ตอนที่ 2 ข้าคือผู้กล้า 2
“ฮู······.”
เขาได้วางแผนการอันรุ่งโรจน์เพื่อนำมาสู่อนาคตอันเงียบสงบของตัวเขา แต่แผนการของเขาก็สะดุดตั้งแต่เริ่มแรก ความผิดพลาดทั้งหมดอยู่ในความจริงที่ว่าอาร์ทินได้รับเลือกให้เป็นฮีโร่ อนาคตข้างหน้าของเขาจะต้องโกลาหลวุ่นวาย
"ทำไมต้องเป็นข้า!"
"นี่มันวิเศษมาก ทำไมจะไม่ใช่ล่ะอาร์ทิน!"
เมเทลอยู่ข้างๆเขาและเธอกำลังยิ้มไม่หุบ ข้างบนศีรษะของเธอ อาร์ทิน สามารถมองเห็นข้อความที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเท่านั้น
[ชื่อ: เมเทล]
[เผ่าพันธ์: มนุษย์]
[อาชีพ: ผู้กล้า]
[ระดับ 1]
[พละกำลัง: 8, ความว่องไว: 12, ความแข็งแกร่ง: 11, พลังเวทย์: 10]
"ไม่ว่าข้าจะคิดเกี่ยวกับมันยังไงก็ตาม นี้มันฟังดูไม่ตรงกันเลย ... "
ถูกตัอง.
คราวนี้มันกลับมีผู้กล้าสองคน
"ข้าเชื่อว่าอาร์ทิน จะได้เป็นผู้กล้า อาร์ทินเก่งมาก! "
"ข้าเชื่อว่า’เจ้า’จะเป็นคนเดียวที่จะกลายเป็นผู้กล้า"
นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตก่อนหน้านี้ของเขา!
บางทีนี่อาจเป็นวันครบรอบ 1,000 ปีของการสร้างโลกใบนี้ และนี่เป็นงานใหญ่ที่มีผู้กล้าเป็นตัวแทนถึงสองคน
ใช่ ความจริงที่ว่ามีผู้กล้าสองคนหมายความว่าการฆ่าราชาปีศาจจะมีโอกาสสำเร็จมากยิ่งขึ้น นั่นเป็นสิ่งที่ดี
ทำไม ทำไมเขาถึงต้องเป็นหนึ่งในผู้กล้า! ความจริงที่ว่าเขาเป็นเพื่อนวัยเด็กของผู้กล้านั้นเป็นเรื่องอันตรายอยู่แล้ว แต่ตอนนี้สถานการณ์ของเขากลับแย่ลง!
"โปรดรอสักครู่. เราจะติดต่อกับพระราชวังและเราจะพาคุณทั้งสองไปที่เมืองหลวง "
“วัง! พวกข้ากำลังจะไปที่พระราชวังจริงๆหรือ?”
"ใช่!"
“เอ่อ······?”
ทำไมต้องมีผู้กล้าสองคน? ทำไมเขาถึงกลายเป็นผู้กล้า!
เขากุมศีรษะขณะที่เผชิญหน้ากับความฝันที่เหมือนฝันร้ายตรงหน้าเขา เมื่อเขาเงยศีรษะขึ้นเขาก็พบกับปุโรหิตผู้ดูแลพิธีล้างบาป พิธีกรรมเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วไปสู่ทางออก ภาพที่เห็นปรากฏเป็นความรู้สึกเป็นลางที่ไม่ดีในตัวเขา อาร์ทินลืมตาขึ้น และถามคำถามเมเทล
"เมื่อกี้เขาพูดว่าอะไรนะ?"
"เขาจะติดต่อกับพระราชวังและพวกเราจะถูกนำตัวไปที่เมืองหลวง!"
"เมืองหลวง!?"
"ใช่ เมืองหลง! มันเป็นเมืองที่งดงาม! "
เสียงเมเทล เต็มไปด้วยความสุขและยินดี เสียงของเธอฟังดูหวานสุด ๆ อาร์ทินได้ยินคำพูดที่หวานเกินไปและทำให้เขาทำสีหน้าปั้นยาก ในเวลาจริง
ในชีวิตก่อนหน้านี้เขาจำได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับผู้กล้าเมื่อเธอไปที่เมืองหลวง เขาไม่ควรหมกมุ่นอยู่กับความสิ้นหวังในขณะที่ยืนอยู่โดยไม่ได้ทำอะไร! หากพวกเขาไม่ได้ออกจากสถานการณ์นี้พวกเขาจะถูกทำลาย!
