ตอนที่ 20 อุปสรรค

หลังจากนั่งอยู่บนตัวไทแรนด์มากว่าสองชั่วโมง หลิน ฮวง ก็เข้าใจว่าเขาจะต้องนั่งมันไปจนถึงปลายทางแม้ว่ามันจะทำให้เขาน้ำตาไหลเพราะเจ็บก็ตาม

หลังจากที่วิ่งมาสองชั่วโมง ไทแรนด์ก็หยุดหลังจากที่พวกเขาวิ่งมาไกลกว่า100กิโลเมตร

หลิน ฮวง พบเนินทรายใกล้ๆและตั้งเต็นท์ ไทแรนด์ได้นั่งอยู่ไม่ไกลจากทางเข้าเต็นท์ ขณะที่เฝ้าดูหลิน ฮวง ด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็นขณะที่เขาตั้งเต็นท์

20นาทีต่อมา หลิน ฮวง ได้นั่งอยู่ภายในเต็นท์ที่เขาพึ่งจะตั้งเสร็จขณะที่เขาวางแผนจะเฝ้าดูยามค่ำคืน ทะเลทรายทองพิสุทธมันอันตรายเสียยิ่งกว่าทะเลทรายอื่นๆบนโลก

มันอาจมีการบุกรุกได้ตลอดเวลา ดังนั้น บางคนจึงพยายามลืมตาไว้ตลอดยามค่ำคืน

หลิน ฮวง ต้องการให้ไทแรนด์เป็นพาหนะเขา ดังนั้น มันจึงมิอาจเฝ้าดูเต็นท์ได้ ไป่จะเหมาะสมกว่า แต่ด้วยความแข็งแกร่งที่มันมี หลิน ฮวง ไม่ต้องการให้มันเสียความแข็งแกร่งกับเรื่องเช่นนี้

 

ในไม่ช้า เขาก็นึกขึ้นได้ว่าเขายังมีชิ้นส่วนการ์ดที่เขายังไม่ได้รวม เขาออกจากเต็นท์ไป และเรียกไทแรนด์กลับมา จากนั้นก็พูดกับเสี่ยว เฮย “เสี่ยว เฮย ฉันต้องการรวบชิ้นส่วนเหล่านี้เป็นการ์ดมอนสเตอร์”

“ท่านมีชิ้นส่วนการ์ดมอนสเตอร์ทราย33ใบ การรวมเป็นมอนสเตอร์ทรายระดับเหล็กจะใช้30ชิ้น ยืนยันหรือไม่?”

“ยืนยัน!”

“ชิ้นส่วนการ์ดมอนสเตอร์30ชิ้นได้รวมเป็นการ์ดมอนสเตอร์เรียบร้อย!”

หลิน ฮวง เรียกการ์ดใบใหม่มาที่มือเขา มันเป็นการ์ดสีขาวบริสุทธิ์ และมอนสเตอร์ทรายได้อยู่ด้านหน้าการ์ด ซึ่งคล้ายกับไทแรนด์ถึง80% มันดูราวกับไทแรนด์รุ่นตัวเล็ก และคำอธิบายด้านหลังการ์ดมันก็แตกต่างกัน

 

“การ์ดมอนสเตอร์”

“ความหายาก : ทั่วไป”

“ประเภทมอนสเตอร์ : ยักษ์(ประเภทย่อย)”

“ระดับการต่อสู้ : เหล็ก1ดาว”

“ทักษะ1 : สุดยอดพละกำลัง(เริ่มต้น)”

“ทักษะ2 : ทนทาน(เริ่มต้น)”

“การอัญเชิญ : เปิดใช้งาน”

“หมายเหตุการ์ด : ไร้ประโยชน์”

 

การแจ้งเตือนอื่นได้ถูกส่งมาโดยเสี่ยว เฮย

ขณะที่หลิน ฮวง สงสัยว่ามันคืออะไร กล่องก็ได้ปรากฏตรงหน้าเขา

 

“มีการ์ดมอนสเตอร์ชนิดเดียวกันสองใบ ท่านต้องใช้การ์ดดูดกลืนหรือไม่?”

