ตอนที่ 50 – จับอันเดต

“นายน้อย การจะเก็บสิ่งนี้ให้อยู่ในมิติมันจะปลอดภัยอย่างงั้นเหรอครับ? มันเป็นสิ่งมีพิษนะครับ” กรีนถาม

เจ่าไห่จึงพูดพร้อมกับรอยยิ้มว่า “ไม่ต้องเป็นห่วงครับปู่กรีน เรียกทุกคนให้ไปกินน้ำ เพราะเมื่อคุณเดิมน้ำในมิติแห่งนี้แล้ว คุณก็ไม่ต้องกลัวพิษชนิดนี้แล้ว” จากนั้นเขาก็เดินไปยังบ่อน้ำพุ พร้อมกับจระเข้กระดูกที่เดินตามเขาไปราวกับเป็นสุนัขที่ซื่อสัตย์

พวกเขายืนอยู่ข้างบ่อน้ำพุ แต่ก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไรพิเศษหรือการเปลี่ยนแปลงใดๆเลย

เจ่าไห่จึงงงอยู่สักพัก ส่วนเม็กนั้นก็เข้าไปในกระท่อมเพื่อนำแก้วออกมา ในขณะที่บล๊อคและร๊อคก็ไปตามพวกทาสมา

เม็กก็ส่งแก้วให้เจ่าไห่ ก่อนที่เขาจะเป็นคนแรกที่ดื่มมันเขาไป แต่เขาก็พบว่ามันไม่มีสิ่งผิดปกติไปจากเดิมเลย จากนั้นเขาก็เดินไปยังจระเข้กระดูก

ในขณะที่กรีนดื่มน้ำอยู่ก็เห็นเจ่าไห่เดินไปหาจระเข้กระดูก ก็ดึงตัวเขาไว้ “นายน้อยได้โปรดให้ผมได้ลองเถอะครับ ร่างกายของคุณไม่แข็งแรงมาก ถ้าน้ำนี้มันไม่ผล ผมยังพอจะมีทางต่อต้านพิษอยู่บ้าง ”

เมื่อเจ่าไห่คิดถึงเรื่องนี้ เขาก็พยักหน้าตกลง กรีนยืนอยู่ข้างกระเข้กระดูกก่อนที่จะสูดหายใจเข้าและยื่นมือออกไป ตอนนี้พวกเขาถึงคนนั้นยืนมองกรีนด้วยความกังวลในขณะที่มือของกรีนกำลังจะสัมผัสกับโครงกระดูกของจระเข้นี้ มีหลายคนที่ใจเต้นรัวอย่างไม่รู้ตัว

ไม่มีอะไรเกิดขึ้น!

กรีนนั้นพยายามที่จะจับกระดูกอยู่หลายรอบแต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ดูเหมือนว่าน้ำนั้นจะมีผลจริงๆอย่างที่นายน้อยบอก

“นายน้อยครับ ดูเหมือนว่าน้ำนั้นจะใช้ได้ผล” กรีนยิ้ม

เจ่าไห่ยิ้มก่อนจะเดินไปจับจระเข้บ้าง ส่วนจระเข้กระดูกนั้นก็รู้สึกดีใจเหมือนกับสุนัขที่โดนลูบหัวโดยการส่ายหาง ซึ่งเกือบจะโดนทาสแล้ว

เจ่าไห่หัวเราะในขณะที่ลูบหัวของมัน “หยุดแกว่งหางได้แล้ว ถ้าเกิดไปโดนคนอื่นจะเป็นยังไง แต่เจ้าก็น่าสนใจมากจริงๆ เอาเป็นว่าข้าจะเรียกเจ้าว่าเอเลี่ยนแล้วกัน”

