ตอนที่ 66 ความขัดแย้งในโรงพยาบาล

 

“หมอ พ่อผมต้องรักษายังไง!”

 

“มิสเตอร์หวัง พวกเรายังเป็นห่วงเช่นกันแต่โรคพิษสุนัขบ้า... แม้ว่าคุณจะอยู่ที่โรงพยาบาลที่ดีที่สุดในโลกแต่มันก็ยังคงเป็นปัญหาที่ไม่สามารถรักษาได้ พวกเราจริงๆแล้ว...” ใบหน้าของแพทย์ที่เต็มไปด้วยความเศร้าใจกล่าวว่า มันเห็นได้ชัดว่าวิธีการที่เขาปฏิบัติกับผู้ชายคนนี้สุภาพมากยิ่งขึ้นเมื่อเทียบกับเจียงเฉิน

 

“นี่เป็นไปไม่ได้! สุนัขไม่ได้กัดพ่อของผมแล้วเขาจะได้รับโรคพิษสุนัขบ้าได้ยังไง!” ดวงตาของชายคนนั้นสีแดงสดและกำหมัดไว้แน่น เขายังคงไม่เชื่อสิ่งที่หมอบอก

 

“ใช่ เราไม่เคยมีหมามาก่อนแล้วพ่อของฉันก็ไม่เคยสัมผัสกับมันสักตัว วิธี...” ผู้หญิงยืนอยู่ด้านข้างกล่าวด้วยใบหน้าที่ซีด

 

“ระยะเวลาฟักตัวของโรคพิษสุนัขบ้าอาจฟักมาแล้วถึงหนึ่งปี ถ้าเขาไม่ฉีดวัคซีนในเวลานั้นแล้วมันก็รักษาไม่หาย”

 

“อะไร! คุณพูดเหี้ยอะไร? ใครไม่สามารถรักษาได้?” ชายคนนั้นคว้าคอเสื้อของหมอไว้อย่างฉับพลันและพยาบาลกลัวจนแข็งทื่ออยู่กับที่

 

“พี่! ใจเย็นก่อน!” หญิงสาวที่อยู่ข้างๆพยายามปลอบโยนพี่ชายของเธอซึ่งเห็นได้ชัดว่ามีความเป็นหัวหน้ามากกว่าเขาแต่มันก็ไร้ประโยชน์

 

“ท่าน ท่านหวัง นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมหมายถึง ได้โปรด ได้โปรดสงบลงก่อน” หมอที่มองดูรำคาญมาที่เจียงเฉินก่อนหน้านี้ตอนนี้มีอาการเกือบร้องไห้

 

ไม่มีเหตุผลอื่นใดแต่ความจริงที่ว่าเขาไม่สามารถทำให้ไม่พอใจคนที่อยู่ตรงหน้าเขา

 

โรคพิษสุนัขบ้า?

 

เจียงเฉินเอนตัวลงบนเก้าอี้ขณะที่เขาดื่มกาแฟและเฝ้าดูเรื่องยุ่งเหยิง ชายคนนี้ดูราวกับคนที่มีอิทธิพลที่ทำให้หมอไม่สามารถพูดอะไรได้หรือขอโทษ

 

ชายสองคนในทรงผมสั้นและใส่เสื้อผ้าลำลองยืนอยู่ข้างชายคนนั้น พวกเขาดูเหมือนทหารโดยวิธีที่พวกเขายืนและผ่านงานมาจำนวนมาก

 

แน่นอนว่าเจียงเฉินมีประสบการณ์กับสงครามมาแล้วดังนั้นเขาจึงไม่แปลกใจมากนักด้วยตัวตนของคนเหล่านี้ เขายังคงเฝ้ามองอีกสักครู่ก่อนที่เขาจะกลับไปที่โทรศัพท์ของเขา เพื่อนคนเดียวที่เขาได้คุยกับวีแชทคือหลิวเย้า เธอแทบตอบกลับข้อความของเขาทันที

 

การได้รับคำตอบจากผู้มีชื่อเสียงทำให้เขาได้รับความสมเหตุสมผลมากขึ้นเขาจึงยินดีที่จะแชท

 

