TXV – 97 หนึ่งการเคลื่อนไหว หนึ่งศพ !
TXV – 97 หนึ่งการเคลื่อนไหว หนึ่งศพ !
ที่ด้านหลังของรถเมบิสสีดำมีลี่หยู่หลานนั่งอยู่ “ฉันคิดว่ามันเป็นความคิดที่ไม่ดีนะที่คุณจะทำแบบนี้ การที่คุณเรียกลูกน้องของคุณมาอย่างที่นี่มันยิ่งมีแต่ผลเสีย ทำไมพวกเราไม่หนีไปซ่อนตัวสักระยะหนึ่งล่ะ มันไม่ดีกว่าหรอ ? จะเกิดอะไรขึ้นถ้าคุณทำแบบนี้กับเซี่ยเหล่ย ?”
ฮวงยี่หู่หัวเราะเยาะ “ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่คุณกลายเป็นคนขี้ขลาด ? หลบซ่อนตัว ? ความคิดนี้ไม่เคยจะอยู่ในหัวของผมเลย ผมเคยฆ่าผู้คนมานับไม่ถ้วน ทุกวันนี้ก็ไม่มีใครเคยตามเอาเรื่องผมสักคน ?”
“ในครั้งนี้มันต่างกัน หลักฐานทั้งหมดได้ถูกโพสต์ลงในอินเตอร์เน็ต ตำรวจจะมาจับตัวพวกเราไม่ช้าก็เร็วๆนี้แหละ” ลี่หยู่หลานกล่าว
ฮวงยี่หู่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ฟังคำพูดของลี่หยู่หลานเลย “คุณจะกลัวอะไร ? คุณลืมไปแล้วหรอ ? คนที่หนุนหลังเราคือใคร ? ยังไงตระกูลกู๋ก็ต้องช่วยเราอยู่แล้ว ผมทำให้ตระกูลกู๋ดูสูงส่งปราศจากมลทิณ ผมยอมทำงานสกปรกนั้นมาไว้ที่ผมเพียงคนเดียวยังไงก็ตามพวกเขาก็ต้องปกป้องผมแล้วล่ะ เราต้องจับตัวเซี่ยเหล่ยและฉิงเสวียงจากนั้นนำหลักฐานทั้งหมดกลับคืนมา เราสามารถจัดการเรื่องนี้ได้ด้วยตัวเองโดยที่ไม่ต้องมีตระกูลกู๋เข้ามาเกี่ยวข้อง”
ลี่หยู่หลานถอนหายใจออกมาอย่างเป็นกังวล
หยิบกล้องส่องทางไกลและมองไปรอบๆบริเวณไซต์งานก่อสร้างของเซี่ยเหล่ย
ภายในไซต์งานเซี่ยเหล่ยได้ตะโกนให้ทุกคนที่อยู่ที่นี่หลบหนีไปแต่ไม่มีใครฟังเขาเลย ทุกคนต่างหยิบไม้และไขควงขึ้นที่มือของพวกเขา คนเดียวที่วิ่งหนีหางจุกตูดไปก็คือคนงานจากบริษัทฟอร์เรส แมน เขารีบหนีไปด้วยความตกใจเมื่อเขาเห็นลูกน้องของฮวงยี่หู่หันมาจ้องเขา
เซี่ยเหล่ยตั้งใจให้พนักงานของเราทุกคนวิ่งหนีไปอีกทางในขณะที่ลูกน้องของฮวงยี่หู่กำลังเดินเข้ามา แต่พนักงานของเซี่ยเหล่ยไม่ฟังความคำสั่งเขาเลยซักคน…..
เซี่ยเหล่ยยิ้มแบบเก้ๆกังๆ “พวกคุณคิดจะทำอะไร ? ผมบอกให้ทุกคนหนีไปไงแล้วทำไมถึงไม่ยอมหนีไป”
กวนหลิงชานหยิบไม้กระดานแผ่นเล็กๆไว้ในมือ เธอดึงแขนเสื้อขึ้นเล็กน้อยพูดอย่างตะกุกตะกักว่า “พวก…...พวกเราไม่กลัวพวกมันหรอก”
ทั้ง หยินฮ่าว ฮานบั๋วและคนอื่นๆพยักหน้า พวกเขารู้สึกกลัวเป็นอย่างมากแต่ไม่มีใครถอยหนีสักคน !
หลางซือเหยาไม่ได้พูดอะไรออกมาเธอเอื้อมมือไปแตะที่ไหล่ของเซี่ยเหล่ยเพื่อแสดงให้เห็นว่าทุกคนพร้อมสู้เคียงข้างกับเขา…
เซี่ยเหล่ยนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้........ทำไมเจียงหยู่ยี่ถึงไม่นำกำลังตำรวจมาที่นี่อีก ?
