บทที่ 2 : โต้ตอบเสียงเรียกร้องแห่งธรรมชาติ
โต้ตอบเสียงเรียกร้องแห่งธรรมชาติ
ในขณะที่เขาฝึกฝน [การประมวลผลคู่ขนาน] เขาก็พยายามหาทางออกจากป่า แม้ว่าจะยังคงมีเสียงคำรามมานานแล้ว แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่ถูกต้องสำหรับเขา ที่ทำให้เขาอยู่ต่อเพื่อความเสี่ยงนั้น ๆ ตัวเขาพยายามใส่ความเชื่อมั่น เพื่อโอกาสของคนที่ผ่านทุกข์สุข ราวกับการปลูกกระท่อมมุงจากที่ไม่เห็นอะไร ก็ได้เห็น จากฝุ่นก็กลายเป็นสิ่งที่ใคร ๆ ก็อยากรู้
ไทร์พยายามใช้ [การประมวลผลคู่ขนาน] ในการทำท่าทางต่าง ๆ ในเส้นทางของเขา การออกไปในป่าบางครั้งร่างกายของคนหนึ่งวิ่งและอีกคนหนึ่งเดินช้า ๆ บางครั้งก็นั่งลงขณะที่อีกคนหนึ่งกำลังกระโดดหรือบางครั้งทั้งสองจะวิ่งไปในคนละเส้นทางกันในขณะที่ ไทร์ยังคงทดลองผล เขาคิดว่าผลที่ทดลอง เหมือนจะเป็นไปตามที่เขาต้องการ เขาไม่อยากเชื่อเลยว่า การทดลองความว่องไวนี้เป็นไปตามที่เขาต้องการโดยไม่มีสิ่งกีดขวางเกิดขึ้นเลย
"ตอนนี้ไม่ใช่เวลาเล่นนะ" ไทร์มองไปที่ท้องฟ้าค่อย ๆ มืดลง เขารู้สึกว่าการเดินไปรอบ ๆ ป่าในเวลากลางคืน เหมือนกับตัวเขาถูกผูกไว้กับสิ่งไม่ดีที่เกิดขึ้นนี้ แต่เขาถูกแยกออกจากกระท่อมเดิม โดยผู้รู้ระยะทาง เขาเดินรอบกระท่อมเป็นเวลา 3 ชั่วโมง โดยไม่ทราบแน่ชัดและถึงแม้ว่าเขาจะอยากกลับไป แต่เขาก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงคืนนี้ได้
ในทันใดนั้น เขาก็รู็สึกปวดฉี่ขึ้นมาทันที ราวกับว่าความรู้สึกที่เกิดเหมือนกับส่วนหนึ่งของอารมณ์ผู้หญิง แต่ความรู้สึกนี้ทำให้ไทร์รู้สึกไปทั่วตัวเขา
เหมือนจะหมดหนทาง แต่พอได้มองไปที่ความงามอันน่าทึ่งของเขา ตาของเขาทั้งสองข้างได้เห็นสิ่งที่ดีสำหรับตัวเขาเอง
“โอเค งั้น! เนื่องจากเป็นแบบนี้แล้ว ลองทดสอบความลึกซึ้งที่เกิดอย่างแท้จริงของ [การประมวลผลคู่ขนาน] ดีกว่า!”
ไม่นะ ต้องฉี่แล้ววว !!!