คนที่ยืนข้างหลังในห้องพักทั้หมดจากไปเมื่อรู้สึกว่าสถานการณ์กำลังเลยเถิด ในขณะที่คนชอบเฝ้าดูความขัดแย้งแต่มันเป็นเพียงเมื่อมีคนจำนวนมาก เพราะแม้ว่าจะมีบางสิ่งเกิดขึ้น แต่ก็ไม่ส่งผลกระทบต่อพวกเขา แต่กับคนไม่มากรอบๆแล้วทุกคนก็ฉลาดพอที่จะอยู่ห่างจากปัญหา กลุ่มชายเหล่านี้ดูเหมือนคนที่ไม่เป็นมิตร

 

ยกเว้นเจียงเฉินที่ไม่กลัวอะไรเขาก็ยังเล่นกับโทรศัพท์ของเขาในขณะที่ไม่มีใครอยู่ในห้อง

 

ความขัดแย้งธรรมชาติได้รับความสนใจจากผู้คุ้มกัน แต่พวกเขาเพียงยืนอยู่ด้านข้างและไม่กล้าที่จะก้าวเข้าไป หมอพยายามโน้มน้าวให้ชายคนนี้สงบสติอารมณ์และกลัวจนไม่กล้าขอความช่วยเหลือ

 

บางทีอาจเป็นเพราะน้องสาวของเขาได้ห้ามปรามหรือบางทีอาจเป็นเพราะเขารู้ว่าโรคพิษสุนัขบ้าเป็นเรื่องยากที่จะรักษา ชายคนนั้นกลั้นหายใจและปล่อยแพทย์ลง

 

“เอาโทรศัพย์ของคุณให้ผม” เสียงโหยหวนดังขึ้นข้างหูของเจียงเฉิน

 

เจียงเฉินเงยหน้าขึ้นและขมวดคิ้ว

 

เขาไม่ทราบว่าเมื่อไหร่แต่บอดี้การ์ดตัดผมสั้นยืนอยู่ตรงหน้าเขาและโน้มตัวเข้าไปในพื้นที่ส่วนตัวของเขา การแสดงออกทางสีหน้าของเขาดูคล้ายกับคนพาลที่ไถเงินทานอาหารกลางวัน หยิ่งและไร้ยางอาย

 

สีหน้าที่เขามองราวกับว่าเขามีเงินอาหารกลางวันของเจียงเฉินแล้ว

 

“โอ้? ให้เหตุผลผมหนึ่งข้อ” เจียงเฉินไม่โกรธเมื่อเขาเริ่มหัวเราะ

 

“อย่าทำตัวงี่เง่าใส่ผม ถ้าคุณไม่ต้องการมีปัญหาแล้วเอามันมาให้พ่อของคุณตอนนี้” ชายคนนี้ไม่ต้องการเสียพลังงานกับเจียงเฉินขณะที่เขาเอื้อมมือไปที่โทรศัพย์ของเจียงเฉิน

 

ทหารส่วนใหญ่ทำหน้าที่ในบางวิธีการโดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้คุ้มกันที่ใกล้กับเจ้านาย ลีกวงหมิงกระตือรือร้นที่จะแสดงให้เห็นถึงความสามารถของเขาต่อเจ้านายของเขา เขาไม่ได้รอให้เจ้านายของเขาพูดอะไรก่อนที่เขาจะก้าวไปข้างหน้าเจียงเฉินแล้วถามเอาโทรศัพท์ของเจียงเฉิน

 

แต่การกระทำของเจียงเฉินทำให้เขาประหลาดใจ ชายที่ดูไม่เป็นอันตรายเพิ่งจับไปที่มือของเขา

 

สิ่งที่ทำให้เขาคลั่งมากยิ่งขึ้นคือการที่ไม่สามารถสลัดมือที่จับออกไปได้ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน

 

ทดสอบความแรงหรือไม่?

