ตอนที่ 27 หลบหนีจากอันตราย
ปลายทางของการประเมิน ณ เมือง7D121 มันอยู่ห่างออกไปประมาณ800กิโลเมตรจากที่ หลิน ฮวง อยู่
ในห้องพิเศษของโรงแรมแกรนด์ หญิงสาวคนหนึ่งกำลังนอนหลับอยู่ในห้องนอนสุดกว้างขวาง
เธอสวมชุดนอนผ้าไหมสีขาวที่ปกคลุมร่างกายเธอจนถึงสะโพกและเผยให้เห็นเรียวขายาวของเธอ เมื่อแสงจันทร์ได้ส่องกระทบมัน มันก็เผยให้เห็นสีอันน่าอัศจรรย์ ที่ระยิบระยับบนผิว
แต่ทว่า ขณะนั้นเอง แหวนหัวใจจักรพรรดิบนนิ้วเธอก็ได้สั่นและเสียงที่คล้ายกับไซเรนก็ดังไปทั่ว เธอร้องครวญครางออกมาเมื่อเธอต้องลุกขึ้นจากการนอนหลับ
เธอสะบัดผมของเธอและบ่นด้วยน้ำเสียงรำคาญใจ“มันเป็นเวลาดึกแล้วและการนอนของฉันได้ถูกรบกวน!”
หยี่ เยว่หยู่ เป็นคนที่หลับยากอย่างมาก ดังนั้นเธอจึงรู้สึกหงุดหงิดที่มีคนรบกวนการนอน เธอกดปุ่มเชื่อมต่อบนการสื่อสาร เธอดูดุร้ายแม้จะมีใบหน้าที่เรียบเฉย เธอกล่าว“ดูซิว่าใครกันที่กล้ารบกวนฉันในตอนที่ฉันกำลังนอนอยู่!”
จากนั้น แหวนบนนิ้วเธอก็ได้ฉายภาพแผนที่สามมิติออกมา มันเป็นแผนที่ที่แสดงขอบเขตการประเมินโดยสมบูรณ์ มันมีจุดสีแดงที่กระพริบไม่หยุดบนแผนที่ขณะที่เสียงไซเรนยังคงดังไปทั่วห้องนอนเธอ
จุดสีแดงมันคือสัญญาณขอความช่วยเหลือจาก หลิน ฮวง นั่นเอง
“ไอหมอนั่นกำลังทำอะไรอยู่?เขาไม่ได้อยู่นิ่งเฉยหลังจากที่ส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือแต่กลับวิ่งด้วยความเร็ว!”หยี่ เยว่หยู่โกรธขณะที่ดวงตาของเธอพยายามจะจับจุดสีแดงที่เคลื่อนที่อยู่ตลอดเวลาและเปลี่ยนตำแหน่งบนแผนที่ หลังจากนั้น ใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย เธอสังเกตเห็นว่ามันแปลกและคิด“ความเร็วมันผิดปกติ แม้กระทั่งระดับทองแดงยังไม่อาจเคลื่อนที่ได้ด้วยความเร็วเช่นนี้ในทะเลทราย”
หยี่ เยว่หยู่ใช้เวลาสักพักเพื่อเปลี่ยนชุดของเธอให้อยู่ในชุดสูทสีดำ เธอรู้สึกโกรธและคำนวณความเร็วของจุดสีแดง เธอได้ย้ายพิกัดเพื่อที่จะส่งเธอไปและเปิดใช้งานแหวนมิติ
จากนั้น ประตูสีเขียวที่สูงประมาณสองเมตรก็ได้ปรากฏตรงหน้าเธอ หยี่ เยว่หยู่ผลักประตูไปและหายไปจากห้อง
ทันใดนั้น เธอก็มาปรากฏตัวที่เขตการประเมินผ่านประตูสีเขียว จากนั้นเธอก็มองตรงไปยังทิศทางที่ที่จุดสีแดงปรากฏ ด้วยท่าทางไม่พอใจ
เมื่อจุดสีแดงมันเข้ามาใกล้เธอ เธอก็ยิ้มเย็นขณะที่เธอต้องการสอนบทเรียนให้เขา อย่างไรก็ตาม ใบหน้าของเธอกลับเปลี่ยนไป
เธอมองไปยังท้องฟ้า มันถูกปกคลุมด้วยเงาดำ เงามหึมามันกำลังเคลื่อนที่มาทางเธอด้วยความเร็วสูง วิสัยทัศน์ของเธอมันแจ่มแจ้ง เธอสามารถระบุได้ทันทีว่ามันคือฝูงอีกาขนาดใหญ่
เธอนึกถึงความเร็วอันน่าสะพรึงของจุดสีแดงที่ปรากฏบนแผนที่และเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นในทันที เธออดที่จะหัวเราะไม่ได้และคิด“ใครกันที่โชคร้ายเช่นนี้ ดวงวิญญาณที่น่าสงสาร ผู้ที่ลูกไล่ล่าโดยอีกา?มันไม่ง่ายเลยที่จะเอาตัวรอด....”