อาร์ทินตัดสินใจที่จะไม่ครุ่นคิดเรื่องสถานการณ์ของเขาตอนนี้ เขาอาจพัวพันกับความโชคร้ายของเขาในเวลาต่อมา สิ่งสำคัญตอนนี้ ...
พวกเขาต้องวิ่งหนี!
"เมืองหลวง! พระราชวัง! การเป็นผู้กล้าเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมจริงๆ! "
"เจ้าเข้าใจผิดแล้ว พระราชวังไม่ได้เป็นสถานที่ที่ยิ่งใหญ่อย่างที่เจ้าคิด "
ทำไมมนุษย์ถึงจะต้องทำดีต่อผู้กล้าด้วย? พวกเขาต้องการที่จะขับไล่ผู้กล้าให้ไปเผชิญหน้ากับราชาปีศาจ มันไม่สำคัญหรอกถ้ามนุษย์คนอื่นให้เสื้อผ้าและอาหารที่ดี เมื่อถึงเวลาแล้วพวกเขาก็จะผลักให้ทั้งสองออกไปตามถนน พวกเขาคาดหวังว่าผู้กล้าจะฆ่าราชาปีศาจได้ โดยแท้จริงแล้ว ทั้งสองคนคล้ายกับหมูที่ถูกเลี้ยงในฟาร์มซึ่งจะได้รับการขุนให้อ้วนและถูกกินในภายหลัง
"โอเค ดีล่ะ เราจะมาพูดถึงปัญหาที่เราเผชิญกันอยู่ในขณะนี้ ”
"หมูมีราคาแพงเกินไปที่จะกิน!"
"คุณภาพของอาหารที่พวกเขากำลังพยายามที่จะเลี้ยงเรามันส่งกลิ่นเหม็น! มัน ไม่เพียงพอ! "
เธอเข้าใจในสิ่งที่อาร์ทิน พยายามที่จะสื่อไหม? เมื่อเธอได้ยินคำพูดของเขา ม่านตาของเธอสั่นเป็นครั้งแรก ราวกับว่าโลกกำลังจะตกบนศีรษะของเธอ เธอถามอย่างจริงจัง
“ว้าา อาหารที่พระราชวังไม่อร่อยหรอ?’’
"มันแย่ที่สุด"
อาร์ทินยืนยันคำพูดอย่างหนักแน่น มันเป็นเวลาหลายร้อยปีนับตั้งแต่การสู้รบระหว่างผู้กล้าและราชาปีศาจ แน่นอนพระราชวังมีคู่มือเกี่ยวกับการพัฒนาผู้กล้า อย่างไรก็ตามมันล้าสมัยมาก! มันเป็นถังขยะ! แม้แต่ทหารทั่วไปของกองทัพปีศาจก็ยังจะเยาะเย้ยคู่มือพวกนี้ ถ้าพวกเขาเห็นมัน!
'ความจริง การพัฒนาของผู้กล้าล่าช้า เพราะเจ้าเดินตามคู่มือของพวกเขา'
ศักยภาพของเมเทลน่าทึ่ง ในปีเดียวระดับของเธอเพิ่มขึ้นจากระดับ 200 เป็นระดับ 374 แม้ว่าราชาปีศาจยังคงฝึกฝนอย่างต่อเนื่องก็ตาม อัตราการเติบโตของเธอก็ไม่น่าเชื่อ
ผู้กล้าที่น่าประหลาดใจดังกล่าวเคยอาศัยอยู่ในพระราชวังเป็นเวลาหลายปีแต่อัตราการเติบโตของเธอต่ำมาก ถ้าราชาปีศาจไม่ได้ให้ความสำคัญกับเธอ เธอจะไม่เคยไปถึงปราสาทของราชาปีศาจ
ดังนั้นถ้าสองผู้กล้าถูกลากเข้าไปในพระราชวัง สิ่งเดียวที่รอพวกเขาคือการสูญเสียที่สาหัส! มันจะเป็นจุดจบสำหรับพวกเขา!
