TWO Chapter 80 ชนเผ่าคนเถื่อนภูเขา ตอนที่ 1

TWO Chapter 80 ชนเผ่าคนเถื่อนภูเขา ตอนที่ 1

โอหยางโชวต้องการหารือเกี่ยวกับฝ่ายธุรกิจกับขุ่ยหยิงหยู แต่ในขณะนั้นประตูก็เปิดออก “เรียนนายท่าน ผู้ส่งสาส์นจากหมู่บ้านฉิวซุ่ยมาขอพบ เขามีเรื่องด่วนจะรายงานขอรับ”

โอหยางโชวตกใจมาก ดูเหมือนจะมีบางอย่างเกิดขึ้น เขารีบออกจากลานบ้าน แล้วมุ่งหน้าไปที่สำนักงานของเขาในทันที

ผู้ส่งสาส์นเป็นวัยรุ่นที่สวมเสื้อผ้าเรียบง่าย เมื่อเขาเห็นโอหยางโชว เขารีบคำนับแล้วกล่าวว่า “นายท่าน ข้ามีสาส์นด่วนจากหมู่บ้านฉิวซุ่ยขอรับ”

โอหยางโชวรับสาส์นมา และเปิดมันออกอ่าน ใบหน้าของเขามืดมนในทันที

สาส์นนี้ส่งมากจากหัวหน้าหมู่บ้านฉิวซุ่ย เจ้าเต๋อเสี้ยน สาส์นถูกเขียนขึ้นเมื่อวานนี้ ขณะที่เกษตรกรกำลังทำงานอยู่บนพื้นที่เกษตรกรรมบางแห่งที่ด้านล่างของภูเขา พวกเขาได้พบคนแปลกหน้า ที่มอบไปรอบๆแสดงเจตนาที่ไม่ดี พวกเขาส่งคนมารายงานและพยายามจับคนพวกนั้น แต่พวกเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคนแปลกหน้า

ทั้ง 2 ฝ่ายต่อสู้กัน ส่งผลให้เกษตรกรได้รับบาดเจ็บ สิ่งที่แปลกก็คือ พวกคนแปลกหน้าไม่ได้ฆ่าพวกเขา

เมื่อจางต้าหนิวและทหารของเขามาถึง พวกคนแปลกหน้าก็หนีขึ้นไปบนภูเขาแล้ว พวกเขาพยายามไล่ตาม แต่ก็ไม่พบร่องรอย เมื่อถึงจุดที่พวกเขาไม่คุ้นเคยกับสภาพแวดล้อม พวกเขาก็หยุดไล่ล่า

เช้าวันนี้ จางต้าหนิงกับทหารของเขาได้ไปไล่ล่าพวกคนแปลกหน้าบนภูเขาอีกครั้ง เจ้าเต๋อเสี้ยนรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ จึงส่งคนมารายงานที่เมืองซานไห่

จากคำอธิบายของเกษตรกร พวกเขาคลุมหัวด้วยผ้าสีดำและสวมเสื้อคลุม อาวุธของพวกเขาเป็นหอกง่ายๆ เก่า และเป็นสนิม จากคำอธิบายเหล่านี้ โอหยางโชวยืนยันได้ว่า คนเหล่านี้คนชนเผ่าคนเถื่อนภูเขา ที่อาศัยอยู่ตามเทือกเขาในจุดตัดระหว่างเหลียนโจวและหลิงหนาน

ในสมัยราชวงศ์ชิง ประชาชนเรียกสถานที่ที่อยู่อย่างอยู่ไกลจากชางเจียงว่า เยว่, หลิงหนานคือหนานเยว่ และกวงซีคือลั้วเยว่ หลังจากสมัยราชวงศ์ชิง คำว่าลั้วเยว่ถูกใช้น้อยลง และถูกแทนที่ด้วยคำว่าหนานหมาน ไกอาทำตามประวัติศาสตร์ และปล่อยให้ชนเผ่าคนเถื่อนเหล่านี้อยู่ในภูเขาและผืนป่า

