TWO Chapter 81 ชนเผ่าคนเถื่อนภูเขา ตอนที่ 2
TWO Chapter 81 ชนเผ่าคนเถื่อนภูเขา ตอนที่ 2
เนื่องจากผู้นำของเผ่าคนเถื่อนภูเขาต้องการให้เขาไปพบที่ฐานที่มั่นบนภูเขา โอหยางโชวก็ไม่ได้คิดจะปฏิเสธ ความกล้าและความมั่นใจเป็นสิ่งที่เขามี แต่เห็นได้ชัดว่าเขาจะไม่เดินไปคนเดียวเหมือนกับคนโง่แน่นอน
วันรุ่งขึ้นโอหยางโชวนำกองร้อยทหารราบ ภายใต้คำแนะนำของทหารฝ่ายข่าวกรอง พวกเขามุ่งหน้าไปยังฐานที่มั่นบนภูเขา จากค่ายทหารข้ามที่ราบเข้าไปในป่า ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง
หลังจากนั้น ความเร็วของทหารก็ลดลงมาก มีกิ่งไม้และใบไม้แห้งอยู่ทุกหนทุกแห่งและเถาวัลย์ปกคลุมไปทั่ว บดบังทัศนวิสัยน์ของพวกเขา และมันเป็นเรื่องยากที่จะก้าวเดินไปข้างหน้า โอหยางโชวต้องลงจากม้าและเดินไป โชคดีที่ทหารฝ่ายข่าวกรองมีประสบการณ์มาแล้ว เครื่องหมายที่พวกเขาทำไว้ยังไม่หายไป
หลังจากเดินมาได้ 2 ชั่วโมง ทหารฝ่ายข่าวกรองก็รายงานว่า ฐานที่มั่นบนภูเขาอยู่ห่างออกไป 2 กิโลเมตร โอหยางโชวจึงสั่งให้ทหารของเขาพัก เพื่อฟื้นฟูเรี่ยวแรง
20 นาทีต่อมา เล้งเฉียนก็มาถึงจุดที่พักของพวกเขา ส่วนกลุ่มของสานโก่วฉีกำลังตรวจสอบพวกคนเถื่อนภูเขา และไม่สะดวกที่จะมาพบเขา
เล้งเฉียนรายงานสิ่งที่เขาค้นพบเกี่ยวกับพวกคนเถื่อนภูเขา “ในฐานที่มั่นบนภูเขา มีชนเผ่าคนเถื่อนภูเขาอยู่ประมาณ 3000 คน ส่วนใหญ่อายุยังน้อยและแข็งแรง ขณะที่พวกเขาอาศัยอยู่ในเทือกเขาลึก พวกจึงไม่ได้อายุยืนมากนัก หลายคนอายุไม่ถึง 40 ปี โอกาสที่ทารกจะรอดชีวิตก็มีน้อยมาก ด้วยเหตุนี้ อายุเฉลียนของชนเผ่าจึงแค่ 25 ปีเท่านั้น พกวเขาพึ่งพาการล่าสัตว์เพื่อความอยู่รอด บางครั้งก็กินผลไม้ป่า ผู้นำของพวกเขาเป็นผู้นำในการล่าสัตว์ และเป็นนักล่าที่แข็งแกร่งที่สุดของพวกเขา และในฐานที่มั่นบนภูเขา พวกเขายังมีหมอผีเชี่ยวชาญด้านการแพทย์ ซึ่งเป็นคนเก่าแก่ ฉลาด และมีอำนาจอย่างมาก”
“ในพื้นที่เทือกเขาทั้งหมดนั้น มีชนเผ่าคนเถื่อนภูเขามากกว่า 100 เผ่า พื้นที่ระหว่างชนเผ่าเป็นพื้นที่ล่าสัตว์ที่ถูกแบ่งเขตไว้ ในหุบเขามีเผ่าขนาดใหญ่ ที่มีประชากรหลายหมื่นคน ชนเผ่าที่พวกเรากำลังจะไปพบชื่อว่า ชนเผ่าซานเหนียว(Xuanniao) สัญลักษณ์ของพวกเขาคือ ‘นกซาน’ พวกเขาถูกพิจารณาว่าเป็นชนเผ่าขนาดกลาง ผู้นำของพวกเขาชื่อว่า ซีซี่อ๋อง(Shi Xiong) และมีชื่อเสียงเพราะเขาเคยล่าหมีดำ หมอผีไม่มีชื่อ ทุกคนเรียกนางว่า ยอดหมอผี”
