ตอนที่ 69 กางเกงในธงขาว

ชายหนุ่มคนนี้เบื่อการกินเนื้ออสูรเขี้ยวพิษระดับกลายพันธ์ ที่เขาล่ามาได้เมื่อหลายวันก่อน เขาเดินทางในหนองน้ำแห่งความมืดโดยใช้อสูรกลายพันธ์ที่เป็นสัตว์ขี่ นกเหล็กยักษ์ เขาบินเข้ามาในหนองน้ำแห่งความมืดเพื่อล่ามอนสเตอร์ระดับกลายพันธ์อสูรเขี้ยวพิษเพียงแค่ตัวเดียว

อสูรตัวนี้มีขนาดใหญ่พอๆกับวัว และเขาก็กินเนื้อของมันมากว่าครึ่งเดือนแล้ว แต่ยังเหลือเนื้อส่วนต้นขาอีกชิ้น เขาได้เพียงแค่ 5 จีโนพ้อยกลายพันธ์จากการกินมันเกือบทั้งตัว

แต่ตอนนี้ หลังจากที่เขาได้กินเนื้อในหม้อของหานเซิ่น เขาก็เข้าใจทันทีว่าทำไมหานเซิ่นถึงไม่ยอมแลกกับเขา ถึงแม้ว่าจะเป็นเนื้อระดับกลายพันธ์เหมือนกัน แต่เนื้อของหานเซิ่นมีค่ากว่าของเขามาก

ชายหนุ่มมองไปที่หม้อด้วยสายตาโลภ และหันมองไปที่หานเซิ่น เขาชักมีดออกมา และผิวปากเรียกนกเหล็กยักษ์ที่บินอยู่บนท้องฟ้าให้ลงมาข้างล่าง

"นายจะยอมแลกดีๆหรือจะเจ็บตัวก่อน?"

ชายหนุ่มตัดสินใจจะกินเนื้อในหม้อนี้ให้ได้ ถึงจะต้องฆ่าหานเซิ่นก็ตาม เนื่องจากไม่มีใครเข้ามาในหนองน้ำแห่งความมืดอยู่แล้ว ถึงหานเซิ่นจะตายไปก็ไม่มีใครรู้ เขายังมีสัตว์อสูรกลายพันธ์สำหรับขี่คอยช่วย ไม่มีทางที่หานเซิ่นจะสู้เขาได้

"เข้ามาเลย" หานเซิ่นตอบแบบสบายๆ

"นายเลือกเองนะ"

ชายหนุ่มหัวเราะ เขากระโดดเข้าไปฟันหานเซิ่นด้วยมีดทันที ถึงแม้เขาจะมีอสูรกลายพันธ์สำหรับขี่ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะมีโชคแค่นั้น เพราะมีดของเขาเป็นแค่มีดโลหะzธรรมดา

หานเซิ่นสวมชุดเกราะเลือดศักดิ์สิทธิอยู่ เขาไม่กลัวมีดโลหะzแค่นี้ เขาไม่แม้แต่จะต้องเปลี่ยนร่างเป็นนักฆ่ากระหายเลือด เขาเพียงแค่เรียกวิญญาณอสูรปลาฉนากกลายพันธ์ออกมา และฟันไปที่มีดของชายหนุ่ม

เคร๊ง!

หอกวิญญาณอสูรตัดมีดของเขาราวกับตัดเต้าหู้ และแทงทะลุเข้าไปที่ชายหนุ่มต่อทันที

"บ้าเอ้ย..." ชายหนุ่มบิดตัวหลบหอกของหานเซิ่น และพยายามวิ่งซิกแซกหนีไปที่สัตว์อสูรของเขา เขาหลบเก่งมากทำให้หานเซิ่นแทงพลาดไปหลายครั้ง ชายหนุ่มกระโดดขึ้นไปบนหลังสัตว์อสูรของเขา และบินขึ้นไปในอากาศทันที

"นายกล้าลองดีกับฉัน? ฉันจะฆ่านาย"

ชายหนุ่มพูดเหมือนกับว่าเขาจะชนะแล้ว เขาหยิบธนูของเขาออกมา และยิงไปที่หานเซิ่นทันที

ทันใดนั่นมีปีกปรากฏขึ้นบนหลังหานเซิ่น เขาบินขึ้นไปบนอากาศสูง ด้วยความเร็วที่เร็วกว่านกเหล็กยักษ์

"ไม่น่าเชื่อ" ชายหนุ่มตกตะลึง เขาไม่คิดว่าหานเซิ่นจะบินได้โดยไม่ต้องใช้สัตว์อสูร

เขารีบสั่งให้อสูรของเขาบินขึ้นสูงที่สุดเท่าที่ทำได้

ถ้าหากปีกของหานเซิ่นเป็นปีกระดับกลายพันธ์ เขาจะไม่มีทางบินได้สูงกว่าสัตว์อสูรกลายพันธ์ของเขาแน่ และนกเหล็กยักษ์น่าจะจัดการเขาได้

แต่ชายหนุ่มก็ตกตะลึงว่าเขาคิดผิด คู่ต่อสู้ไม่ใช่แค่บินได้สูงกว่า แต่ยังเร็วกว่าสัตว์อสูรของเขามาก หานเซิ่นตามเขาทันในชั่วพริบตา

"อย่าบอกนะว่าปีกนั่นมัน... วิญญาณอสูรระดับเลือดศักดิ์สิทธิ?" ชายหนุ่มเกือบจะน้ำตาไหล

