TXV – 92 ไฟโกรธที่ลุกโชน
TXV – 92 ไฟโกรธที่ลุกโชน
เซี่ยเหล่ยไปถึงที่นั่นตอนนักดับเพลิงดับไฟได้พอดี ควันหนาทึบลอยตัวออกมาจากบานหน้าต่างที่แตกร้าว มีกลุ่มคนมุงดูเหตุการณ์อยู่ห่างๆกำลังพูดคุยกันอยู่
เซี่ยเหล่ยพบฉิงเสวียงอยู่ในกลุ่มผู้คนด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก พร้อมกับคราบน้ำตาที่ดวงตา เขาร้องไห้ออกมาอย่างเห็นได้ชัด
เซี่ยเหล่ยเดินตรงไปหาฉิงเสวียงแล้วตบไหล่เขาเบาๆ พูดปลอบโยน “ไม่เป็นไรนะ ถ้าคุณเลิกทำงานเสริมสวยแล้วมาทำงานกับผมล่ะ เป็นไง?”
ฉิงเสวียงมองเซี่ยเหล่ย จ้องมองด้วยสายตาว่างเปล่า ก่อนจะปล่อยตัวเองจมลงไปในกอดของเซี่ยเหล่ย แล้วเริ่มร้องไห้ออกมา
เซี่ยเหล่ยรู้สึกแปลกๆที่มีผู้ชายมีร้องไห้ในอ้อมกอดแบบนี้ แต่ก็ไม่ได้ผลักฉิงเสวียงออกไปเพราะรู้ดีว่าตอนนี้เขาต้องการการปลอบใจมากที่สุดแล้ว
หลังจากร้องไห้อยู่พักหนึ่ง ฉิงเสวียงก็เงยหน้าขึ้นมาจากไหล่แล้วมองเซี่ยเหล่ยด้วยดวงตาที่มีน้ำตาเอ่อคลอ “ผมอยากฆ่าเขา ครั้งนี้ผมต้องฆ่าเขาให้ได้! ร้านเป็นทุกอย่างของผม แล้วเขาก็ทำลายมัน!”
“ใจเย็นๆก่อน ถ้าคุณประมาท คุณจะติดกับของเขาได้นะ” เซี่ยเหล่ยเองก็โกรธจัดเหมือนกัน แต่เขารู้ดีว่าสติและความใจเย็นจำเป็นที่สุดในเวลาแบบนี้
ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด ..... ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด
ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น
เซี่ยเหล่ยหยิบโทรศัพท์ออกมามันเป็นหมายเลขที่ไม่รู้จัก เขาลังเลที่จะรับแต่สุดท้ายแล้วก็กดรับสาย
เสียงผู้หญิงดังออกมาจากโทรศัพท์ “ประ ประธานเซี่ย… เพื่อนร่วมชั้นของฉันหลายคนถูกทำร้าย… ฮืออ…”
เซี่ยเหล่ยรู้ได้อย่างรวดเร็วว่านั่นเป็น กวนหลิงชานใจเขาอ่อนยวบ เซี่ยเหล่ยรีบถามด้วยความกระวนกระวาย “นี่ หลิงชานใช่มั้ย? ไม่ต้องกลัวนะ พูดช้าๆ เกิดอะไรขึ้น?”
เสียงของกวนหลิงชานพูดต่อ “เพื่อนร่วมชั้นและฉัน… เรากำลังวัดและออกแบบอยู่ที่ไซต์… จู่ๆก็มีคนกลุ่มหนึ่งเข้ามาแล้วทำลายอุปกรณ์ของเรา… ฮือ… ทำร้ายเพื่อนของฉันหลายคนเลยด้วย… แล้วก็ขู่พวกเรา… พวกเขา พวกเขาบอกว่าถ้าเราทำงานกับคุณ พวก…. พวก พวกเขา… จะมาฆ่าเรา… ฮืออ…”
ความโกรธเริ่มปะทุพุ่งพล่านในใจเซี่ยเหล่ย “พวกมันอยู่ไหน?”
“พวกนั้น… ทำลายข้าวของ ทำร้ายเรา แล้วก็ไป…”
เซี่ยเหล่ยกัดฟันแน่น “ตอนนี้พวกคุณอยู่ที่ไหนกัน?”
