TWO Chapter 68 งานชุมนุม ตอนที่ 1

TWO Chapter 68 งานชุมนุม ตอนที่ 1

หลังจากจัดการฝ่ายการศึกษาและวัฒนธรรมแล้ว ในที่สุดโอหยางโชวก็มีเวลาว่าง เขาออกจากคฤหาสน์ ตรงไปที่คอกม้าเพื่อดูเหนียนทั้ง 2 ตัว

ระหว่างทางที่เดินไปคอกม้า เขาก็คิดถึงเรื่องการดูแลพวกมัน เขาคิดว่าการให้มันอาศัยอยู่ในคอกม้านั้นไม่เหมาะสมกับภาพลักษณ์ และสถานะผู้พิทักษ์ดินแดนของมันมากนัก

นับตั้งแต่ที่พวกมันกลายเป็นผู้พิทักษ์ของดินแดน เหนียนทั้ง 2 ตัวก็อ่อนลง มันไม่ได้ดุร้ายและน่ากลัวเหมือนเก่า แต่พวกมันกลับมีกลิ่นอายพิเศษของสัตว์มงคล สายเลือกฉีหลินของพวกมันเริ่มจะถูกกระตุ้น

ขณะที่พวกมันเห็นโอหยางโชว เหนียวตัวผู้ก็ส่งเสียงทักทาย วายุดำที่อยู่ใกล้กับพวกมันตื่นกลัว มันสั่นและซ่อนอยู่ในมุมหนึ่งของคอกม้า มองเข้าไปในดวงตาของมัน จะเห็นได้ชัดว่ามันกลัวเหนียนเป็นอย่างมาก

เมื่อโอหยางโชวสัมมัสกับเขาของเหนียน เขายิ้มแล้วกล่าวว่า “ข้าจะมอบที่พักอาศัยให้พวกเจ้า ข้าจะไม่ผิดคำพูดของข้าแน่นอน” จากนั้น โอหยางโชวก็เดินไปทางวายุดำ แตะที่คอของมัน แล้วลูบเบาๆให้มันสงบลง

เขากลับมาที่สำนักงานแล้วเรียกหัวหน้าฝ่ายก่อสร้างเจ้าเต๋อหวัง เพื่อกล่าวถึงการสร้างที่พักอาศัยสำหรับเหนียนทั้ง 2 ตัว “หัวหน้าเจ้า ท่านคิดว่าเราควรจะสร้างมันเช่นไร?”

“ในความคิดของนายท่าน ท่านต้องการให้มีสิ่งใดบ้าง สำหรับที่พักอาศัยของพวกมัน”

“ข้าคิดว่ามันต้องมีพื้นที่ขนาดใหญ่และสงบ พวกมันไม่สามารถอยู่ในพื้นที่แคบๆได้ และจะดีที่สุดหากพวกมันมีพื้นที่ที่เป็นส่วนตัว พวกมันจะได้ไม่ถูกรบกวน นอกจากนี้ยังต้องปลอดภัย และไม่อยู่ห่างไกลจนเกินไป”

เจ้าเต๋อหวังพยักหน้าแล้วกล่าวว่า “ตามความต้องการของนายท่าน ข้าคิดว่ามีสถานที่ที่เหมาะกับพวกมัน”

“ที่ไหน?”

“ด้านหลังคฤหาสน์แห่งนี้ มีภูเขาลูกเล็กๆ มีต้นไม่อยู่บ้างเล็กน้อย มีพื้นที่กว้างขวาง และซับซ้อน เนื่องจากมันอยู่ใกล้กับคฤหาสน์ของนายท่าน ดังนั้น จึงรับประกันเรื่องความปลอดภัยได้” เจ้าเต๋อหวังกล่าวอย่างมั่นใจ

โอหยางโชวพยักหน้าแล้วกล่าวว่า “กีดี, งั้นก็เอาที่นั่น เลือกบางคนมาดูแลความในภูเขา อย่างลืมนำกระต่ายป่าหรือสัตว์ป่าขนาดเล็กไปปล่อยที่นั่น เพื่อจะได้เป็นอาหารสำหรับพวกมันด้วย”

“ข้าเข้าใจแล้วขอรับ ข้าจะเร่งทำตามที่ท่านสั่ง” เรื่องเล็กๆเช่นนี้ไม่ได้ยากเกินไปสำหรับเขา