‘’มนุษย์เป็นศัตรูที่ใหญ่ที่สุดของมนุษย์คนอื่น ๆ ข้าต้องการให้เจ้าจำเรื่องนี้ไว้เมเทล "
"อ่า ใช่สิ มนุษย์เป็นศัตรูที่ใหญ่ที่สุดของมนุษย์คนอื่น ๆ ... อาหารที่พระราชวังมีรสชาติไม่ดี ... "
นี่คือช่วงเวลาที่ผู้กล้าตระหนักว่ามนุษยชาติเป็นศัตรูของเธอ
"แล้วเราควรทำอย่างไรอาร์ทิน?"
‘’อย่ากังวลเกี่ยวกับมัน ข้าคิดถึงวิธีที่จะรักษา ไว้แล้ว... ข้ารู้ว่าเราจะพัฒนาตัวเองได้อย่างไร แต่ข้ายังไม่รู้วิธีจัดการกับมันตอนนี้ อ่า...ไม่มีทางเลือก ลองทำแบบนี้ดูแล้วกันนะ "
แผนเดิมของเขาคือการรวบรวมทักษะและความมหัศจรรย์ทั้งหมดในโลกนี้ เขาวางแผนที่จะมอบมันทั้งหมดให้แก่เมเทล อย่างไรก็ตามเขายังกลายเป็นผู้กล้าในขณะนี้ ศัตรูของพวกเขาไม่ได้มีเป้าหมายเพียงอย่างเดียวอีกต่อไป เป้าหมายนี้แบ่งออกเป็นสองส่วน อาร์ทินไม่อยากตาย นี่คือเหตุผลที่อาร์ทินไม่มีทางเลือก แต่ต้องสรุปข้อสรุปนี้
"จากนี้ไปเจ้าจะได้เรียนรู้เกี่ยวกับอาวุธ ข้าจะเรียนรู้เวทมนต์ ส่วนที่เหลือ ... เราจะแบ่งแยกระหว่างพวกเราสองคนได้อย่างถูกต้องและเรียนรู้มัน "
"ใช่!"
ผู้กล้าสามารถเรียนรู้ทักษะและเวทมนต์ได้จากทุกสายอาชีพ ลักษณะพิเศษนี้ทำให้ ผู้กล้าถือเป็นตัวตนที่โกงอย่างมาก นอกจากนี้ ยังมีอยู่เป็นจำนวนที่ดีของทักษะที่ไม่ซ้ำกันและทักษะพิเศษที่ซ่อนอยู่ทั่วโลก และพวกเขาเท่านั้นที่จะได้เข้าใจโดยอาชีพผู้กล้า
โดยปกติแล้ว การที่จะเรียนรู้เวทมนต์และอาวุธในเวลาเดียวกันก็เป็นเรื่องโง่เขลา มันชะลอการพัฒนาของทั้งสองฝ่าย แต่ผู้กล้าจะต้องอดทนกับการเรียนรู้ทั้งสองอย่าง ตั้งแต่ผู้กล้าเรียนรู้ทักษะทั้งหมดและเวทมนต์ ที่จะได้รับจากการเรียนรู้เป็นผู้กล้า
'อย่างไรก็ตามมีผู้กล้าสองคนอยู่ในขณะนี้'
ปัญหาทั่วไปที่ใหญ่ที่สุดที่ได้รับการแก้ไขแล้ว ทั้งสองคนสามารถเลือกสายพิเศษได้ก่อนเวลา ทักษะที่พวกเขาได้รับอาจจะบอกพิกัดออกมา เรื่องนี้จะทำให้แผนของพวกเขาง่ายขึ้น แ ละพวกเขาจะกำจัดราชาปีศาจ!
"... นี่คือของที่ไร้ค่า ! อู้ววว-อ้า! ทำไมข้าเป็นฮีโร่! "
“อาร์ทิน หมูไม่ล้างตัวเอง!”****
"อย่าตัดอารมณ์ข้าอย่างเย็นชาในเวลาเช่นนี้!"
นี่ไม่ใช่แผนเดิมของเขา! เขาวางแผนที่จะพัฒนาเมเทลให้กลายเป็นผู้กล้าที่ยิ่งใหญ่ และเขาวางแผนที่จะกินเศษขนมปังจากด้านหลัง! เขาจะต้องสู้กับราชาปีศาจอย่างแรงกล้า! บ้าเอ้ย!
“อู้ววววว-อ้า โปรดบอกข้าว่านี่เป็นความฝัน’’
"นี่เป็นเหมือนความฝันอาร์ทิน อาร์ทินและข้าเป็นผู้กล้า ... ด้วยกัน…."