ภูเขาหลิงหนาน และกวงซี สามารถพบคนเถื่อนภูเขาได้เป็นจำนวนมาก พวกเขาแยกกันอยู่เป็นเผ่า แต่ละเผ่าจะกระจายอยู่ทั่วภูเขา ทุกคนมีกล้ามเนื้อที่แข็งแกร่งและสมบูรณ์ มีการสืบพันธ์ที่ดี แต่เป็นความจริงที่ว่าสภาพแวดล้อมในการอยู่อาศัยของพวกเขาไม่ดีนัก ทำให้พวกเขาขาดแคลนอาหาร และมีคนจำนวนไม่น้อยที่อดตาย เพื่อความอยู่รอด พวกเขามักจะโจมตีหมู่บ้าน เพื่อให้ธัญพืชหรืออาหาร

หมู่บ้านฉิวซุ่ยที่เจ้าเต๋อเสี้ยนดูแลอยู่ ได้กระตุ้นความสนใจของพวกคนเถื่อนภูเขา และพวกเขาได้ส่งคนมาตรวจสอบแล้ว

กับคนเถื่อนภูเขาเหล่านี้ โอหยางโชวเลือกจะใช้ไม้อ่อน แม้พวกคนเถื่อนภูเขาจะมีความสามารถในการผลิตไม่ดีนัก แต่พวกเขาก็เหมาะกับการเป็นทหารราบเกราะหนัก ถ้าเขาสามารถชักชวนให้พวกเขามาอยู่ในเมืองซานไห่ได้ มันจะมีประโยชน์มากสำหรับพวกเขา

พวกคนเถื่อนที่อาศัยอยู่ใกล้แอ่งเหลียนโจว เป็นลูกหลานของลั้วเยว่ ในปีนั้น จักรพรรดิฉินได้บุกยึดดินแดนได้โดยง่าย แต่กับเผชิญหน้ากับความลำบาก เมื่อต้องบุกรุกลั้วเยว่ กองทัพ 300000 ปะทะ 10000 และพวกเขาไม่สามารถเอาชนะได้

ในชีวิตที่แล้วของเขา 1 ใน 3 เสาหลักแห่งเหลียนโจว ปาเตา ใช้ทหารราบเกราะหนักที่เป็นคนเถื่อนภูเขา โจมตีเมืองต่างๆ จนเขาเกือบจะกวาดล้างลุ่มน้ำเหลียนโจวได้ทั้งหมด

ในชีวิตนี้ โอหยางโชวไม่ต้องการให้ปาเตาก้าวไปข้างหน้า ใครจะรู้ อาจจะเป็นเพราะการปรากฎตัวของเขา เขาจะทำให้มันเป็นส่วนสำคัญในกองทัพของเขา เมื่อคิดเช่นนั้นแล้ว เขาก็มีความยินดีอย่างมาก

แต่เมื่อคิดว่าจางต้าหนิวได้ทำกองทัพขึ้นไปบนเขา เขาก็เริ่มกังวลว่า พวกเขาจะเกิดความขัดแย้งกับชนเผ่าคนเถื่อนภูเขา และมันอาจส่งผลกระทบต่อแผนการของเขา ดังนั้น เขาจึงตัดสินใจไปที่หมู่บ้านฉิวซุ่ยในทันที

เขาบอกแผนการเดินทางให้เจ้ากรมทั้ง 3 ทราบ และบอกพวกเขาไม่ต้องเป็นกังวล จากนั้นเขาก็ขี่วายุดำไปที่ค่ายทหาร เพื่อความปลอดภัย เขานำกองร้อยทหารราบและทหารฝ่ายข่าวกรองไปด้วย สำหรับกองร้อยทหารม้า พวกเขาไม่เหมาะที่จะทำสงครามในป่า

กลุ่มของเขารีบมุ่งหน้าไปที่ท่าเรือ และรีบลงเรือเพื่อข้ามไปอีกฝั่งของแม่น้ำ เมื่อข้ามไปถึงเจ้าซีฮูก็ถามอย่างกระตือรือร้นว่า “นายท่าน เรากำลังจะได้ต่อสู้หรือ?”

