ตอนที่ 35 ฝูงห่าน

หลิน ฮวง กำลังขว้างปาหินเล่นในยามค่ำคืน บางที มันอาจเป็นเพราะชาที่ทำให้เขาตื่นตัว

วันต่อมา มันเป็นเวลา9โมงเช้าเมื่อเขาตื่นขึ้น

หลิน ฮวง ได้เก็บของและกินอาหารเช้า จากนั้นเขาก็เรียกไป่มาและเดินทางต่อ

เสวี่ย หรู ได้รักษากงล้อชีวิตที่แตกหักของเขา หลิน ฮวง จึงสามารถสัมผัสได้ถึงพลังชีวิตที่ลดลงช้ากว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัดและมันยังมีพัฒนาการบางอย่างภายในร่างกายเขาอีกด้วย

ด้วยความสามารถที่แข็งแกร่งขึ้นนี้ หลิน ฮวง จึงรู้สึกว่าร่างกายเขาไม่ได้อ่อนแอไปกว่านักล่าสำรองระดับเหล็กเลย

เขาสามารถเคลื่อนที่ได้รวดเร็วกว่าเดิม

ภายในเวลาสี่ชั่วโมง เขาก็ปีนได้ถึง700เมตร ที่สูงเหนือระดับน้ำทะเล5500เมตร

ก่อนที่หลิน ฮวง จะได้พักผ่อน ฝูงนกสีขาวขนาดใหญ่ก็ได้บินมาทางเขา

หลิน ฮวง สามารถตระหนักถึงพวกมันได้จากที่ไกล พวกมันคือห่านขนขาว พวกมันเองก็เป็นมอนสเตอร์กลายพันธ์ชนิดหนึ่ง พวกมันจะล่าปลาเป็นอาหารหลักของพวกมันและไม่เคยจะยั่วยุสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่กว่า อย่างไรก็ตาม พวกมันไม่ได้กลัวมนุษย์

ภายใต้สถานการณ์ปกติ หลิน ฮวง จะไม่สนใจ แต่เพราะเสวี่ย หรู ได้บอกพวกเขาให้ระมัดระวัง ดังนั้นเขาจึงตั้งท่าป้องกันขึ้น

ห่านขนขาวมันมีขนาดใหญ่ มันมีปีกกว้างประมาณ5เมตรเมื่อพวกมันสยายปีก พวกมันแข็งแกร่งพอที่จะคว้ามนุษย์ด้วยกรงเล็บพวกมัน พวกมันอาจจะถูกควบคุมโดยมอนสเตอร์ที่เหนือธรรมชาติดั่งที่เสวี่ย หรู ได้กล่าวถึง  มอนสเตอร์ที่จะควบคุมจิตใจของพวกเขาเพื่อล่าอาหาร

 

“ไป่!เร็วเข้า ขุดหลุม!”หลิน ฮวง ตะโกน

 

ฝูงห่านที่กำลังเข้ามาใกล้พวกเขาดูโกรธ เขาต้องทำให้ตัวเขาปลอดภัย พวกเขาอยู่ที่ระดับความสูงปรมาณ5000เมตรเหนือระดับน้ำทะเล แต่หลิน ฮวง ไม่มีปีกที่จะบินไปได้ในทุกที่และหากเขาสูญเสียสมดุลและล่วงหล่น เขาจะตายอย่างแน่นอน

ทันทีที่ไป่ขุดถ้ำ หลิน ฮวง ก็เหยียดมือซ้ายเขาเพื่อจับหน้าผาขณะที่กุมปืนไว้ในมือขวา เขาหันร่างไปโจมตีห่านที่เข้ามาใกล้

หลังจากที่ยืงไปหลายนัด ห่านขนขาวบางตัวก็ร่ำร้องด้วยความเจ็บปวด แต่ก็ตระหนักว่ากระสุนไม่สามารถทำร้ายพวกมันได้และพวกมันก็ได้พุ่งเข้าใส่หลิน ฮวง อีกครั้ง

ไป่ได้เดินเข้าไปในหลุมแล้วแต่มันก็ยังอยู่ห่างจากหลิน ฮวง หลายเมตร หลุมไม่ได้ลึกและไป่ไม่อาจขุดได้อีกต่อไป

มีห่านขนขาวหลายตัวได้บินโฉบลงมา เพื่อที่จะคว้าจับหลิน ฮวง หลิน ฮวง ไม่มีที่ให้หลบและเขาเฝ้ามองมันอย่างไร้ความหวังขณะที่กรงเล็บได้ผุดโผล่จากเท้าพวกมันและคว้าตัวเขา

ในขณะนั้นเอง เลือดก็กระจายไปทั่วอากาศ หัวของห่านขนขาวที่คว้าตัวเขาได้กลิ้งตกลงไปบนหน้าผา

หลิน ฮวง สัมผัสได้ว่ามีบางสิ่งกำลังคว้าเอวเขา ขณะที่เขามองลงมา เขาก็เห็นชั้นพลังโลหิตของไป่ที่กำลังดึงเขาเข้าไปในหลุม

หลิน ฮวงพยายามที่จะดิ้นให้หลุด แต่เขาก็เลือกที่จะเชื่อไป่แทน เขาปล่อยมือซ้ายของเขาออกจากหน้าผาเมื่อเขายิงใส่ห่าน และในไม่ช้า เขาก็สัมผัสได้ถึงพลังอันแข็งแกร่งที่ดึงเขาเข้าไปในถ้ำ

