Chapter 82: บทเรียนการยิงปืน

ปืนไรเฟิลรุ่น81นั้นมีความยาวเกือบจะถึงหนึ่งเมตร  ตัวโครงเหล็กของมันนั้นรู้สึกได้ถึงความเย็น ซึ่งมันให้ความรู้สึกสง่างาม มีดาบปลายปืนที่ยาวสิบเซนติเมตรเชื่อมต่อกับมันอยู่ ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้ดูแหลมคมก็ตามที มันก็สามารถที่จะใช้ในการกระแทกได้ ในช่วงวันโลกาวินาศเช่นนี้ ดาบปลายปืนนั้นสามารถที่จะใช้แทนกระสุนปืนได้ ดังนั้นพวกมันจึงมีราคาที่แพง

 

“ยอดเยี่ยม!”เจียงลู่ฉีไม่สามารถที่จะพูดได้ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้ชอบปืนก็ตามที แต่เมื่อเขาได้รับปืนจริงๆแล้ว มันก็เป็นความรู้สึกที่พิเศษ โดยเฉพาะอย่างยิ่งปืนไรเฟิลรุ่น81 มันเป็นปืนที่คลาสสิคในหมู่คลาสสิค ตามจริงแล้ว มันสามารถที่จะเป็นสัญลักษณ์ทหารของฮั่วเซีย

 

“ตรงนี้คือเซฟตี้งั้นหรอ?”เจียงลู่ฉีชี้ไปตรงปลายของมันด้านบนปุ่ม

 

“ใช่ พี่พูดถูก 0หมายถึงปิด 1หมายถึงเซมิออโต้ และ2คืออัตโนมัติ” จางไฮ่อธิบาย มันเป็นเรื่องที่แน่ชัดว่าเจียงลู่ฉีไม่เคยใช้ปืนกลมาก่อนหน้านี้

 

“ฉันเข้าใจมันแล้ว”เจียงลู่ฉีเปิดเซฟตี้ไว้ กระโดดลงมาจากรถมินิบัส

 

“พี่ชายเจียง ทำไมพี่ต้องการที่จะใช้ปืนละ? พี่ตัดสินที่จะสู้จนถึงที่สุด ถึงแม้ว่าพวกเราจะไม่สามารถเอาชีวิตรอดได้อย่างนั้นหรอ?”จางไฮ่ถามอย่างเร่งรีบ

 

เจียงลู่ฉีไม่ได้ตอบคำถาม แต่ก็ถามขึ้น “มีกระสุนกี่นัดที่พวกเรามี?”

 

“มันมีรังกระสุนสิบเอ็ดรัง สามสิบนัดต่อรังกระสุน พี่ชาย พี่ต้องการใช้ปืนนี้จริงๆหรอ?”แม้แต่เจียงจู้อิงก็ครุ่นคิดถึงเจตนารมณ์ของพี่ชาย เธอนั้นมีเรื่องที่กังวลมากที่สุดเกี่ยวกับเซฟตี้ เนื่องจากว่ากระสุนนั้นไม่มีลูกตา

 

“ฉันเพียงแค่ต้องการลองใช้มัน”เจียงลู่ฉีมั่นใจในตัวเอง

 

เมื่อเจียงลู่ฉีจดจ่อกับมัน การกระทำต่างๆในโล่งก็ช้าลงอีกครั้งหนึ่ง สิบเมตรที่ห่างออกไป เจียงลู่ฉีก็เห็นขวดเบียร์ที่กำลังจะตกลง เมื่อเขาจดจ่อไปที่ขวดเบียร์ ระยะห่างของมันก็ไม่สำคัญ และขวดเบียร์ก็เหมือนกับโผล่ขึ้นมาข้างหน้าของเขา เขาสามารถที่จะเห็นแม้กระทั่งตัวอักษรที่ถูกเขียนไว้บนขวดเบียร์

 

เจียงลู่ฉีเล็งเป้าไปที่ฝาเบียร์

 