เสื้อผ้าของไทร์ค่อนข้างสะดวกในการถอด แต่หลังจากที่ไทร์ทำภารกิจเสร็จแล้ว ด้านหญิงสาวก็ยังติดอยู่กับเสื้อที่ถอดยากและแลดูซับซ้อน
ทันทีทันใด การกระตุ้นให้ฉี่ออกอย่างฉับพลันเหมือนคลื่นกระแทก! สาวไทร์ ลุกขึ้นพร้อมกับกระโปรงแดง จนทำให้เขาเขินหน้าแดงเลยทีเดียว
"ไม่นะ ถ้าเรื่องนี้ยังเกิดขึ้นอยู่ ก็อาจจะมีสิ่งที่เลวร้ายเกิดขึ้นจริง ๆ"
ไทร์รีบวิ่งไปมาและเริ่มช่วยเด็กผู้หญิงถอดเสื้อผ้าออก เธอดูกังวลใจจากมุมมองของคนนอก จะเห็นว่า นี่เป็นจุดเริ่มต้นของเหตุอาชญากรรม
มันเกิดการกระตุ้นขึ้นหลังจากความสุขหายไป ไทร์รู้สึกชัดเจนว่าขาของร่างผู้หญิงที่เขาอยู่ แน่นอนว่าเขาไม่สามารถขยับได้เหมือนตัวเขาเองอีกต่อไป
"เร็วสิ! เร็วสิ! เร็วสิ!" ดวงตาของเขาทั้งสองข้างมีสีแดงเหมือนกับหมาป่าที่หิวโหย ทำให้เขาไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด อันเกิดจากการกระทำของตัวเขานั่นเอง
ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น ทำให้ไทร์รู้สึกตัวเองมากขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ตั้งแต่วิกฤตที่กำลังจะมาถึงนี้ ทำให้พูดได้ว่า "ไทร์จะเป็นผู้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดหลังจากที่ตื่นขึ้นมาจากกระท่อมนี้"
ดูเหมือนว่า สาวคนนี้่กำลังเหงื่อออกจากสิ่งเร้ารอบ ๆ ข้าง ผมสีดำสวย ๆ ของเธอ เข้ากับใบหน้าของเธออย่างมาก เมื่อหน้าเธอยิ่งแดงขึ้นทำให้สื่อถึงความอ่อนโยนของเธอ
"ม่ายยย................"ผมอะหรอ ..... ไทร์รู้สึกสูญเสียศักดิ์ศรีเป็นครั้งแรกในชีวิต หลังจากช่วงเวลาสั้น ๆ ตั้งแต่รู้สึกตัว!น่าอับอายแค่ไหนกัน! "
"กรี๊ดดดดด" !"เสียงร้องของหญิงสาวที่มีความแหลมคม ไม่ว่าใครได้ยินคงจะรู้ว่าไม่ดีแน่นอน
ไทร์ไม่ต้องการยอมแพ้ ไทร์เกลียดตัวเองเมื่อเขาสวมใส่สิ่งที่ไม่ใช่กระโปรง แต่การที่เขาสวมใส่เสื้อผ้าแปลก ๆ ก็รู้สึกอีกแบบ หนึ่งสิ่งที่ทำให้ผู้คนตกใจก็คือเสื้อผ้าที่พวกเราคิดว่าไม่อยากใส่ สุดท้ายก็ต้องใส่
"ไอลูกไม่มีพ่อ พร้อมไหม ถ้าไม่แกไม่พร้อม ฉันจะใช้กำลังกับแก!" ด้วยความกังวลเขาก็กลัวจะโดนทำร้าย ไทร์ได้ตะโกนอย่างสิ้นหวัง แต่รู้ไม่ว่า การตะโกนออกไปนี้ เป็นการตะโกนก้องออกไป!
“ไอ้สัตว์เดรัจฉาน! หยุดทำแบบนี้ซักที!”
