ตอนที่ 19 การพูดย้ำสามครั้งคือสิ่งสำคัญ

หลิน ฮวง ได้คาดการณ์ไว้อยู่แล้ว มอนสเตอร์ทรายทั้ง30ตัวที่ถูกฆ่านั้นไม่ได้ตายด้วยการโจมตีเพียงหนึ่งครั้งจากไป่เสมอไปและพวกมันมีปฏิกิริยาที่คล้ายกัน

มอนสเตอร์ทรายที่เหลือตัวสุดท้ายคือหัวหน้าของพวกมันได้ถูกฆ่าตายตามไปตามที่หลิน ฮวง ต้องการให้เกิด

หลังจากที่หัวหน้ามอนสเตอร์ทรายได้ตาย การแจ้งเตือนก็ถูกส่งมาโดยเสี่ยว เฮย

เมื่อมอนสเตอร์ตัวสุดท้ายถูกฆ่าด้วยตัวหลิน ฮวงเอง เขาก็ได้รับการ์ดเลื่อนระดับเป็นรางวัลจากการสังหารข้ามระดับ

นอกจากนี้ เขายังได้รับการ์ดมอนสเตอร์

ความน่าจะเป็นที่จะได้รับการ์ดมอนสเตอร์ทันทีที่ฆ่ามอนสเตอร์นั้นไม่สูง

หลิน ฮวง ได้ขบคิดแผนการของเขามาก่อน ดังนั้นเขาจึงตั้งใจที่จะสะสมชิ้นส่วนการ์ด เขาไม่ได้หวังว่าเขาจะได้รับโชคที่ดี

อย่างไรก็ตาม มันมีข้อเสียเช่นเดียวกัน เนื่องจากมอนสเตอร์ทรายได้ถูกฆ่าโดยหลิน ฮวง แสงแห่งชีวิตจึงมิอาจถูกดูดซับได้โดยไป่ ดังนั้น กงล้อชีวิตของเขาจึงไม่อาจหาแสงแห่งชีวิตเพิ่มเติมได้

หลิน ฮวง จึงเรียกการ์ดมอนสเตอร์ออกมาบนมือเขา เขาตกตะลึง มันคือการ์ดเขียว เขามองมันอย่างใกล้ชิด

มียักษ์ทรายอยู่ด้านหน้าของการ์ด รูปลักษณ์ของมันดูปกติ มีเพียงสิ่งเดียวที่แปลกคือหัวที่เพิ่มมา มันไม่ได้มีตาที่เพิ่มมาและมันมีแขนขาเหมือนคนทั่วไป

มันดูเหมือนมนุษย์ที่โตขึ้นโดยมีไขมันและเส้นผมมากขึ้น มันดูดุร้ายและไม่มีอวัยวะสืบพันธุ์

เขาพลิกการ์ดไปด้านหลังเพื่อดูคำอธิบาย

 

“การ์ดมอนสเตอร์”

“ระดับ : หายาก”

“ประเภทมอนสเตอร์ : ยักษ์(ประเภทย่อย)”

“ระดับพลัง: เหล็ก3ดาว”

“ทักษะ1 : สุดยอดพละกำลัง(เริ่มต้น)”

“ทักษะ2 : แข็งแกร่ง(เริ่มต้น)”

“ทักษะ3 : กระดูกเหล็ก(เริ่มต้น)”

“การอัญเชิญ : สามารถอัญเชิญได้”

“หมายเหตุ : นี่ก็ไร้ประโยชน์!”

 

หลิน ฮวง มองคำอธิบายโดยระเอียด

 

“สุดยอดพละกำลัง(เริ่มต้น) : ทักษะติดตัว พละกำลังจะเพิ่มขึ้นสามเท่า”

“ความทนทาน(เริ่มต้น) : ทักษะติดตัว ร่างกายจะทนทานขึ้นสองเท่า รวมถึงการต้านทานพิษ ความแข็งแรง อดทน และการปรับตัว

“กระดูกเหล็ก(เริ่มต้น) : ทักษะติดตัว – การป้องกันจะเพิ่มขึ้นสามเท่า”

 

หลังจากอ่านรายละเอียด หลิน ฮวง ก็เข้าใจดีว่าทำไมเขาถึงฆ่ามันได้ยากนัก

 

