ตอนที่ 22 ฆ่าเพื่อเตือน

เมื่อเห็น หลิน ฮวง ชี้นิ้วมาที่เขา ใบหน้าของเสวี่ย เจี่ย ก็ผันเปลี่ยนเป็นซีดขาว เขาคิดว่าเหตุการณ์จะจบลงตั้งแต่จอร์จ คัง ได้ขอโทษและมอบของขวัญให้หลิน ฮวง เขาไม่คิดว่าหลิน ฮวง จะมายุ่งกับเขาอีก

 

“หลิน ฮวง แกต้องการอะไรจากฉัน?”เสวี่ย เจี่ย ไม่คิดว่าเขาจะสามารถเอาชนะไทแรนด์ได้ ยิ่งไปกว่านั้น หลิน ฮวง ยังโจมตีระยะไกลได้อย่างยอดเยี่ยม หากพวกเขาต่อสู้กัน เขาจะต้องแพ้อย่างแน่นอน

“ฉันต้องการอะไร?”หลิน ฮวง แสยะยิ้มขณะที่เขามองไปที่เสวี่ย เจี่ย “แกคือคนที่เลือกจะต่อสู้กับฉันและมันคือแกที่โจมตีฉัน!แกคิดจริงๆงั้นหรอว่าฉันจะปล่อยแกไปง่ายๆ?”

“เสวี่ย เจี่ย มันคือความผิดของเรา นายควรจะขอโทษซะ น้องชายหลิน โปรดบอกให้เรารู้ว่าพวกเราจะสามารถแก้ไขปัญหาได้ยังไง เราไม่ควรที่จะสู้กัน”จอร์จ คัง ไม่ได้จากไป เขากลับหันมาและมองมาที่หลิน ฮวง

“น้องชายหลิน ฉันรู้ว่านายโกรธ มันถูกแล้วที่นายจะโกรธเพราะเสวี่ย เจี่ย มันปากมาก โปรดบอกให้เรารู้ว่าเราควรจะต้องจ่ายยังไง!”

 

หลิน ฮวง รู้สึกทึ่งในความฉลาดของจอร์จ คัง เมื่อเขาดูเหมือนจะเป็นคนที่รอบคอบ เขาจะต้องกลายเป็นคนที่น่าอัศจรรย์ในอนาคต

 

“ตั้งแต่ที่นายได้เสนอ ฉันก็ไม่ควรจะทำให้นายลำบากใจ ฉันมีเพียงสองคำขอเท่านั้น หนึ่ง ฉันต้องการคำขอโทษจากใจจริงของเสวี่ย เจี่ย สอง ฉันต้องการอุปกรณ์ทุกสิ่งที่เขามีรวมถึงของในช่องเก็บของเขา!”

“หลิน ฮวง อย่าให้มันมากเกินไป!”เสวี่ย เจี่ย โกรธแค้น

“หุบปาก เสวี่ย เจี่ย!”จอร์จ คัง ตะโกนใส่

“จอร์จ คัง ตอนนี้ ฉันเข้าใจดีแล้วว่าทำไมตระกูลจึงไม่ชอบแก ไอสารเลว!ไม่เพียงแต่แกจะไม่ช่วยฉัน แต่แกยังช่วยคนนอก ?ฉันไม่ต้องการมีลูกพี่ลูกน้องแบบแก!”

 

เมื่อได้ยินสิ่งที่เสวี่ย เจี่ย พูดกับจอร์จ คัง หลิน ฮวง ก็เข้าใจได้ว่าทำไมจอร์จ คัง จึงเลือกที่จะอยู่และช่วยเหลือเสวี่ย เจี่ย

 

“แกมันงี่เง่า ฉันพยายามช่วยแกให้หลุดพ้นจากสถานการณ์ต่างหาก!”จอร์จ คัง ตะคอกใส่เสวี่ย เจี่ย

