TWO Chapter 82 กองพันผสม

TWO Chapter 82 กองพันผสม

หลังจากซีซี่อ๋องออกไป ซีฮูผุ้ซึ่งถูกกล่าวถึงก็เดินเข้ามา เขากล่าวด้วยความนับถือว่า “ท่านยอดหมอผี ท่านสั่งให้ข้าไปที่เมืองซานไห่ ท่านมีคำสั่งอื่นอีกหรือไม่?”

“ซีฮู อย่าเพิ่งเข้าใจผิดไป เมื่อเจ้าไปที่นั่น เจ้าต้องถือว่าตนเองเป็นส่วนหนึ่งของมัน เจ้าต้องจงรักภักดีต่อลอร์ดของเจ้า ข้ามีความรู้สึกว่า ท่านลอร์ดผู้นี้จะกลายเป็นผู้ปกครองลุ่มน้ำเหลียนโจวทั้งหมด นี่เป็นโอกาสสำหรับพวกเรา” ยอดหมอผีได้เก็บความคิดบางอย่างไว้ให้ห่างจากซีซี่อ๋อง

“ซีซี่อ๋องเป็นคนหัวโบราณเกินไป และเขาต้องขัดขวางความคืบหน้าแน่ เจ้านั้นแตกต่างจากเขา เจ้าฉลาดและปรับตัวได้ดี ครั้งนี้ เจ้าได้ไปที่เมืองซานไห่ นับเป็นโอกาสที่ดีของเจ้าแล้ว” ยอดหมอผีกล่าว

“ข้าเข้าใจแล้วขอรับ!” ซีฮุพยักหน้าพร้อมกล่าว

“ดี ไปเตรียมตัวได้แล้ว เลือกนักรบที่ดีที่สุดของเรา และอย่าให้เสียเกียรติของเผ่าซานเหนียว”

“ขอรับ!” ซีฮูคำนับแล้วออกไป

ในห้องประชุม ซีซี่อ๋องบอกโอหยางโชวถึงการตัดสินใจของยอดหมอผี เมื่อได้ยินเช่นนั้น โอหยางโชวก็ยินดีเป็นอย่างยิ่ง ผลของความร่วมมือนั้น เกินกว่าที่เขาคาดไว้เสียอีก

“ท่านผู้นำ ขอให้มันเป็นความร่วมมือที่ดี” โอหยางโชวหัวเราะ

“ขอให้มันเป็นความร่วมมือที่ดี” หลังจากตกลงที่จะร่วมมือกัน ซีซี่อ๋องก็ปล่อยตัวจางต้าหนิวและคนอื่นๆ

หลังจากถูกคุมขัง กองทหารรักษาการณ์หมู่บ้านฉิวซุ่ยได้รับความยากลำบากและดูสกปรกเป็นอย่างมาก พวกเขาดูไม่เหมือนสมาชิกของกองทัพซานไห่ ทุกคนรู้สึกละลายเมื่อเห็นโอหยางโชว

จางต้าหนิวนำทุกคนคุกเข่าลง “ข้าทำผิดพลาด ทำให้ชื่อเสียงของเมืองซานไห่ต้องมัวหมอง นายท่านโปรดลงโทษข้าด้วย”

คนอื่นๆก็กล่าวพร้อมกันว่า “นายท่านลงโทษเราด้วย!!!”

สำหรับกองทหารรักษาการณ์หมู่บ้านนี้ โอหยางโชวได้กล่าวอย่างเย็นชาว่า “ลุกขึ้น พวกเจ้ายังขายหน้าไม่พออีกหรือ? ข้าจะจัดการพวกเจ้าในภายหลัง”

“ขอรับ!” ภายใต้การนำของจางต้าหนิว พวกเขาทั้งหมดออกไปจากฐานที่มั่น แล้วรวมตัวกับทหารที่ด้านนอก

เมื่อถึงตอนเที่ยง โอหยางโชวก็ตอบรับคำเชิญทานอาหารกลางวันของซีซี่อ๋อง เมื่อเปรียบเทียบกับเมืองซานไห่ อาหารของที่นี่ไม่สู้ดีนัก แต่การได้กินเนื้อรมควัญ ผักดอง และเนื้อสัตว์ป่าก็ทำให้เขาได้ลองรสชาติใหม่ๆ

