TWO Chapter 87 เดท

TWO Chapter 87 เดท

เช้าวันรุ่งขึ้น โอหยางโชวได้รับโทรศัพท์จากซ่งเจี๋ย

“เกี่ยวกับพัสดุเมื่อวาน ฉันได้รับมันแล้วนะ”

“แล้วมันเป็นยังไงบ้าง เธอพอใจกับมันมั้ย?”

“พวกพี่ชายของฉันตกใจกับพัสดุของนายมากเลย”

“พี่ชายของเธอเหรอ?”

“ใช่ พี่ชายทั้ง 2 คนของฉันก็กำลังเล่นเกมส์นี้อยู่เหมือนกัน”

“โอ้ ฉันไม่คิดมากเกี่ยวกับของขวัญหรอก”

“เฮ้ ฉันอยากเลี้ยงมือค่ำนาย นายว่างมั้ย?”

“แน่นอน ฉันว่างเสมอถ้ามีสาวสวยชวนไปทานมือค่ำ”

“โอ้ หยุดยอฉันได้แล้ว ซัก 6 โมงเย็น ฉันจะรอนายอยู่ด้านนอกนะ”

“โอเค”

“เจอกันคืนนี้!”

“เจอกันคืนนี้!”

เมื่อวางโทรศัพท์ โอหยางโชวก็โบกมือ แล้วตะโกนอย่างตื่นเต้นว่า “เยสสส!!!”

นอกจากนี้  โอหยางโชวยังอยู่ในอาการตื่นเต้นตลอดทั้งวัน เหมือนกับเด็กผู้ชายที่ได้พบกับความรักครั้งแรก สิ่งที่เขาทำได้ก็คือ ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ของเขา เพื่อบรรเทาอาการตื่นเต้นที่มากเกินไปนี้

บ่าย 4 โมงเย็น ปิงเอ๋อกลับมาถึงบ้านตามปกติ โอหยางโชวเพิ่งตระหนักว่าเขาไม่มีเวลาทานอาหารค่ำให้กับน้องสาวที่น่ารักของเขา เป็นเหตุให้เขาต้องโทรหาเสี่ยวเยว่เพื่อขอความช่วยเหลือ

“เสี่ยวเยว่ วันนี้รีบกลับหน่อยนะ”

“หืม มีอะไรเหรอ?”

“ฉันขอโทษ มีบางอย่างที่ฉันต้องทำในคืนนี้ เธอช่วยกลับบ้าน เพื่อทำอาหารค่ำให้กับปิงเอ๋อได้มั้ย?”

“ไม่มีปัญหา พี่นัดเดทกับผู้หญิงในคืนนี้เหรอ?” บางครั้งสัมผัสที่ 6 ของผู้หญิงก็มีความแม่ยำเป็นพิเศษ

ทันใดนั้น จิตใต้สำนึกของโอหยางโชวก้ไม่ต้องการให้เธอรู้ความจริงโดยไม่มีเหตุผล ดังนั้น เขาจึงกล่าวอย่างคลุมเครือว่า “เดทอะไร? มันไม่ใช่เดทหรอก ฉันแค่ไปพบกับเพื่อนบางคนในสมัยมัธยมต้นเท่านั้นเอง”

“เฮ้ ฉันแค่ถามเล่นๆ ทำไม่พี่ดูกังวลนักล่ะ?”

“พอเถอะ พวกเธอคงจะต้องจัดการอาหารด้วยตัวเองแล้ว ทำได้ใช่มั้ย?” โอหยางโชวตัดสินใจไม่คุยหัวข้อนั้นต่อ

“มั่นใจได้ ฉันยังคงพอทำอาหารง่ายๆได้” เสี่ยวเยว่พึมพำ เธอรู้สึกเหมือนโดนโอหยางโชวดูถูก ราวกับเธอเป็นเพียงกาฝากรอกินอย่างเดียว

“ฉันรู้ ฉันรู้...งั้นแค่นี้ก่อนนะ แล้วเจอะกัน” โอหยางโชวรีบวางสายโทรศัพท์ทันที

เพื่อเห็นแก่เดทในคืนนี้ โอหยางโชวใช้เวลาอย่างมากแต่งตัวให้ตัวเองดูดี

เขาอาบน้ำ 2 รอบ โกนหนวดโกนเคราจนหมดจด เขาใช้เวลาเซตผมถึงครึ่งชั่วโมง สำหรับเครื่องแต่งกาย แน่นอนเขาตั้งใจเลือกอย่างพถีพิถัน โอหยางโชวเลือกเสื้อเชิ้ตที่มีลวดลายเรียบง่าย จับคู่กับกางเกงขายาวเซกน่า(Zegna) พร้อมด้วยรองเท้าผ้าใบสีขาวอีก 1 คู่ เมื่อแต่งกายเสร็จสิ้น เขาดูเหมือนชายหนุ่มที่มั่นใจและหล่อเหลา สุดท้ายเขาไม่ลืมที่จะตัดเล็บ รายระเอียดเล็กๆมักจะเพิ่มความสำเร็จได้ สำหรับน้ำหอม เขาพยายามหลีกเลี่ยงพวกมันเท่าที่จะทำได้