“เซี่ยเหล่ย ! ออกมา !” ชายหนุ่มผมทองตะโกนและชี้ไปยังหน้าของเซี่ยเหล่ย
เซี่ยเหล่ยเหลือบมองไปที่ตัวเขาและบอดี้การ์ดของฮวงยี่หู่ทุกๆคน ทั้ง 4 คนยืนตำแหน่งหน้าหลังซ้ายขวาและที่สำคัญพวกเขามีปืนกันทุกคน สิ่งที่ทำให้เซี่ยเหล่ยกังวลมากที่สุดก็คือหลางซือเหยาและพนักงานที่อยู่ด้านหลังเขา พวกเขาคงไม่สามารถจะเอาชนะบอดี้การ์ดเหล่านี้ได้อย่างแน่นอน..
หลางซือเหยาก้าวขาออกไปเตรียมการต่อสู้ทันใดนั้นเซี่ยเหล่ยดึงตัวเธอกลับเข้ามาและพูดอย่างเบาๆว่า “ระวังตัวด้วย บอดี้การ์ดเหล่านั้นมีปืน !”
“ปืน ?” หลางซือเหยาพูดอย่างกังวล
“อย่าเพิ่งทำอะไรวู่วาม เราต้องถ่วงเวลาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ในขณะที่รอเจียงหยู่ยี่นำทีมตำรวจมาที่นี่” เซี่ยเหล่ยกล่าว
หลางซือเหยาพยักหน้า
“ไอ้สารเลว ! มึงกลัวพวกกูหรอ ?” คำด่าทอดังมาจากหนุ่มผมทอง
“พวกเก่งแต่ปาก !” ฉิงเสวียงยืนชี้หน้าหนุ่มคนนั้นมืออีกข้างของเขาจับที่ข้างเอวพร้อมกับพูดว่า “ทำตัวมีปัญหา ? พ่อแม่ไม่ได้สั่งสอนรึไง ?”
ทันใดนั้นเซี่ยเหล่ยรีบปิดปากของฉิงเสวียง คำพูดของเขานั้นเหมือนกับการเอาน้ำเย็นไปลาดลงในกระทะที่น้ำมันกำลังเดือดจัด
“ไอ้เหี้X… มึงยังจะกล้าปากดีอีกนะ ! เอาชนะพวกกูให้ได้ซะก่อน !” หนุ่มผมทองขยับตัวเข้ามาหาฉิงเสวียง เขามุ่งหน้ามาที่ฉิงเสวียงอย่างเห็นได้ชัด…
ก่อนที่ฉิงเสวียงจะออกหมัดเซี่ยเหล่ยเตะไปที่ท้องของหนุ่มผมทองคนนั้น หนุ่มคนนั้นร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดและกระเด็นถอยหลังไป 2 - 3 ก้าวก่อนจะทรุดตัวลงที่พื้น
ทันใดนั้นบอดี้การ์ดของฮวงยี่หู่เดินเข้ามาใกล้ๆตัวเขา ในขณะเดียวกันเขาได้นำปืนออกมาจ่อไปที่หัวของเซี่ยเหล่ย……
การออกมาของปืนทำให้สถานะการณ์ทุกอย่างตึงเครียด !
“มากับเรา !” บอดี้การ์ดคนหนึ่งกล่าว
“ไปไหน ?” เซี่ยเหล่ยยังคงเยือกเย็นอยู่แต่ภายในใจของเขาประสาทจะแตกแล้ว !
“หุบปาก ! มากับเราเดี๋ยวนี้หรือจะให้ผมลั่นไกไปที่ศีรษะของคุณ ?”
บอดี้การ์ดอีกคนเดินไปคว้าตัวฉิงเสวียง
เซี่ยเหล่ยและฉิงเสวียงไม่กล้าที่จะขยับร่างกายไปไหน….ในขณะที่บอดี้การ์ดได้จ่อปืนไปที่หัวของพวกเขา
“พวกคุณคิดจะทำอะไร ?” หลางซือเหยาถามพร้อมกับยืนขวางทางบอดี้การ์ดเหล่านั้น
“ไอ้สารเลว ! มึงอยากตาย ?” บอดี้การ์ดเล็งปืนไปที่หัวของหลางซือเหยา
ปัง ! เสียงปืนดังขึ้น !
ดวงตาทุกคู่จ้องมองไปยังหลางซือเหยา ทุกคนคิดว่าเธอโดนยิงแต่กระสุนปืนที่ออกมาไปโดนหัวบอดี้การ์ดของฮวงยี่หู่
กระสุนปืนได้เจาะทะลุผ่านกะโหลกของบอดี้การ์ดคนนั้นที่กำลังจะยิงหลางสือเหยา !
บอดี้การ์ดคนนั้นร่วงลงไปที่พื้น เลือดที่ไหลออกมาจากศรีษะไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขาตายทันทีหลังจากโดนกระสุน….