“ไม่น่าแปลกใจว่าทำไมการโจมตีของไป่จึงไม่สามารถทำร้ายมันได้ เจ้านี่มันเป็นสายพันธ์หายากเช่นไป่ แม้ว่ามันจะไม่มีทักษะใช้งานใดๆ แต่ทักษะติดตัวมันก็เพียงพอแล้ว”

 

หลิน ฮวง คุ้นชินกับการ์ดเลื่อนขั้น ตอนนี้ เขามีการ์ดมอนสเตอร์หายากสองใบ เขาไม่แน่ใจว่าเขาควรใช้การ์ดเลื่อนขั้นกับไป่หรือมอนสเตอร์ทรายดี

เนื่องจากเขาลังเล เขาจึงเก็บการ์ดเลื่อนขั้นเอาไว้ก่อน

 

“เสี่ยว เฮย ช่วยดึงทักษะให้หน่อย”

 

ทักษะติดตัวทั้งสามล้วนดีทั้งหมด ไม่ว่าเขาจะได้รับอันไหนก็ตาม มันจะเป็นประโยชน์สำหรับหลิน ฮวง ทั้งสิ้น

 

“การดึงทักษะถูกใช้งาน....กำลังเลือกทักษะให้เจ้าของ....การสุ่มสำเร็จ....ยินดีด้วย ท่านได้รับ ความทนทาน(เริ่มต้น)”

 

เมื่อการสกัดทักษะเสร็จสิ้น หลิน ฮวง ก็ได้หยิบการ์ดของเขาขึ้นมา

 

“เจ้าของ : หลิน ฮวง”

 

"เพศ : ชาย"

 

"อายุ :  15"

 

"ความสามารถการต่อสู้: ไม่มี (เกินขีดจำกัดการประเมิน)"

 

"ทักษะ 1: พลังโลหิต (ระดับ-2)"

 

"ทักษะ 2: วิชาดาบใหญ่ (ทักษะดาบ)

 

"ทักษะ 3: ทนทาน (เริ่มต้น)

 

"สิทธิ์การอัญเชิญ: เปิดใช้งาน"

 

"มอนสเตอร์ที่สามารถอัญเชิญได้ :  1"

 

"หมายเหตุ: อ่อนแอมาก! อ่อนแอมาก! อ่อนแอมาก!"

 

ตอนแรกเขามีความสุข แต่เขาก็รู้สึกแย่เล็กน้อยกับหมายเหตุ “มันสำคัญงั้นหรือที่ต้องเขียนถึงสามครั้ง?เสี่ยว เฮย ฉันรู้สึกว่าแกช่างใจแคบนัก”

“มันสำคัญไม่ใช่หรือที่ต้องตักเตือน3ครั้ง ไม่ใช่ว่ามันคือกฏบนโลก?”

“..”หลิน ฮวง ไม่รู้ว่าเขาควรตอบกลับอย่างไร

“จำนวนมอนสเตอร์อัญเชิญยังคงเหลือ 1 นั่นหมายความว่าฉันไม่สามารถเรียกมอนสเตอร์ออกมาได้พร้อมกัน?”หลิน ฮวง ถามขณะที่สังเกตุเห็นว่าการอัญเชิญมอนสเตอร์ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง

“ใช่ ไม่ว่าท่านจะมีการ์ดมอนสเตอร์เท่าใด ท่านสามารถอัญเชิญได้เพียงครั้งละ1”

 

หลิน ฮวง ต้องการที่จะทดลอง โดยไม่เรียกไป่กลับมา เขาได้บีบการ์ดมอนสเตอร์ทรายในมือเขา

การ์ดได้แตกเป็นชิ้นๆและถูกส่งไปในร่างกายเขา ทันใดนั้น หน้าต่างกึ่งโปร่งใสก็ปรากฏขึ้น

“ท่านถึงขีดจำกัดการอัญเชิญ การกระทำถูกปฏิเสธ!”