ชีวิตในอดีตของเขานั้นมีหนังสยองขวัญเรื่องหนึ่งชื่อว่า “เอเลี่ยน” ซึ่งมีลักษณะคล้ายๆกับจระเข้กระดูกนี้ที่ดูแปลกประหลาดและน่ากลัว ดังนั้นเขาจึงตั้งชื่อให้เช่นนั้น

ซึ่งดูเหมือนว่ามันจะเข้าใจคำพูดของเจ่าไห่ ซึ่งมันก็ยังกระดิกหางด้วยความสุข แต่มันทำเพียงแค่สั่นเล็กๆ

เจ่าไห่ลูปหัวมันก่อนจะพูดว่า “ข้าต้องการให้เจ้านั้นไปนอนลงอยู่ที่หลังกระท่อมก่อน เข้าใจนะ” จากนั้นมันก็ค่อยๆเคลื่อนตัวไปยังหลังกระท่อม และเจ่าไห่ก็หันไปหากรีนถามขึ้นว่า “ปู่กรีน คุณคิดว่าพวกเราควรจะจับอันเดตมาให้มากขึ้นหรือไม่”

เมื่อกรีนคิดเรื่องนี้ “มันเป็นความคิดที่ดีครับนายน้อย แต่ว่า พวกเราจะมีพื้นที่มากพอจะให้มันอยู่ในมิติงั้นเหรอครับ?”

เจ่าไห่ขมวดคิ้ว พื้นที่ของมิติตอนนี้มีเพียงแค่ 10 มู่ เขาก็ไม่สามารถที่จะปล่อยให้อันเดตนั้นเดินไปมาได้ เพราะยังต้องมีพื้นที่ให้ทาสได้พักผ่อนด้วย แต่มันก็ไม่มีที่อื่นให้กับอันเดตแล้วสิ

เจ่าไห่ครุ่นคิดอยู่ซักพักก็จบข้อความของระบบขึ้นมาได้ ว่ามิตินั้นจัดอันเดตว่าเป็นวัตถุไม่ใช่สิ่งมีชีวิต เมื่อมิติแห่งนี้ไม่จัดมันว่าเป็นสิ่งมีชีวิตแล้ว มันก็น่าจะเก็บมันเข้าไปในยุ้งฉางได้สิ? ถ้าเป็นเช่นนั้นแล้ว เขาก็จะจับอันเดตมาได้มากแค่ไหนก็ได้ จากนั้นเจ่าไห่ก็อาจจะทำตัวเป็นผู้อัญเชิญได้

แต่อย่างไรก็ตามเขาก็ต้องทดสอบความคิดนี้ก่อนว่าเป็นจริงอย่างที่คิดหรือไม่

จากนั้นก็ลองที่จะสั่งให้มิตินั้นเก็บจระเข้กระดูกเข้าไปในโรงนา ในพริบตานั้นจระเข้กระดูกก็หายไป เจ่าไห่เดินไปยังโรงนาก่อนจะเอามือสัมผัสกับประตู จากนั้นก็มีหน้าตาขึ้นมาและเขาก็เห็นหัวกระโหลกของจระเข้เก็บไว้ในนั้น

เจ่าไห่หัวเราะออกมาก่อนที่จะหันไปพูดกับกรีนว่า “ปู่กรีน ดูเหมือนว่าผมจะสามารถเก็บอันเดตเหล่านี้ไว้ในโรงนาได้ ดังนั้นพวกเราไปจับพวกมันมาในมิติกันเถอะ”

“มันช่างยอดเยี่ยมไปเลยครับ” กรีนกล่าว “ด้วยอันเดตเหล่านี้ นายน้อยก็จะปลอดภัยมากขึ้น ซึ่งถ้าหากคุณใส่เสื้อคลุมนักเวทย์แล้วล่ะก็ เมื่อเดินทางไปในทวีปคุณก็สามารถแกล้งทำเป็นผู้อัญเชิญได้ ซึ่งก็จะทำให้ไม่มีใครที่จะรู้ได้ว่าคุณเป็นใคร เพราะคุณนั้นดื่มน้ำแห่งความว่างเปล่าไปแล้ว