สถานที่นี้เงียบสงบจนได้ยินเสียงใบไม้ร่วงหล่นจากต้นไม้….
เซี่ยเหล่ยเป็นคนแรกที่หันไปมองทิศกระสุนที่พุ่งออกมา หญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่ เธอใส่เสื้อคลุมสีดำและสวมแว่นตากันแดดพร้อมกับปืนที่อยู่ในมือของเธอ เธอคนนี้เหมือนนักฆ่าที่เลือดเย็นไร้ความรู้สึก !
เจียงหยู่ยี่ไม่น่าจะใช่….. หรือว่าหลงบิง !
“เวรเอ้ย !” บอดี้การ์ดของฮวงยี่ต่างหันปืนไปหาหลงบิง
ปัง ! เสียงกระสุนดังขึ้นมา เลือดสดๆกระเด็นออกมาจากสมอง….
ปัง ! เสียงกระสุนดังตามมาเรื่อยๆ โดยกระสุนแต่ละนัดดังติดๆกันมาในเวลา 0.5 วินาที
บอดี้การ์ดทุกคนที่เคยจ่อปืนไปยังเซี่ยเหล่ยล้มลงกับพื้นภายในพริบตา จนทำให้พวกอัลพาลที่อยู่ด้านหลังอ้าปากค้างไปตามๆกัน
บอดี้การ์ดทั้ง 3 คนที่เหลือเสียชีวิตทันที !
พวกบอดี้การ์ดคนอื่นๆต่างโยนปืนออกไปและลงไปคุกเข่าในทันที
ลูกน้องของฮวงยี่หู่ไม่ใช่คนโง่ ความหยิ่งยโสของพวกเขาหายไปทันทีหลังจากที่เห็นการฆ่าอย่างเลือดเย็นเกิดขึ้นในชั่วพริบตาพวกเขา ทุกคนต่างหน้าซีดและเหงื่อแตกออกมาราวกับว่าพวกเขายืนต่อหน้ามัจจุราช…
บอดี้การ์ดของฮวงยี่ เป็นคนอันธพาลที่มุ่งเป้าไปยังคนที่อ่อนแอกว่าและรังแกคนอื่นที่ไม่มีทางสู้แต่เมื่อพวกเขามายืนต่อหน้ากับผู้หญิงที่เลือดเย็นที่สามารถฆ่า 4 คนได้อย่างต่อเนื่องภายในพริบตา จะมีใครบ้างล่ะที่ไม่กลัวความตายจากหญิงสาวคนนี้…..
เด็กหนุ่มคนนั้นขว้างอาวุธในมือทิ้งไปทันทีและรีบวิ่งไปยังรถมินิแวนส์ที่จอดอยู่ข้างถนน
ปัง ! เขาวิ่งไปไม่ถึง 10 เมตรเสียงกระสุนก็ดังออกมา กระสุนพุ่งไปโดนที่ต้นขาของเขาจากนั้นเขาก็ล้มลงที่พื้นโดยทันที…
พวกอันธพาลคนอื่นที่กำลังจะวิ่งหนี ....ตอนนี้ไม่มีใครกล้าวิ่งหนีไปไหนได้แต่ยืนอยู่กับที่ จะมีใครล่ะที่จะวิ่งเร็วกว่ากระสุนปืน ?
หลงบิงตะโกนว่า “หมอบลงที่พื้น !”
ทุกคนต่างทำตามคำพูดของหลงบิงยกเว้นกลุ่มคนของเซี่ยเหล่ย
ห่างออกไปหลายร้อยเมตรในรถเมบิสส์สีดำฮวงยี่หู่กำลังสังเกตการณ์จากกล้องส่องทางไกล เขาพูดขึ้นมาว่า “แม่งเอ้ย ! ผู้หญิงคนนั้นมาได้ไง ? เธอกล้าที่จะฆ่าคนโดยไม่ลังเล เธอไม่เกรงกลัวกฏหมายเลย ?”
“ที่รัก ! ไปกันเถอะ !” ลี่หยู่หลานพูดออกมาด้วยความเป็นห่วง “คนของเราถูกจับอีกไม่นานผู้หญิงคนนั้นคงมาหาเราแน่”
“ผมจะต้องรู้ว่าเธอเป็นใครให้ได้ เธอเสร็จผมแน่ !” ฮวงยี่หู่ตะโกนด่าทอจากนั้นไม่นานเขาก็รีบขึ้นรถเพื่อหลบหนีออกไปจากที่นี่
ทันใดนั้นมีรถตำรวจ 2 คันออกมาขวางทางรถของฮวงยี่หู่เอาไว้
รถเมบิสส์สีดำพยายามจะเบี่ยงรถหนีจากถตำรวจ แต่ไม่สามารถทำเช่นนั้นได้เพราะรถตำรวจได้โผล่ออกมาอีกหลายคันจนล้อมรอบรถเมบิสส์สีดำไว้หมดแล้ว
ทันใดนั้นประตูรถตำรวจเปิดออกมาคนที่ลงมาจากรถคือเจียงหยู่ยี่ เธอใช้ประตูรถตำรวจเป็นโล่กันกระสุนในขณะที่เธอตะโกนว่า “คุณถูกล้อมแล้ว ! วางอาวุธและยอมมอบตัวซะ !”