“ฉันไม่ต้องการ ไสหัวไป!”เสวี่ย เจี่ย ถ่มน้ำลายลงบนพื้น

“น้องชายหลิน ฉันสามารถมอบอุปกรณ์ระดับเหล็กทั้งหมดที่ฉันมีให้นายได้ รวมถึงของที่ฉันมีในช่องเก็บของ ฉันจะพาเขาไปและรับประกันได้ว่าเราจะไม่สร้างความเดือดร้อนให้นายอีก!”จอร์จ คังกล่าว

“จอร์จ นี่มันไม่เกี่ยวข้องกับนาย นี่คือธุระของฉันกับเขา ฉันจะอยู่นี่กับเขา!หากนายมิอาจยืนดูได้ โปรดหลบไป”หลิน ฮวง ปฏิเสธข้อเสนอของจอร์จ คัง

“ไทแรนด์ โจมตี!”

 

เมื่อได้ยินคำสั่งของผู้เป็นนาย ไทแรนด์ก็ได้ลุกขึ้นและวิ่งเข้าใส่เสวี่ย เจี่ย

จอร์จ คัง ไม่ได้จากไปแต่เขากลับถอยห่างจากไทแรนด์แทนขณะที่เขาเฝ้าดูอย่างเงียบๆ

GrayEagle17ที่อยู่บนมือหลิน ฮวง ได้เล็งมาที่จอร์จ คัง

แม้ว่าความสามารถของเสวี่ย เจี่ย จะไม่อ่อนแอ แต่ไหล่ขวาของเขานั้นบาดเจ็บ เขาจึงเหลือเพียงแค่แขนซ้ายเท่านั้น

ความเร็วของเขาดูเหมือนจะได้รับผลกระทบจากความเจ็บปวด ด้วยความกลัวของเขาที่มีต่อไทแรนด์ เขาจึงไม่อาจใช้ความแข็งแกร่งของเขาได้ถึง70%

ไม่นานนัก ไทแรนด์ก็มาถึงตัวเขา

จากนั้นมันก็ชกเข้าใส่มีดยาวระดับเหล็กที่เสวี่ย เจี่ย ถืออยู่และได้ยินเสียงแตกร้าว

มันมีเลือดบนหมัดของไทแรนด์แต่แรงกระแทกอันแสนรุนแรงได้บดขยี้มือซ้ายของเสวี่ย เจี่ย

เขาถูกผลักกระเด็นจากแรงกระแทกและมีดยาวก็ได้กระเด็นหลุดจากด้ามจับ

การโจมตีมันทำให้มือซ้ายของเสวี่ย เจี่ย หัก จอร์จ คัง ผู้ที่เฝ้ามองจากระยะไกล รู้สึกกลัว เขาไม่หลงเหลือความหวังว่าเสวี่ย เจี่ย จะเอาชนะได้อีกต่อไป

เสวี่ย เจี่ย คือผู้เชี่ยวชาญในการใช้มีด และตอนนี้ มือทั้งสองข้างของเขาล้วนใช้การไม่ได้

เมื่อยืนอยู่ต่อหน้ามอนสเตอร์ทรายที่เกือบจะถึงระดับทองแดง เขาก็เปรียบเสมือนของเล่น

ไทแรนด์ยิ่งตื่นเต้นมากขึ้นเมื่อเห็นเขาเสียพลัง จากนั้น มันก็ทำให้เขารู้สึกอับอายราวกับแมวที่ชอบเล่นกับหนู

หลังจากที่พยายามหลบการโจมตีของไทแรนด์อยู่หลายครั้ง เสวี่ย เจี่ย ก็เหนื่อย เมื่อสังเกตเห็นว่าเหยื่อของมันหมดแรง ไทแรนด์ก็ยิ้มและคว้าแขนเขา

เสวี่ย เจี่ย ได้ดิ้นรน แต่ก็ไร้ประโยชน์ เขารู้สึกราวกับว่าร่างของเขากำลังถูกบดขยี้

 

ขณะที่เฝ้ามองมัน จอร์จ คัง ก็ลังเลและกล่าว“น้องชายหลิน โปรดไว้ชีวิตเขาด้วย รับนี่ไปแทน นายสามารถร้องขออะไรก็ได้สามอย่างจากตระกูลเราในอนาคต”

จากนั้น จอร์จ คัง ก็หยิบเหรียญตราออกมาจากช่องเก็บของ

 

หลิน ฮวง มองมันแม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่ามันคืออะไร เขาสั่งให้ไทแรนด์หยุด “ไทแรนด์ วางเขาลง”

เสวี่ย เจี่ย กำลังตกอยู่ในอันตรายขณะที่เขานอนแผ่บนพื้น กระดูกทั้งหมดในร่างเขาล้วนถูกทำลายจนสิ้น

หลิน ฮวง เดินไปหาเขา “ขอโทษ หรือ ตาย!”