“เสี่ยว เฮย อะไรคือการ์ดดูดกลืน”

“หากมีการ์ดมอนสเตอร์สองใบที่มีชนิดซ้ำกัน การ์ดที่มีความหายากกว่าจะสามารถดูดกลืนการ์ดที่ต่ำกว่าได้และท่านจะได้รับการอัพเกรดทักษะแบบสุ่ม”

“นั่นหมายความว่าฉันสามารถใช้การ์ดไทแรนด์เพื่อกลืนกินการ์ดมอนสเตอร์นี้เพื่ออัพเกรดทักษะ?”ในที่สุด หลิน ฮวง ก็เข้าใจมัน “ใช่ นี่คือครั้งแรกที่ท่านได้รับการ์ดมอนสเตอร์ชนิดเดียวกัน ดังนั้นการแจ้งเตือนจึงโผล่ขึ้น ท่านต้องการกลืนกินการ์ดหรือไม่?”

“ไม่ใช่ตอนนี้ ฉันจำต้องให้มันคอยเฝ้าระวังยามค่ำคืนก่อน”หลิน ฮวง ตัดสินใจยังไม่ใช้การกลืนกินการ์ด

 

หลิน ฮวง ไม่ได้กังวลเรื่องการมอบชื่อใหม่ให้กับมอนสเตอร์ทรายเมื่อเขาจะใช้มันเป็นการ์ดกลืนกินในไม่อีกกี่วันข้างหน้า ชื่อมันจึงไม่จำเป็น

มอนสเตอร์ทรายตัวนี้มันเล็กกว่าไทแรนด์ขณะที่มันสูงเพียง5เมตร

 

“แกจะคอยเฝ้าระวังด้านนอกเต็นท์ยามค่ำคืน หากแกสังเกตเห็นมอนสเตอร์หรือมนุษย์อื่นๆ จงกรีดร้องให้ดังที่สุดเท่าที่จะทำได้และปลุกฉันให้ตื่น”หลิน ฮวง สั่ง

 

มอนสเตอร์ทรายพยักหน้าและนั่งด้านนอกเต็นท์ขณะที่หลิน ฮวง เข้าไปในเต็นท์

เขาเหนื่อยและหลับไปในทันที

วันรุ่งขึ้น เขาได้ตื่นขึ้นจากการหลับและตระหนักว่ามันเช้าแล้ว มันเป็นคืนที่เงียบสงบ

เขาลุกขึ้นและเก็บเต็นท์ หลังจากที่เก็บมัน เขาก็เรียกมอนสเตอร์ทรายกลับมาและอัญเชิญไทแรนด์

เขานั่งลงบนไหล่ไทแรนด์และขมวดคิ้ว เขานึกถึงความทรมานสองชั่วโมงที่เขาได้รับเมื่อวานและความจริงที่ว่าก้นของเขามันระบม และเขาจะต้องทนทุกข์ทรมานอีก10ชั่วโมงในวันนี้

เขาลุกจากไหล่ของไทแรนด์และสั่งให้มันนอนกับพื้นก่อนที่ทรายจะร้อนเกินไปจากดวงอาทิตย์ที่ร้อนระอุ

เขาหยิบดาบของเขาขึ้นมาและเริ่มโกนขนบนไหล่มัน

ตอนแรก มันนอนนิ่งๆเพราะมันไม่รู้ว่าหลิน ฮวง จะทำอะไร

เมื่อหลิน ฮวง เริ่มโกนขนมัน ท่าทางของมันก็เปลี่ยนไป หลิน ฮวง คิดว่าท่าทางของมันดูโง่ แต่มันก็น่ารัก

ขนบนร่างกายมันคือสัญลักษณ์ของความเป็นชาย ดังนั้น มันจึงเป็นเรื่องปกติที่มันจะไม่เต็มใจเมื่อหลิน ฮวง ต้องการโกนขนทั้งหมด อย่างไรก็ตาม มันมิอาจขัดขืน หลิน ฮวง ได้ สิ่งที่มันทำได้คือการทำสีหน้าเศร้าๆ

หลังจากที่ไหล่ซ้ายของมันถูกโกน หลิน ฮวง ก็ได้นั่งลงบนมันและมองไปยังไหล่ขวาของไทแรนด์ “มันจะดูดีขึ้นหากมันเหมือนๆกัน”

 

จากนั้นเขาก็โกนไหล่ขวา หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง ในที่สุด เขาก็นั่งลงบนไหล่ของมันและเริ่มเดินทาง

 

“นี่มันดีมาก!”หากไม่มีขนที่จิ้มตูดเขา หลิน ฮวง จะรู้สึกสบายมากขึ้น

 

ไม่นานหลังจากที่พวกเขาเริ่มเดินทาง หลิน ฮวง ก็ได้เห็นร่องรอยของผู้คนที่เดินผ่านไป