จากนั้นเขาก็เรียกไป่กลับและอัญเชิญมอนสเตอร์ทราย เขาบีบการ์ดอีกครั้งและมอนสเตอร์ทรายขนาดมหึมาก็ปรากฏตรงหน้าเขา

เขามองไปยังมอนสเตอร์สูง10เมตร เขาคิดกับตัวเขาเองสักพักและกล่าว“ฉันจะเรียกแกว่า ไทแรนด์”

 

เมื่อได้ยินหลิน ฮวง กล่าว มอนสเตอร์ทรายก็ได้ยกมือขึ้นสูงและปล่อยเสียงคำราม มันดูเหมือนจะชอบชื่อที่หลิน ฮวง มอบให้อย่างมาก

 

“เอาละ ไทแรนด์ ไปล่ามอนสเตอร์ตัวเล็กๆกันเถอะ”หลิน ฮวง ได้ทานอาหารเช้ามาก่อนการประเมิน ตอนนี้มันสายแล้ว หลังจากที่เดินมาทั้งวันและต่อสู้ เขาจึงรู้สึกหิวและเหนื่อยมาก

ไทแรนด์ ผู้ที่ได้รับคำสั่งได้หันไปรอบๆและเดินหน้าทันที

ในไม่ช้า มันก็กลับมาพร้อมกับมอนสเตอร์ที่ดูเหมือนหมูป่า หลิน ฮวง รู้จักมันดี มันคือหมูเกราะ มันมีขนาดใหญ่กว่าหมูป่าบนโลกถึงสองเท่า มันมีเกล็ดสีดำโลหะบนหลังมัน

แม้ว่ามันจะมีขนาดค่อนข้างใหญ่ มันก็ไม่ได้เป็นยักษ์ มันเป็นสัตว์กลายพันธ์ ซึ่งความแตกต่างนั้นสามารถบอกได้โดยขนาด ไม่สำคัญว่าหมูเกราะจะพัฒนาได้ถึงระดับไหน ขนาดของมันก็จะไม่เปลี่ยนเมื่อมันโตเต็มวัย

ดวงตาของหลิน ฮวง สว่างขึ้นเมื่อเขาเห็นหมูเกราะ เขาเคยได้ลิ้มลองมันเมื่อเขาอยู่ที่โรงแรมStable มันอร่อย

ทักษะการทำอาหารของหลิน ฮวง ไม่มีอะไรน่าอัศจรรย์ เขาเริ่มจุดไฟ หั่นเนื้อบางๆๆและเริ่มปรุงมัน

เขาได้คิดถึงเรื่องนี้ก่อนที่จะมาที่นี่ ดังนั้นเขาจึงนำเครื่องปรุงสำหรับบาร์บีคิวมาด้วย แม้ว่าเขาจะไม่สามาถรจัดการกับไฟได้ดีเพราะเนื้อมันไหม้เล็กน้อย รสชาติมันก็ไม่ได้แย่นัก

เขามองเห็นไทแรนด์ที่กำลังน้ำลายไหลขณะที่นั่งข้างเขา หลิน ฮวง จึงหั่นให้มัน

หลังจากที่มันได้กินลงไป มันก็ต้องการเม มันมองมาที่หลิน ฮวง ด้วยสายตาคาดหวัง หลิน ฮวง ส่ายหัวและยิ้มให้มัน

 

“มันพอแล้วที่จะลิ้มลอง หากฉันให้แกจนกว่าแกจะอิ่ม ฉันคิดว่าฉันคงจะต้องนั่งทำอาหารทั้งคืน และกลิ่นของมันจะดึงดูดมอนสเตอร์ใกล้ๆ พวกมันจะมาในไม่ช้า เราต้องออกไปเดี๋ยวนี้”

หลิน ฮวง ยืนขึ้น ไทแรนด์ดูเหมือนจะเข้าใจเขา มันก็ลุกขึ้นเช่นกัน

 

“พาฉันไปตะวันออก ด้วยความเร็วที่แกสามารถทำได้ พวกเราควรจะไปได้ไกลพอสมควรภายในสองชั่วโมงด้วยความเร็วของแก พวกเราจะพักกันทีหลัง”หลิน ฮวง กล่าวกับไทแรนด์

 

ไทแรนด์ยกมือขึ้น หลิน ฮวง กระโดดขึ้นไปบนฝ่ามือมันและจากนั้นมันก็วางเขาบนไหล่

ขณะที่เขานั่งลง เขาก็ทำท่าแปลกๆ

ไหล่ของไทแรนด์มันเต็มไปด้วยขนยาว ซึ่งราวกับขนหมูป่า“บ้าเอ้ย ขนของมันแข็งไป มันจิ้มก้นฉัน....”