินไปจริงๆ"

"ฉันว่านายไปสารภาพกับม่านลี่ดีกว่า ไม่งั้นแขนของน้องชายคนนี้ต้องแย่แน่ๆ" ทหารอีกคนพูด

"ถ้าทำแบบนั้นดูจากท่าทีของม่านลี่แล้ว นายคงโดนด้วยแน่ๆ"

พวกทหารเริ่มบ่นและถอนหายใจ พวกเขาพากันเดินออกจากยิมไปเพื่อพบหยางม่านลี่

"ไม่จำเป็นต้องกังวล ปรกติผมเป็นคนอึดอยู่แล้ว 4 ชั่วโมงผมคิดว่าน่าจะไม่มีปัญหา" หานเซิ่นเรียกพวกเขา ที่กำลังจะเดินไปขอโทษหยางม่านลี่ให้กลับมาก่อน

"มันไม่ใช่ปัญหาว่านายจะอึดขนาดไหน นี่มันทรมานมาก แขนนายอาจจะบาดเจ็บ"

หานเซิ่นยิ้ม "งั้นเอางี้ พวกพี่ยังไม่ต้องไป รอดูก่อนถ้าผมไม่ไหวจริงๆ ค่อยไปตอนนั้นก็ยังไม่สาย และม่านลี่จะได้เห็นว่าผมพยายามแล้ว"

"ความคิดดีนิน้องชาย งั้นเอาแบบนั้นก่อน ถ้านายเริ่มจะไม่ไหวแล้วให้บอกพวกเรา เดียวพวกเราจะไปหาม่านลี่เอง"

พวกทหารถึงจะดูลามกและพึ่งพาไม่ได้มาก แต่พวกเขาก็ยังซื่อสัตย์

หานเซิ่นพยักหน้าและไม่ได้พูดอะไรอีก การยืนอยู่เฉยๆบางครั้งก็ทรมานยิ่งกว่าการเคลื่อนไหวไปมาก

ในตอนเริ่มเขาก็ยังสบายๆ แต่เมื่อผ่านไปครึ่งชั่วโมง กล้ามเนื้อแขนของเขาเริ่มไร้ความรู้สึก หลังจากผ่านไป 1 ชั่วโมง เหงื่อของเขาไหลออกมาเป็นสายน้ำ แขนของเขาเหมือนกับถูกไฟเผา ตอนนี้เขาสั่นไปทั้งตัว

หานเซิ่นกัดฟัน และเริ่มใช้โอกาสนี้ฝึกกายหยกมันซะเลย ไอเย็นไหลไปตามเส้นเลือดของเขา กล้ามเนื้อที่ไร้ความรู้สึกเริ่มได้รับการฟื้นฟู

หยางม่านลี่มองผ่านจอมอนิเตอร์ เธอจ้องมองหานเซิ่นตลอดเวลา เธอเห็นเขายืนอยู่ท่านั้นตลอด และเริ่มอาการสั่นเมื่อผ่านไป 1 ชั่วโมง ความทนทานของเขาเหนือกว่าที่เธอคิดไว้มาก แม้แต่พวกทหารที่ฝึกอยู่เป็นประจำยังทำไม่ได้ขนาดนี้

หยางม่านลี่คิดว่าเขาคงทนได้แค่ 1 ชั่วโมงกับอีก 30 นาที

"กล้ามาโกงในการฝึก ฉันจะต้องให้นายรู้สึกเหมือนตกนรก"

หยางม่านลี่ไม่ได้ต้องการให้หานเซิ่นบอกชื่อทหารที่บอกทริคกับเขาจริงๆ การที่เขานิ่งเงียบไว้เป็นการดี เรื่องนี้ทำให้เธอค่อนข้างประทับใจ แต่ถ้าเขาพูดชื่อออกมายิ่งทำให้เขาดูแย่ลง

หลังจากนั่งทำงานได้สักพักหยางม่านลี่ก็เปิดจอมอนิเตอร์ดูอีกครั้ง เมื่อผ่านไป 1 ชั่วโมง 30 นาที เธอก็ยังเขายืนอยู่ท่าเดิม

หยางม่านลี่ขมวดคิ้ว ขณะที่หานเซิ่นดูสบายขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำหลังจากผ่านไป 1 ชั่วโมง 30 นาที เขาหยุดสั่นและเหงื่อไหลน้อยลง เขาดูผ่อนคลายมาก

"เขาขยับรึป่าว?" หยางม่านลี่ไม่มั่นใจเลยต้องย้อนเทปดู และพบว่าหานเซิ่นไม่ได้ขยับไปไหนเลย

"แปลก!" หยางม่านลี่ไม่ได้กลับมาทำงานต่อ แต่นั่งดูหานเซิ่นผ่านจอมอนิเตอร์

หานเซิ่นยืนมา 2 ชั่วโมง

"น้องชาย นายสุดยอดมาก นายยังไหวอยู่ใช่ไหม?"

"นายอึดเกินมนุษย์ไปแล้ว ถ้าความสามารถด้านอื่นของนายดีแบบนี้หมด นายต้องเข้าโรงเรียนทหารส่วนกลางของกาแล็กซี่ได้แน่นอน"

"น้องชาย นายคือคนจริง!" ทหารยกนิ้วให้เขา

"บอกให้พวกเรารู้นะถ้านายไม่ไหว อย่าเสี่ยงทำให้กล้ามเนื้อบาดเจ็บ มันไม่คุ้มหรอก"

หานเซิ่นยิ้มและพูด "ไม่ต้องห่วงผมยังไหว ผมทนได้ถึงเที่ยงคืนแน่นอน ไม่ต้องมาดูผมบ่อยก็ได้"

"น้องชายถ้าทนได้ถึงเที่ยงคืนจริงๆ ต่อไปฉันจะเป็นคนปกป้องนายเอง"

"ปกป้อง? นายกล้าสู้กับม่านลี่?"

"เอ้ยไม่เอาน่า ฉันก็คือพูดล้อเล่นไม่ได้จริงจัง"

พวกทหารไปอาบน้ำและเดินออกไปหาอะไรทำ ปล่อยให้หานเซิ่นอยู่คนเดียวในยิม เขากำลังฝึกกายหยกอย่างลับๆ เขารู้สึกได้ถึงพลังของมันที่ไหลไปตามเซลล์ในร่างกายของเขา และขจัดความเหนื่อยล้าไปจนหมด

เมื่อหานเซิ่นยืนมา 3 ชั่วโมง แม้เเต่หยางม่านลี่ก็ยังต้องช็อค เธอเริ่มสงสัยว่าพวกทหารเเอบเเฮกจอมอนิเตอร์รึป่าว

ในที่สุดเธอก็เดินออกจากห้องทำงานเพื่อไปดูด้วยตัวเอง