 

ความดื้อรั้นของลีกวงหมิงก็มีชีวิตชีวาขึ้นเมื่อใบหน้ามืดของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดง เขาพยายามอย่างมากที่จะใช้พลังของเขาเพื่อขยับมือของเขาแต่เจียงเฉินก็มองดูใบหน้าของเขาอย่างเฉยๆและดึงมือของเขาลงเหมือนกรงเล็บเหล็กโดยที่ไม่ให้เขาขยับได้สักนิ้วเดียว

 

[คุณเป็นคนตลก 25 ความแข็งแกร่งของกล้ามเนื้อไม่ใช่สิ่งที่คุณสามารถเอาชนะได้ ผมยังไม่ได้ใช้ความสามารถโกรธเลยไม่เช่นนั้นกระดูกของคุณแตก ทหาร? ผมเห็นคนฆ่าคน คนกินคน ทำไมผมต้องกลัว?]

 

“ลีกวงหมิง คุณกำลังทำอะไรอยู่!”

 

ผู้หญิงที่พยายามเกลี้ยกล่อมพี่ชายของเธอขมวดคิ้วขณะที่เธอตะโกนด้วยความโกรธไปที่ลีกวงหมิง ผู้ซึ่งมือของเขาติดอยู่กับเจียงเฉิน

 

“อ่า ไม่ มิสหวัง ผู้ชายคนนี้...” เหงื่อเริ่มไหลผ่านหน้าของลีกวงหมิงขณะที่เขาอธิบายให้น้องสาวของนักการเมือง

 

“ปล่อยเขาไป ทำไมคุณไม่สามารถทำสิ่งทีดีได้? คุณทำตัวเหมือนพี่ชายของฉัน รวดเร็วเสมอที่จะกระโดดเข้าไปในการต่อสู้”

 

เพราะมุมแล้วเธอไม่สามารถเห็นมือของคนสองคนได้ แต่มันปรากฏให้เห็นว่าทหารของพี่ชายกำลังระรานคนอีกครั้ง

 

แต่ใบหน้าของลีกวงหมิงดูเหมือนว่าเขาเพิ่งกินแมลงวัน เขาอยากจะอธิบายว่ามันไม่ใช่เขาที่ไม่ต้องการปล่อยมือแต่เขาไม่ได้มีใบหน้าที่จะพูดมันต่อหน้าหัวหน้าของเขา

 

ชายคนนั้นฝืนยิ้มเมื่อได้ยินคำพูดของน้องสาว เขากำลังจะส่งสัญญาณให้ลีกวงหมิงหยุดแต่เขาก็ตกใจ

 

“การเคลื่อไหนที่ดี คุณเป็นส่วนหนึ่งของศิลปะการต่อสู้อะไร?” สายตาคมยิงออกมาจากดวงตาของหวังซิยองขณะที่เขาสามารถเห็นได้อย่างชัดเจนพลังของเจียงเฉิน

 

ลีกวงหมิงเป็นนักสู้ที่ดีในกองพันของเขาแต่เขาไม่สามารถแม้แต่จะขยับภายใต้การควบคุมของชายคนนี้ มันเป็นอะไรที่มากกว่าความแข็งแกร่งเพียงลำพัง ในสายตาของเขา เขาได้พิจารณาเจียงเฉินเป็นผู้เชียวชาญ “เทคนิคภายใน” หวังซียองเคยมีความสนใจในเรื่องศิลปะการต่อสู้ไม่เช่นนั้นเขาก็คงจะม่าได้จากครอบครัวใหญ่เพื่อเข้าร่วมทหาร

 

สิ่งที่น่าเสียดายคือเจียงเฉินสามารถทำได้โดยการใช้กำลังของเขา ใช้ความแข็งแกร่งเพียวๆมีเพียงซุปเปอร์แมนหรือแบทแมนอาจเทียบเคียงกับเขาได้ เขาไม่ต้องการที่จะก่อให้เกิดปัญหาดังนั้นเขาจึงหยุดเมื่อเขามีจุดของเขา เขาปล่อยมือของลีกวงหมิงและพูดอย่างไร้อารมณ์

 

“ไม่มีศิลปะการต่อสู้ นี่เป็นความแข็งแกร่งเพียวๆ” [ศิลปะการต่อสู้? ผมไม่ได้มีเวลาสำหรับมัน]

 

แต่ในสายของหวังซียองแล้วการแสดงออกอย่างไม่เอาใจใส่และปราศจากความกังวลของเจียงเฉินคล้ายกับผู้เชี่ยวชาญศิลปะการต่อสู้

 

“ความแข็งแกร่งที่ไร้ที่ติ! ท่าน สนใจเข้าร่วมกองทัพหรือไม่?”