โอหยางโชวฟังรายงานของเล้งเฉียนอย่างตั้งใจ เล้งเฉียนไม่ทำให้เขาผิดหวังจริงๆ ในวันนี้เขาได้ค้นพบสิ่งต่างๆมากมาย
“ไป, เราจะไปพบพวกเขากัน”
ในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง พวกเขาก็มาถึงด้านหน้าของฐานที่มั่น เมื่อคนพวกเขา ยามก็ตะโกนว่า “พวกเจ้าเป็นใคร จงบอกชื่อมา”
“ข้าคือลอร์ดแห่งเมืองซานไห่ และข้าได้รับคำเชิญจากผู็นำของเจ้า!” โอหยางโชวตอบเสียงดัง
ยามตกใจเล็กน้อย มีนกขนาดเล็กเกาะอยู่บนไหล่ของเขา เขากล่าวคำบางคำกับนก และมันก็บินเข้าไปข้างในฐานที่มั่นบนภูเขา
เมื่อเห็นเช่นนั้น โอหยางโชวก็ส่ายหัว ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมจางต้าหนิวถึงถูกซุ่มโจมตี ชนเผ่านี้มีออุปกรณ์สอดแนมที่น่ากลัวจริงๆ นกสีดำตัวนั้นเข้าใจคำพูดของมนุษย์ เขาดำว่ามันคงเป็นลูกหลานของนกซาน
หลังจากนั้น 15 นาที นกตัวเดิมก็บินกลับมา เกาะอยู่บนไหล่ของยามคนเดิม นอกจากเขาแล้วยามคนอื่นๆไม่สามารถสื่อสารกับนกตัวนี้ได้
ยามคนนั้นกล่าวว่า “ท่านผู้นำกล่าวว่า ลอร์ดแห่งซานไห่สามารถพาผู้ติดตามเข้ามาได้ 2 คน ส่วนพวกที่เหลือต้องรออยู่ด้านนอกฐานที่มั่น”
“เราจะทำแบบนั้นได้อย่างไร เราต้องปกป้องความปลอดภัยของท่านลอร์ดของเรา” เจ้าซีฮูไม่สามารถทนได้ เขาจึงตะโกนตอบออกไป
“นี่เป็นนสิ่งที่ท่านผู้นำกล่าว พวกเจ้าต้องทำตาม” ยามยืนยันคำกล่าวของเขา
เจ้าซีฮูต้องการโต้เถียง แต่โอหยางโชวหยุดเขาไว้ “นายกองเจ้า และหวังเฟิงตามข้ามา”
หวังเฟิงเป็นศิษย์เอกของหลินเยว่ และเป้นหัวหมู่ของหมู่ทหารราบที่ 1
“นายท่าน นี่มันอันตรายเกินไป ทำไมเราถึงไม่บุกเข้าไปในฐานที่มั่น” เห็นได้ชัดว่าเจ้าซีฮูไม่ไว้ใจพวกเขา
“นั่นซินายท่าน นี่มันอันตรายเกินไป” เล้งเฉียนพยายามโน้มน้าวเขาเช่นกัน
“ไม่จำเป็นต้องโน้มน้าวข้า ข้าเชื่อว่าผู้นำของพวกเขาไม่ได้เป็นคนเช่นนั้น พวกคนเถื่อนภูเขามักจะมีทิฐิสูง และถ้าพวกเขาต้องการที่จะทำร้ายพวกเรา พวกเขาก็คงทำไปแล้ว”
เมื่อเห็นว่าไม่สามารถโน้มน้าวใจเขาได้ พวกเขาทุกคนก็ต้องยอมรับมัน เล้งเฉียนหันไปหายามแล้วตะโกนว่า “พวกเจ้าจงจำไว้ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับท่านลอร์ดของพวกเรา เมืองซานไห่จะเหยียบย่ำพวกเจ้าทุกคน”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น พวกยามก็เต็มไปด้วยความขุ่นเคือง แต่พวกเขาก็ไม่ได้ตอบกลับมา