ในช่วงบ่าย หัวหน้าฝ่ายการเกษตรเจ้าเต๋อเสี้ยนก็เข้ามาในสำนักงานของเขา เขากล่าวว่า “นายท่าน, ปีใหม่เพิ่งผ่านไป มีคำกล่าวที่ว่า ‘สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการเริ่มต้น’ ฝ่ายการเกษตรจำเป็นต้องขยายพื้นที่เพราะปลูกอย่างต่อเนื่อง เพื่อเตรียมพร้อมก่อนถึงเทศการฉิงหมิงหรือไม่? จำนวนพื้นที่เพราะปลูกในปัจจุบันดูเหมือนจะเล็กเกินไป”

โอหยางโชวส่ายหัว “จำนวนพื้นที่เพราะปลูกย่อมต้องมากขึ้น แต่ไม่ได้อยู่ในเมืองซานไห่”

“ข้าไม่เข้าใจ นายท่านโปรดอธิบายด้วย”

“เมืองซานไห่เป็นเมืองหลัก และจะมุ่งเน้นงานฝีมือและการพาณิชย์ ส่วนการเกษตรนั้นจะเป็นเพียงงานรองเท่านั้น ดังนั้น ในขั้นตอนนี้ ไม่ใช่เรื่องฉลาดนักที่จะขยายพื้นที่เพราะปลูกให้มากขึ้นในพื้นที่เมืองหลัก” โอหยางโชวอธิบาย

“มันก็จริง แต่พื้นที่เพาะปลูกในตอนนี้ยังไม่เพียงพอ เราจะมั่นใจได้อย่างไรว่าดินแดนของเราจะเก็บเกี่ยวธัญพืชได่อย่างเพียงพอ? การซื้อมาจากตลาดไม่ใช่แนวทางที่ดีในระยะยาว” เจ้าเต๋อเสี้ยนยังคงไม่เข้าใจ

“นี่จะถูกแก้ไขโดยหมู่บ้านสาขา เมื่อดินแดนของเราอัพเกรดเป็นเมืองขนาดลเล็กระดับ 2 เราก็จะสามารถสร้างหมู่บ้านสาขาแห่งที่ 2 ได้ และที่นั่นจะเป็นศูนย์กลางด้านการเกษตร หลังจากเริ่มก่อตั้งหมู่บ้านดังกล่าวแล้ว เราจะเริ่มพัฒนาพื้นที่เพาะปลูกขนาดใหญ่ มันยังคงไม่สายเกินไป” โอหยางโชวกล่าวสิ่งที่เขาคิดออกมาอย่างใจเย็น

เจ้าเต๋อเสี้ยนกล่าวอย่างสุภาพ “นายท่านคิดหนทางเอาไว้แล้วนี่เอง เฮ้อ...ข้าอิจฉาสติปัญญาของท่านจริงๆ”

โอหยางโชวกล่าวต่อว่า “ในเมื่อท่านเข้าใจก็ดีแล้ว ในช่วงเวลานี้เราจะยังไม่เพิ่มจำนวนเกษตรกร ทุกคนจะถูกส่งไปช่วยโครงการก่อสร้างกำแพงเมือง และคูน้ำ หลังจากโครงการก่อสร้างทั้ง 2 เสร็จสมบูรณ์ คนงานเหล่านั้นจะถูกโอนย้ายไปยังฝ่ายการเกษตร และเข้าไปยังหมู่บ้านใหม่”

สำหรับการจัดเตรียชาวบ้านสำหรับหมู่บ้านใหม่ ฝ่ายทะเบียนได้รับคำสั่งของโอหยางโชวเรียบร้อย มองจากภายนอกเหมือนไม่เป็นธรรมกับฝ่ายการเกษตร โอหยางโชวจึงถือโอกาสนี้คุยกับหัวหน้าฝ่ายการเกษตรให้เข้าใจ

เมื่อพูดถึงหมู่บ้านสาขาแห่งที่ 2 โอหยางโชวก็หัวเราะแล้วกล่าวว่า “ถ้าข้าจะบอกว่า ข้าจะส่งท่านไปจัดการและพัฒนาหมู่บ้านสาขาแห่งที่ 2 ท่านสนใจจะทำมันหรือไม่?”