 

ใบหน้าของเจียงเฉินหงุดหงิด [ผมเป็นเศรษฐีแล้ว ผมโง่หรือคุณโง่ที่จะให้ผมกลายเป็นทหารของคุณ]

 

ดวงตาของเขาขยับขณะที่เขาคิดว่าเขาควรจะพูดคำวลีของเขาอย่างไร

 

“ไม่สนใจ ผมชินกับการใช้ชีวิตอิสระ”

 

“พี่ พี่ควรปล่อยความคิดของพี่ออกไป! พ่อยังคงนอนอยู่ที่นั่น พี่ ทำไมทุกครั้งที่พี่เห็นใครที่สามารถสู้ได้แล้วพี่ต้องการขอให้พวกเขาเข้าร่วมกองทัพของพี่? ฉันไม่อยากจะเชื่อพี่เลย!” หญิงสาวที่มีความกระฉับกระเฉงขมวดคิ้วไปที่พี่ของเธอขณะที่เธอกล่าวอย่างกังวล

 

ใบหน้าของหวังซียองเปลี่ยนมาหน้าบูดขณะที่เขาคิดเกี่ยวกับพ่อของเขา ร่างกายของเขาสมบูรณ์ดีและจู่ๆเขาก็เป็นโรคพิษสุนัขบ้า?

 

“โปรดอย่าปล่อยให้เรื่องนี้รบกวนคุณ พี่ชายของฉันเป็นเพียงคนไม่เกรงใจใคร หัวของเขามีความยุ่งเหยิงเพราะเขาได้ดูรายการวูชูมากเกินไปตั้งแต่เด็ก” หญิงสาวคนนั้นกล่าวขณะที่สะกิดแขนของพี่ชายของเธอ จากนั้นเธอก็ก้มหัวลงเพื่อขอโทษ

 

“ลีกวงหมิงเพียงกังวลว่าคุณจะถ่ายวีดีโอ คุณรู้ว่าอินเทอร์เน็ตเป็นสิ่งที่น่ากลัว หากมีบางสิ่งที่อัปโหลดไปยังเว็บแล้วมันอาจส่งผลต่อความก้าวหน้าของพี่ชายของฉัน ดังนั้น...”

 

หญิงสาวมองไปที่เจียงเฉินด้วยรอยยิ้มอันเงียบสงบ

 

แม้ว่าลีกวงหมิงที่อยู่ด้านข้างทำหน้าที่เหมือนคนพาลในชีวิตของเขาแต่มันก็ขึ้นอยู่กับบริบทที่เขาสามารถเอาชนะได้ ตอนนี้น้องสาวของเจ้านายของเขาได้ขอโทษแล้วถ้าเขายังคงทำหน้าที่กร้าวร้าวต่อไปแล้วมันคงจะเป็นความหยาบคาย

 

ต่อต้านอาการปวดบนข้อมือของเขาแล้วลีกวงหมิงก็จับกำปั้นเข้าด้วยกันและขอโทษเจียงเฉิน

 

เจียงเฉินยิ้มขณะที่เขาไม่เคยตั้งใจมองหาปัญหา ตั้งแต่พวกเขากล่าวขอโทษแล้วเขาก็ยอมรับมันอย่างมีความสุข

 

เขาเปิดอัลบั้มรูปในโทรศัพท์ของเขาและโชวนมันที่ด้านหน้าของลีกวงหมิงเพื่อพิสูจน์ว่าเขาไม่ได้ถ่ายรูปหรือวิดีโอ เมื่อเห็นลีกวงหมิงพยักหน้าในการยืนยัน นายหญิงก็เป็นคนมีเหตุผลได้แสดงความขอบคุณอย่างดงามอีกครั้ง

 

ความขัดแย้งเล็กๆได้รับการแก้ไขได้อย่างง่ายดาย

 

ในขณะเดียวกันชายที่ตรงไปตรงๆก็เปิดปากของเขาขึ้นมาและกล่าวประโยคที่ทำให้เจียงเฉินต้องการหัวเราะ

 

“ท่าน ท่านมีวิธีการรักษาโรคพิษสุนัขบ้าไหม?”