โอหยางโชวไม่สนใจ เขาพาเจ้าซีฮูและหวังเฟิงตามเขาเข้าไปในฐานที่มั่น เมื่อพวกเขาเข้าไป ยามก็กลับไปประจำที่ของพวกเขา
ระหว่างที่เดินอยู่ในฐานที่มั่น โอหยางโชวก็มองดูความงดงามภายในฐานที่มั่น และคุยกับคนของเขาทั้ง 2 คน ในเรื่องนี้ สิ่งก่อสร้างในฐานที่มั่นแต่ละจุดไม่ซ้ำกัน มันเรียบง่าย แข็งแรง และดูหยาบๆ พวกคนเถื่อนภูเขาที่พวกเขาเดินผ่าน เมื่อเห็นผู้มาเยี่ยมเยือนจากด้านนอก บางคนก็หัวเราะ และพูดคุยกันตามปกติ
ซีซี่อ๋องนำสมาชิกที่สำคัญของเผ่ามาต้อนรับพวกเขาที่หน้าห้องประชุม “แขกจากที่ห่างไกล ยินดีต้อนรับสู่เผ่าซวนเหนียว!” ซีซี่อ๋องกล่าวเสียงดัง
โอหยางโชวยิ้ม แล้วตอบกลับว่า “ขอบคุณมากท่านผู้นำ สำหรับคำเชิญของท่าน มันทำให้ข้าสามารถชมทิวทัศน์ภายในของชนเผ่าของท่านได้”
ใบหน้าของซีซี่อ๋องผ่อนคลายและอบอุ่นขึ้น เขากล่าวว่า “เชิญด้านใน!”
“เชิญ!” โอหยางโชวเดินตามเขาเข้าไปในห้องประชุม
หลังจากที่พวกเขานั่งลง ซีซี่อ๋องก็กล่าวว่า “ท่านลอร์ดแห่งซานไห่ เมื่อวานคนของท่านบอกมาว่า ท่านต้องการทำงานร่วมกับเผ่าของเรา ข้าขอทราบรายละเอียดได้หรือไม่?”
“ท่านผู้นำที่น่านับถือ ข้ามาที่นี่เพื่อหาสหาย มันไม่สำคัญว่าความร่วมมือจะประสบความสำเร็จหรือไม่ เมืองซานไห่จะยังคงมอบธัญพืชให้แก่พวกท่าน 100,000 หน่วย ฟรีๆ” โอหยางโชวโยนเหยื่อ
เมื่อได้ยินสิ่งที่เขากล่าว ซีซี่อ๋องก็สับสนอย่างชัดเจน ธัญพืช 100,000 หน่วย สามารถเลี้ยงพวกเขาทั้งชนเผ่าได้ถึง 3 เดือน ความใจกว้างนี้ทำให้พวกเขามองโอหยางโชวในแง่บวก และความเป็นปฏิปักษ์ของพวกเขาก็ลดลง
ซีซี่อ๋องตกใจมาก แต่ในฐานะผู้นำ เขาไม่ได้เสียมารยาทของเขา “ขอบคุณสำหรับของขวัญของท่าน เผ่าเราคงต้องขอบคุณท่านแล้ว”
“ความร่วมมือมี 3 วิธี วิธีแรก เผ่าของท่านต้องลงจากภูเขา และไปอาศัยอยู่ในหมู่บ้านฉิวซุ่ย, วิธีที่ 2 เผ่าของพวกท่านสามารถเลือกนักรีบภายในเผ่า ให้ทำงานในกองทัพซานไห่ โดยเราจะจ่ายค่าตอบแทนให้กับพวกท่าน” โอหยางโชวเสนอ 3 วิธี
“เผ่าของเราอาศัยอยู่ที่นี่มาเป็นเวลานาน การให้ลงจากภูเขานั้นเป็นเรื่องที่ยากจะทำได้” ซีซี่อ๋องปฏิเสธวิธีแรก
โอหยางโชวพยักหน้ารับ เพราะทั้งหมดนี้เขาได้คาดการณ์ไว้แล้ว ถ้าไม่ใช่โอกาสที่เหมาะสมจริงๆ ก็คงเป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะยอมออกจากภูเขาไปอยู่ที่ราบ
