ตอนที่ 36 ยอดเขาหิมะ

นกหลายตัวเริ่มที่จะกรีดร้องอย่างหวาดกลัวในบริเวณเทือกเขาหิมะและพวกมันก็เริ่มบินหนีไป

เหยี่ยวผาดำตนนี้ถูกพิจารณาให้เป็นนักล่าชั้นบนสุดของเขตนี้ มันเปิดปากของมันและพยายามจ้องไปยังดวงตาของหลิน ฮวง เมื่อพวกเขาได้สบตากัน

หลิน ฮวง ถอยกลับไปยังใจกลางถ้ำทันทีและบรรจุกระสุนปืนด้วยความเร็ว

เขาเล็งปืนไปยังปากถ้ำ รอเปิดฉากยิง

เหยี่ยวผมดำได้ใช้จงอยปากมันกระแทกไปยังด้านบนของหน้าผาด้วยความแรงและส่วนแล็งๆของผาก็ได้ยุบลง เผยให้เห็นทางเข้าด้านบนของถ้ำ

หลิน ฮวง สามารถสัมผัสได้ถึงถ้ำที่สั่นสะเทือน “ไป่ เมื่อเหยี่ยวได้เข้ามาใกล้ เล็งไปที่หัวและดวงตามัน!”หลิน ฮวง วางแผน

ดวงตาของมันคือส่วนที่อ่อนแอที่สุดของร่างกายแต่มันถูกปกคลุมไปด้วยขนแข็ง นั่นทำให้มันยากที่จะโจมตีดวงตาของมันได้

ความเป็นไปได้ที่จะฆ่ามันด้วยกระสุนเจาะเกราะเพียงหนึ่งนัดมันช่างเล็กน้อย แต่หลิน ฮวง ต้องการที่จะยิงดวงตามันด้วยกระสุนที่เหลืออีกสี่นัดเพื่อให้เกิดผลกระทบสูงสุด

เหยี่ยวผาดำตระหนักว่าถ้ำมันได้แข็งแรงมากนักเมื่อมันสามารถเจาะรูได้ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว ดังนั้น มันจึงเริ่มใช้ปากของมันโจมตีอย่างต่อเนื่อง หลังจากที่เจาะด้านบนถ้ำอยู่หลายครั้ง ผนังกว่าครึ่งก็พังทลาย แม้ว่าหลิน ฮวงและไป่จะถอยกลับเข้าไปในถ้ำ เหยี่ยวผาดำก็สามารถเห็นพวกเขาได้จากที่ที่มันอยู่และเริ่มเจาะเร็วกว่าเดิม

ทันใดนั้น เมื่อมันได้รับโอกาสที่จะเข้าใกล้ พลังโลหิตสองสายก็ถูกยิงออกจากถ้ำ พวกมันคล้ายกับเชือกสองอันที่รัดรอบคอของเหยี่ยวขณะที่มันใช้หัวของมันทุบกับกำแพง

เหยี่ยวผาดำพยายามดิ้นรนและหลิน ฮวง ก็ได้ใช้โอกาสดังกล่าวเพื่อก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วก่อนที่มันจะสามารถหนีไปได้ หลิน ฮวง เล็งปืนเขาไปที่ตาซ้ายมันและยิงกระสุนรัวสี่นัด

 

“ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!”

 

ตาซ้ายของเหยี่ยวผาดำระเบิด มันหยุดต่อสู้กลับและทรุดตัวลง

พลังโลหิตได้คลายตัวออกจาอคอของมันและเหยี่ยวผาดำก็ค่อยๆตกลงไปจากหน้าผา

จากนั้น การแจ้งเตือนของเสี่ยว เฮย ก็ปรากฏตรงหน้าหลิน ฮวง

 

“ขอแสดงความยินดีด้วย ชิ้นส่วนการ์ดมอนสเตอร์ เหยี่ยวผาดำ x1”

“ท่านได้ทำการสังหารข้ามระดับ ท่านได้รับการ์ดคูณ2เป็นรางวัล!”