หลิน ฮวง รู้สึกปลอดภัยเมื่อร่างกายเขาสัมผัสกับพื้นถ้ำ

 

“ขอบคุณ”เขาพูดขณะที่เขาลุกขึ้นยืนในถ้ำและขอบคุณไป่ จากนั้นเขาก็เดินออกจากถ้ำ

 

ฝูงห่านขนขาวยังไม่จากไป พวกมันพยายามที่จะขีดข่วนถ้ำเมื่อพวกมันเห็นหัวของหลิน ฮวง โพล่ออกมาจากทางเข้าถ้ำ

หลิน ฮวง ถอยหลังกลับไปสองสามก้าวเนื่องจากมันไม่ปลอดภัย

ไป่ได้ขุดถ้ำลึกสองเมตรกว้างสองเมตร มันจะเป็นไปไม่ได้สำหรับพวกมันที่จะเข้ามาด้วยร่างกายอันใหญ่โต

อย่างไรก็ตาม ห่านขนขาวดูเหมือนจะเพลิดเพลินกับการทรมานเพราะพวกมันได้ผลักดันตัวพวกมันเองเข้ามา ยิ่งพวกมันพยายามเท่าไรมันก็ยิ่งได้รับบาดเจ็บจากขอบถ้ำที่แหลมคม

ห่านยังคงพยายาม แม้ว่าจะผ่านไปสองหรือสามชั่วโมง พวกมันก็ยังคงอยู่นอกถ้ำและเมื่อเวลาได้ผ่านพ้นไป จำนวนของมันก็เพิ่มขึ้น

 

“บ้าเอ้ย!พวกมันได้ปิดกั้นทางออกฉัน?!”หลิน ฮวง ได้ยึดติดกับความคิดในทันที มีวิดีโอจำนวนมากที่อัปโหลดทางออนไลน์เกี่ยวกับคนที่ถูกรังแกโดยห่าน และถึงแม้ว่าพวกเขาจะดูตลกในเวลานั้น เขาก็ไม่คิดว่าเหตุการณ์นี้จะเกิดขึ้นกับเขาบนหน้าผา มันเป็นสถานการณ์ที่เลวร้ายแทนที่จะเป็นเรื่องตลก

หลิน ฮวง ปวดหัวเล็กน้อย GreyEagle17มันไม่ได้ผลกับฝูงห่านขนขาวและทำให้เรื่องเลวร้ายลง เขาได้ยิงใส่ห่านตัวเดิมไปถึง4นัด แต่นั่นก็ไม่พอที่จะฆ่ามัน

แม้ว่าไป่จะยกระดับความสามารถของมันโดยการใช้พลังโลหิต พลังโลหิตมันก็ยืดออกไปได้เพียง20เมตรเท่านั้น นั่นมันไม่ไกลพอที่จะยื่นออกไปนอกถ้ำ

พวกเขาได้รออีก3ชั่วโมงและท้องฟ้าก็ได้มืดลง หลิน ฮวง ได้กวาดสายตาออกไปนอกถ้ำเพื่อตรวจสอบฝูงห่านขนขาว โชคไม่ดี พวกมันยังคงอยู่ที่นั่น!

 

“มันดูเหมือนว่าพวกมันจะไม่ไปไหน หากพวกมันกำลังปิดกั้นเส้นทางฉัน แล้วฉันจะเดินทางต่อได้ไง?”หลิน ฮวง ไตร่ตรอง

 

ทันใดนั้น เขาก็เบี่ยงสายตาไปทางด้านในถ้ำ“เมือง7D121มันตั้งอยู่อีกฝากของเทือกเขาแอลป์ นั่นหมายความว่าหากเราขุดลึกไปอีกด้านของเทือกเขาแอลป์ พวกเราก็จะสามารถไปถึงเมืองได้โดยใช้เส้นทางผ่านถ้ำนี้?!”

 

เสียงกู่ร้องมันดังมาจากฝูงห่านขนขาว และขัดจังหวะความคิดของหลิน ฮวง

หลิน ฮวง โผล่หัวออกจากถ้ำเงียบๆเพื่อมองดูสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น ฝูงห่านกว่าร้อยตัวเริ่มหนีทันทีเมื่อนกยักษ์สีดำได้บินเข้ามาใกล้พวกมัน

หลิน ฮวง ตระหนักถึงมัน มันคือยักษ์ที่รู้จักกันในนาม เหยี่ยวผาดำ

ร่างของมันยาวประมาณ30เมตรและปีกมันกว้างถึง50เมตร มันเป็นสัตว์ขนาดมหึมาที่ใหญ่กว่าไทแรนด์

ขึ้นอยู่กับขนาดของมัน มันเกือบจะถึงระดับทองแดง

ฝูงห่านขนขาวไม่ได้สูงในสายตาอีกต่อไป เหยี่ยวผาดำไม่ได้โจมตีแต่กลับใช้กรงเล็บที่แหลมคมแทน มันจับไปยังด้านบนของปากถ้ำก่อนที่จะออกมองเข้าไปในถ้ำ

 

และหลิน ฮวง กับ เหยี่ยวผาดำก็ได้สบตากัน.....