ตอนที่ 32 ยักษ์หิมะ

มอนสเตอร์สีขาวตัวน้อยมันมีขนาดเล็กเท่าลูกบาสเก็ตบอลและร่างกายของมันก็ก็ราวกับก้อนขนปุย มันมีดวงตาสีดำและปากที่ใหญ่ซึ่งเกือบจะถึงครึ่งหนึ่งของใบหน้ามัน นั่นคือทั้งหมดที่มีอยู่บนร่างกายมัน

หลิน ฮวง สามารถรู้ได้ว่ามันคือมอนสเตอร์บอลหิมะ

มอนสเตอร์บอลหิมะคือมอนสเตอร์กลายพันธ์ ส่วนใหญ่มันจะไม่เป็นอันตรายต่อมนุษย์ แม้ว่าพวกมันจะมีฟันที่แหลมคม พวกมันก็ขี้ขลาด พวกมันต้องการที่จะหลบหนีเมื่อเผชิญกับสิ่งมีชีวิตที่ตัวใหญ่กว่าพวกมัน พวกมันเกลียดการต่อสู้

พวกมันดูน่ารักและสาวๆหลายคนต่างหลงรักมัน ผู้คนจึงใช้ประโยชน์จากลักษณะที่น่ารักแลพเปลี่ยนเป็นโอกาสทางธุระกิจ ราคาของมอนสเตอร์บอลหิมะจะสูงกว่าอาวุธระดับทองแดงเสียอีก พวกมันจะถูกเก็บไว้เพื่อเป็นสัตว์เลี้ยงประดับหรือขายให้กับหญิงสาวที่ร่ำรวย มันค่อยๆกลายเป็นที่นิยม

พวกมันไม่เลือกกิน แม้จะไม่ใช่เนื้อก็ตาม ดังนั้น จึงเป็นเรื่องง่ายที่จะให้อาหารมัน พวกมันเป็นสายพันธ์หายากที่มักจะซ่อนตัวอยู่ในที่หนาวเย็น

หลิน ฮวง ได้มองดูมันอย่างละเอียด มันต้องถูกดึงดูดโดยกลิ่นหอมของเนื้อ แม้ในขณะที่ไป่อุ้มมัน มันก็ไม่พยายามที่จะหลบหนี มันจ้องมาที่หม้อซุปเป็นเวลานานและในที่สุด มันก็เผยลิ้นออกมา!มันเป็นดั่งเช่นความตะกละ

หลิน ฮวง ล่อลวงมันโดยการโบกเนื้อไปมาตรงหน้ามัน

ดวงตาของมันสว่างขึ้นในทันใดและสายตาของมันก็ล็อคติดกับแผ่นเนื้อตรงหน้ามัน ตามจังหวะการส่ายไปมาของเนื้อ

หลังจากนั้นสักพัก มันก็สังเกตเห็นว่าหลิน ฮวง ไม่ได้วางเนื้อลงในปากมัน มันพยายามที่จะคว้าอาหาร แต่ไป่ก็ดึงมันไปทางอื่นทันที

เมื่อรู้ว่าความพยายามที่จะปลดปล่อยตัวเองเป็นเรื่องไร้สาระ มันยกหัวขึ้นและมองไปยังหลิน ฮวง ด้วยดวงตาแสนเจ็บปวดขณะที่หลิน ฮวง สะบัดเนื้อไปมา

 

“ไม่สงสัยเลยว่าทำไมหญิงสาวจึงชอบมัน พวกมันดูน่าสงสารอย่างมาก”หลิน ฮวง ผงะจากท่าทางเศร้าหมองของมัน

 

จากนั้นเขาก็ให้เนื้อบางส่วนแก่มัน มันกลืนเนื้อลงไปภายในไม่กี่วินาที จากนั้นมันก็ทำท่าเศร้าใส่เขาต่อ

ครั้งนี้ หลิน ฮวง ไม่ได้สนใจมันและกินอาหารของเขาต่อ

หลังจากที่จ้องมองเขาเป็นเวลานาน มอนสเตอร์บอลหิมะก็เริ่มร้องไห้เมื่อมันรู้ตัวว่าถูกเมืนเฉย

 

“แกเป็นนักแสดงชั้นยอด”หลิน ฮวง หัวเราะเบาๆ และยังคงเมินเฉย

มันเริ่มแสดงท่าทางร้องไห้ออกมาสักพักแต่มันก็ตระหนักได้ว่าหลิน ฮวง ไม่ได้สนใจมันเลย มันจึงล้มเลิกที่จะดึงดูดความสนใจจากหลิน ฮวง

“เพื่อนตัวน้อยนี่น่าทึ่งนัก...”หลิน ฮวง กล่าวโดยไม่หันไปมองมัน

 

เขานำเนื้อที่เหลือใส่ไว้ในชามและวางไว้บนพื้น จากนั้นเขาก็คว้าตัวมันมาจากไป่และจับมันวางข้างชาม

โดยไม่ต้องเสียเวลา มอนสเตอร์บอลหิมะจับชามเอียงขึ้นและกลืนอาหารที่เหลือทันที จากนั้นมันก็เลียริมฝีปากและเงยหน้ามามองหลิน ฮวง

 

“อาหารมันหมดแล้ว ต่อให้แกจ้องไปก็ไม่มีอะไร”หลิน ฮวง กล่าว

 