หลังจากทานอาหารกลางวันเสร็จ การเลือกนักรบก็เสร็จสิ้นเช่นกัน ซีฮูนำพวกเขาไปที่ประตูฐานที่มั่น ทุกคนรู้ว่าพวกเขากำลังจะออกเดินทาง สมาชิกคนอื่นๆจึงออกมาส่งพวกเขา ไม่ว่าจะเป็นคนที่ไปส่งหรือคนที่ถูกส่ง พวกเขาต่างแสดงความโศกเศร้าบนใบหน้า ผู้นำเผ่ากล่าวว่า สมาชิกในครอบครัวของนักรบจะได้รับความสำคัญในการแบ่งอาหาร

“นายท่าน ซีฮูได้รวบรวมนักรน 200 คน พร้อมแล้วขอรับ โปรดตรวจดู” ซีฮูกล่าวเสียงดัง

โอหยางโชวพยักหน้าของเขาทันที ที่มีการแสดงผลที่ดีของคนเถื่อนภูเขาพวกนี้ เขากล่าวว่า “พี่ชายซีคงได้รับความยากลำบากในการเดินทางไปเมืองซานไห่ ข้าสัญญาว่า มันจะไม่ทำให้ท่านผิดหวังแน่นอน”

ก่อนจะออกไป ซีซี่อ๋องหยิบกล่องไม้แล้วกล่าวว่า “ท่านยอดหมอผีไม่สามารถมาส่งท่านได้ เพราะสุขภาพของนาง ดังนั้น นางจึงสั่งให้ข้านำสิ่งนี้มามอบให้ท่านลอร์ด”

“ขอบคุณสำหรับของขวัญของท่านยอดหมอผี ข้าหวังว่าจะมีโอกาสได้พบนาง” โอโหยางโชวหัวเราะ แล้วรับกล่องไม้มา

“ได้ ข้าจะบอกนางเช่นนั้น”

“ลาก่อน!” โอหยางโชวไม่เสียเวลาอีกต่อไป เขากล่าวคำอำลากับผู้นำเผ่า แล้วออกเดินทาง หลังจากที่รวมตัวกับทหารที่รออยู่ด้านหน้าฐานที่มั่น เขาก็สั่งในทุกคนเดินทางกลับเมืองซานไห่

…………………………………………………………………………………………………………

เวลา 16.00 น. พวกเขามาถึงหมู่บ้านฉิวซุ่ย เมื่อหัวหน้าหมู่บ้านเจ้าเต๋อเสี้ยนเห็นพวกเขา เขาก็ถอนหายใจ สิ่งแรกที่โอหยางโชวทำหลังจากที่มาถึงหมู่บ้านฉิวซุ่ย คือ การลงโทษกองทหารรักษาการณ์หมู่บ้านฉิวซุ่ย จางต้าหนิวถูกปรับเงินเดือนครึ่งปี, หัวหมู่ถูกปรับเงินเดือน 3 เดือน และทหารทั่วไปถูกปรับเงินเดือน 1 เดือน

“มีคนเคยกล่าวว่า ‘ความผิดพลาด คือ โอกาสในการเรียนรู้’ ข้าหวังว่าพวกเจ้าจะได้เรียนรู้ จากความผิดพลาดของพวกเจ้า ฝึกฝนอย่างหนักเพื่อเลื่อนขั้น เพื่อปกป้องหมู่บ้านฉิวซุ่ยได้ดียิ่งขึ้น”

“เราจะต้องไม่ปล่อยให้ตนเองอ่อนแอ!” หลังจากความล้มเหลวนี้ กองทหารรักษาการณ์หมู่บ้านฉิวซุ่ยก็มีแรงจูงใจมากขึ้นในการพิสูจน์ตัวเอง

โอหยางโชวไม่ได้วางแผนให้พวกเขาพัก เขาสั่งให้จางต้าหนิวค้นหาผู้บุกรุกรอบๆหมู่บ้านฉิวซุ่ย ถ้าพวกเขาพบ พวกเขาสามารถจัดการได้ และถ้าพวกเขาพบค่ายขนาดใหญ่ พวกเขาต้องขอความช่วยเหลือจากเมืองซานไห่

ตอนนแรกจางต้าหนิวคิดว่าตนเองจะถูกไล่ออก เขาไม่คิดว่าโอหยางโชวจะปล่อยเขาไป ดูเหมือนว่าโอหยางโชวจะไว้ใจเขามาก มันทำให้เขารู้สึกขอบคุณมาก

หลังจากจัดการกับกองทหารรักษาการณ์หมู่บ้านฉิวซุ่ย โอหยางโชวก็ไปตลาดของเมืองฉิวซุ่ย ใช้เงิน 100 เหรียญทอง เพื่อซื้อธัญพืช 100,000 หน่วย ตามข้อตกลงของพวกเขา เผ่าซานเหนียวจะส่งคนมาเอาของเหล่านี้ในภายหลัง