ก่อนจะออกไป โอหยางโชวดึงปิงเอ๋อมาที่ด้านหน้าของเขา แล้วปลอบโยนเธอ

“พี่ชายจะไปพบเพื่อน น้องเป็นเด็กดีรอพี่สาวเสี่ยวเยว่นะ เธอกำลังกลับมาทานอาหารค่ำกับน้อง  โอเคมั้ย?”

ปิงเอ๋อทำหน้าเหมือนผู้ใหญ่ตัวเล็กๆ แล้วกล่าวว่า “อย่าได้กังวลพี่ชาย ปิงเอ๋อจะไม่บอกพี่สาวเสี่ยวเยว่เกี่ยวกับเดทของพี่”

“เด็กซน” โอหยางโชวแตะจมูกของเธอเพื่อแสดงความรัก แล้วออกจากห้องไป

ซ่งเจี๋ยกับเฟอรารี่สีแดงของเธอรออยู่ที่หน้าชุมชนของโอหยางโชว เธอยิ้มเมื่อเห็นเขา แล้วกล่าวว่า “ไปกันเถอะ”

ซ่งเจี๋ยสวมชุดเดรสยาวสีดำ กับผ้าคลุมไหล่เล็กๆ เมื่อมองไปที่เธอ จะมองเห็นรูปร่างนาฬิกาทรายที่สวยงามและน่าหลังไหล ทำให้ผู้ที่พบเห็นสนใจเป็นอย่างมาก

โอหยางโชวเข้าไปในรถภายใต้การจ้องมองที่ไม่คาดคิดของคนอื่นๆ ทำให้พวกเขาอิจฉาเขาเป็นอย่างมาก โอหยางโชวใช้เวลาซักพักในการพิจารณาซ่งเจี๋ยตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะกล่าวว่า “ว้าว! เธอดูเซ็กซี่มากเลยในวันนี้ แม้แต่หัวใจเล็กๆของฉันก็ยังสูบฉีดอย่างบ้าคลั่ง”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ซ่งเจี๋ยก็หน้าแดง เธอไม่สามารถจ้องกลับไปมองเขาได้เลย สายตาของเขานั้นร้อนแรงเกินไป แม้ในระยะห่างเท่านี้ เธอรู้สึกเหมือนเขาจ้องทะลุผ่านเสื้อผ้าของเธอ แล้วมองไปยังร่างกายของเธอโดยตรง เธอต่อว่าเขาอย่างเอียงอายว่า “ทำไมนายทำตัวแบบนี้ ฉันไม่สามารถตั้งตัวได้นะ”

ตั้งแต่เกิดใหม่ โอหยางโชวก็เหมือนกับฟินิกซ์ที่เกิดใหม่จากเถ้าถ่าน เขากลายเป็นคนที่น่าภาคภูมิใจ เต็มไปด้วยความหวังและความมั่นใจ เขาปฏิเสธ และจะบดขยี้ทุกสิ่งที่ขวางทางเขา เขากลายเป็นคนจริง คนที่ไม่ยอมอ่อนข้อให้กับอำนาจใดๆ คนที่จะไม่โอนอ่อนเพื่อเงิน คนที่คล้ายกับตัวเอกในนวนิยายหลายๆเรื่อง นอกจากนี้ ด้วยวิถีที่เขาเป็นอยู่ในตอนนี้ เขาจึงดูมีออร่าที่มีเอกลักษณ์และมีเสนห์ โดยเฉพาะกับสุภาพสตรี มันจะมีเสน่ห์อย่างมากกับพวกเธอ ดึงดูดพวกเธอเหมือนผึ้งที่ตอมน้ำผึ้ง

