Chapter 104: ตลาดมืด

ซอมบี้หลายสิบตัวนั้นถูกดึงดูดโดยเสียงปืน พวกมันนั้นกำลังพุ่งหน้ามาทางตำแหน่งของเจียงลู่ฉี ในตอนสุดท้าย ซอมบี้ทั้งหมดที่อยู่ใกล้เคียงนั้นถูกรวมตัวในที่ที่เขาเคยอยู่

 

หลังจากการสังหารหมู่นั้นได้เริ่มต้นขึ้น เจียงลู่ฉีก็ยังคงลั่นไกปืนอย่างคงเส้นคงวา หลบหลีกการโจมตีของซอมบี้และเปลี่ยนกระสุน หลังจากเสียงปืนดังขึ้นครั้งสุดท้าย เจียงลู่ฉีก็ยังคงยืนอยู่ในสถานที่เดิมเป็นเวลาสามนาทีเพื่อที่จะพยายามในการหายใจให้ทันและเฝ้ารอเพื่อที่จะดูว่ายังคงมีซอมบี้ตัวอื่นปรากฏตัวขึ้นอีกไหม แต่มันก็ไม่ได้เกิดขึ้น ดังนั้นเขาจึงหายใจเข้าลึกๆ ปาดเหงื่อออกจากใบหน้าและยกปากกระบอกปืนลง และมองไปรอบๆ

 

ในตรงกลางของถนนสามารถที่จะเห็นเจียงลู่ฉีและรถMCVของเขาและรอบๆตัวเขาได้ ในระยะห่างสามสิบเมตรนั้น มันมีซากศพซอมบี้จำนวนมากนั้นกำลังนอนอยู่บนพื้นถนน

 

ระหว่างเขาและซากศพซอมบี้ มันก็ยังคงมีพื้นที่ในระยะสี่เมตรที่เต็มไปด้วยปลอกกระสุนและรังกระสุนปืนป่าว

 

ความจุของปืนพกรุ่น54นั้นมีจำนวน8นัด เจียงลู่ฉีนั้นถือปืนทั้งสองกระบอก ดังนั้นมันมีกระสุนจำนวนสิบหกนัด ในขณะที่เขายิงปืนเขาก็นับจำนวนกระสุนปืนที่เขายิงออกไปแลระจำนวนกระสุนที่อยู่ในอีกรังกระสุนหนึ่งด้วย ด้วยทางนี้นี่เองเขาสามารถที่จะสับเปลี่ยนรังกระสุนและการได้รับแรงกดดันเพิ่มจากการโจมตีของซอมบี้นั้นทำให้เขาสามารถที่จะควบคุมอารมณ์ของเขาได้

 

เมื่อเขาจ้องไปที่ซากศพและกลิ่นของเลือดก็ลอยออกมาจากพวกมัน เขาก็ให้คำสั่งแก่เมล็ดพันธุ์แห่งดวงดาว “เปิดประตู”

 

‘แคร้ง’

 

ประตูของรถMCVนั้นเปิดมาในทันที เจียงลู่ฉีก็ขึ้นไปข้างในและหลังจากนั้นก็สตาร์ทรถ และกลับไปยังคฤหาสน์ และทิ้งฉากหลังอันเหมือนนรกไว้....

 

ในรถMCV เจียงลู่ฉีก็จับไปที่พวงมาลัยในขณะที่ก็ยังมีร่องลอยความตื่นเต้นบนใบหน้าของเขา เขากำลังคิดเกี่ยวกับการต่อสู้นั้น ทำไมจำนวนซอมบี้นั้นยังคงเพิ่มขึ้นและเขานั้นจัดการกับพวกมันได้อย่างไร การฆ่าพวกมันในทันทีที่ตาของเขานั้นกวาดไปมองพวกมัน

 

ขอบคุณการที่พัฒนาของเส้นประสาทนั้นทำให้เขาสามารถที่จะปรับตำแหน่งของปากกระบอกปืนได้อย่างรวดเร็ว ก้าวต่อไปของการฝึกฝนของเขานั้นคือการโฟกัสในควบคุมความสามารถของเขา

 

แน่นอน การฝึกฝนวันนี้นั้นทำให้เจียงลู่ฉีรู้สึกคุ้นเคยกับความสามารถของเขาและสามารถปรับแต่งแนวทางการต่อสู้ของเขาได้ เขาจำเป็นที่จะต้องฝึกฝนให้มากกว่านี้เพื่อที่จะทำให้เขาควบคุมร่างกายและทำให้เขารู้สึกว่าความสามารถของเขานั้นเป็นเหมือนธรรมชาติทั่วไป