โอหยางโชวส่ายหัว “แม้พวกเราจะมาเพื่อลดภัยคุกคาม แต่พวกเราไม่ได้มาสู้กับพวกเขา”

“โอ้” เมื่อได้ยินว่าพวกเขามาเป็นเพื่อสนับสนุนเท่านั้น ทำให้เขารู้สึกผิดหวัง

พวกเขารีบไปที่หมู่บ้านฉิวซุ่ย เมื่อเจ้าเต๋อเสี้ยนรู้ข่าว เขารีบนำเจ้าหน้าที่หลักของหมู่บ้านมาต้อนรับพวกเขาในทันที นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้มาที่นี่ ดังนั้น เขาจึงถือโอากาสทำความเข้าใจรายละเอียดเกี่ยวกับหมู่บ้าน, แผนการของพวกเขา, ปัญหาของพวกเขา เขาตอบปัญหาของพวกเขาทุกๆข้อ เมื่อเห็นว่าลอร์ดของพวกเขาห่วงใยพวกเขามากแค่ไหน ทุกคนในหมู่บ้านต่างก็ปิติยินดี

หลังจากพิธีต้อนรับง่ายๆ โอหยางโชวก็นำทหารของเขา เข้าไปในค่ายทหารหมู่บ้านฉิวซุ่ย เนื่องจากสถานการณ์ยังไม่ชัดเจน เขาจึงไม่สามารถดำเนินการอย่างประมาทได้ เขาบอกให้กองร้อยทหารราบรอฟังคำสั่ง และบอกให้ฝ่ายข่าวกรองติดตาม และค้นหาข้อมูลของพวกคนเถื่อนภูเขา

ก่อนที่พวกเขาจะออกไป เขาบอกกับทหารฝ่ายข่าวกรองว่า ถ้าพวกเขาพบกับกลุ่มของจางต้าหนิว และพวกเขายังไม่ได้ทำอะไร บอกให้พวกเขากลับมา หากเกิดความขัดแย้งขึ้น พวกเขาต้องป้องกันไม่ให้มันแย่ลงไปอีก

หลังจากวางแผน โอหยางโชวก็ไม่ได้หย่อนยาน และใช้โอกาสนี้ทัวว์หมู่บ้านฉิวซุ่ย ซึ่งตอนนี้เป็นหมู่บ้านระดับ 3 แล้ว และงานที่สำคัญของพวกเขาก็คือ เตรียมพื้นที่เพาะปลูกให้มากขึ้น พวกเขาต้องเร่งรัดเตรียมพื้นที่เพาะปลูกให้ได้ 20000 หมู่ ก่อนจะถึงเทศการชิงหมิง

การจัดรูปแบบโครงสร้างของหมู่บ้านฉิวซุ่ยนั้น เหมือนกันเมืองซานไห่ แม้แต่ท่าเรือก็เป็นแบบสมมาตรกับของเมืองซานไห่ พวกมันเป็นเหมือนดาวแฝดที่อยู่คนละฝั่งของหุบเหวลึก

แน่นอนว่ามันขึ้นอยู่กับประชากรจากเมืองซานไห่ที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ในทำนองเดียวกับหมู่บ้านซานไห่เมื่อก่อน พวกเขาขาดเจ้าหน้าที่พื้นฐานบางอย่าง แม้แต่เมืองเป่ยไห่ที่เพิ่งอัพเกรดเป็นเมืองขนาดเล็กระดับ 1 ก็ยังมีปัญหาเดียวกันนี้

คุณภาพของประชาชนในหมู่บ้าน ไม่เพียงพอจะทำงานในตำแหน่งี่สำคัญได้ โชคดีที่เจ้าเต๋อเสี้ยนเป็น 1 ในสมาชิกเก่าแก่ที่สุดของเมืองซานไห่ และเขารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับโครงสร้างของมัน เขาควบคุมเกือบทุกสิ่งทุกอย่าง โครงสร้างองค์กรของที่นี่แทบจะไม่ได้จัดตั้งขึ้น

โอหยางโชวตัดสินใจใช้วิธีการเป็นผู้นำแบบคู่ หัวหน้าหมู่บ้านสาขา จะรับผิดชอบและควบคุมทุกสิ่งทุกอย่าง ในทางตรงกันข้าม เจ้ากรมและหัวหน้าฝ่ายต่างๆในเมืองซานไห่ จะมีอำนาจมากกว่าเจ้ากรมและหัวหน้าฝ่ายต่างๆในหมู่บ้านสาขา พวกเขาสามารถจัดการและสั่งการหน่วยงานต่างๆในหมู่บ้านสาขาได้

