ตอนที่ 45 ธนู 1000 ดอก

เช้าวันต่อมา หานเซิ่นเข้าไปในก็อตแซงชัวรี่ เขาเห็นว่าร่างของอสูรฟันทองแดงกลายเป็นสีม่วงหมดทั้งตัวแล้ว เหลือเพียงแค่ปลายหางเท่านั้น เขามีความสุขมากที่ได้เห็นมันใกล้จะเปลี่ยนเป็นมอนสเตอร์ระดับเลือดศักดิ์สิทธิโดยสมบูรณ์แล้ว

เขาเฝ้ามองดูมันอยู่นานหลายชั่วโมง ก่อนที่เขาจะออกไปเข้าร่วมการฝึกกับบูลอาย เมื่อเขามาถึงเขาก็พบกับคนคุ้นเคยเข้า

"ซูเสี่ยวเฉียว!" หานเซิ่นแปลกใจที่เห็นซูเสี่ยวเฉียวกำลังนั่งทำความสะอาดคันธนู และลูกธนูอยู่

"โรคจิต นายรู้จักผมด้วย?" ซูเสี่ยวเฉียวรู้สึกแปลกใจ

"ทำไมจะไม่รู้จักละ ก็ทุกคนเรียกดอลล่าร์ด้วยชื่อ 'ดอล ' ก็เพราะนาย..."

หานเซิ่นยิ้ม

ซูเสี่ยวเฉียวพูดอย่างภูมิใจ

"ไม่ใช่เพราะผม ดอลคงไม่โด่งดังขนาดนี้หรอกรู้ไว้ด้วย"

"ทำดีมาก"

หานเซิ่นยกนิ้วให้เขา ขณะที่ในหัวคิด 'ไอ้บ้าเอ้ย เพราะนายไงฉันถึงต้องมาลำบากแบบนี้'

"ทำไมนายเลือกมาเข้าทีมบูลอาย?" ซูเสี่ยวเฉียวถามหานเซิ่น

"เพราะว่าผมจะได้ยืนอยู่ห่างๆจากมอนสเตอร์เพื่อลดความเสี่ยง และคอยโจมตีจากระยะไกล" หานเซิ่นหัวเราะ

"เยี่ยมไปเลย นายคิดเหมือนกันฉันเลย"

ซูเสี่ยวเฉียวคิดว่าในที่สุดก็พบคนที่เข้าใจเขาสักที

"ข้อดีเพียงอย่างเดียวของบูลอายก็คือความปลอดภัย ผมคงไม่มาเข้าแน่ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องนี้ หัวหน้าทีมนี้คือ ม่านลี่ เธอดูเป็นผู้หญิงที่แข็งแกร่งดีนะ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะซาดิส นายรู้ไหมว่าพวกเราเรียกเธอตอนลับหลังว่ายังไง? พวกเราเรียกเธอว่า นาซี..."

ซูเสี่ยวเฉียวกับหานเซิ่นรู้สึกสั่นไปทั้งตัว เพราะระหว่างที่พวกเขาคุยกันอยู่ พวกเขาหันหลังไปเห็นม่านลี่กำลังยืนอยู่ใกล้ๆพวกเขา เธอจะต้องได้ยินที่พวกเขาคุยกันทั้งหมดแน่

ตอนนี้หานเซิ่นกับซูเสี่ยวเฉียวแข็งเหมือนก้อนหิน ซูเสี่ยวเฉียวพยายามยิ้ม และพูดออกมา

"ม่านลี่ ผมแค่กำลังทดสอบเด็กใหม่ก็เท่านั้น ความจริงแล้วคุณ..."

"พวกนาย 2 คนใช้ธนูฝึกซ้อมระดับ 7.0 ยิงกันคนละ 1000 ดอก อย่าออกไปไหนจนกว่าจะฝึกเสร็จ"

ม่านลี่พูดอย่างเย็นชา และหันหลังกลับไป

"โอ้พระเจ้า ธนูฝึกซ้อม 7.0 แถมยังให้ยิงตั้ง 1000 ดอก? ทำไมเธอถึงไม่ฆ่าผมไปเลย?"

รอยยิ้มของซูเสี่ยวเฉียวหายไปในทันที

"ยังไงซะเธอก็ไม่ได้อยู่แถวนี้ เธอไม่มีทางรู้ว่าพวกเรายิงไปเท่าไหร่" หานเซิ่นพูด

"นายคิดง่ายเกินไปแล้ว แน่นอนว่า นาซี เธอคิดเรื่องแบบนี้ไว้แล้ว มันจะมีคนที่ค่อยแอบนับอยู่" ซูเสี่ยวเฉียวพูออย่างหดหู่

"พวกเราสามารถใช้เวลาได้เต็มที่ เธอไม่ได้บอกว่าให้ยิงเสร็จตอนไหน"

หานเซิ่นตบไหล่ของซูเสี่ยวเฉียว

ด้วยความแข็งแกร่งระดับ 9.1 ของเขา การยิงธนู 7.0 ติดต่อกัน 1000 ดอกเป็นงานที่ยาก แต่ก็ไม่ได้ถึงขั้นที่ทำไม่ได้ซะทีเดียว แต่สำหรับซูเสี่ยวเฉียวที่ความแข็งแกร่งเพียงแค่ 7 นั้นแตกต่างกันมาก แค่เขายิงสัก 100 ดอก กล้ามเนื้อของเขาก็แทบจะแหลกเป็นชิ้นๆแล้ว