 

ยิ่งไปกว่านั้น การต่อสู้ที่สถานที่ถูกวาดล้างไปแล้วมันเป็นเรื่องที่ค่อนข้างง่าย ถ้าเขาเข้าไปยังในตึก ซอมบี้จะวิ่งมาจากในระยะที่ห่างไกล แต่พวกมันจะปรากฏตัวขึ้นมาในทันทีจากด้านหลังหรือด้านหน้าของเขา ถ้าในสถานการณ์แบบนี้ การกระทำของเขานั้นสามารถที่จะใช้เวลาได้เพียง0.1วินาทีเท่านั้น

 

[เนื้อกลายพันธุ์นั้นมีประโยชน์จริงๆ หลังจากการฝึกฝนในระดับสูงแบบนั้น กล้ามเนื้อของเขานั้นรู้สึกปวดและเขาจะเจ็บทุกเวลาที่เขาขยับตัว อย่างไรก็ตาม ขอบคุณเนื้อนั้นที่ทำให้เขารู้สึกร่างกายของเขานั้นอยู่ในสภาวะที่ดีที่สุด ฉันจะต้องกลับไปและกินเนื้อสุก] เจียงลู่ฉีคิดและขยับนิ้วของเขาโดยปราศจากไม่มีความรู้สึกสบายเนื้อสบายตัวเลย

 

สำหรับอย่างอื่นนอกจากความเจ็บปวดนั้นที่ได้จางหายไปนั้นก็คือเขาเพียงแค่รู้สึกหิว.....เขารู้สึกว่าเขาสามารถกินวัวได้ทั้งตัว เจียงลู่ฉีก็ยังคงขับรถต่อไป แต่เขาไม่สามารถที่จะอดทนรอที่จะไปถึงคฤหาสน์และกินเนื้อให้มากกว่านี้ได้อีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงหยิบช็อคโกแลตบางชิ้นส่วนออกมาจากตู้เย็น ฉีกซองด้วยปากและใส่มันเข้าไปในปากของเขา

 

[มันเลวร้ายมาก! ฉันจะต้องกินเนื้อ กินเนื้อกลายพันธุ์!] ในจุดนี้อาหารธรรมดาทั่วไปนั้นไม่สามารถที่จะทำให้เขาหายหิวได้!

 

เจียงลู่ฉีในที่สุดก็เข้าใจว่าเนื้อกลายพันธุ์นั้นมันมีค่าอะไรกับพวกมีพลังเหนือธรรมชาติ หลังจากการต่อสู้ที่ตึงเครียด พวกเขาสามารถที่จะกินเนื้อกลายพันธุ์เป็นจำนวนมากถึงแม้ว่าร่างกายของเจียงนั้นจะเป็นร่างกายที่ธรรมดา สมองของเขานั้นได้การวิวัฒนาการ การใช้พลังงานสำหรับการใช้ความเร็วที่สูงของสมองนั้นมันไม่น้อยไปกว่าการใช้พลังงานที่กล้ามเนื้อของพวกมีพลังเหนือธรรมชาตินั้นจำเป็นต้องใช้ เขารู้สึกถึงมันเช่นนั้นเหมือนกัน!

 

…

 

หลังจากที่เขากลับคฤหาสน์เขาก็พุ่งตรงไปยังห้องครัว เจียงจู้อิงกำลังนั่งอยู่ที่อีกด้านหนึ่งและจ้องมาที่เจียงลู่ฉีที่กินเนื้อกลายพันธุ์เกือบหกปอนด์แล้ว มันยังคงมีจานสิบกว่าจานที่ว่างเปล่า

 

“ยอดเยี่ยม ฉันจะไม่ต้องรู้สึกหิวจนถึงแก่ความตายแล้วในตอนนี้”เจียงลู่ฉีพูด

 

ความรู้สึกหิวนั้นไม่สะดวกสบายจริงๆ

 

พร้อมกับจำนวนชิ้นเนื้อที่ถูกกลืนไปนั้นทำให้เกิดพลังงานอุ่นๆที่ออกมาจากท้องน้อยและกระจายไปทั่วร่างกายของเขา

 

