ตอนที่ 46 ความอดทน

"นายอย่าไปฟังข่าวลือที่คนในเมืองพูดกัน มันไร้สาระ ผมกับซินเสวียน พวกเราไม่ได้มีอะไรกัน และที่สำคัญพวกเราก็ไม่จำเป็นต้องพึ่งเธอเลยด้วย"

"ในกลุ่มของเราคนที่ม่านลี่จะเชื่อฟังมีแค่ซินเสวียนคนเดียว ถ้าเธอไม่ช่วย พวกเราคงไม่ได้ไปร่วมล่าในวันพรุ่งนี้แน่"

ซูเสี่ยวเฉียวจับมือของหานเซิ่นขึ้นมา

"ศักดิ์ศรีมันกินไม่ได้หรอกนะ ถ้าคุณสนิทกับซินเสวียนก็ควรไปขอร้องเธอ เธอจะต้องยอมให้พวกเราไปแน่ มอนสเตอร์ระดับเลือดศักดิ์สิทธิมันประมานค่าไม่ได้"

ซูเสี่ยวเฉียวพูดกับหานเซิ่นอย่างสุภาพ

หานเซิ่นถอนหายใจ

"โทษทีนะ แค่ผมกับซินเสวียนเราไม่ได้มีอะไรจริงๆ"

"งั้นพวกเราก็จบแล้ว พวกเราต้องอยู่ฝึกซ้อมในขณะที่คนอื่นๆได้ไปล่ามอนสเตอร์"

ซูเสี่ยวเฉียวคอตก

"อย่าเพิ่งถอดใจไป ถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้ความช่วยเหลือจากซินเสวียน แต่พวกเราก็ไปร่วมล่าในวันพรุ่งนี้ได้" หานเซิ่นหัวเราะ

"นายมีความคิดอะไรดีๆงั้นหรอ?" ซูเสี่ยวเฉียวมองไปที่หานเซิ่น

"ก็แค่ยิงมันให้จบไปในวันนี้ก็สิ้นเรื่อง" หานเซิ่นชี้ไปที่มัดลูกธนู

ซูเสี่ยวเฉียวพูดอย่างห่อเหี่ยว

"พวกเราต้องยิ่งธนู 1000 ดอก ในระยะ 450 ฟุต และพวกดอกที่พลาดเป้าจะไม่นับ พวกเราต้องการเวลาอย่างน้อย 3 วันถึงจะทำได้"

"ไม่จำเป็นต้อง 3 วันหรอก"

หานเซิ่นหยิบธนูสำหรับฝึกซ้อมขึ้นมา มันเบากว่าดูมเดย์มาก ธนูฝึกซ้อมแบบ 7.0 หมายความว่าถ้าผู้ใช้มีความแข็งแกร่ง 7.0 ก็สามารถยิงแบบเร็วๆได้ แต่สำหรับดูมเดย์คงได้แค่รั้งสายธนูเท่านั้น

หานเซิ่นหยิบลูกธนูขึ้นมาแล้วยิงมันไปยังเป้าหมาย ที่เป็นรูปดวงตาสีฟ้า หานเซิ่นยิงอย่างต่อเนื่องไม่มีหยุด และไม่มีลูกธนูไหนพลาดเป้า

ซูเสี่ยวเฉียวคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะยิงจบในวันนี้ แต่หานเซิ่นกับยิงไปแล้ว 36 ดอกติดต่อกัน โดยไม่มีพลาดเป้าเลย

"ยอดไปเลย ยิงรวดเดียว 36 ดอกด้วยธนูฝึก 7.0"

ซูเสี่ยวเฉียวชื่นชมหานเซิ่น พวกนักธนูทุกคนรู้ดีว่าการยิงธนูแบบต่อเนื่องจะใช้พลังงานมากแค่ไหน โดยปรกติแล้วถ้าระดับความแข็งแกร่งพอๆกับธนูจะยิงรวดเดียวได้แค่ 12 แต่ถ้าใครยิงได้มากกว่านั้นแสดงว่าระดับความแข็งแกร่งของเขาเหนือกว่าที่ธนูต้องการ

หานเซิ่นยิ้ม และพูดกับซูเสี่ยวเฉียว

"อย่ามัวยืนอยู่เฉยๆ รีบยิงให้ครบ 2000 แล้วไปล่ามอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิกัน"

"ทำเป็นเก่ง" ลิ่วฮงทาวยืนดูพวกเขา และพูดอย่างดูถูก

การยิงธนู 36 ดอกรวดเดียว ถือว่าสุดยอดมากก็จริงอยู่ แต่การจะยิงให้ครบพันนั้นไม่ง่าย ถึงแม้ว่าเขาจะมีความแข็งแกร่งเกิน 9.0 แต่ถ้ายังยิงต่อไปเรื่อยๆแขนของเขาก็ต้องล้าก่อนจะครบแน่ ยังยากมากที่เขาจะไปได้ทันวันพรุ่งนี้