“หลิน ฮวง ฉันรู้ว่าแกไม่กล้าที่จะฆ่าฉัน”เสวี่ย เจี่ย ยิ้มเยาะ

“ฉันไม่รู้ว่าแกไปเอาความมั่นใจมาจากไหน”หลิน ฮวง ก้มลงและส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม“สำหรับสมาคมนักล่า แกเป็นเพียงคนทั่วไปที่ไม่เป็นแม้กระทั่งนักล่าสำรองขณะที่ฉันคือผู้ควบคุม แกคิดจริงๆงั้นหรอว่าสมาคมนักล่าจะตัดสิทธิ์ฉันเพียงเพราะฉันฆ่าแก?แม้ว่าฉันจะฆ่าแกและถูกตัดสิทธิ์ ด้วยสถานะของฉันที่เป็นถึงผู้ควบคุม มันไม่ใช่เรื่องยากที่จะเข้าร่วมกับองค์กรอื่น”

“ไม่สำคัญว่าแกมีความสัมพันธ์กับชนชั้นสูง แกไม่ได้เป็นสมาชิกคนสำคัญของตระกูล หากแกตาย แกคิดจริงๆรึว่าตระกูลจอร์จจะแก้แค้นให้แก?ผู้ควบคุมล้วนถูกคุ้มครองเป็นอย่างดี แกคิดว่าตระกูลจอร์จจะแตกหักกับสมาคมนักล่าเพียงเพราะแก?”

“ให้ฉันบอกความลับอีกอย่าง...”หลิน ฮวง เอาตัวเข้าไปใกล้หูของเสวี่ย เจี่ย “ถึงแม้ฉันจะไม่ได้อยู่ในระดับเหล็ก แต่ฉันไม่เพียงแต่จะเรียกมอนสเตอร์ได้หนึ่งตัว แต่เป็นสาม และมันจะมากกว่านี้ในอนาคต”

 

เสวี่ย เจี่ย ถึงกับขนลุก แม้ว่าเขาจะไม่รู้มากนักเกี่ยวกับผู้ควบคุม แต่เขาก็รู้ดีว่าพวกเขาส่วนใหญ่จะเบ่งบานหลังจากที่พวกเขาถึงระดับเหล็ก เหล่าคนที่สามารถอัญเชิญมอนสเตอร์ได้ก่อนระดับเหล็กจะถือว่าเป็นอัจฉริยะ เหล่าคนที่สามารถอัญเชิญได้3ตัวก่อนที่จะถึงระดับเหล็ก มันราวกับพระเจ้า

แม้ว่าจะไม่มีการประเมินก็ตาม เรื่องนี้มันถือเป็นจุดเริ่มต้นที่ดีอย่างยิ่ง

หากเขาและจอร์จ คัง ถูกฆ่า สมาคมนักล่าอาจจะเก็บเรื่องนี้เอาไว้

 

“เอาละ ตอนนี้แกก็ได้รู้ความลับไปแล้ว นำมันติดตัวไปด้วยเมื่อแกจากโลกนี้ไป”หลังจากที่กระซิบกับหูของเสวี่ย เจี่ย หลิน ฮวง ก็ได้ยืนขึ้นและเล็งGrayEagle17 ไปที่หน้าผากของเสวี่ย เจี่ย และเลื่อนไปที่ตาซ้าย

“กระสุนจะทะลุผ่านลูกตาแกไปยังสมองและระเบิด มันจะไม่เจ็บปวด”