แม้ว่าซ่งเจี๋ยกำลังต่อว่าเขา แต่หัวใจของเธอก็เต้นแรงอย่างน่าเหลือเชื่อ

ความจริง การที่โอหยางโชวไม่ได้พยายามซ่อนความชื่นชมในความงามของเธอ มันเป็นเหมือนคำชมที่มีค่าสำหรับเธอ วิธีการที่เขามองเธอด้วยดวงตาของเขา มัยน์ตาของเขาสดใส มันดูบริสุทธ์ ไม่มีทั้งความคิดวิปราศและเจตนาร้าย มันเป็นสิ่งที่น่าทึ่ง เธอรู้สึกเหมือนจะจมลงภสายใต้การมองของเขา และไม่อยากจะออกไปไหน

ซ่งเจี๋ยรีบสงบสติอารมณ์ของเธอ สตาร์ทรถเฟอรารี่ แล้วถามเขาว่า “นายอยากทานอาหารค่ำแบบไหน? เป็นอาหารตะวันตกเป็นไง?”

“แน่นอน ฉันทานได้ทุกอย่าง”

“ตกลง งั้นไปกัน”

ครึ่งชั่วโมงต่อมา พวกเขาก็มาถึงร้านอาหารตะวันตกที่ดีที่สุดในรัฐเจียว

โอหยางโชวรู้สึกว่าตัวเองโชคดี ที่เขาแต่งตัวเป็นทางการมากกว่าปกติ ไม่อย่างนั้นเขาคงถูกหัวเราะเยาะ เขาหันไปหาซ่งเจี๋ย แล้วกล่าวว่า “นี่มันมากเกินไปรึเปล่า?”

“หืม...หยุดทำเหมือนตัวเองเป็นคนจนได้แล้ว เรา 2 คน ต่างก็รู้ว่านายเป็นคนพิเศษ” ซ่งเจี๋ยกล่าวติดตลก

จากนั้น พวกเขาก็เดินไปที่โต๊ะที่ซ่งเจี๋ยจองไว้ ซ่งเจี๋ยถามโอหยางโชวว่าเขาต้องการจะทานอะไร แต่เขาส่ายหัว เขาบอกว่า เขาไม่คุ้นเคยกับอาหารตะวันตก เขาจึงบอกให้เธอสั่งให้เขา

ซ่งเจี๋ยยิ้มและพยักหน้า เธอเข้าใจว่าเขาไม่ค่อยรู้เรื่องอาหารตะวันตก เธอจึงสั่งอาหารเองทั้งหมด

หลังจากสั่งอาหารแล้ว เธอจึงถามโอหยางโชวว่า “อยากดื่มอะไรมั้ย? ไวน์แดงซักขวดเป็นไง?”

ทันใดนั้นสาวเสิร์พก็แปลกใจ เธอคิดว่าโอหยางโชวเป็นแค่คนที่ชอบกินฟรี เมื่อเห็นการสั่งอาหารของพวกเขา และคำที่เขากล่าวว่า “แน่นอน ทำไมจะไม่ล่ะ ยังไงเธอก็เป็นคนจ่ายอยู่แล้ว ฉันจะไม่จ่ายแม้แต่เครดิตเดียว”

เมื่อได้ยินเขากล่าวเช่นนั้น ซ่งเจี๋ยไม่สามารถรักษาภาพลักษณ์ที่สมบูรณ์แบบของเธอได้ เธอจึงสั่งไวน์แดงปี 2100

เมื่อบริกรจากไป เธอก็ถามเขาว่า “พี่ชายของฉันขอให้ฉันมาถามนายว่า มีวิธีไหนบ้างที่จะได้รับเหรียญการสร้างหมู่บ้าน”

โอหยางโชวขมวดคิ้วแล้วตอบว่า “ฉันก็ไม่รู้อะไรมากนัก ฉันเพียงแค่พึงโชคเท่านั้น ตอนนี้ฉันกำลังจัดตั้งปาร์ตี้เพื่อจัดการกับพวกโจร ถ้าฉันได้รับมัน ฉันจะมอบมันให้เธอ”

“นายไม่จำเป็นต้องทำขนาดนั้นก็ได้ จริงๆฉันค่อนข้างอายที่จะขอนายมากขนาดนี้”

ถ้าไม่ใช่ว่าพี่ชายของเธอขอให้เธอทำ เธอจะไม่พูดคำขอนี้ออกมา เพราะมันทำลายบรรยากาศของพวกเขา

“ไม่เป็นไรหรอก ถ้าเธอยังคิดว่าฉันเป็นเพื่อน เธอก็ไม่ต้องกังวลกับเรื่องนี้อีก” ในทางตรงกันข้าม โอหยางโชวไม่ได้ใส่ใจอะไรในหัวของเขาเลย

เมื่ออาหารค่ำเริ่มเซิร์พ ซ่งเจี๋ยก็กล่าวว่า “หยวนผิงก็กำลังเล่นเกมส์นี้อยู่เหมือนกัน”

“โอ้” โอหยางโชวตอบแบบลวกๆ ขณะที่เขากำลังยุ่งอยู่กับสเต็กพริกไทดำของเขา

ในที่สุดซ่งเจี๋ยก็โกรธ เธอวางมีดและส้อมลงบนโต๊ะแล้วบ่นเขาว่า “ปฏิกิริยาแบบนี้หมายความว่ายังไง?”