เจียงลู่ฉีรู้สึกสบายเป็นอย่างมาก มันรู้สึกเหมือนกับมีอะไรบางอย่างขยับอยู่ด้านใต้ผิวหนังของเขา หลังจากความรู้สึกนี้เกิดขึ้น ความแข็งแกร่งทางด้านกายภาพที่เขาใช้ไปก็ฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว

 

“พี่ชาย มันอร่อยขนาดนั้นเลยหรอ?”เจียงจู้อิงถามด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

 

“แน่นอน! เธอทำดีมาก”เจียงลู่ฉีก็ยิ้มด้วยเช่นกัน เนื้อกลายพันธุ์นั้นเป็นสิ่งจำเป็นของพวกมีพลังเหนือธรรมชาติ โดยปราศจากเนื้อกลายพันธุ์พวกนี้แล้ว พวกมีพลังเหนือธรรมชาติก็ไม่สามารถที่จะใช้พลังความสามารถของพวกเขาออกมาได้ๆ พลังที่น่ามหัศจรรย์นั้นจำเป็นที่จะต้องมีแหล่งพลังงานเสมอๆ

 

ทันทีที่ เสียงการสนทนาอันดังขึ้นนั้นสามารถที่จะได้ยินจากด้านนอกของประตู ซุนคุนและจางไฮ่ก็เปิดประตูเข้ามาในขณะที่พวกเขาหัวเราะและพูดคุยกันไปด้วย

 

“พี่ชายเจียง! พวกเราได้ไปสอบถามเกี่ยวกับสิ่งที่พี่ถามมาแล้ว!”

 

หลังจากการฆ่าหมาป่าเลือด พวกเขานั้นได้รับอาวุธมาเป็นจำนวนมาก ทีมของเจียงจู้อิงนั้นไม่จำเป็นที่จะต้องใช้อาวุธจำนวนมาก ดังนั้นเจียงลู่ฉีตัดสินใจมันที่จะแลกเปลี่ยนพวกมันกับนิวเคลียสกลายพันธุ์และเขาให้ซุนคุนและจางไฮ่นั้นไปสอบถามเกี่ยวกับการขายอาวุธ

 

“พี่ชายเจียง ทีมเดียวนั้นไม่สามารถที่จะซื้ออาวุธเป็นจำนวนมากได้ ด้วยเหตุนี้นี่เอง พวกเราจึงจะต้องขายพวกมันในหลายๆพื้นที่ มันมีสถานที่ที่เหมาะสองที่ที่จะทำธุรกิจ หนึ่งในนั้นคือจินหลิง เมืองแห่งดวงดาว ซึ่งเป็นสถานที่ที่กองกำลังทหารนั้นประจำการชั่วคราว มันเป็นเรื่องง่ายมากที่จะขายอาวุธในเมืองดาวเทียม แต่กองกำลังทหารนั้นได้ตั้งราคาไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ดังนั้นพวกเราจะไม่ได้รับอะไรเป็นจำนวนมาก”ซุนคุนอธิบาย

 

เจียงลู่ฉีพยักหน้า กองกำลังทหารนั้นขายอาวุธใหม่เสมอๆ แต่พวกเขาก็ชอบที่จะขายอาวุธมือสองด้วย

 

“แล้วสำหรับอีกที่หนึ่งละ?”

 

“ที่ที่สองนั้น....มันอยู่ห่างไกลออกไป มันคือตลาดมืดที่ตั้งอยู่ในชานเมืองของจินหลิง ใกล้กับเขตหลาน มันห่างไกลกับเมืองดาวเทียมอย่างมาก ด้วยเหตุนี้นี่เอง มันไม่มีทางที่คนจากที่นั่นจะไปยังเมืองดาวเทียมได้ การทำธุรกิจนั้นจะเกิดขึ้นอย่างเป็นธรรมชาติไม่มีหลักการและอาวุธที่นั่นนั้นขาดแคลน ดังนั้นราคาของปืนพกกระบอกเดียวนั้นจะสูงขึ้นไปอีกห้าหรือหกเปอร์เซ็นต์ สำหรับปืนไรเฟิลนั้น มันสามารถที่จะไม่ต้องพูดเกินจริงเลยว่าราคาของมันจะสูงขึ้นมากกว่าเดิมถึงสองหรือสามเท่า!”

 

“โอ้?”ตาของเจียงลู่ฉีเปร่งประกายขึ้นเมื่อเขาได้ยินเรื่องนี้