เจ้าเต๋อเสี้ยนตกใจ หัวใจของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะ หัวหน้าหมู่บ้านและหัวหน้าฝ่ายนั้น มีความแตกต่างกันอย่างมาก หัวหน้าฝ่ายเป็นผู้ควบคุมดุแลกิจการที่รับผิดชอบอยู่ในดินแดนทั้งหมด ส่วนหัวหน้าหมู่บ้านดูแลกิจการทั้งหมดของหมู่บ้านที่รับผิดชอบ ความแตกต่างนี้เป็นเรื่องที่ยากจะพูด

อย่างไรก็ตาม สำหรับคนที่เคยเป็นหัวหน้าหมู่บ้าน การที่จะได้ปกครองคนอีกครั้งเป็นอะไรที่น่าสนใจมาก แนวคิดของหมู่บ้านสาขานั้นแตกต่างกับหมู่บ้านเจ้าอย่างสิ้นเชิง มันสามารถพัฒนาได้มาก และคงใช้เวลาไม่นานมันก็จะพัฒนาเป็นเมือง มันไม่สามารถเอามาเทียบกับหมู่บ้านเก่าของเขาได้

เขาพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่แสดงอากากรตื่นเต้นของเขาออกมา เขากล่าวอย่างใจเย็นว่า “ข้าจะทำตามที่นายท่านสั่ง!”

มันเป็นเรื่องที่ดี อย่างน้อยเข้าก็ไม่รีบร้อน โอหยางโชวพยักหน้าแล้วกล่าวว่า “นี่เป็นเพียงสิ่งที่ข้าคิด เก็บมันไว้ก่อน ในตอนนี้ ให้โอกาสซุนหยานหนงที่เป็นรองหัวหน้าฝ่ายของท่าน ถ้าข้าส่งท่านไปจริงๆ เขาจะได้สามารถมาแทนที่ตำแหน่งของท่านได้”

เมื่อฟังประโยคที่โอหยางโชวกล่าวออกมา เขาก็มั่นใจทันทีว่า การที่เขาจะถูกส่งไปดูแลหมู่บ้านสาขาแห่งที่ 2 นั้นมีโอกาสสูงมาก ดูเหมือนว่า ถึงเวลาแล้วที่เขาจะต้องตั้งใจสอนซุนหยานหนง เพื่อที่ว่าเด็กน้อยนี้จะได้มาแทนที่เขาได้

……………………………………………………………………………………………………………

วันที่ 4 หลังปีใหม่

หลังจากทานอาหารเช้าแล้ว โอหยางโชวก็เปลี่ยนเสื่อผ้า โกนหนวด ตัดเล็บ เขาดูสดใสและสดชื่นมากขึ้น

ปิงเอ๋อเบื่อขณะที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นอย่างน่าสงสาร เด็กน้อยคนนี้รู้สึกเสียใจที่พี่ชายของเธอไม่ยอมพาเธอไปในงานชุมนุมด้วย เซว่เอ๋อนั่งอยู่บนไหล่ของเจ้าของ กำลังถักผมให้กับเธอ และบินไปรอบๆตัวเธอ

โอหยางโชวออกมาจากห้องน้ำแล้วเห็นน้องสาวของเขากำลังหน้ามุ่ย เขาส่ายหัวแล้วนั่งข้างเธอ อุ้มเธอมานั่งที่ตักของเขา แล้วกล่าวว่า “เด็กน้อย, พี่ชายกำลังจะไปงานชุมนุมของเพื่อนนักเรียน มันไม่สะดวกที่จะพาน้องไปที่นั่นด้วย พวกเขามีแต่คนที่เป็นผู้ใหญ่ ไม่มีเด็กเลยซักคนที่จะมาเป็นเพื่อนเล่นของน้อง มันจะน่าเบื่อมากสำหรับน้อง พี่ชายสัญญาว่าจะรีบกลับมา”

น้องสาวตัวน้อยของเขาพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ “เกี่ยวก้อยสัญญา พี่ชายจะต้องรีบกลับมาเร็ว”

“โอเค, เกี่ยวก้อยสัญญา” โอหยางโชวเกี่ยวก้อยกับเธอ แล้วลูบหัวเธอ ก่อนจะเดินออกจากบ้านไป