“เดี๋ยว โปรดอย่าฆ่าผม!ผมขอร้องละ!”เสวี่ย เจี่ย รู้สึกถึงภัยคุกคามต่อชีวิต บางสิ่งที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อนและร้องขอความเมตตา

จอร์จ คัง ประหลาดใจ เขาไม่รู้ว่าหลิน ฮวงได้พูดอะไรกับเสวี่ย เจี่ย เขาถึงได้กลัวเช่นนั้น

“ตอนนี้ แกก็รู้ความลับของฉันแล้ว ฉันไม่อาจปล่อยแกไปได้”หลิน ฮวง แสยะยิ้มขณะที่วางนิ้วลงไกปืน

“ผมสาบานว่าผมจะไม่เปิดเผยความลับต่อใคร!หากผมทำ ผมขอสาปให้ตัวผมติดอยู่ที่ระดับเหล็กตลอดไป!”เสวี่ย เจี่ย ตอบทันที“...และผมขอโทษสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้า มันคือความผิดของผม ผมจะให้ทุกสิ่ง!”

 

หลิน ฮวง ดูเหมือนจะลังเล แต่เขาก็สนุกไปกับมัน

แม้ว่าเสวี่ย เจี่ย จะปากสุนัข แต่หลิน ฮวง ก็ไม่เคยคิดจะฆ่าเขา

เขาเพียงต้องการแสดงให้จอร์จ คัง เห็นถึงการเตือนเพราะคนรวยมักจะกลัวคนที่ไม่สนใจที่จะเสียชีวิต

หลิน ฮวง จงใจแสดงให้เขาเห็นถึงความบ้า ดังนั้น จอร์จ คัง จึงยอมแพ้ที่จะพยายามล้างแค้นเขา เขารู้ดีว่าคนชนชั้นสูงต้องพยายามหาทางแก้แค้น

 

“ผมมีอุปกรณ์ระดับเหล็ก4อันที่มอบให้คุณได้!เช่นเดียวกับของในช่องเก็บของ โปรดรับมันไปด้วย!”เสวี่ย เจี่ย ยอมแพ้ ในที่สุด หลิน ฮวง ก็สามารถจบละครเรื่องนี้ได้

“น้องชายหลิน หากนายคิดว่าสิ่งที่ลูกพี่ลูกน้องของฉันให้มันไม่พอ โปรดเอาของฉันไปด้วย”จอร์จ คัง เดินไปหาเขาและพูด เขากลัวการกระทำของหลิน ฮวง และกลัวว่าเขาจะฆ่าลูกพี่ลูกน้องเขาจริงๆ

“เอาละ จอร์จ เนื่องจากเขาได้ขอโทษแล้ว ฉันจะไม่ทำให้นายอึดอัดใจ”หลิน ฮวง นำปืนออกจากหัวเสวี่ย เจี่ย และลุกขึ้น

 

หลังจากที่ได้รับอุปกรณ์ระดับเหล็กมา หลิน ฮวง ก็ค้นหาผ่านช่อบเก็บของ นอกจากเกราะระดับเหล็กที่จอร์จ คัง ให้มา เขาก็ไม่ได้ใช้ของอื่นๆ เขายังปฏิเสธที่จะรับเหรียญตราอีกด้วย

จอร์จ คัง กดปุ่มฉุกเฉินสำหรับเสวี่ย เจี่ย และคนที่เหลือ จากนั้นเขาก็ถูกทิ้งให้อยู่ลำพัง

 

หลิน ฮวง ยิ้มขณะที่เขาเฝ้ามองเขาจากไป“ฉันไม่คิดว่าเสวี่ย เจี่ย จะทำตามฉัน นี่คือการ’ฆ่าเพื่อเตือน’ มันสำเร็จด้วยดี เมื่อมองไปยังจอร์จ คัง ที่ไม่สามารถรอให้ฉันอยู่คนเดียวได้ ฉันไม่คิดว่าเขาจะมาสร้างปัญหาให้กับฉันอีก มันดูเหมือนว่าฉันจะหลีกเลี่ยงผลที่ตามมาได้”