“ค่าตอบแทนที่จะได้รับ สำหรับคนที่เข้ากองทัพเป็นเช่นไร?” ซีซี่อ๋องถาม
โอหยางโชวผ่อนคลาย ปลาตัวใหญ่กินเหยื่อแล้ว “ทหารทั่วไปจะได้รับค่าตอบแทนตามลำดับขั้นของพวกเขา โดยจะได้รับธัญพืชอย่างน้อย 10 หน่วย และอย่างมาก 90 หน่วย ขึ้นอยู่กับความสามารถของพวกเขา”
ซีซี่อ๋องพยักหน้า และไม่ได้แสดงท่าทีใดๆ เขาถามต่อว่า “สำหรับวิธีที่ 3 ท่านลอร์ดช่วยอธิบายด้วย”
“จากที่ข้ารู้ พื้นที่แถวนี้มี แร่เงิน ทอง หรือแร่หาอยากอื่นๆอยู่เป็นจำนวนมาก หากชนเผ่าของท่านสามารถหาแร่เหล่านี้ได้ เมืองซานไห่จะรับซื้อพวกมันเอง” โอหยางโชวจำได้ว่าในชีวิตที่แล้วของเขา ปาเตาได้ค้นพบเหมืองทองในภูเขาของชนเผ่าคนเถื่อนภูเขา
“กรุณานั่งรอซักครู่ พวกเราขอปรึกษากันเกี่ยวกับเรื่องนี้ก่อน” หลังจากที่ซีซี่อ๋องจัดให้สมาชิกในเผ่าอยู่กับพวกเขาแล้ว เขาก็เดินออกไปนอกห้องประชุม เพื่อคุยกับยอดหมอผี ที่สนามด้านหลังห้องประชุม หากเขาต้องตัดสินใจในเรื่องใหญ่เช่นนี้ เขาต้องถามยอดหมอผีก่อน
หลังจากที่ฟิงซีซี่อ๋องอธิบายแล้ว เธอก็เงียบอยู่ชั่วครู่ แล้วกล่าวว่า “ท่านลอร์ดผู้นี้ฉลาดนัก 3 เดือนก่อน นกซวนบอกข้าว่า อีกไม่นานจะมีคนจากภายนอกเข้ามาพร้อมกับมีดและเหมืองแร่ในเขตทุรกันดาร คนเหล่านี้เป็นทั้งโอกาสที่จำทำให้เราเจริญรุ่งเรือง หรืออาจจะฆ่าเรา”
“ถ้าเป็นเช่นนั้น เราควรไล่พวกเขาออกไปดีหรือไม่?” ซีซี่อ๋องกล่าว
“เราไม่ควรทำเช่นนั้น ท่านลอร์ดผู้นี้มาด้วยความจริงใจ และเขาอาจจะช่วยให้พวกเราหลุดพ้นจากสถานการณ์ที่เลวร้ายของเราได้ เราสามารถส่งคนเข้าร่วมกองทัพของพวกเขาได้ สำหรับแร่ เราต้องเร่งค้นหาพวกมัน เพื่อแก้ปัญหาเรื่องอาหารของพวกเราในอนาคต”
“ขอรับท่านยอดหมอผี แล้วเราควรจัดนักรบของเราอย่างไร?”
“สำหรับชุดแรก ไม่ควรมากจนเกินไป แต่เราจะเลือกนักรบที่ดีที่สุดของเรา จำนวน 200 คน ซีฮู(Shi Hu)เป็นคนฉลาและกล้าหาญ ถือโอกาสนี้ส่งเขาไปฝึกฝนด้วย”
โอหยางโชวได้กล่าวอย่างจงใจว่า ค่าตอบแทนที่พวกเขาจะได้รับเกี่ยวข้องกับระดับความสามารถ เพื่อให้พวกเขาส่งนักรบที่มี่ความสามารถเข้าร่วมกองทัพ
“ข้าจะทำตามที่ท่านสั่ง!” ซีซี่อ๋องกล่าวอย่างตื่นเต้น ความสามารถของซีฮูอยู่ในระดับชั้นำของทีมล่าสัตว์ และเป็นคู่แข่งที่สำคัญของเขา เมื่อยอดหมอผีส่งเขาไป เป็นธรรมดาที่ซีซี่อ๋องจะมีความสุข
แฟนเพจ : TWOแปลไทย