“พี่ชายเจียง พี่กำลังที่จะทดลองปืน?”เมื่อเห็นฉากนี้ ซุนคุนไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดี ตามจริงแล้ว พวกเขานั้นเตรียมพร้อมสำหรับเกิดเรื่องที่แย่ที่สุด แต่เจียงลู่ฉีก็ไม่มีท่าทีที่จะยอมแพ้ เขานั้นทำให้ทุกคนนั้นประหลาดใจ

 

อย่างไรก็ตาม สถานการณ์ในตอนนี้นั้นมันไม่ดีเลย มันเหมือนกับไข่ที่กำลังจะพุ่งชนไปยังหินอย่างไงอย่างงั้น

 

“พี่เจียง ฉันเห็นความสามารถในการขับรถของพี่นั้นค่อนข้างดีอยู่แล้ว ถ้าพี่ยิงปืน ใครจะขับรถละ? พี่.....”จางไฮ่เตือนอย่างร่าเริง และเขาต้องการที่จะได้ปืนไรเฟิลรุ่น81คืนกลับมา

 

อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้ความสนใจของเจียงลู่ฉีนั้นจดจ่อไปหมดแล้วกับขวดเบียร์ ดังนั้นเขาจึงไม่ได้สังเกตถึงจางไฮ่เลย มือของเขาก็ไม่ได้ขยับเขยื้อนแม้แต่นิดเดียว มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้สำหรับคนอื่น

 

[มันอยู่ห่างออกไปประมาณสามสิบเมตร และความเร็วของลูกกระสุนนั้นอยู่ที่700-800เมตรต่อวินาที ไม่สนใจกับการช้าลงของกระสุนในระยะสามสิบเมตรโดยแรงต้านของอากาศ หลังจากนั้นกระสุนก็จะตกลงในแนวตั้งอยู่ที่เจ็ดหรือแปดมิลลิเมตร มันแทบจะไม่สำคัญเลย.....]

 

เนื่องจากว่าพื้นที่ของสมองนั้นได้รับการวิวัฒนาการ รวมไปทั้งความรู้ทางด้านฟิสิกส์ของเจียงลู่ฉีในช่วงมัธยมปลาย ด้วยทั้งหมดนี้นั้นทำให้เกิดการคำนวณถึงผลที่ทำให้เกิดข้อผิดพลาดขึ้น การยิงปืนในระยะไกลนั้นจะต้องพิจารณาถึงแรงดึงดูดที่จะทำให้กระสุนนั้นตกลง มือนั้นอยู่ตรงไกปืน และยิง!

 

“ปัง!”เสียงปืนดังขึ้นออกมา และสามสิบเมตรที่อยู่ห่างออกไป ขวดเบียร์ก็ระเบิดขึ้นซึ่งเต็มไปด้วยเศษชิ้นส่วนของมันพุ่งกระจายไปทั่วทุกแห่ง!

 

จางไฮ่ได้ยินเสียงระเบิดขึ้นทันทีและตกตะลึง “ขวดนั่น....? เอาจริงดิ....?”

 

“พี่เจียง พี่มั่นใจว่า......หรือว่ามันเป็นแค่ โชคดีที่ยิงมันโดน…..”ซุนคุนกลืนน้ำลาย เขาไม่มั่นใจที่คิดเกี่ยวกับมัน เขาไม่สามารถที่จะเข้าใจได้หลังจากที่คิดมันอีกครั้งหนึ่ง หลังจากนั้น เจียงลู่ฉีนั้นยังเป็นไก่อ่อนเมื่อเป็นเรื่องในการยิงปืน

 

เจียงลู่ฉีไม่ได้ตอบคำถามของซุนคุน แต่เขาค้นพบเป้าหมายใหม่ เป้าหมายนั้นอยู่ห่างไกลออกไปอีก มันเป็นเพียงแค่บล็อกเหล็กที่ไม่เด่นเพียงชิ้นเดียว เจียงลู่ฉีเล็งไปที่ตรงกลางของบล็อกเล็ก ซึ่งมันมีมุมเพียงเล็กน้อย

 

“ปัง!”