หลังจากนั้นสักพัก เธอก็เห็นบางสิ่งที่กำลังวิ่งมาด้วยความบ้าคลั่ง ทำให้เกิดทรายคลุ้งไปทั่ว ไม่นาน เธอก็ระบุได้ว่ามันคือมอนสเตอ์ทรายขนาดยักษ์ที่กำลังวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต
“มอนสเตอร์ทราย?”อีกาอาจจะตามทันในไม่ช้า แต่ผู้เข้าร่วมคนไหนกันที่ขอความช่วยเหลือ?มันเป็นไปได้ไหมว่าเขาจะอยู่ข้างหลังมอนสเตอร์ทราย?” หยี่ เยว่หยู่ มองไปยังด้านหลังของมอนสเตอร์ทรายแต่เธอก็ไม่เห็นอะไรเพราะท้องฟ้ามันเต็มไปด้วยฝุ่น
ขณะนั้นเอง เธอก็ได้ยินเสียงมาจากที่ไกล“ท่านผู้ตรวจสอบที่เคารพรัก โปรดช่วยเราด้วย!”
มันเป็นตอนนั้นที่หยี่ เยว่หยู่ตระหนักได้ว่ามันมีชายหนุ่มกำลังนั่งอยู่บนไหล่มอนสเตอร์ทราย และโบกมือให้เธอ
หลิน ฮวง ไม่ได้สังเกตเห็นหยี่ เยว่หยู่ตั้งแต่แรก เขาเพียงเห็นประตูไม้สีเขียว นั่นทำให้เขารู้ว่าเธอต้องอยู่ข้างๆมัน
“ชายคนนี้คือผู้ควบคุม?!”หยี่ เยว่หยู่ตกตะลึง เธอสามารถจำได้ว่าชายหนุ่มคนนี้นั้นเกือบจะพลาดกำหนดเส้นตายสำหรับการสมัครของเขาเมื่อเขาเป็นผู้สมัครเพียงคนเดียวที่ไม่ได้อยู่ในระดับเหล็ก
ฝูงอีกาตอนนี้มันอยู่ใกล้กับหลิน ฮวง พวกมันอยู่ห่างกันไม่ถึง1กิโลเมตร มันมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าว่าระยะห่างนั้นมันกำลังลดลง
เขาหันหลังไปมอง และสั่งให้ไทแรนด์วิ่งเร็วขึ้น
ไทแรนด์เองก็พุ่งทะยานไปทางหยี่ เยว่หยู่ มันรู้ว่าว่าฝูงอีกานั้นน่ากลัวแค่ไหน
หยี่ เยว่หยู่สัมผัสได้ถึงสถานการณ์ฉุกเฉิน จากนั้นเธอก็วาดสัญลักษณ์เวทมนต์ด้วยมือทั้งคู่ พลังชีวิตสีทองได้กลายเป็นสัญลักษณ์แปลกๆบนพื้นที่ว่างตรงหน้าเธอ เมื่อสัญลักษณ์มันก่อตัวขึ้น มันก็ประทับลงบนประตูสีเขียวในทันที
ประตูไม้สีเขียวที่แต่เดิมสูงประมาณสองเมตร ได้ยืดยาวเป็น10เมตรภายในสองวินาที
“หนีผ่านประตู!”หลิน ฮวง สั่งทันทีเมื่อประตูมันขยายเสร็จ
ระยะห่างระหว่างเขาและฝูงอีกามันเหลือน้อยกว่า300เมตรแล้วในตอนนี้ ทุกคนรวมถึงผู้ตรวจสอบจะตายหากไทแรนด์หยุดชะงักเพียงหนึ่งวินาที
หยี่ เยว่หยู่ รู้ดีว่านี่เป็นเรื่องเร่งด่วน มิฉะนั้น เธอจะไม่ใช้พลังชีวิตของเธอเพื่อกระตุ้นให้ประตูมันยืดขยาย
ไทแรนด์ไม่ได้หยุดเลยแม้แต่นิด ทันทีที่มันมาถึงหน้าประตู มันก็ใส่พลังทั้งหมดไปที่ขาและกระโดดข้ามประตูไป ฝูงอีกาได้มาถึงรอบตัวพวกเขาแต่หยี่ เยว่หยู่ไม่ได้แม้แต่จะมองย้อนกลับไปยังฝูงอีกา เธอรีบพุ่งถลาตามหลังไทแรนด์ไปและกระโดดผ่านประตู
เมื่อฝูงอีกาได้บินมาถถึงพวกเขา ประตูไม้สีเขียวก็ปิดในทันที พวกเขาหายตัวไปจากทะเลทรายราวกับพวกเขาไม่เคยอยู่มาก่อน ในเวลาเดียวกัน ฝูงอีกาที่ราวกับฝนสีดำที่เทกระหน่ำก็ได้กวาดไปทั่วพื้นที่ มันเติมเต็มไปทั่วซอกเล็กซอกน้อยด้วยความเศร้าโศก
...