ทั้ง 2 คนหยิบธนูฝึกซ้อมขึ้นมา และเริ่มยิง ขณะที่หานเซิ่นกับซูเสี่ยวเฉียวค่อยๆยิงกันไปอย่างช้าๆ คนอื่นๆในบูลอายก็มายืนดูพวกเขา

สมาชิกคนอื่นๆกำลังขนลูกธนูมาให้พวกเขา และมีคนหนึ่งพูดขึ้นว่า

"ซูเสี่ยวเฉียว ตั้งใจฝึกเข้าล่ะ พรุ่งนี้พวกเราจะต้องไปล่ามอนสเตอร์ระดับเลือดศักดิ์สิทธิ"

"มอนสเตอร์ระดับเลือดศักดิ์สิทธิอีกแล้วหรอ? มันถูกพบเมื่อไหร่? ทำไมผมถึงไม่รู้เรื่องเลย?" ซูเสี่ยวเฉียวเบิกตากว้าง

"กลุ่มของเซินเทียนจื่อเป็นคนพบมัน แต่พวกเขาไม่สามารถล่ามันได้ด้วยลำพังแค่พวกเขาเอง พวกเขาก็เลยขอให้พวกเราไปช่วยสนับสนุน พวกเราจะออกเดินทางกันพรุ่งนี้เช้า แต่ดูแล้วนายคงไม่ได้ไปหรอก 3 วันยังไม่รู้ว่านายจะยิงได้ครบ 1000 ดอกรึป่าว" สมาชิกทีมอีกคนหนึ่งพูด พร้อมกับยิ้ม

"คุยกันพอแล้ว ไปฝึกต่อได้แล้ว ซูเสี่ยวเฉียว!"

ชายที่เป็นรองหัวหน้าของบูลอายตะโกนขึ้นมา

หลังจากที่คนอื่นออกไปหมดแล้ว ซูเสี่ยวเฉียวก็เข้าไปขอร้องชายคนนั้น

"ฮงทาวช่วยไปขอม่านลี่ให้ที ผมอยากไปพรุ่งนี้ด้วย หลังจากลับมาผมจะฝึกเพิ่มขึ้นเป็น 2 เท่า"

"นายไม่มีสิทธิต่อรอง ม่านลี่บอกว่ายิง 1000 ดอก นายก็ต้องยิงให้ครบ ห้ามขาดแม้แต่ดอกเดียว"

ลิ่วฮงทาวมองไปที่หานเซิ่น และพูดว่า

"และนาย อย่าคิดว่าเข้ามาได้เพราะรู้จักกับซินเสวียนแล้วจะมีสิทธิเหนือคนอื่น นี่เป็นแค่บทเรียนเล็กๆน้อยๆ"

"ลิ่ว คุณน่าจะเข้าใจพวกเราดี โปรดช่วยพวกเราด้วย"

ซูเสี่ยวเฉียวยื่นเงินสดให้กับลิ่วฮงทาว

ลิ่วฮงทาวขว้างเงินทิ้ง และมองไปที่ซูเสี่ยวเฉียว

"นายคิดจะติดสินบนฉันหรอ? กฎก็คือกฎ พวกนายจะไปไหนไม่ได้ถ้ายังยิงไม่ครบ"

ลิ่วฮงทาวหันหลังจากไปหลังจากพูดจบ

หานเซิ่นรู้สึกหระหลาดใจเล็กน้อย และถามซูเสี่ยวเฉียว

"กฎของบูลอายมันเข้มงวดขนาดนั้นเลยหรอ?"

"เข้มซะที่ไหนล่ะ ปรกติลิ่วจะรับเงินจากผม" ซูเสี่ยวเฉียวพูด

"อ่าว แล้วทำไมครั้งนี้เขาถึงไม่รับมันล่ะ?" หานเซิ่นสงสัย

ซูเสี่ยวเฉียวมองที่หานเซิ่น และกระซิบ

"นายน่าจะระวังตัวไว้หน่อยก็ดีนะ ดูเหมือนว่าม่านลี่จะไม่ค่อยพอใจที่นายเข้าร่วมทีม และลิ่วก็ชอบม่านลี่อยู่ด้วย เขาจะต้องหาทางกลั่นแกล้งนายแน่"

หานเซิ่นเข้าใจทันทีว่าทำไมลิ่วฮงทาวถึงมองเขาด้วยสายตารังเกียจ

"นี่เป็นความผิดของผมเองนายก็เลยซวยไปด้วย แต่อย่าห่วงไปเลย ยังไงพรุ่งนี้พวกเราก็ต้องได้ไป"

หานเซิ่นจับไหล่ของซูเสี่ยวเฉียว

"ไม่ได้หลอก ถ้าพวกเรายิงไม่ครบ 1000 ดอกยังไงเราก็ไปไม่ได้"

ซูเสี่ยวเฉียวถอนหายใจ และดูเหมือนว่าเขาจะคิดบางอย่างขึ้นมาได้

"นี่นาย นายสนิทกับหัวหน้าซินเสวียนมากใช่ไหม ถ้าใช่ นายก็แค่ลองไปบอกเธอ พวกเราจะต้องได้ไปแน่นอน"