 

กระสุนนั้นเจาะลึกเข้าไปหลายมิลลิเมตร ซึ่งสามารถที่จะเมินเฉยได้ แต่เจียงลู่ฉีไม่ต้องการที่จะผิดพลาดในตอนจบ

 

เขาจึงยิงเป้าหมายเดิมอีกหลายครั้ง

 

ซุนคุนและจางไฮ๋เห็นเพียงแค่ประกายไฟแลบขึ้นจากบล็อกเหล็ก แต่พวกเขาไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

 

ในคลังสินค้านั้นเต็มไปด้วยบล็อกเหล็ก มันเป็นเรื่องง่ายสำหรับทุกคนที่จะยิงบล็อกเหล็ก พวกเขาเพียงแค่หวงแหนกระสุนปืนแค่นั้น

 

พวกเขามีกระสุนปืนกลแค่330นัด เจียงลู่ฉีสิ้นเปลืองมันไปสิบกว่านัดแล้ว

 

[พี่ชายคนโต นี่มันไม่ใช่เวลาที่จะฝึกซ้อมนะ!]

 

กระสุนในช่วงเวลาวันโลกาวินาศเช่นนี้นั้นแพง อย่างไรก็ตาม เจียงลู่ฉีก็ยังคงยิงต่อไปเรื่อยๆจากมุมต่างๆเพื่อที่จะประสบความสำเร็จในการเจาะมันอย่างสมบูรณ์แบบ ตามจริงแล้วมันไร้ประโยชน์มาก

 

ในการดวลปืนกัน สิ่งที่สำคัญก็คือความรุนแรงของกระสุน ยกเว้นพวกนักแม่นปืน ใครละที่จะมีโอกาสฟรีๆที่จะได้เล็งปืน? เมื่อคุณกำลังที่จะเล็งปืนไปยังใครสักคน คุณก็อาจจะถูกฆ่าไปแล้ว

 

ตามจริงแล้ว ตามพื้นฐานแล้ว กระสุนพันนัดเพื่อที่จะสังหารศัตรูนั้นก็ยอดเยี่ยมแล้ว

 

รังกระสุนปืนนั้นถูกใช้โดยเจียงลู่ฉีและเขาก็เปลี่ยนมันอย่างนุ่มนวลไปยังรังกระสุนที่สอง

 

หัวใจของซุนคุนและจางไฮ่แทบจะเลือดไหลออกมาจากบาดแผล ทำไมเจียงจู้อิงจึงไม่หยุดเขา!?

 

เจียงลู่ฉีพึ่งจะตระหนักได้ว่าศัตรูของเขาจะไม่อยู่กับที่....

 

เจียงลู่ฉีก็หันไปทางจางไฮ่อย่างฉับพลันและพูด “จางไฮ่ ได้โปรดหยิบขวดขึ้นมา” มีขวดเบียร์สองขวดที่อยู่ไม่ห่างไกลจากพวกเขา

 

จางไฮ่ก็มองไปอย่างไม่เต็มใจ เมื่อเห็นเจียงจู้อิงไม่พูดอะไรเลย จางไฮ่ก็หยิบขวดขึ้นมา

 

“ปามันด้วยแรงทั้งหมดของนาย!”เจียงลู่ฉีพูด แต่จางไฮ่ยังคงมึนงงอยู่

 

“ปามันซะ!”เจียงลู่ฉีพูดอีกครั้ง

 

ความสามารถของจางไฮ่นั้นขึ้นอยู่กับความแข็งแกร่งของนิ้วมือ เขานั้นสามารถที่จะปาสิ่งของได้ในระยะไกลมากอย่างแน่นอน เขานั้นหันไปอีกด้านหนึ่ง ปาขวดออกไป ซึ่งมันเต็มไปด้วยเสียงวีดขึ้น

 

ในเวลานั้น เมื่อขวดนั้นถูกขว้างออกไปได้ห้าสิบหรือหกสิบเมตร เจียงลู่ฉีก็เล็งปืนขึ้นโดยปราศจากความลังเลใดๆ ความเร็วของขวดบนอากาศนั้นเหมือนกับช้าลงในทันที แม้กระทั่งการหมุนไปมาของขวดก็สามารถที่จะเห็นได้ชัดเจนโดยเจียงลู่ฉี

 

เจียงลู่ฉีก็ลั่นไก!

 

“ปัง!”เสียงปืนดังขึ้นและขวดที่อยู่ในอากาศก็ระเบิดออกมา!