ปฎิกริยาปัญญาอ่อนของเมเทล ไม่ได้ทำให้อาร์ทินหนีจากความเป็นจริงไปได้เลย ถ้าเขาทิ้งลูกบอล กองทัพส่วนตัวของราชาปีศาจ อาจสามารถฆ่าพวกมันได้ อาร์ทินถอนหายใจยาวๆ ขณะที่เขาสะบัดหัวของเมเทล
“อุ๊ย.”
"เจ้าต้องตั้งสติหน่อยแล้ว ผู้กล้ากลายเป็นศูนย์กลางของความสนใจของมนุษย์ แต่ในเวลาเดียวกันผู้กล้าก็จะกลายเป็นเป้าหมายของปีศาจทุกคนภายในเผ่าพันธุ์ปีศาจ "
"ไม่เป็นไร ข้าจะปกป้องอาร์ทินเอง! "
"ใช่. ข้าชอบที่เจ้ามีความกล้าหาญ "
เขาตระหนักขึ้นได้ช้าในสิ่งนี้ แต่ ผู้หญิงคนนี้เป็นคนงี่เง่า
เธอจะสามารถเรียนรู้เวทมนตร์และเวทย์รักษาได้อย่างไร? หลังจากที่พิจารณาเป็นอย่างหนักแล้ว เขารู้ว่าเมเทลได้ใช้ดาบของเธอในชีวิตก่อนหน้านี้ของเขา เขาไม่เคยเห็นเธอใช้อย่างอื่น
แม้ในขณะที่เขาพ่ายแพ้ เขาคิดว่าผู้กล้าก็ทำท่าเย็นชา หลังจากที่เธอใช้เวทมนตร์ไปแล้ว อย่างไรก็ตามอาร์ทินถูกเข้าใจผิด ผู้กล้าเคยเป็นคนงี่เง่า และเธอไม่ได้ใช้เวทมนตร์ที่ยากๆเลย !
“อ่า-เอ้อออ บางทีนี่อาจเป็นสิ่งที่ดีที่สุด ดูเหมือนว่าพระเจ้าเป็นคนฉลาดมาก”
มีคนกล่าวว่าเพชรบนกองขยะยังคงเป็นเพชร อาร์ทิน มีประสบการณ์ในการใช้ชีวิตเป็นปีศาจดังนั้นเขาจึงเชี่ยวชาญในการจัดการเวทมนตร์มากกว่ามนุษย์ส่วนใหญ่ เขากลายเป็นผู้กล้าและอย่างน้อยที่สุดเขาใช้เวทมนตร์เก่งกว่าเมเทล นี่หมายความว่าโอกาสที่จะจัดการราชาปีศาจนั้นง่ายขึ้นไปอีก
"ข้าได้เกิดใหม่เพื่ออะไร••••••"
"ฮะ? เกิดใหม่?”
"ไม่มีอะไร . มาเตรียมตัวหนีกันเถอะ"
"หนี?"
เมื่อเมเทล โต้แย้ง อาร์ทินไม่ได้พูดอะไร เขาชี้ไปที่หน้าต่าง
“อาร์ทิน คุยกันก่อน!”
"เมื่อวานเราให้ขนมปังแก่เจ้า!"
“ข้ามีของที่พ่อของคุณทิ้งไว้ให้เจ้า เมเทล! ทำไมเจ้าไม่ออกมาที่นี่สักครู่ล่ะ?”
นี่คือกระท่อมที่อาร์ทินอาศัยอยู่ด้วยคนเดียว นี่ไม่ใช่ที่ที่อยู่ใกล้ใจกลางของหมู่บ้าน แต่คนในหมู่บ้านก็มารวมตัวกันที่หน้ากระท่อมของเขา มันเป็นภาพที่น่ากลัว
“อา เขาบอกว่าพ่อของข้าทิ้งของไว้ให้! ข้าจะกลับมา.”
"พวกเขาเป็นคนโกหก จงอยู่ข้างๆข้า."
"อื้อ!"