คลอดด์-ซาเวียร์ [เควเลท-ซิลเลียร์]
ซาเวียร์หลานชายคนเดียวของดุ๊ก เขามีอายุเพียง 19 ปี แต่มีแต่คนเกิดความอิจฉาเขาเพราะเขาเกิดมาพร้อมสิงวิเศษ อย่างไรก็ตาม เนื่องจากการศึกษาของอัศวินจากเฮลลิเออร์ ดุ๊กดัม ที่สร้างขึ้นจากมูลนิธิอัศวิน เขาเป็นชายที่มีความคิดของอัศวินที่เปรียบไปด้วยความทรงเกียรติ
เขามีผมสีทองและดวงตาที่แดง เต็มไปด้วยพลังที่ทำให้ผู้หญิงส่วนใหญ่ตกอยู่ในความเย้ายวนใจ จนถึงจุดที่เขาได้ปรากฏตัวในฝันของหญิงทั้งหลาย
ในเวลานี้ คลอดด์กำลังควบม้าข้ามกองทหารม้า 300 คนจากในป่า คนที่ได้รับบาดเจ็บจาการโดนทำร้าย ทำให้ดูเหมือนการต่อสู้ไม่จบลงง่าย ๆ แต่จากลักษณะและวิธีการที่พวกเขายกศีรษะของพวกเขาขึ้นมา มันคงเป็นเรื่องง่ายที่จะบอกได้ว่าการต่อสู้สิ้นสุดลง
"ขอบคุณพระเจ้าที่ลาว เจอรรี่ อยู่กับเราในเวลานี้ ทำให้โจรเหล่านี้วิ่งหนีกันกระเจิงอย่างแน่นอน" คลอดด์ขอบคุณชายชราที่อยู่ข้าง ๆ เขาจากก้นบึ้งของหัวใจ แต่ทันใดนั้น ก่อนที่ชายชราจะพูดกลับหญิงสาวสวยคนหนึ่งที่มีผมสีแดงตอบว่า ก่อนหน้านี้ฉันเห็นเธอสวมชุดเกราะอยู่บนยอดเขา ม้าดูสง่า ดูยิ่งใหญ่ ทำให้ภาพหนึ่งปรากฏขึ้นราวกับว่ากล้าหาญยิ่งนัก
"นายน้อยคลอดด์ คุณเป็นคนที่เจียมเนื้อเจียมตัวมากจนเกินไป แม้ว่านายลาว เจอรรี่ จะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับกองทหารที่คุณตั้งไว้เพื่อซุ่มโจมตี แต่พวกเขาก็จะคิดว่าควรทำอย่างใด แม้หัวหน้าโจร (เมาน์เทน แอ็ค คิงส์)โจรที่ได้รับรางวัลทองเต็มหัว แม้ศีรษะของเขาจะดูยิ่งใหญ่ แต่ก็จะมีปัญหาในการหลบหนีเสมอ! "
จากนั้นเด็กสาวผมแดงนั้นก็ได้หันไปหาชายชราที่ถัดจากคลอดด์ไป ผมสีเทาและใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยย่นและริ้วรอยลึก ทำให้ไม่สามารถปกปิดทัศนคติและสไตล์ของตัวเอง ทำให้ตอนเด็กดูเหมือนมีปมด้อย
"มันเป็นแค่เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ คลอดด์เป็นหัวหน้าของตระกูลซาเวียร์ คลอดด์เป็นคนที่อัจฉริยะ เขาทำภารกิจครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่สามารถสำเร็จเพียงลำพัง แต่เนื่องจากทั้งดุ๊กและฉันไม่สามารถหยุดเรื่องกังวลที่จะเกิดขึ้นได้ ทำให้ฉันต้องเด็ดเดี่ยว ตอนนี้ดูเหมือนว่าทุกคนจะกังวล ดังนั้นทำให้นายน้อยรู้สึกเจียมตัวมากขึ้น
"คุณลาวเจอรรี่! ลีอาห์ พวกคุณ ... " คลอดด์เปิดเผยรูปลักษณ์จากนั้น เขาได้มองไปที่กองทหารม้า 300 คนและได้รับคำสั่งด้วยเสียงอันดังว่า
"ผ่านตรงนี้ไปทุกคนจะได้ดีในเวลาถัดไป นักรบทุกคนจะได้รับรางวัลทองคำคนละ 10 อัน ส่วนแม่ทัพจะได้รับรางวัล 15 อัน ! ให้ทุกคนทวีคูณความพยายามของพวกเขาให้เต็มที่และเป็นผู้ที่มีความทรงพลัง "
"รับทราบ!" ผู้ป่าวประกาศขี่รถม้าของเขาไปทางกองกำลังที่อยู่เบื้องหลัง ด้วยความตื่นเต้น เพราะพึ่งได้รับคำสั่งมา!