มอนสเตอร์บอลหิมะรู้ว่าอาหารของมันหมดแล้ว จากนั้นมันก็กอดขาหลิน ฮวง และใช้หัวมันถูกับกางเกงเขา มันดูเหมือนจะเป็นท่าทางแสดงความขอบคุณ

 

หลิน ฮวง อุ้มมันขึ้นและตอบกลับ“มันรู้สึกเหมือนตุ๊กตายัดนุ่น และมันรู้สึกดียิ่งกว่าเดิมเพราะแกตัวอุ่น”

มอนสเตอร์บอลหิมะดูเหมือนจะเพลิดเพลิน เมื่อหลิน ฮวง เห็นมันยิ้มโดยที่ปิดตา

 

“แกสนุกกับชีวิตที่ดี...”หลิน ฮวง กล่าวขณะที่ส่ายหัวและหัวเราะ

 

ท้องฟ้าได้มืดลง หลิน ฮวง ส่งสัญญาณว่าเขาต้องการนอนโดยดึงขาเขาออกจากการกอด เขาต้องการพักผ่อนให้เพียงพอเพื่อการปีนเขาในวันพรุ่งนี้

เมื่อเขากำลังจะเรียกไป่คืนและอัญเชิญมอนสเตอร์ทรายเพื่อเฝ้ายาม เขาก็เห็นมอนสเตอร์บอลหิมะที่วิ่งมายังขอบกางเกงเขาและเริ่มโน้มตัวเข้าหา มันผลักเขาไปในทิศทางหนึ่ง

 

“เพื่อนตัวน้อย แกจะพาฉันไปไหน?”หลิน ฮวง ร้องออกมา

 

มันพยักหน้าและกระโดดไปอีกสองสามครั้งในทิศทางตรงข้าม เมื่อมันหันกลับมา หลิน ฮวง ก็โบกมือเขาและเริ่มเดินตามมัน

มอนสเตอร์บอลหิมะกระโดดไปตามทางลาดชันพร้อมกับหลิน ฮวง และไป่ที่ตามมาอย่างใกล้ชิด

มันยืนนิ่งเมื่อมันมาถึงกำแพงน้ำแข็งและรอคอยให้ทั้งคู่มาถึง จากนั้น มันก็กระโดดข้ามกำแพงน้ำแข็งไป

มันเป็นเรื่องแปลกเมื่อมอนสเตอร์บอลหิมะได้หายไปเมื่อพวกเขามาถึงกำแพงน้ำแข็ง

 

“มันปกปิดอะไร?”หลิน ฮวง กล่าวขณะที่เฝ้ามองกำแพงน้ำแข็ง โชคไม่ดี มันไม่มีอะไรที่นั่น มันเป็นพื้นที่ว่างเปล่าโดยสิ้นเชิงและเขาก็ได้เดินลึกเข้าไป...

มันเป็นหุบเขาหิมะขนาดใหญ่ มันราวกับโลกอีกใบที่ซ่อนอยู่ภายในเทือกเขาหิมะ

เขาตกตะลึงกับขอบเขตเมื่อเขาสูญเสียสมดุลและการสนับสนุนไป ทันทีที่เขาฟื้นสติขึ้น เขาก็ตระหนักว่าไป่ไม่ได้ตามเขามา

 

“เจ้าไม่ต้องรออีกต่อไป มีเพียงมนุษย์ที่ข้าอนุญาติจึงจะเข้ามาได้ มอนสเตอร์ตนอื่นๆจะไม่ได้รับอนุญาติ”เสียงทุ้มลึกดังสะท้อนออกมา

“คุณเป็นใคร?”หลิน ฮวง มองไปรอบๆแต่เขาก็ไม่เห็นมอนสเตอร์บอลหิมะ

“มันคือข้า!”เขาได้ยินเสียงอีกครั้ง แต่แท้จริงแล้ว มันมาจากมอนสเตอร์บอลหิมะ

“แกพูดได้!”หลิน ฮวง ตกใจอย่างที่เขาไม่คิดว่ามอนสเตอร์บอลหิมะจะสามารถพูดภาษามนุษย์ได้และมันยังดีอีกด้วย!มันเป็นเสียงของชายผู้หนึ่ง

“ใช่ เจ้าพูดถูก”ทันทีที่มันพูดจบ มันก็ขยายตัวราวกับบอลลูนด้วยแขนและขา

 

ในไม่กี่วินาที จากมอนสเตอร์แสนน่ารักที่มีขนาดเท่าลูกบอล ก็ได้กลายเป็นยักษ์

นั่นคือเยติ มันมีความสูงเกือบ100เมตร มันปกคลุมด้วยขนหนาสีขาว มันมีโครงสร้างใบหน้าที่คล้ายกับมนุษย์ ข้อแตกต่างเพียงอย่างดเยวก็คือ มันมีหนวดและขนที่ขาวราวกับหิมะ!

เยติคือมอนสเตอร์ประเภทหนึ่ง พวกมันเกิดขึ้นมาพร้อมกับความแข็งแกร่งที่เหนือล้ำเป็นพิเศษ ความสามารถของเยติที่โตแล้วมันเกินกว่ามอนสเตอร์ทั่วไปที่อยู่ในระดับเดียวกัน หลิน ฮวง สามารถจินตนาการได้ถึงความแข็งแกร่งของเยติ

 

“หนุ่มน้อย ข้าไม่ได้มีเจตนามีดี ข้าเพียงนำเจ้ามาที่นี่เพราะข้าต้องการความช่วยเหลือจากเจ้า...”