เขาไม่ได้คาดคิดว่าคู่ต่อสู้จะแข็งแกร่งขนาดนี้ ด้วยปีก และชุดเกราะสีทอง รวมถึงหอก ทำให้หานเซิ่นดูเหมือนเทพมากกว่ามนุษย์

หลังจากที่หานเซิ่นตามเขาทัน เขาก็ใช้หอกแทงไปที่ชายหนุ่มทันที สิ่งที่ชายหนุ่มทำได้ก็มีแค่บ่นตัวเองว่าทำไมถึงเลือกใช้สัตว์อสูรบินหนีมา ตอนนี้เขาเหมือนกับจนมุม เขาไม่สามารถหลบหอกของหานเซิ่นเหมือนตอนที่อยู่บนพื้นได้

หอกของหานเซิ่นแทงไปที่ก้นของชายหนุ่ม ทำให้เกิดแผลที่ก้นของเขา ชุดเกราะบางๆของชายหนุ่มไม่สามารถต้านหอกวิญญาณอสูรของหานเซิ่นได้

"พี่ชาย...พี่ชาย...ใจเย็นก่อน นี่เป็นแค่เรื่องเข้าในผิด!" ชายหนุ่มรีบตะโกนทันที

หานเซิ่นไม่สนใจ เขาแทงเข้าไปที่ก้นของชายหนุ่มอีกครั้ง ทำให้แผลบนก้นของเขาสมมาตรกันทั้ง 2 ข้าง และเริ่มมีเลือดไหลออกมาจากแผล

"พี่ชาย ผมผิดไปแล้ว หยุดแทงเถอะ ไม่งั้นผมตายแน่" ชายหนุ่มกรีดร้องขอความเมตรา

หานเซิ่นยังคงไม่สนใจ และแทงเข้าไปอีก

ชายหนุ่มเริ่มตระหนักถึงความน่ากลัวของหอกสีทอง และร้องออกมา

"ใจเย็นก่อนพี่ชาย พวกเราเป็นมนุษย์เหมือนกัน ไม่ควรจะมาฆ่ากัน ผมมีสัตว์อสูรบินได้น่าจะช่วยทำประโยชน์ได้ ปล่อยผมไปเถอะ.. โอ้ย"

ชายหนุ่มถูกแทงอีกครั้ง ใบหน้าของเขาเริ่มซีด และเริ่มสีเลือดไหลออกมาจำนวนมากเกินไป เขามองไปที่กางเกง และเห็นว่าทั้งชุดเกราะและกางเกงของเขาฉีกขาดจนเห็นกางเกงในสีขาว เนื่องจากไม่มีทางเลือกเขาจึงถอกกางเกงในออกมาโบก และร้องตะโกน

"พี่ชาย อย่าแทงผมอีกเลย ผมยอมแพ้แล้ว พวกเราคุยกันได้จริงไหม?"

เมื่อเห็นหานเซิ่นเงียบตลอดเวลา และมีลมพัดมันแรง ทำให้ชายหนุ่มคิดว่าหานเซิ่นต้องไม่ได้ยิน เขาเลยติดสินใจยกธงขาวเพื่อให้หานเซิ่นสังเกตเห็น

หานเซิ่นเห็นชายหนุ่มคนนี้ถอดกางเกงในสีขาวออกมาโบกเหมือนกับธง ทำให้เขาหัวเราะออกมา

"บินกลับลงไป" หานเซิ่นพยายามหยุดหัวเราะและสั่ง

ชายหนุ่มรีบสั่งให้สัตว์อสูรของเขาบินลงไปทันที กลับไปตรงจุดที่เจอหานเซิ่นครั้งแรก

เมื่อพวกเขากลับมา หม้อซุบของหานเซิ่นก็ยังคงตั้งอยู่ตรงนั้น ชายหนุ่มล้มลงบนพื้น และกรีดร้องออกมา ขณะที่ใช้มืดปิดบาดแผลเอาไว้

"ไหนลองบอกมาสิว่าจะชดใช้ยังไง"

หานเซิ่นยิ้ม และมองไปที่ชายหนุ่มที่กำลังใช้มือทั้ง 2 ข้างปิดบาดแผลที่ก้นไว้

"พี่ชาย ผมชื่อลู่เว่ยหนาน ผมจะให้ทุกอย่างตามที่คุณต้องการ แต่ยกเว้นนกตัวนี้นะ ที่เหลือคุณสามารถเลือกไปได้เลย"

เขาเรียกวิญญาณอสูรออกมา และพูดอย่างขมขื่น

"นี่เป็นทั้งหมดที่ผมมี ยกโทษให้ผมเถอะ"

หานเซิ่นพบว่าเขามีวิญญาณอสูรทั้งหมด 7 ดวง และมีระดับกลายพันธ์อยู่ด้วย เขาคิดจะใช้วิญญาณอสูรมาเพื่อขอชีวิต และยังไม่ต้องการเสียวิญญาณอสูรบินได้ของเขาไป เขารีบเสนอวิญญาณอสูรที่เหลือก่อนที่หานเซิ่นจะขอนกของเขา

"ฉันเอาวิญญาณอสูรกลายพันธ์นั่น และก่อนที่นายจะออกจากหนองน้ำแห่งความมืด นายต้องคอยทำตามคำสั่งฉัน"

หานเซิ่นคิดว่าหนุ่มคนนี้ยังมีประโยชน์ และหานเซิ่นไม่ต้องการให้เขาไปคนเดียว เพราะถ้าเขาไปเจอป่านั่นก่อนหานเซิ่น เขาอาจจะฆ่าอสูรกลายพันธ์ตัดหน้าก็ได้ แล้วจะทำให้จุดประสงหลักในการเดินทางของหานเซิ่นต้องสูญเปล่า