เมื่อได้รับข่าวนี้ ทหารม้าทั้งหมดของกองทัพก็มีความสุขปิติยินดีด้วยกัน เพราะทอง 10 อัน ถือว่าใคร ๆ ก็ได้อยากได้เพราะมันทำได้ทัั้ง แลกเป็นของกินหรือเสื้อผ้าก็ได้ ในวันเดียวทุก ๆ คนต้องการเพียง 20 เหรียญทองแดง แต่เหรียญทองหนึ่งเหรียญ = เหรียญเงินหนึ่งร้อยเหรียญหรือเหรียญทองแดง 10 พัน เหรียญทอง 10 เหรียญ = เหรียญทองแดง 100 พันเหรียญ ทำให้ทองมีค่ามาก ๆ ในสมัยนั้น ถือว่าถ้าได้ทองมาก็จะสามารถเลี้ยงดูแลกองทัพได้ปีสองปีเลยทีเดียว
จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงดังวุ่นวายดังขึ้น!
"นายน้อยคลอดด์ ไม่จำเป็นต้องให้ทองมากเท่านี้ เพราะความพยายามทั้งหมดสำหรับงานนี้มาจากคุณและลาว เจอรรี่ จริง ๆ น่ะ"
นายน้อยคลอดด์ ยิ้มเล็กน้อยและส่ายหน้า
"นี่น่ะพูดอย่างนั้นไม่ได้นะลีอาห์ แม้ว่าตอนนี้คุณปู่ของลาวเจอร์รี่ จะได้ทำผลงานไว้มากและพยายามมากที่สุดก็ตาม แต่นักรบในกองทหารม้ายังต้องเผชิญ ปกป้องการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ที่โหดเหี้ยวของพวกเหล่าโจรทั้งหลาย ด้วยการพนันชีวิตของพวกเขา เมื่อพวกเขาไม่มีแรงบรรดาลใจก็จะทำให้ไม่มีแรงปกป้องใด ๆ ได้ แต่การที่รักษาน้ำใจพวกเขา การให้รางวัลถือเป็นเกียรติที่ดีสำหรับเรา
"จริงเหรอคะ ~~" ลีอาห์เหมือนพอจะเข้าใจที่นายน้อยพูด
"แน่นอน" คลอดด์ยื่นมือขวาขึ้นมาและไปลูบผมที่สวยเปล่งประกายของลีอาห์ในขณะที่่พูด
"แน่นอนว่าอัศวินหญิงของเรา ลีอาห์ยังให้ความเชื่อมั่นเป็นอย่างมากและดูเหมือนว่าความสามารถในการต่อสู้ของเธอนั้นจะเทียบเท่าในระดับของฉันอีกไม่นาน"
ลีอาห์ได้ทำการนอบน้อมและแสดงใบหน้าที่เป็นประกายสีแดง โชคดีที่มันกำลังใกล้เวลาค่ำนะ ถ้าเราแสดงใบหน้าของเราในเวลาพระอาทิตย์ขึ้นจะทำให้เรารู้สึกอาย!
"ฉัน ... ฉันไม่ต้องการคำชมเชย เห้อออ"
ลีอาห์ทำเสียงให้เบาลง คลอดด์เอียงศีรษะของเขาด้วยท่าทางที่งงงวย แต่ในขณะที่เขากำลังจะขอให้ลีอาห์ทำสิ่งที่เขาต้องการเพื่อเป็นรางวัล แต่จู่ ๆ ก็มีเสียงร้องไห้นั้นออกมาไม่ไกลจากที่นี่!