“มีอะไรผิดปกติกับการเล่นเกมส์ของเขาเหรอ? เพียงแค่ปล่อยให้เขาเล่นกับตัวเอง หรือมีอะไรมากกว่านั้นรึเปล่า?” โอหยางโชวกล่าวอย่างใจเย็น

“ลืมเกี่ยวกับมันเถอะ”

เห็นได้ชัดว่าซ่งเจี๋ยมีบางอย่างเก็บซ่อนไว้ในใจ เธอกำลังลังเลที่จะกล่าวออกมา ความคิดของผู้หญิงไม่ใช่เรื่องที่จะเข้าใจได้ง่ายนัก เธอต้องการให้เขาคิดมันด้วยตัวเอง

ทันใดนั้นโอหยางโชวก็คิดบางสิ่งบางอย่างออกภายในใจของเขา เขาจับระเด็นได้แล้วกล่าวว่า “หยวนผิง เขายังคงไล่ตามเธออยู่เหรอ?”

“ใช่ เขาเป็นคนที่น่ารำคาญมาก และเขายังตามตอแยฉันอย่างต่อเนื่อง เขากำลังจะให้ฉันหมดความอดทันในตอนนี้”

ความประทับใจของหยวนผิงที่มีต่อโอหยางโชว คือ ช่วงงานขุมนุมในปีนี้ หยวนผิงเป็นคนฉลาด และเป็นรุ่นที่ 2 ของครอบครัวที่ร่ำรวย ไม่มีใครไม่คิดว่าการที่เขาไล่ตามซ่งเจี๋ยนั้นไม่ใช่ความรัก

ซ่งเจี๋ยอาจจะเซ็กซี่และไม่เหมือนใคร แต่สำหรับชายหนุ่มที่มาจากครอบครัวที่ร่ำรวย พวกเขาไม่ได้ขาดสาวสวยเข้ามาในชีวิตของพวกเขา ดังนั้น ผู้หญิงจึงเป็นเพียง สิ่งกระตุ้นที่ทำให้พวกเขาสนุกขึ้นก็เท่านั้น

มีบริษัทและธุรกิจจำนวนมากในเมืองหลิงหนาน แต่บริษัทตระกูลซ่ง และบริษัทตระกูลหยวน อยู่ในระดับที่เท่าเทียมกัน การแต่งงานของหยวนผิงและซ่งเจี๋ย จะส่งผลให้เกิดความร่วมมือของทั้ง 2 บริษัท สิ่งที่จะเกิดขึ้นนั้นจะเป็นประโยชน์อย่างมากต่อ บริษัทตระกูลหยวน และหยวนผิงจะเป็นคนที่ได้กำไรมากที่สุด

ความร่วมมือของทั้ง 2 บริษัท ไม่เพียงแต่จะทำให้พวกเขากลายเป็นผู้นำทางเศรษฐกิจในหลิงหนานเท่านั้น หยวนผิงยังสามารถสร้างเสริมพลังอำนาจในตระกูลหยวน และเขาจะกลายเป็นทายาทลำดับแรกของตระกูลอีกด้วย แน่นอน โอหยางโชวไม่ได้ลืมความเป็นไปได้ที่ว่าหยวนผิงจะมีรักแท้ต่อซ่งเจี๋ย อย่างไรก็ตาม โอหยางโชวก็ไม่ต้องการให้สิ่งเหล่านี้เกิดขึ้น

ถ้าเป็นในชีวิตที่แล้วของเขา เขาคงไม่สามารถทำอะไรได้เลย หยวยผิงเองก็ไม่ได้มองโอหยางโชวเป็นคู่แข่ง ไม่ต้องพูดถึงว่าพวกเขามาจากสังคมที่แตกต่างกัน การแต่งงานในระดับเดียวกันกลายเป็นสิ่งที่สอดคล้อง ซินเดอเรลล่าและเจ้าชายมีเพียงอยู่ในเทพนิยายเท่านั้น มันแทบเป็นไปไม่ได้เลยที่คนระดับล่างจะแต่งงานกับคนระดับบน