“ไม่ใช่การเลื่อนระดับสำหรับการฆ่าข้ามขั้นในครั้งนี้?”หลิน ฮวง นึกถึงตอนที่เขาได้รับการเลื่อนระดับจากตอนที่เข่าข้ามระดับ2ระดับ

“การ์ดรางวัลจะถูกสุ่มให้ทุกครั้ง มันเป็นการยากที่ท่านจะได้รับการ์ดเลื่อนระดับถึงสองครั้งในการสุ่ม”

“มันจะดีมากหากฉันสามารถได้รับการ์ดเลื่อนระดับอีกเพื่อพัฒนาไป่และไทแรนด์ให้กลายเป็นระดับตำนาน  ปิง หวางเพียงกลายพันธ์สองครั้งเท่านั้นและเขาก็ทรงพลังมาก!ไป่และไทแรนด์จะต้องสุดยอดมากหากพวกมันพัฒนาไปถึงสี่ครั้ง!”

“ความสามารถของการ์ดอัญเชิญจะถูกจำกัดโดยเจ้าของ หากความสามารถของเจ้าของยังคงเดิม ไม่สำคัญว่าการ์ดจะหายากแค่ไหน ความสามารถในการพัฒนาของมอนสเตอร์ก็จะจำกัดด้วยเช่นกัน”

 

สิ่งที่เสี่ยว เฮย พูดก็หมายความว่า ความอ่อนแอของมอนสเตอร์นั้นแท้จริงแล้วเกิดจากเขา

หลิน ฮวง เมิน เสี่ยว เฮย และมองไปยังการ์ดคูณ2ที่เขาพึ่งจะได้รับ

มันมีภาพของกองเหรียญทองอยู่ที่ด้านบนการ์ด

หลิน ฮวง ขมวดคิ้วและพลิกไปดูด้านหลังการ์ด

 

“การ์ดคูณ2 : ภายในหนึ่งชั่วโมงที่ใช้งานการ์ดใบนี้ รางวัลจากการฆ่ามอนสเตอร์จะเป็นสองเท่า”

“การ์ดนี้มันไม่ค่อยมีอะไรมาก แต่บางที ฉันอาจสามารถใช้การ์ดนี้เพื่อสะสมชิ้นส่วนการ์ดให้มากขึ้นเมื่อฉันพบกับมอนสเตอร์ที่ฉันชอบ”หลิน ฮวง พึมพำกับตัวเอง

จากนั้น เขาก็หยิบตลับกระสุนจากGrayEagle17ออกมา มันว่างเปล่า “อ่า ฉันควรจะซื้อกระสุนมาให้มากกว่านี้”

หลังจากที่เขาบรรจุกระสุนปกติเข้าไป เขาก็เก็บปืนไว้ในช่องเก็บของเขา

ท้องฟ้าเริ่มมืด ไป่เริ่มที่จะขุดลึกเข้าไปในถ้ำเพื่อให้พวกเขาสามารถพักผ่อนได้

เนื่องจากถ้ำมันมีขนาดเล็กเกินไป  หลิน อวง จึงไม่สามารถเรียกมอนสเตอร์ทรายออกมาได้ และไป่เองก็จำต้องเฝ้ายามแทน

หลิน ฮวง นอนหลับอย่างสบายและตื่นขึ้นมาประมาณ7โมงเช้า

การเดินทางของพวกเขาล่าช้าเนื่องจากพวกเขาได้เผชิญหน้ากับฝูงห่านขนขาวตอนบ่ายเมื่อวาน

เขามีเนื้อแห้งและน้ำบางส่วนที่เก็บไว้สำหรับมื้อเช้าก่อนที่จะเริ่มออกเดินทางกับไป่