เมื่อเห็นว่าโอหยางโชวรักษาสัญญา ซีฮูและคนอื่นๆก็ผ่อนคลายมากขึ้น ธัญพืชเหล่านี้จะช่วยแก้ปัญหาในเผ่าและครอบครัวของพวกเขาไม่ต้องอดอยาก

หลังจากนั้น โอหยางโชวก็นำทหารของเขากลับเมืองซานไห่ ก่อนกลับ เขาได้ทิ้งเงินไว้ให้เจ้าเต๋อเสี้ยน 50 เหรียญทอง เพื่อใช้ในการเปลี่ยนขั้นทหาร

ฟ่านจงหยานได้นำเจ้าหน้าที่ทั้งหมดมารอต้อนรับโอหยางโชว หลังจากที่พวกเขาพบกัน เขาก็หัวเราะแล้วกล่าวว่า “2 วัน ที่นายท่านไม่อยู่ พวกเรารู้สึกเหมือนกระดูกสันหลังของดินแดนหายไป ในที่สุดนายท่านก็กลับมา”

“ฮ่าๆ เมื่อมีท่านอยู่ข้าไม่ได้มีความกังวลใดๆ” ระหว่างเดิน โอหยางโชวได้บอกกับเจ้ากรมทั้ง 3 ให้จัดการกับคนของเผ่าซานเหนียว จากนั้น เขาก็กล่าวกับเทียนเหวินจิงว่า “สำหรับข้อตกลงเรื่องแร่มีค่า ข้าจะเป็นผู้ดูแลเอง เราสามารถเตรียมคยงาน 2-3 คน ไปยังเผ่าของพวกเขา ในเรื่องนี้ เราเป็นมืออาชีพมากกว่าพวกเขา”

เทียนเหวินจิงพยักหน้า “นายท่านไม่ต้องกังวล ข้าจะรีบจัดการตามนั้น”

หลังจากหลับมาที่เมืองซานไห่แล้ว โอหยางโชวก็ปล่อยให้ทุกคนไปจัดการงานของตนเอง เขานำคนเถื่อนภูเขาไปที่ค่ายทหาร แล้วเปลี่ยนขั้นพวกเขาเป็นทหารราบ สำหรับห้องเปลี่ยนขั้นขั้นสูง ไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนขั้นเป็นทหารอาสาก่อน และสามารถเปลี่ยนเป็นทหารราบได้โดยตรง

หลังจากเปลี่ยนขั้นทั้งหมดแล้ว โอหยางโชวก็เหลือเงินเพียง 75 เหรียญทอง เขากลายเป็นคนยากจนอีกครั้ง เขาเรียกนายทหารเข้ามาพบ “ข้าจะประกาศการเปลี่ยนแปลงตำแน่ง ซีฮูจะเป็นรักษาการผู้บัญชาการกองร้อยทหารราบที่ 2 และหวังเฟิงจะเป็นรักษาการณ์กองร้อยทหารราบที่ 3”

ซีฮูและหวังเฟิงก้าวออกมา แล้วกล่าวเสียงดังว่า “ขอบคุณนายท่าน เราจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง!”

ในฐานะตัวแทนของชนเผ่าซานเหนียว การเลื่อนขั้นของซีฮูเป็นไปตามที่ทุกคนคาดคิด อย่างไรก็ตาม หวังเฟิงได้เลื่อนขั้นจากหัวหมู่เป็นรักษาการณ์ผู้บัญชาการกองร้อย หลังจากที่เขาเข้ามาในกองทัพเพียงไม่กี่วันเท่านั้น ไม่ใช่ว่าโอหยางโชวลำเอียง แต่เขาเป็นศิษย์เอกของหลินเยว่ และเป็นผู้ที่มีความสามารถ

โอหยางโชวจินตนาการไว้ว่า เมื่อหวังเฟิงได้เป็นนายทหารขั้นต้น เขาอาจจะแข็งแกร่งกว่าเข้าซีฮูเสียอีก หวังเฟิงได้ฝึกปาจีฉวนของจริง แน่นอนศิลปะการต่อสู้เป็นเพียงส่วนเล็กๆของการเป็นผู็นำ แต่ก็ต้องยอมรับว่ามันมีคะแนนพิเศษ

“นายกองทั้ง 2 จะเป็นผู้แนะนำหัวหมู่ของตัวเอง โดยจะได้รับการชี้แนะจากขุนพลซี” สำหรับหัวหมู่ โอหยางโชวไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้มากนัก

“พวกเราเข้าใจแล้วขอรับ!”