ตำรวจนายหนึ่งที่ลงรถหลังจากเจียงหยู่ยี่ เขาแตะที่ไหล่เธอพร้อมพูดว่า “หัวหน้าเจียง คุณยังไม่ปลดเซฟปืนเลย”
เจียงหยู่ยี่รู้สึกอายมากและรีบปลดเซฟปืนโดนทันทีแล้วตะโกนอีกครั้งว่า “คุณถูกจับแล้ว ออกจากรถซะ !”
ฮวงยี่หู่ออกมาจากรถ สายตาของเขาเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง จากนั้นเขาถ่มน้ำลายลงบนพื้นพร้อมพูดว่า “จะจับกู ? ฮ่าฮ่า ! อยากได้อะไรล่ะ ? สินบน ? กูจะบอกพวกมึงไว้นะ จะทำอะไรกับกู คิดดีๆก่อน !”
ลี่หยู่หลานออกมาจากรถ ใบหน้าของเธอซีดราวกับสีของขี้เถ้า เธอดูกังวลเป็นอย่างมาก เธอเคยเป็นผู้หญิงที่กล้าหาญแต่ตอนนี้เธอกลัวสิ่งที่อยู่ตรงหน้ามากๆ
เจ้าหน้าที่ตำรวจ 2 คนเดินตรงไปหาพวกเขาจากนั้นใส่กุญแจมือทั้งฮวงยี่หู่และลี่หยู่หลาน
“หัวหน้า ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ?” เจ้าหน้าที่ตำรวจชี้ไปยังหญิงสาวคนนั้นด้วยความสงสัย “พวกเราเพิ่งมาถึงตอนจับกุมสองคนนี้ เราจะรู้เรื่องก่อนหน้านี้ได้ยังไงกันล่ะ ?”
เจียงหยู่ยี่พูดว่า “ฉันไม่ได้มีตำแหน่งสูงที่จะรู้ทุกอย่างหรอกนะ อย่ามาถามอะไรไม่เข้าเรื่องอีก มากับฉันเดี๋ยวนี้ !”
เจ้าหน้าที่ตำรวจคนนั้นเดินตามเจียงหยู่ยี่ไปยังไซต์งานก่อนสร้างอุตสาหกรรมอาชาสายฟ้าพร้อมกับนำตัวฮวงยี่หู่และลี่หยู่หลานไปด้วย
บรรยากาศที่ไซต์งานก่อนสร้างอุตสาหกรรมอาชาสายฟ้ายังคงน่ากลัว กลุ่มพนักงานของเซี่ยเหล่ยจ้องมองไปที่หลงบิงอย่างสงสัยว่าเธอเป็นใคร.....
เซี่ยเหล่ยเดินไปที่หลงบิงและถามว่า “คุณรู้เรื่องนี้ได้ยังไง ?”
“ฉันจะคอยติดตามคุณทุกฝีเก้า คุณจำได้มั้ย ?” หลงบิงกล่าว
เซี่ยเหล่ยยิ้มออกมาแบบเก้ๆกังๆ “เอ่อ…..ขอบคุณนะ”
“ฉันจะไปที่บ้านคุณในวันนี้” หลงบิงเก็บปืนและเดินออกไป
เซี่ยเหล่ยตะโกนออกไปว่า “มาเลย ผมจะทำอาหารอร่อยๆไว้รอคุณ”
หลงบิงหันกลับมามองที่เซี่ยเหล่ย เธอทำเพียงแค่พยักหน้าเบาๆเท่านั้น
“คุณหลง คุณหลง !” เจียงหยู่ยี่เรียกเธอจากที่ไกลๆ เธอต้องการคุยกับหลงบิง
หลงบิงไม่ได้หันไปมองเจียงหยู่ยี่แม้แต่น้อยเธอรีบเร่งฝีเท้าและเดินจากไป
เจียงหยู่ยี่ถอนหายใจออกมา “ซวยล่ะ ! พี่ใหญ่เพิ่งฆ่าคนตายแล้วจะเดินหนีไปง่ายๆแบบนี้น่ะหรอ ?”
เธอบ่นพึมพัมกับตัวเองอย่างเงียบๆ……
ติดตามตอนต่อไป………..