เมื่อเห็นโอหยางโชวออกไป ปิงเอ๋อก็ย้ายเซว่เอ๋อมาที่ฝ่ามือของเธอ แล้วกล่าวว่า “เซว่เอ๋อ, ตอนนี้มีแต่เธอเท่านั้นที่อยู่ที่นี่กับฉัน”

เซว่เอ๋อยิ้มแล้วกล่าวว่า “ชิงช้า...ชิงช้า”

เมื่อโอหยางโชวมาถึงสวนสาธารณะฮุ่ยฟาง และเห็นป้าย ‘งานชุมนุมของนักเรียน โรงเรียนมัธยมต้นรัฐเจียว ปี 2180’ ที่หน้าโรงแรม ดูเหมือนว่าจอแสดงผลจะถูกเตรียมพร้อมเรียบร้อย

โอหยางโชวเดินเข้าไปในโรงแรม เขาตรงไปที่แผนกต้อนรับส่วนหน้า มีการลงทะเบียนโดยเจ้าหน้าที่ของโรงแรม โดยมีของขวัญให้กับผู้ลงทะเบียนทุกคน

เขาเปิดของขวัญ พบว่ามัน คือ เสื้อยืด และนาฬิกาอัจฉริยะ รุ่นใหม่ของแอ็ปเปิ้ล หยวนผิงรวยจริงๆ ของขวัญสำหรับ 35 คน มีค่าใช้จ่ายมากกว่า 200000 เครดิต

โอหยางโชวสวมนาฬิการที่ข้อมือซ้าย แล้วสวมเสื้อยืด ภายใต้คำแนะนำของพนักงานโรงแรม เขาเดินไปที่ห้องโถงที่จัดงานชุมนุม

เมื่อเขาไปถึง นักเรียนส่วนใหญ่ได้มาถึงแล้ว หยวนผิงอยู่ที่หน้าประตู เพื่อรอต้อนรับพวกเขา เมื่อเห็นโอหยางโชวหยวนผิงก็รีบเดินมาจับมือของเขา “โอหยางโชว! ผ่านมาหลายปีแล้ว แต่นายก็ยังดูหล่อเหมือนเดิม ฉันล่ะอิจฉานายจริงๆ”

โอหยางโชวยิ้ม “เมื่อเทียบกับความรวยของนาย ฉันก็ไม่มีอะไรเลย” เขาส่ายข้อมือซ้ายแล้วกล่าวว่า “ขอบคุณสำหรับสิ่งนี้”

ดวงตาของหยวนผิงเปล่งประกายความเชื่อมั่นและความใจกว้างของโอหยางโชวที่แสดงออกมาทำให้เขาประหลาดใจ

หลังจากที่ทุกคนเข้าสู่โลกแห่งความจริงที่ไม่บริสุทธิ์และเต็มไปด้วยความวุ่นวาย การรับของขวัญพวกนี้ทำให้บางคนรู้สึกไม่ดี และไม่ต้องการให้คนอื่นๆเห็นพวกเขาใช้พวกมัน คนอื่นๆจะเก็บมาและพูดด้วยความอิจฉา

จนถึงตอนนี้มีเพียงโอหยางโชวที่ใส่มันอย่างมั่นใจ และยังขอบคุณเขาด้วยเช่นกัน หยวนผิงรู้สึกได้ว่าโอหยางโชวจริงใจ และไม่ได้พยายามล้อเลียนหรือแกล้งเขา นี่แสดงให้เห็นว่า เขามีความมั่นใจพอที่จะยอมรับของขวัญนี้อย่างเปิดเผย

หยวนผิงประหลาดใจ เขาหัวเราะแล้วกล่าวว่า “ไปพบเพื่อนเก่าของพวกเรากันเถอะ มีหลายคนที่นายอาจจะจำไม่ได้”

โอหยางโชวหัวเรา แล้วเดินตามเขาเข้าไปในห้องโถง เขาไม่แปลกใจกับการที่หยวนผิงประหลาดใจกับการเปลี่ยนแปลงของเขา หลังจากเกิดใหม่และ 2 เดือนของการเป็นลอร์ด เขาได้สุญเสียออร่าของความบริสุทธิ์และไร้เดียงสาไปแล้ว และมันถูกแทนที่ด้วยความมั่นใจ