อาร์ทินหยุดเมเทลที่กำลังจะลุกขึ้น เธอเกือบจะหลงกลอุบายทั่วๆไป เขาถอนหายใจ เขาจะต้องหนีไปจากคนพวกนี้ และเขาจะต้องหนีออกจากหมู่บ้านนี้กับเมเทล อนาคตของเขาดูดูอ้างว้างเปล่าเปลี่ยว ในตอนนั้นเอง เสียงที่ไร้เดียงสาของเมเทลก็เอ่ยถามคำถาม
"ทำไมคนจำนวนมากถึงมารวมตัวกันอยู่ข้างนอก? โดยปกติ เขาเย็นชาต่ออาร์ทินและข้ามาก’’
"เนื่องจากเราเป็นผู้กล้าพวกเขาอาจต้องการสร้างความสัมพันธ์กับเราเพื่อต้นทุนทั้งหมด อย่างไรก็ตามพวกเขาล้วนอยู่ในระดับแรกเริ่มทั้งนั้น "
อาร์ทินเป็นเด็กกำพร้าที่ไม่รู้จัก เมเทล สูญเสียแม่ของเธอตอนที่ยังเป็นเด็กและพ่อของเธอเป็นพ่อค้าเดินทาง
ชาวบ้านไม่ได้ใจร้ายที่จะปล่อยให้ทั้งสองตาย พวกเขาช่วยให้เด็กได้มีชีวิตอยู่ แต่พวกเขาถือเป็นการเปลืองทรัพยากรของพวกเขา นี่เป็นเหตุผลที่ชาวบ้านได้ปฏิบัติกับพวกเขาราวกับว่าพวกเขาไม่พึงปรารถนา
อย่างไรก็ตามทั้งสองคนกลับกลายเป็นผู้กล้า!
จนถึงตอนนี้ ผู้คนในหมู่บ้านนี้ได้คุกคามพวกเขาเสมอ และความทรงจำเหล่านั้นก็ได้ผุดขึ้นในหัวพวกเขา นี่เป็นเหตุผลที่ว่าทำไมพวกเขาจึงรวมกันที่นี่เพื่อฝังความทรงจำที่ดีไว้ในหัวเด็กทั้งสอง
“หากพวกเขามีบางสิ่งที่เป็นประโยชน์ ข้าจะรับมันมา แต่...”
ไม่มีสมบัติลับหรือทักษะในหมู่บ้านนี้ เขาได้ตรวจสอบมันด้วยความสามารถของเขา
โดยทั่วไป เขาไม่มีสิ่งใดที่ต้องการจากชาวบ้าน
“ของที่เกี่ยวข้องกับพวกเขาไม่มีอะไรที่เป็นของที่ดี แม้ว่าเราจะรับมาและทำตามคำขอ พวกเขาก็อาจจะให้หญ้าเราเป็นรางวัล”
“ข้ากินหญ้าได้ดี เมื่อข้ายังเด็ก ท่านพ่อได้สอนว่าข้าควรจะกินหญ้าชนิดใด”
“ข้าจะไม่กินหญ้า ข้ามิใช่วัว เจ้าเป็นวัว?”
“ไม่!”
“งั้นเจ้าก็ไม่ควรกินมันอีก”
“อื้อ!”
เขาไม่ได้สนใจความกังวลของชาวบ้าน พวกเขาไม่ได้สนใจอาร์ทิน ความจริงที่ว่าเขาคือผู้กล้าเป็นเรื่องที่น่ารำคาญ ดังนั้น เขาจึงไม่รู้สึกว่าเขาจำเป็นต้องเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับธุระของผู้อื่น!สิ่งเดียวที่เขาต้องการคือเงิน ระดับ ทักษะ และเวทมนต์!
“นื่คือเหตุผลที่พวกเราต้องหนี หากเราอยู่ที่นี่ เราอาจถูกลากไปปราสาท”
“ข้าไม่ต้องการอาหารที่รสชาติแย่!”