อย่างไรก็ตาม  ในชีวิตนี้ โอหยางโชวได้รับตั๋วในเวทีเกมส์ชั้นสูงสุด และเขามีกองกำลังของเขาที่นั่น เขาคือคนที่เกิดใหม่จากกองเถ้าถ่านของชีวิตที่แล้ว เขาไม่กลัวฝ่ายตรงข้ามอีกตอไป เขาจะอดทนและจะแข็งขันกับทุกๆคน โอหยางโชวสาบานว่า ไม่ว่าสิ่งใดจะขวางหน้าเขา เขาจะไม่มีทางปล่อยซ่งเจี๋ยไป ถ้าไม่มีทางเลือก เขาจะไปเผชิญหน้ากับบริษัทซ่งทั้งหมด

“อา ไม่ต้องกังวลและไม่ต้องสนใจเขา ถ้าสิ่งไหนที่เกินจะรับไหว เพียงแค่บอกฉัน ด้วยพลังที่ฉันมีในตอนนี้ ฉันมั่นใจว่าฉันสามารถจัดการกับมันได้” โอหยางโชวกล่าวอย่างมั่นใจ

“โอเค” ซ่งเจี๋ยรู้สึกผ่อนคลายในทันที หลังจากได้ยินสิ่งที่เขากล่าว

คนอื่นๆอาจจะคิดว่าโอหยางโชวเป็นแค่ชายหนุ่มธรรมดา เขาบอกว่าเขาสามารถแก้ปัญหาได้โดยที่ไม่ได้ดูความสามารถของตัวเอง แต่ซ่งเจี๋ยเชื่อในตัวโอหยางโชว เธอเชื่อว่าชายหนุ่มคนนี้ ชายหนุ่มที่ดูธรรมดา มีความสามารถในการรับมือกับสิ่งที่คนอื่นเห็นว่าเป็นไปไม่ได้ เธอเชื่อว่าเขาทำมันได้ บางครั้งความรักก็ทำให้คนตาบอด ทำให้คนสูญเสียจิตใจของพวกเขา และเชื่อถือพวกเขาเหมือนกับคนที่ตาบอด

หลังจากทานอาหารค่ำเสร็จ ซ่งเจี๋ยก็กล่าวออกมาอย่างไร้จุดหมายว่า “มานี่ซิ พาฉันเดินไปรอบๆหน่อย”

“ได้ซิ ถ้าเป็นผู้หญิงที่สวยแบบเธอ ฉันยินดีจะไปด้วย ฉันรู้สึกเป็นเกียรติมากเลย” โอหยางโชวพูดติดตลก

ซ่งเจี๋ยไม่ได้บ่นเกี่ยวกับทัศนคติของเขาในตอนนี้ แต่แทนที่จะเดิน เธอทำราวกับว่ากระโดดไปข้างหน้า ในตอนนี้เธอไม่ใช่เทพธิดาที่อยู่ห่างไกลผู้คน แต่เป็นผู้หญิงธรรมดาที่ตกหลุมรักผู้ชายคนหนึ่ง

โอหยางโชวเดินตามเธอไป มองไปยังหญิงสาวแสนสวยคนนี้ ที่กำลังเดินอย่างผ่อนคลาย ในตอนนี้ สิ่งที่เขาเห็นมีเพียงเธอเท่านั้น ความรักทำให้เขารู้สึกแบบนั้น บางทีนี่อาจหมายถึงความสุข โอหยางโชวพูดกับตัวเอง

โอหยางโชวกลับมาถึงบ้านเวลา 21.00 น. ไม่มีใครอยู่ในห้องนั่งเล่น นี่เป็นเวลาที่ปิงเอ๋อจะฟังนิทานอยู่ในห้องของเธอ เมื่อเขาเปิดประตูห้องปิงเอ๋อ เสี่ยวเยว่กำลังเล่านิทานให้เธอฟัง เรื่องเกี่ยวกับแพะน่ารักและหมาป่าที่น่ากลัว

“พี่ชาย พี่กลับมาแล้ว!” ปิงเอ๋อกล่าวอย่างมีความสุข เมื่อเธอเห็นโอหยางโชว

โอหยางโชวเดินไปหาเธอ ลูบหัวเล็กๆของเธอ แล้วกล่าวเบาๆว่า “นอนได้แล้วน้องรักของพี่”

“โอเค พี่ชายที่ดี”

“ฝันดี ราตรีสวัสดิ์”

 

แฟนเพจ : TWOแปลไทย