เจ่าไห่พยักหน้า “นั้นยอดไปเลย ปู่กรีน ไปจับอันเดตกันเถอะ เมื่อพวกเราจับมันได้มากกว่านี้ พวกเราสามารถปล่อยมันรอบแดนทมิฬได้ ดังนั้นคนอื่นก็จะคิดว่าอันเดตสัตว์อสูรนั้นยังอยู่รอบๆไม่ไปไหน ซึ่งนั้นก็จะทำให้พวกเรานั้นปลอดภัยมากยิ่งขึ้น”

เมื่อได้ยินเจ่าไห่พูด ดวงตาของกรีนก็เปล่งประกายขึ้นมาพร้อมกับความสงสัย “นายน้อย คุณสามารถที่จะนำสัตว์อสูรที่มีชีวิตเข้ามาได้หรือไม่?”

เจ่าไห่ส่ายหัว “สัตว์อสูรนั้นไม่เหมือนกับอันเดต เพราะมิตินั้นมองเห็นว่าอันเดตนั้นเป็นวัตถุ แต่สัตว์อสูรนั้นเป็นสิ่งมีชีวิตจึงทำให้มันไม่สามารถเก็บไว้ในโรงนาได้ ซึ่งตอนนี้ผมนั้นมีพื้นที่ไม่พอสำหรับสัตว์อสูรเหล่านั้น”

กรีนพยักหน้า เขารู้ดีว่าเขานั้นโลภมากเกินไป เพียงแค่อันเดตสัตว์อสูรก็ถือว่าเพียงพอแล้ว

ซึ่งเจ่าไห่นั้นก็ไม่ได้เล่าความจริงทั้งหมดออกไป เพราะรู้ดีว่าตอนนี้เขามี Lv และเงินที่น้อยเกิดไปที่จะเปิดทุ่งหญ้าเลี้ยงสัตว์ ซึ่งถ้าเขาสามารถที่จะเปิดใช้งานทุ่งหญ้าได้แล้ว เขาก็จะสามารถเลี้ยงสัตว์อสูรไว้ในมิติได้ ในช่วงเวลานี้ เขาทำได้เพียงแค่ปลูกพืชเพียงอย่างเดียว

เจ่าไห่หันไปหายายเมอร์รินและพูดขึ้นว่า “ยายเมอร์ริน คุณช่วยย้ายพวกทาสยังยังสถานที่ปลอดภัยก่อน เมื่อเราจับพวกอันเดตมา ผมเกรงว่าจะเกิดอันตรายกับพวกเขา”

“ฉันจะไปบอกเดซี่และแอนว่าย้ายพวกทาสไปยังสวนต้นน้ำมัน” เมอร์รินกล่าว

เจ่าไห่พยักหน้าก่อนจะเดินกลับไปยังกระท่อม จนกระทั่งเขาสังเกตุเห็นขวดสองขวดที่ตั้งอยู่ตรงหน้าต่างของกระท่อม

ขวดทั้งสองนั้นดูธรรมดาอย่างมาก ถ้าเป็นในอดีต ผู้คนคงไม่สนใจสิ่งนี้เลยแม้แต่นิดเดียว

เจ่าไห่จ้องมองไปยังขวดสองขวดที่ตั้งไว้ มีขวดหนึ่งสีขาวและอีกขวดนั้นสีน้ำเงิน และทั้งสองก็มีคำว่า “ยาฆ่าแมลง” และ “ยาฆ่าวัชพืช” เขียนไว้บนขวด

พวกมันนั้นถูกเขียนด้วยภาษาจีน ทำให้กรีนไม่เข้าใจความหมายของมัน ตอนนี้เจ่าไห่ก็รู้ความหมายของคำว่าสกัดพิษ แล้วทำการเสริมความแข็งแกร่งของพิษในมิติแล้วว่าหมายถึงอะไร