การตัดสินใจขั้นแรกจะอยู่ในมือของหัวหน้าฝ่ายในหมู่บ้านสาขา แต่ถ้าทั้ง 2 ฝ่ายมีความขัดแย้งกัน หัวหน้าฝ่ายจากเมืองซานไห่จะเป็นผู้จัดสินในท้ายที่สุด ถ้าพวกเขารู้สึกว่าการตัดสินใจนั้นผิดพลาด พวกเขาสามารถพูดคุยกับโอหยางโชวได้โดยตรง

ในเวลาเดียวกัน เพื่อเสริมสร้างการควบคุมของเขาเหนือหมู่บ้านสาขา โอหยางโชวเตรียมไว้ 2 วิธี วิธีแรก คือ การตัดสินใจครั้งสำคัญต้องรายงานเขา และต้องได้รับอนุมัติจากเขาโดยตรง การจะทำเช่นนี้ เขาจะต้องแก้ปัญหาการสื่อสาร และสร้างรบบการถ่ายทอดข้อมูลที่มีประสิทธิภาพ และรวดเร็ว

วิธีที่ 2 คือ อำนาจในการแต่งตั้งผู้รับผิดชอบในหมู่บ้านสาขา หัวหน้าฝ่ายและผู้จัดการจะถูกแต่งตั้งโดยโอหยางโชว หัวหน้าหมู่บ้านทำได้เพียงแนะนำพวกเขาเท่านั้น

หลังจากทัวว์หมู่บ้านแล้ว เขาก็กลับไปที่ค่ายทหาร เวลา 14.00 น. มีข่าวแพร่กระจายออกมา ข่าวนั้นทำให้เขาประหลาดใจและตกใจ

ฝ่ายข่าวกรองได้ค้นพบฐานที่มั่นของชนเผ่าคนเถื่อนภูเขา แต่พวกเขากับไม่พบร่องรอยใดๆของจางต้าหนิวและทหารของเขา สานโก่วฉีจึงตัดสินใจแยกพวกเขาเป็น 2 กลุ่ม

รองหัวหน้าฝ่ายเล้งเฉียนนำคนของเขาแทรกซึมเข้าไปในฐานที่มั่น เพื่อรวบรวมข้อมูล ส่วนสานโก่วฉีและทหารของเขา ได้ลักพาตัวยามมา เพื่อเค้นข้อมูล

หลังจากลักพาตัวยามมาได้แล้ว สานโก่วฉีก็มีความสุข แต่เขาก็ต้องตกใจเมื่อรู้ว่า จางต้าหนิวได้ตกสู่กับดักของพวกคนเถื่อนภูเขา ด้วยความแตกต่างกันมากเรื่องกำลังคน พวกเขาไม่ได้พยายามจะต่อสู้ และได้ยอมจำนน

สานโก่วฉีจำคำสั่งของโอหยางโชวได้ เขาส่งยามกลับไปที่ฐานที่มั่นบนภูเขา เขาฝากข้อความไปว่า ด้วยความนับถือของเมืองซานไห่ เขาต้องการรอมชอมเรื่องตัวประกันอย่างสันติ

ในสถานการณ์นั้น ฐานที่มั่นบนภูเขาตอบว่า พวกเขาสามารถส่งตัวประกันคืนได้ แต่ลอร์ดของเมืองซานไห่จะต้องไปที่นั่น

หลังจากที่จางต้าหนิวถูกจับ เขาได้จงใจเปิดเผยข้อมูลเกี่ยวกับเมืองซานไห่ให้แก้พวกคนเถื่อนภูเขา และบอกพวกเขาว่า สถานที่ที่พวกเขาค้นพบเป็นเพียงหมู่บ้านสาขา เมืองที่แท้จริงอยู่ตรงข้ามฝั่งแม่น้ำพร้อมกองทัพขนาดใหญ่

หลังจากที่ยามถูกส่งกลับไปยังฐานที่มั่นบนภูเขา พวกเขาก็วิเคราะห์ข้อมูลทั้งหมดที่พวกเขารู้ และผู้นำชนเผ่าได้ตัดสินใจที่จะพบโอหยางโชว

 

แฟนเพจ : TWOแปลไทย