เมเมลส่งเสียงออกมาราวกับเธอเห็นด้วยกับอาร์ทิน อย่างไรก็ตาม ในไม่ช้า เธอก็ถามคำถามด้วยอารมณ์ต่ำ
“หากท่านพ่อกลับมาและพบว่าข้าหายไป เขาจะต้องเศร้า หากข้าไปอยู่ที่ปราสาท ข้าสามารถติดต่อกับเขาได้ ข้ามิอาจทำเช่นนั้นได้หากข้าไปกับเจ้า”
“เจ้ายังมีความแหลมคมในบางเรื่อง....เอาละ...อืม”
ในเวลานี้ พ่อของเมเทลได้ตายในส่วนหนึ่งของทวีปที่อยู่ห่างไกล อาร์ทินเคยรับผิดชอบงานสืบสวนเธอ ดังนั้น เขาจึงมั่นใจมัน
อย่างไรก็ตาม เขามิอาจบอกได้ว่าพ่อของเธอจะตาย เพราะมันเป็นเช่นนั้นในชีวิตก่อนหน้า!การดำรงอยู่ของอาร์ทินอาจเปลี่ยนแปลงชะตากรรมของเมเทล แต่ความเป็นไปได้มันต่ำมาก อย่างไรก็ตาม เขาไม่รู้สึกว่าเขาจำเป็นต้องทำร้ายจิตใจของเมเทลในเวลานี้
นี่เป็นเหตุผลที่ว่าทำไมเขาจึงหาเหตุผลที่เหมาะสม
“พวกเราจะทิ้งจดหมายไว้ พ่อของเจ้าจะรู้ว่าเจ้าสนิทกับข้า เขาอาจจะมาหาเจ้าที่กระท่อมนี้”
“อาร์ทิน ข้ารู้วิธีการอ่านตัวอักษร แต่ข้าไม่รู้วิธีเขียน...”
“มันไม่เป็นไร ข้ารู้จักมนุษย์....ข้ารู้วิธีอ่านและวิธีเขียนของภาษาอาณาจักร”
“นั่นน่าทึ่งมาก!”
เมื่ออาร์ทินยกมือขวาขึ้น แสงสีฟ้าก็ปรากฏที่ปลายนิ้วชี้เขา นี่ไม่อาจเรียกได้ว่าเวทมนต์ มันคือเทคนิคการใช้มาน่าขั้นพื้นฐานที่เรียกว่าการสำแดงมาน่า มันเป็นไปได้ที่จะสลักตัวอักษรลงบนไม้โดยการใช้มาน่าที่ร้อนระอุ ดวงตาของเมเทลกลายเป็นสว่างขึ้น อาร์ทินยิ้มให้เธอ
“พ่อของเจ้ารู้ภาษาราชอาณาจักรหรือไม่?”
“แน่นอน!”
“เอาละ ผู้กล้า เจ้ามีอะไรที่ต้องการบอกพ่อหรือไม่”
“อื้อ มีแน่! เช่นนั้น....”
อาร์ทินได้แปลข้อความทั้งหมดของเมเทลบนกำแพง เขาถอนหายใจขณะที่เขาก้าวถอยหลัง เขาคิดว่านี่มันไร้จุดหมาย แต่หากเขาสามารถรักษากำลังใจของเธอได้ มันก็จะคุ้มค่า
‘ข้าได้ผ่านปัญหาของการกระทำนี้ เจ้าควรจะกลับมาอย่างมีชีวิตและค้นหากระท่อมนี้’
เขาบ่นตามที่เขาปราถนา และก็คว้ามือของเมเทล
ว้าย!
เมเทลส่งเสียงร้องออกมา แต่เขาไม่สนใจมัน
“วิ่งหนีกันเถอะ”
“อะ...อื้อ!”
“อ่า อาร์ทิน!”
“เมเทล!”
ทั้งสองคนถูกเรียกจากประตูกระท่อม ชาวบ้านต่างวิ่งมาทางพวกเขา อาร์ทินไม่รู้ว่าเมื่อไรที่นักบุญจะกลับมา ดังนั้น เขาจึงไม่มีเวลาจัดการกับชาวบ้าน อาร์ทินได้เลือกชาวบ้านที่อ่อนแอที่สุด เขาจ้องมองไปยังชาวบ้านDขณะที่เขาพูด
“เราต้องไปที่ห้องน้ำ”
“ขะ...ข้าขอโทษ”
ชาวบ้านDถูกผลักออกไป ชาวบ้านA B C และE ได้กระเด็นถอยออกไปตามD!
นี่คือช่วงเวลาที่เขารอคอย เขาวิ่งไปขณะที่ดึงเมเทลตามหลังเขามา ชาวบ้านDได้มองตามหลังเด็กทั้งสองไป มันดูเหมือนว่าทั้งสองต้องการจะไปห้องน้ำจริงๆ
อย่างไรก็ตาม พวกเขากลับไม่เคยเห็นเด็กทั้งสองคนนั้นอีกต่อไป
ผู้กล้าได้ประสบความสำเร็จในการวิ่งหนี