“ฮูยี่เปียว(Hu Yibiao)!”

“นายท่าน!”

“เจ้าจะได้รับการเลื่อนขั้นเป็นผู็บัญชาการกองร้อยทหารราบที่ 1” ฮูเปียวอายุ 25 ปี เขาทำหน้าที่ได้ดีในสนามรบที่ค่ายโจรสลัด นี่จึงถือเป็นรางวัลของเขา

“ขอบคุณนายท่าน, ข้าจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง!”

หลังจากจัดการทหารราบ โอหยางโชวก็เตรียมจัดการทหารม้า

“หลี่หมิงเหลียง!”

“นายท่าน!”

“ข้าขอสั่งให้เจ้าเป็นผู้รับผิดชอบการจัดตั้งกองร้อยทหารม้าที่ 2 เมื่อมีเงินเพียงพอเมื่อใด ให้เปลี่ยนขั้นพวกเขาทันที”

“ขอรับ นายท่าน!”

เขาเป็น 1 ใน 10 หัวหมู่กลุ่มแรก ความสามารถของหลี่หมิงเหลียงไม่ต้องกล่าวถึง การขอให้เขาเป็นผู้สร้างกองร้อยทหารม้าที่ 2 ก็เหมือนกับการแต่งตั้งให้เขาเป็นผู้บัญชาการกองร้อยกองนี้

“เลี้ยวไค่!”

“นายท่าน!”

“เจ้าเป็นรองผู้บัญชาการกองร้อยทหารม้าที่ 1 และเป็นผู้บัญชาการหมวดที่ 1” ในฐานะหัวหมู่รุ่นที่ 2 เหมือนกับโจวเฟิง การเปลื่อนขั้นของเลี้ยวไค่เป็นไปตามที่คาดหวัง

“ขอบคุณนายท่าน ข้าจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง”

“เก่อเหลียง(Ge Liang)!”

“นายท่าน!”

“เจ้าเป็นผู้บัญชาการกองร้อยทหารม้าที่ 1 หมวดที่ 2” เก่อเหลียงคล้ายกับฮูยี่เปียว เขาทำผลงานได้ดีในการต่อสู้ที่ค่ายโจรสลัด

ทั้ง 6 คน ที่ได้รับการเลื่อนขั้น เป็นนายทหารที่ยังไม่ได้เลื่อนขั้นอย่างเป็นทางการ พวกเขาจำเป็นต้องรีบเลื่อนขั้นเป็นนายทหารขั้นต้น ซึ่งจะช่วยแก้ปัญหาการขาดแคลนนายทหารในเมืองซานไห่ได้

หลังจากจัดการทหารม้าแล้ว โอหยางโชวก็โยนระเปิดในตอนท้าย “กองร้อยทหารราย 3 กอง และกองร้อยทหารม้า 2 กอง จะรวมเป็นกองพันผสมของเมืองซานไห่ โดยมีขุนพลซีเป็นผู้บัญชาการ”

ขุนพลซีเดินออกมาจากเงามืดของความล้มเหลวของการโจมตีค่ายโจรเมื่อครั้งก่อน ตอนนี้เขาได้รับความไว้วางใจจากโอหยางโชวอีกครั้ง และได้เป็นผู้บัญชาการกองพันที่แข็งแกร่งที่สุดของเมืองซานไห่ เขากล่าวว่า “ขอบคุณนายท่านที่ไว้ใจ!”

ตามกฎที่ตั้งใว้ เพื่อรักษาสภาพการทำงานตามปกติของดินแดน จำนวนสูงสุดของทหารไม่ควรเกิน 1 ใน 10 ของประชากรในดินแดน และตอนนี้ ดินแดนอยู่ในขั้นเมืองขนาดเล็กระดับ 2 พวกเขาจึงยังไม่ขยายกองทัพเพิ่มในตอนนี้

เนื่องจากลุ่มน้ำเหลียนโจวเป็นที่ราบลุ่ม มันจึงเหมาะอย่างยิ่งสำหรับการสู้รบทางทหารขนาดใหญ่ การจัดการในปัจจุบันเป็นเหมือนการเล่นเท่านั้น ในท้ายที่สุดพวกเขาจะต้องขยายกองทัพเพิ่ม

 

แฟนเพจ : TWOแปลไทย