ห้องนอนของหยี่ เยว่หยู่มันดูเละเทะ มันมีหลุมขนาดใหญ่ซึ่งทะลุผ่านห้องหลายห้องบนเพดานห้องเธอเมื่อไทแรนด์ได้ก้าวเข้ามาในโรงแรมผ่านประตูไม้สีเขียว หลิน ฮวง ไม่อาจที่จะเรียกไทแรนด์กลับมาได้ทัน
หยี่ เยว่หยู่ อารมณ์เสีย เธอนั่งลงบนเตียงเธอขณะที่เจ้าอ้วนนอนนิ่งอยู่บนพื้น ในสภาพหมดสติ
“นายชื่อหลิน ฮวง?”หยี่ เยว่หยู่สามารถจดจำชื่อของเขาได้เมื่อเธอคือผู้ที่ลงทะเบียนให้เขากับมือ“เล่าเหตุการณ์มาให้หมด”
หลิน ฮวง รู้สึกโล่งใจเล็กน้อยที่ได้ยินว่าเธอสนใจที่จะฟังเรื่องราวของเขา เขากังวลเกี่ยวกับการชดเชยเรื่องความเสียหายและความสูญเสียของโรงแรม จากนั้น เขาก็สงบลงและพูด“เมื่อวานนี้ ตอนที่เจ้าอ้วนและผมกำลังนอนหลับ จู่ๆสมุนของผมก็ได้ปลุกผมขึ้นตอนตี 2 หลังจากที่ผมออกจากเต็นท์ ผมก็พบกับฝูงอีกา ผมจึงวิ่งไปปลุกเจ้าอ้วนขึ้น พวกเรานั่งบนไหล่ของมอนสเตอร์ทรายและหนี หลังจากที่หนีได้สักพัก พวกเราก็ตระหนักดีว่าพวกเรามิอาจกำจัดมันได้ ผมจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องขอความช่วยเหลือ”
ในทางกลับกัน หยี่ เยว่หยู่กลับขมวดคิ้วและพูด“มันเป็นเวลาประมาณครึ่งชั่วโมงก่อนที่นายจะส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือ ไม่ใช่ว่าฝูงอีกาเริ่มไล่ตามนายตั้งแต่ตอนนั้น?”