เดิมทีนั้นเจ่าไห่ไม่เข้าใจความหมายของประโยคนั้นเพราะ เขาจำไม่ได้ว่ามีสารประกอบที่เป็นพิษอยู่ในมิติด้วย แต่เมื่อเห็นขวดทั้งสองเขาก็เข้าใจทันที

ใช่แล้ว ยาฆ่าวัชพืชและยาฆ่าแมลงนั้นถือว่าเป็นสารพิษในมิตินี้ ในชีวิตอดีตนั้น หลายคนเลือกที่จะไม่กินผักที่โดยยาฆ่าแมลงหรือสารจำกัดวัชพืช เพราะพวกเขากลัวเรื่องสารพิษตกค้าง

เจ่าไห่หยิบขวดยาฆ่าแมลงขึ้นมา จากนั้นก็มีเสียงแจ้งเตือนขึ้นมาพร้อมกับข้อมูลใหม่ยาฆ๋าแมลง สารประกอบที่เป็นพิษ สามารถใช้ฆ่าแมลงได้ ใช้ได้ปริมาณไม่จำกัด ความแข็งแกร่งของสารพิษเพิ่มมากขึ้น

เจ่าไห่เข้าใจแล้วว่ายาฆ่าแมลงนี้นั้นไม่เหมือนกับก่อนหน้านี้แล้ว สิ่งที่เปลี่ยนไปนั้นคือความแรงของสารพิษ

หลังจากนั้นเจ่าไห่ก็วางขวดยาฆ่าแมลงลง ก่อนจะหยิบขวดยาฆ่าวัชพืชขึ้นมา ซึ่งก็ให้ผลที่เหมือนกันกับก่อนหน้านี้

เจ่าไห่นั้นพอใจในการพัฒนาตัวของมิติในด้านต่างๆ ตราบใดที่มันมี Lv ที่เพิ่มขึ้น เขาเชื่อว่าในอนาคตก็ไม่จำเป็นต้องกว่าใครอีกแล้ว

ทุกคนนั้นมองไปยังเจ่าไห่ด้วยความงงเพราะไม่รู้ว่าเขากำลังจะทำอะไร “นายน้อยค่ะ ขวดทั้งสองอันนี้ไว้ใช้สำหรับทำอะไร?” เมอร์รินถามขึ้นมา

เจ่าไห่ยิ้ม“มันมีพิษอยู่ในขวดนี้ ขวดหนึ่งนั้นใช้สำหรับฆ่าแมลงที่กินพืชที่ปลูกไว้ ส่วนอีกขวดนั้นใช้ฆ่าวัชพืชที่โตขึ้นบนพื้นดิน”

เมอร์รินและคนอื่นๆนั้นยังไม่รู้ว่าขวดทั้งสองนี้ไว้ใช้สำหรับทำอะไร ในทวีปนี้ แม้ว่าจะมีอเคมิสหลายคนแต่ด้วยสถานะที่สำคัญ ทำให้พวกเขานั้นไม่เคยสนใจในเรื่องของการเกษตร จึงไม่มีใครคิดจะสร้างยาฆ่าวัชพืชและยาฆ่าแมลง ซึ่งนี้เป็นครั้งแรกที่เมอร์รินได้เห็นสิ่งของแบบนี้

กรีนนั้นเข้าใจทันทีว่าขวดทั้งสองนั้นใช้ทำอะไร “นายน้อยครับ ทั้งสองสิ่งนี้นั้นสามารถนำไปใช้นอกมิติได้หรือไม่?”

“ใช่แน่นอน” เจ่าไห่พยักหน้า “และสามารถใช้มันได้อย่างไม่จำกัดด้วย”

“ยอดเยี่ยม! ด้วยสองสิ่งนี้ พวกเราก็ไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องแมลงศัตรูพืชอีกต่อไปแล้ว!”