หานเซิ่นรู้ดีว่าการยิงธนูติดต่อกันนานๆ มันต้องใช้ความแข็งแกร่งของกล้ามเนื้อมากกว่าปกติ แต่เขากลับพบว่ากล้ามเนื้อของเขานั่นทั้งแข็งแกร่ง และยืดหยุ่น หลังจากยิงไปได้ 36 ดอก หานเซิ่นรู้สึกเจ็บกล้ามเนื้อเล็กน้อย แต่เมื่อเขาขยับแขนไปมาเขาก็รู้สึกว่ายังสามารถยิงได้ต่อสบายๆ

ราวกับว่ายิ่งเขาใช้กล้ามเนื้อเป็นเวลานานมากเท่าไร ร่างกายของเขาก็จะยิ่งเย็น และแข็งแกร่งมากขึ้น

หานเซิ่นไม่รู้ว่าเป็นเพราะจีโนพ้อยหรือว่าเพราะการที่เขาฝึกกายหยก ตอนนี้การยิงธนู 1000 ดอกด้วยธนู 7.0 ไม่ได้เป็นเรื่องยากเกินไปสำหรับเขา และเขาอาจจะเหลือแรงพอที่จะทำงานต่อในวันพรุ่งนี้

หานเซิ่นยังคงยิงอย่างต่อเนื่อง ในขณะที่คนนับลูกธนูยังต้องช็อค เมื่อเห็นหานเซิ่นยิง 48 ดอกติดต่อกันโดยไม่หยุดพัก และทุกดอกเข้าเป้าหมด "เจ้าหนุ่มนี่เหนือมนุษย์"

"นายกำลังพูดถึงใคร?" มีคนได้ยินเขาพูดขึ้นมา ก็เลยถามเขา

"หนุ่มโรคจิตนั่นไง เขายิงธนูติดต่อกัน 48 ดอกโดยไม่หยุดพัก" คนนับลูกธนูพูด

"หนุ่มโรคจิต? จริงดิ?"

"มาดูเองถ้านายไม่เชื่อฉัน"

จากนั้นก็มีสมาชิกบูลอายคนอื่นๆมายืนดูหานเซิ่น และพวกเขาก็ต้องตกตะลึงกับภาพที่เห็น

"ว้าว เป้าของเขาเต็มไป 3 อันแล้วนะ ทั้งหมดฝีมือเขาคนเดียวเลยหรอ?"

"ใช่! เจ้าซูเสี่ยวเฉียวยังยิงไม่เต็มสักอันเลย"

"ไม่มีทาง! นั่นมันต้องเป็นธนู 4.0 แน่"

"แกดูไม่ออกหรอระหว่าง 4.0 กับ 7.0 มันต่างกันตั้งเยอะนี่มัน 7.0 เห็นๆ"

สมาชิกบูลอายคนอื่นๆเริ่มทยอยเข้ามาดูเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ แม้แต่ลิ่วฮงทาวก็ยังนั่งอยู่เฉยๆไม่ได้ เขาลุกขึ้นมายืนดูหานเซิ่นยิงธนู

"ขอลูกธนูอีก" หานเซิ่นไม่ได้รู้สึกสนุกกับการยิงธนูมานานแล้ว ตอนเขาฝึกซ้อมคนเดียวเขายิงไปได้แปปเดียวก็ต้องไปเก็บลูกธนู แต่ตอนนี้เขาสามารถยิ่งได้ต่อเนื่องตามที่เขาต้องการ

"สุดยอดมากคู่หูของผม นี่มันมัดที่ 2 แล้ว"

ซูเสี่ยวเฉียวแกะลูกธนูมัดที่ 2 แล้วนำมันใส่ลงในซองธนูของหานเซิ่น

"นี่ยังแค่อุ่นเครื่อง" หานเซิ่นยิ้ม และเริ่มยิงธนูต่อ

"ถ้าคุณยิงครบทั้งหมดแล้วช่วยผมยิงด้วย จนพวกเราไปทันพรุ่งนี้ละก็ ผมจะยอมเป็นเบ๊ให้เลย" ซูเสี่ยวเฉียวเริ่มมีความหวัง

"เรื่องเบ๊อะไรนั่นช่างมันเถอะ นายจะให้เงินฉันเท่าไร นั่นแหละที่ฉันต้องการ"

"การพูดถึงเรื่องเงินมันจะทำลายมิตรภาพระหว่างเรานะลูกพี่" ซูเสี่ยวเฉียวตอบ

หานเซิ่นจะหยุดพักทุก 50 ดอก แล้วสลับแขนที่ใช้ในการรั้งสายธนู เพื่อไม่ให้แขนข้างใดข้างหนึ่งล้าจนเกินไป