“ใช่ มิฉะนั้น ผมจะไม่มีทางกดปุ่มช่วยเหลือ”หลิน ฮวง งุนงง
“ไทแรนด์สามารถที่จะหลบหนีได้ถึงครึ่งชั่วโมง และฝูงอีกายังมิอาจแซงล้ำมันได้?ความเร็วนี้มันไม่สามารถทำได้โดยมอนสเตอร์ทรายระดับเหล็ก มันคือมอนสเตอร์กลายพันธ์?”ก่อนหน้านี้ในทะเลทราย หยี่ เยว่หยู่สามารถสัมผัสได้ว่าไทแรนด์นั้นมีกลิ่นอายแปลกๆ หลังจากที่ได้ฟังหลิน ฮวง พูด เธอก็แน่ใจ
มอนสเตอร์กลายพันธ์นั้นหาได้ยาก เมื่อพวกมันได้กลายพันธ์ ความสามารถของพวกมันจะเปลี่ยนแปลง พวกมันจะสามารถสร้างทักษะใหม่ได้ และทักษะของพวกมันสามารถที่จะพัฒนาได้เรื่อยๆ
แท้จริงแล้ว ไทแรนด์ไม่ได้ใช้การ์ดเลื่อนขั้นเพื่อกลายพันธ์ มันเกิดมาเป็นเช่นนั้นอยู่แล้ว มันเป็นการ์ดสีเขียวเมื่อหลิน ฮวง พบมัน หลิน ฮวง ไม่ได้มีเจตนาที่จะปิดซ่อนมันจากหยี่ เยว่หยู่ ดังนั้น เพื่อให้เขาสามารถประเมินได้อีกครั้ง เขาจะต้องเผยความแข็งแกร่งของเขา
“ใช่ มันคือมอนสเตอร์กลายพันธ์”หลิน ฮวง พูดขึ้น
“เอาละ ฉันรู้แล้ว”ไม่มีการเปลี่ยนแปลงอะไรบนใบหน้าเธอ“เกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ฉันจะรายงานไปให้คนที่รับผิดชอบ ปัญหานี้จะได้รับการแก้ไขก่อนรุ่งสาง จากนั้น ฉันจะส่งพวกนายทั้งคู่กลับไปประเมินต่อ”
“คุณกำลังบอกว่า ผมจะไม่ถูกตัดสิทธิ์?”น้ำเสียงของหลิน ฮวง สดใสขึ้น
“นาอยากที่จะถูกตัดสิทธิ์งั้นหรอ?”หยี่ เยว่หยู่พูดผ่านไหล่อขเงธอชณะที่เดินผ่านหลิน ฮวง ไป
“ไม่ ผมไม่เคยต้องการที่จะกดปุ่นช่วยเหลือ บางสิ่งมันผิดพลาด และมันก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับผม”หลิน ฮวง กล่าวอย่างอายๆ และโบกมือ
“เรามีผู้ควบคุมเพียงไม่กี่คน ผู้ควบคุมมักจะเป็นที่ต้อนรับเสมอ ผู้ควบคุมเช่นนายที่มีความสามารถในการอัญเชิญมอนสเตอร์กลายพันธ์ยิ่งพิเศษเข้าไปใหญ่ นายมีคุณสมบัติที่จะเข้าร่วมเลยด้วยซ้ำไป แต่ทว่า ในเดือนนี้ ฉันได้ใช้สิทธิ์พิเศษไปครบสามสิทธิ์แล้ว สิ่งเดียวที่นายสามารถทำได้ในตอนนี้คือการผ่านการประเมินและกลายเป็นนักล่าด้วยตัวนายเอง”หยี่ เยว่หยู่อธิบายรายละเอียด “หากนายล้มเหลว นายจะต้องรอจนกว่าจะถึงเดือนถัดไปเพื่อให้ได้สิทธิ์พิเศษ หรือในตอนสิ้นเดือน นายสามารถไปลงทะเบียนได้ด้วยตัวเองที่เมือง7C87”
หลิน ฮวง ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าด้วยฐานะของผู้ควบคุมจะทำให้เขาได้รับผลประโยชน์เช่นนี้ โดยีรวมแล้ว เขามีความสุขมากที่ไม่ถูกตัดสิทธิ์
แต่ทว่า ข่าวดีมันอยู่ได้เพียง3วินาทีก่อนที่ข่าวร้ายจะถูกทิ้งระเบิดลงมา
“ฉันจะจ่ายค่าเสียหายให้นาย แต่นายต้องจ่ายฉันคืนเมื่อนายมีเงิน”หยี่ เยว่หยู่กล่าวเสริม
“ความเสียหายของโรงแรม…”
“เอาละ นายสามารถออกไปจากห้องฉันได้แล้ว แล้วก็ลากเจ้าอ้วนไปด้วย พวกเราจะพบกันในล็อบบี้ของโรงแรมเวลา9โมงเช้าของพรุ่งนี้ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นควรจะได้รับการตัดสินแล้วในตอนนั้น และฉันจะส่งพวกนายทั้งคู่กลับไป”
หลิน ฮวง แบกเจ้าอ้วนไว้บนหลังขณะที่เขาพยายามเดินออกจากห้อง
ทันทีที่ประตูได้ปิดลง หยี่ เยว่หยู่ก็คิดมันด้วยรอยยิ้ม“ฉันคิดว่าฉันโชคดีนัก ฉันได้รับสมัครผู้ควบคุมที่มีความสามารถในการอัญเชิญมอนสเตอร์กลายพันธ์ มาดูกันว่า จะมีใครกล้าพูดอีกว่าพวกมือใหม่ที่ฉันคัดเลือกมานั้นอ่อนแอ!”
อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้รู้เลยว่าหลิน ฮวง มักจะได้รับคำวิจารณ์เสมอมาว่าเขานั้นอ่อนแอมาก!