ตอนที่ 59 คนโชคดี

"ดูเหมือนว่าอาหญิงของนายจะโกรธมากนะ"

ซานตันเฟิงรู้สึกแย่ เพราะเขาเป็นคนชวนหานฮ่าวมาเอง

"ช่างมันเถอะ สำหรับฉันพวกเขาก็เป็นแค่คนแปลกหน้า"

หานเซิ่นพูดแบบไม่ทุกข์ร้อน จากนั้นเขาก็ถามด้วยความสงสัย                                                               "แล้วหลินเป้ยเฟิงที่เขาพูดถึงเป็นใครกัน?"

หานเซิ่นคิดว่าหลินเป้ยเฟิงที่พูดถึง น่าจะเป็นคนเดียวกับที่เขาเจอที่ภูเขา และกลับไปที่สตีลอาเมอร์ด้วยกัน

"ก็แค่คนโชคดีน่ะ"

ซานตันเฟิงเริ่มพูดให้หานเซิ่นฟังเกี่ยวกับบริษัทซันไลท์

บริษัทซันไลท์เคยเป็นบริษัทเล็กๆที่ครอบครองเหมืองหลายแห่ง และภายหลังพวกเขาซื้อดาวเคราะห์ดวงหนึ่ง เพื่อใช้ในการเก็บขยะของพวกเขา แต่พวกเขากลับพบแร่ธาตุที่ล้ำค่าในดาวดวงนั้น

ภายในช่วง 20 ปีที่ผ่าน ด้วยการขายแร่ธาตุหายากพวกนั้น ทำให้บริษัทซันไลท์กลายเป็นบริษัทที่โดดเด่น และร่ำรวยมากบริษัทหนึ่งในกาแลคซี่ และประธานบริษัทก็คือพ่อของหลินเป้ยเฟิง

หลินเป้ยเฟิงพึ่งจะเข้ามาในก็อตเเซงได้ไม่นาน แต่หลายคนก็รู้จักเขา เพราะเขาเป็นคนใจกว้าง คนจำนวนมากพยายามผูกมิตรกับเขาเพื่อหวังผลประโยชน์

"แหม่ มันช่างโชคดีจริงๆ" หานเซิ่นถอนหายใจ

"แต่พวกเขาไม่ได้อยู่บนดาวรูก้า ไม่รู้เหมือนกันว่าพวกเขามาทำอะไรที่นี่"

.................

ห้องจัดเลี้ยงในตึกเดียวกัน พวกคนที่มีหน้ามีตาในสังคมต่างพูดคุยสังสรรค์กันอยู่ หลายคนที่นี่อยู่ในก็อตแซงชัวรี่เขต 2 กันหมดแล้ว อายุของพวกเขาส่วนมาก 30+ แต่ทว่ากลุ่มที่น่าจับตามองในงานเลี้ยงนี่คือพวกอายุประมาน 16 ปี

หลินเป้ยเฟิงให้ความบันเทิงกับแขกผู้ร่วมงาน ด้วยมารยาทที่ดีของเขา ทำให้ทุกคนประทับใจมาก เขาดูไม่เหมือนพวกเศรษฐีใหม่เลย

หานยู่เหมยต้องการให้หานฮ่าวเข้าไปคุยกับหลินเป้ยเฟิง แต่พวกเขาหาโอกาสไม่ได้ เนื่องจากในงานมีคนเยอะมาก ซึ่งแต่ละคนก็ต้องการจะคุยไปคุยกับเขาทั้งนั้น และแต่ละคนก็เป็นพวกมีหน้ามีตาในสังคมทั้งนั้น ทำให้พวกเขาไม่กล้าที่จะแซงคิวเข้าไปคุยกับหลินเป้ยเฟิง

เมื่องานเลี้ยงจบลง หลินเป้ยเฟิงเดินออกมาจากตึก ในที่สุดหานยู่เหมยก็เจอโอกาสที่จะให้หานฮ่าวเข้าหาเขา แต่ในเวลานั้นหานเซิ่นกับซานตันเฟิงก็เดินมาพอดี เนื่องจากซานตันเฟิงต้องการจะเขาไปทักทายหานฮ่าว หานเซิ่นเลยต้องเดินตามมา

ก่อนที่ซานตัลเฟิงจะได้พูดอะไร หานยู่เหมยผลักพวกเขาทั้ง 2 ออกไปข้างๆ และพูดว่า

"พวกเธอทั้ง 2 คนออกไปห่างๆลูกชายของฉัน โดยเฉพาะหานเซิ่น ได้ยินว่าแกทำเรื่องแย่ๆไว้ที่สตีลอาเมอร์ ดังนั้นอย่าเข้ามาใกล้ลูกชายของฉัน อย่าแม้แต่จะบอกว่ารู้จักกับเขา"

หานยู่เหม่ยรีบพาหานฮ่าวตรงเข้าไปหาหลินเป้ยเฟิง

ซานตันเฟิงอึ้งไปสักพัก และถามหานเซิ่น

"อะไรกัน? นายอยู่เมืองเดียวกับหานฮ่าวงั้นหรอ?"