เมื่อเขากำลังจะสั่งให้ไทแรนด์หลีกเลี่ยงพื้นที่นี้เพื่อป้องกันปัญหา ร่างยักษ์ของไทแรนด์ก็ได้ดึงดูดคน5คนที่ล้อมรอบ

เมื่อพวกเขาเข้ามาใกล้มัน ไทแรนด์ก็โกรธ

 

“ไทแรนด์ เอาฉันลง”หลังจากหลิน ฮวง ได้สั่งมัน ไทแรนด์วางเขาลงบนพื้นด้านหน้ามัน

 

5คนที่เข้าใกล้มาตระหนักว่าหลิน ฮวง นั่งอยู่บนไหล่มัน

 

“มีอะไรให้ช่วยรึเปล่า?”หลิน ฮวง มองไปยังคนทั้ง5ด้วยความระมัดระวัง

“งั้น นายก็เป็นผู้ควบคุม มันไม่แปลกใจที่นายกล้าจะเข้าร่วมการประเมินแม้ว่านายจะไม่ได้อยู่ในระดับเหล็ก”ชายสูง ผอมซึ่งอายุราว20ปีกล่าวด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

“แค่พูดในสิ่งที่พวกนายต้องการ หากนายไม่มีอะไรจะพูด ก็หลีกไป”หลิน ฮวง ไม่ต้องการพูดคุยกับเขาอีกต่อไป

“นายชื่อหลิน ฮวง ใช่มั้ย?”ชายหนุ่มคนหนึ่งที่มีอายุใกล้กับหลิน ฮวง กล่าวด้วยรอยยิ้ม

 

เขาสวมชุดที่ดูดีและเมื่อเขาพูด คนที่เหลือก็ได้ปิดปากสนิท แม้ว่าเขาจะยังหนุ่ม เขาดูเหมือนจะเป็นหัวหน้ากลุ่ม

 

“ฉันชื่อ จอร์จ คัง ไม่ต้องกลัว ฉันไม่มีอันตราย”

“ความยากลำบากในการประเมินครั้งรนี้มันสูง มันยากสำหรับนายที่จะผ่านการประเมินเพียงคนเดียว ดังนั้น เราจึงตั้งกลุ่มขึ้น นายคือผู้ควบคุมและยังเรียกมอนสเตอร์ที่ค่อนข้างเก่งออกมา นายขาดความแข็งแกร่งอยู่ โดยเฉพาะ ส่วนสุดท้ายของการประเมินที่พวกเราจำต้องปีนภูเขาแอลป์ ด้วยพลังของนาย มันเป็นไปไม่ได้ที่นายจะสามารถทำมันได้ แม้ว่ามอนสเตอร์ทรายนี้จะแข็งแกร่ง มันก็ไม่เก่งเรื่องปีน หากนายอยากจะเข้าร่วมกับเรา พวกเราสามารถช่วยนายปีนเขาแอลป์ได้”จอร์จ คัง ยิ้มขณะที่เขาแนะนำหลิน ฮวง

“ขอบคุณสำหรับข้อเสนอ แต่ฉันเป็นหมาป่าเดียวดาย ตอนนี้ นายจะหลบได้รึยัง?”หลิน ฮวง สามารถเห็นได้ว่าจอร์จ คัง ผู้นี้เป็นคนยังไง เขาดูเหมือนจะเก่งจริงๆ แต่ไม่มีใครในหมู่พวกเขาที่มีเจตนาดี

“น้องชาย นายควรจะคิดเกี่ยวกับมัน”จอร์จ คังกล่าวด้วยรอยยิ้ม เขาไม่มีความคิดที่จะหลบเลย

“ไม่ หลบไปได้แล้ว!”หลิน ฮวง ยืนยัน

“เห้ แกกล้าดียังไง!แกคิดจริงๆรึว่าพวกเราสนใจแก?ทั้งหมดที่พวกเราต้องการก็คือใช้มอนสเตอร์ทรายตัวนี้เพื่อช่วยให้เราไปถึงเขาแอลป์ หากแกทำตามที่พวกเราพูด บางที แกอาจจะไปถึงเขาแอลป์แบบเป็นๆ เลือกให้ดี”ชายร่างสูงผอม เผยเจตนาที่แท้จริงออกมา

“งั้น พวกนายแน่ใจนะว่าจะไม่หลบไป?”หลิน ฮวง ไม่แม้แต่จะมองชายร่างสูง แทนที่จะทำเช่นนั้น เขากลับจ้องเขม็งไปที่จอร์จ คัง