หลิน ฮวง มีพลังกายที่ดีในเช้านี้ และเขาสามารถปีนเขาได้800เมตรภายใน5ชั่วโมง

หลังจากที่พักผ่อนสักพัก เขาก็เดินทางต่อก่อนที่จะถึงยามบ่าย 6ชั่วโมงงต่อมา เขาก็สามารถปีนได้อีก900เมตร นั่นทำให้เขาปีนมาถึง7200เมตรแล้วในตอนนี้ เขาอยู่ห่างจากยอดเขาเพียง1000เมตรเท่านั้น

หลิน ฮวง พักค้างแรมก่อนที่จะออกเดินทางครั้งสุดท้าย ในที่สุด หลังจากผ่านไป8ชั่วโมง เขาก็มาถึงด้านบน ที่สูงเหนือระดับน้ำทะเลถึง8800เมตร

 

“อ่า!ในที่สุดฉันก็มาถึงแล้ว!”หลิน ฮวง ตะโกนบนยอดเขาหิมะ

เมื่อเขามาถึงจุดสูงสุดของความตื่นเต้น เขาก็ถูกต้อนรับด้วยเสียงจากด้านหลัง“มันเป็นแค่เทือกเขาหิมะ นายจำเป็นต้องตะโกน?”

 

หลิน ฮวง หันไปและเห็นชายหนุ่มผมสั้นคนหนึ่งยืนอยู่ด้านหลังเขา

เขาดูเหมือนจะมีอายุเท่ากับหลิน ฮวง แต่สูงกว่า

 

“นายคือใคร?”หลิน ฮวง สงสัยก่อนที่จะถาม“นายมาจากสมาคมนักล่า?”

“ฉันได้เข้าร่วมการประเมินเช่นนาย”ชายผมสั้นตอบ ด้วยท่าทางไร้อารมณ์

“นายคือคนที่เปิดฉากยิงเมื่อสองวันก่อน?”

“ใช่ มันคือฉัน”หลิน ฮวง ยอมรับและถามอย่างอยากรู้“นายมาถึงเร็วกว่าฉันได้ไง?นายทำได้ไง?”

“ฉันมาถึงที่นี่ในวันแรกโดยการขี่เหยี่ยวผาดำมา มันใช้เวลาเพียงสองชั่วโมง”ชายผมสั้นมองมาที่หลิน ฮวง และกล่าว“หากฉันเดาไม่ผิด นายได้ฆ่าเหยี่ยวผาดำไป ใช่ไหม?”

“นายเองก็เป็นผู้ควบคุมเช่นกัน?ทำไมนายถึงต้องการโจมตีฉัน?”หลิน ฮวง เริ่มกังวล

“มันง่ายมาก : ฉันไม่ต้องการให้ใครอื่นผ่านการประเมินนี้นอกจากตัวฉัน นั่นคือเหตุผลว่าทำไมฉันถึงรั้งอยู่ที่นี่ ฉันได้สั่งให้เหยี่ยวผมดำโจมตีทุกคนที่พยายามปีนเทือกเขาหิมะเพื่อทำให้พวกนายยอมแพ้ แต่เนื่องจากนายได้มาถึงที่นี่แล้ว มันก็ไม่จำเป็นต้องรออีกต่อไป” เขาหันกลับไปและเดินไปยังเต็นท์ที่อยู่ไม่ไกล เขากล่าวต่อ“ฉันจะล้างแค้นให้กับเหยี่ยวผมดำ แต่ตอนนี้มันยังไม่ถึงเวลา นายได้บ่มเพาะแวมไพร์ที่ดี แต่นายยังคงอ่อนแอเกินไป นายไม่คู่ควรที่จะเป็นคู่มือฉัน”

 

จากนั้นเขาก็เก็บเต็นท์ โบกมือเขาและนกยักษ์สีเลือดก็ปรากฏมาจากอากาศที่บางเบา

หลิน ฮวง อิจฉา มันคืออินทรีแดง มอนสเตอร์กลายพันธ์ระดับทองแดง

ชายผมสั้นได้กระโดไปบนหลังของอินทรีแดง มันกระพือปีกของมันและร่อนไปยังด้านล่างของหน้าผา....