หานเซิ่นพยักหน้า

"ไปที่เงียบๆ เดียวฉันจะอธิบายให้นายฟัง"

เมื่อได้ยินที่หานยู่เหม่ยพูด ทำให้หานเซิ่นรู้ว่าหานฮ่าวจะต้องเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในสตีลอาเมอร์ให้แม่ของเขาฟัง

ในที่สุดหานยู่เหม่ยกับหานฮ่าวก็เข้าหาหลินเป้ยเฟิงได้สำเร็จ บังเอิญหลินเป้ยเฟิงหันมาพอดี หานยู่เหม่ยรีบพูดกับเขาทันที

"คุณหลิน นี่คือลูกชายของดิฉันเอง หานฮ่าว เขาอยู่เมืองเดียวกับคุณ..."

หลินเป้ยเฟิงทำเหมือนว่าไม่ได้ยินเสียงของเธอ และเดินผ่านเธอไป หานยู่เหม่ยมองหลินเป้ยเฟิงอย่างตกตะลึง

หลินเป้ยเฟิงเดินตรงเข้าไปหาพวกหานเซิ่นที่กำลังจะเดินจากไป เขาเข้าไปจับแขนของหานเซิ่นไว้ และพูด

"เซิ่น ในที่สุดฉันก็ได้พบนายสักที น้องชาย ฉันคิดถึงนายจริงๆ"

หลินเป้ยเฟิงเข้าไปกอดหานเซิ่น

ทั้งหานยู่เหม่ยและหานฮ่าวต่างช็อค ที่หลินเป้ยเฟิงรู้จักกับหานเซิ่น แถมยังเรียกเขาว่าน้องชาย

หานเซิ่นขมวดคิ้วและพูด "ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่ได้?"

หลินเป้ยเฟิงไม่ได้รีบตอบ เขาหยิบบุหรี่ขึ้นมา และส่งให้หานเซิ่นกับซานตันเฟิงที่ยืนอยู่ข้างๆ พร้อมกับพูดอย่างตื่นเต้น

"ฉันมาเพื่อเจอนายไง ฉันได้ยินว่านายอยู่ดาวรูก้า ฉันเลยตั้งใจมาที่นี่ แต่ฉันไม่รู้ที่อยู่ของนาย... แต่ในที่สุดฉันก็เจอนายสักที"

หานเซิ่นเห็นว่าทุกคนกำลังมองมาที่เขา เขาเลยพูดกับหลินเป้ยเฟิง

"อย่าพูดกันที่นี่เลย เดียวผมจะไปหานายวันหลังนะ"

หานเซิ่นพาซานตันเฟิงเดินออกไป แต่หลินเป้ยเฟิงรีบตามพวกเขามา

"ยานเหาะของฉันจอดอยู่ข้างๆเอง เดียวฉันพาพวกนายไป"

หานยู่เหม่ยกับหานฮ่าวยืนมองหลินเป้ยเฟิงที่กำลังคุยหานเซิ่น ทำให้พวกเขาไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เห็น

"ฮ่าว นั่นมันหานเซิ่นจริงหรอ ที่กำลังคุยกับหลินเป้ยเฟิง?"

หานยู่เหม่ยไม่อยากจะเชื่อสายตา เลยหันถามหานฮ่าวให้แน่ใจ

หานฮ่าวกัดฟันและพูด "ใช่ นั่นคือเขาจริงๆ"

"แล้วมันเรื่องบ้าอะไร ที่คุณหลินถึงรู้จักกับมัน และทำตัวสนิทกันซะขนาดนั้น?" หานยู่เหว่ยถาม

"ผมว่าหานเซิ่นคงต้องใช้ผู้หญิงไปหลอกล่อเขาแน่ๆ"

หานฮ่าวพยายามจะทำให้หานเซิ่นดูแย่ลง เขากำลังอิจฉาหานเซิ่นอย่างมาก

"อ่าว แล้วไหนลูกบอกว่ามันกำลังใช้ชีวิตอย่างยากลำบากในสตีลอาเมอร์ไง?"

"เขาต้องเป็นกิ๊กของซินเสวียนแน่ๆ ไม่งั้นเขาคงไม่มีทางรู้จักกับหลินเป้ยเฟิงได้" หานฮ่าวพูดอย่างขมขื่น

"มันกล้าใช้ผู้หญิงเป็นเครื่องมือเชียวหรอเนี่ย ช่างน่าอับอายแก่วงตระกูลของเรา..." หานยู่เหม่ยพูด

คู่แม่ลูกเดินออกจากที่นั้นด้วยความโกรธและอิจฉา เมื่อเห็นหลินเป้ยเฟิงเปิดประตูยานเหาะให้หานเซิ่นกับซานตัลเฟิงด้วยตัวเอง