“เรา เราอยู่ที่โรงพยาบาล พวกเรามีเงินไม่มาก… ที่โรงพยาบาลคงไม่รักษาให้เราแน่เลย… ฮึก…” กวนหลิงชาน พูดพลางสะอื้น
เซี่ยเหล่บเก็บความโกรธเอาไว้แล้วปลอบเธอแทน “ไม่ต้องร้องไห้นะ หลิงชานไม่ต้องกลัวด้วย บอกผมมาว่าคุณอยู่ที่โรงพยายาบาลไหน ผมจะไปหา เรื่องค่าใช้จ่ายเดี๋ยวผมจัดการเอง”
กวนหลิงชาน ร้องไห้ “เราอยู่ที่โรงพยาบาลเหยียน”
“รอก่อนนะ ผมจะไปเดี๋ยวนี้” เซี่ยเหล่ยวางสาย
ตอนนี้เซี่ยเหล่ยโกรธจัดจนแทบจะพังโทรศัพท์ในมือทิ้งได้แล้ว
อย่างแรกคือวางเพลิงร้านของฉิงเสวียง แล้วนี่พวกพนักงานของเขายังถูกทำร้ายอีก นี่เป็นการแก้แค้นของฮวงยี่หู่ที่เสียที่ดินผืนนั้นให้เซี่ยเหล่ยอย่างเห็นได้ชัด
“ฮวงยี่หู่ส่งคนไปทำร้ายพนักงานของคุณเหรอ?” ฉิงเสวียงแปลกใจ
“ใช่ ผมจะไปดูสักหน่อยไว้คุยกันพรุ่งนี้นะ” เซี่ยเหล่ยกล่าว
“ไม่ๆ ผมจะไปกับคุณร้านผมถูกทำลายไปแล้วคงไม่มีประโยชน์ที่จะอยู่ต่อแล้วล่ะ” ฉิงเสวียงกล่าว
เซี่ยเหล่ยไม่ได้คิดอะไรอีก “โอเค ไปกันเถอะ”
บนเกรทส์วอร์ H6 มีแต่เสียงร้องราวกับสัตว์ป่าที่กำลังโกรธ
“คุณวางแผนจะทำอะไรต่อ?” ฉิงเสวียงพูดขึ้นทำลายความเงียบบนรถ มองเซี่ยเหล่ยด้วยความกังวลเล็กน้อย
สายตาเซี่ยเหล่ยดูเย็นชา “ในเมื่อหมาตัวนั้นกัดผม ผมก็จะเอามีดแทงมันกลับนี่แหละ”
“คุณจะทำจริงๆเหรอ?” เพียงจบประโยคฉิงเสวียงก็ยิ่งกังวลขึ้นอีก ก่อนหน้านี้เขาอยากฆ่าฮวงยี่หู่ด้วยตัวเองก็จริงแต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่านั่นไม่ใช่ความคิดที่ดีเท่าไหร่
เซี่ยเหล่ยหัวเราะ “นั่นมันน้อยไปสำหรับคนอย่างเขา ผมอยากให้เขาสูญเสียทุกอย่างจนต้องร้องขอความตายเลยล่ะ!”
ฉิงเสวียงเริ่มสับสน “คุณหมายความว่าคุณมีวิธีจัดการกับเขาแล้วงั้นเหรอ?”
เซี่ยเหล่ยพยักหน้า “ก่อนอื่นไปดูพวกเด็กๆที่โรงพยาบาลก่อนเรื่องนั้นไว้ค่อยคุยกันทีหลัง มองข้างทางให้ผมหน่อย ถ้าเจอตู้กดเงินแล้วบอกด้วยนะ ผมต้องใช้เงิน”
ฉิงเสวียงกำลังจะพยักหน้าแต่หันไปเห็นตู้กดเงินพอดีเขาจึงรีบชี้บอกเซี่ยเหล่ยทันที “มีตรงนั้นตู้หนึ่งล่ะ!”
20 นาทีต่อมา เซี่ยเหล่ยและฉิงเสวียงก็มาถึงโรงพยาบาลในเมือง เมื่อเดินเข้ามา เซี่ยเหล่ยก็เห็น กวนหลิงชาน, หยินฮ่าว, ฮานบั๋ว และคนอื่นๆในทางเดินหน้าห้องฉุกเฉินทันที บางคนก็ยืนอยู่ที่ทางเดิน บางคนก็นั่งอยู่บนเก้าอี้นั่งรอหน้าห้องของแพทย์ บางคนบาดเจ็บที่หัวพร้อมกับเลือดที่เปื้อนใบหน้า บางคนเสื้อผ้าขาดวิ่นและสวมรองเท้าเพียงข้างเดียว บางคนบาดเจ็บที่ร่างกายซึ่งมีรอยช้ำที่เห็นได้ชัด ความสดใสของพวกเขาก่อนหน้านี้หายไปหมดแล้วและตอนนี้มันแทนที่ด้วยความเจ็บปวดและความกลัว....
“ประธานเซี่ย! ประธานเซี่ยมาแล้ว!” ฮานบั๋วตะโกนออกมาด้วยใบหน้าที่ถูกตีจนบวมเป่ง
นักเรียนกลุ่มใหญ่เริ่มรวมตัวกันเข้ามายืนรอบๆ ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความโล่งใจและคาดหวัง กวนหลิงชาน ยืนตรงหน้าเซี่ยเหล่ยซึ่งเธอเองก็บาดเจ็บเช่นกัน แว่นตาเธอหัก เลนส์ข้างหนึ่งแตกร้าวส่วนอีกข้างเหลือเพียงแค่กรอบแว่นเท่านั้น
กวนหลิงชาน เริ่มร้องไห้ต่อหน้าเซี่ยเหล่ย “ประธานเซี่ย เรา… ไม่มีเงินเลย… โรงพยาบาล…”
“มากับผม” เซี่ยเหล่ยพา กวนหลิงชาน ตรงไปยังคลินิกของหมอที่ประจำการอยู่
มีหมออยู่เพียงคนเดียวเพราะตอนนั้นเริ่มดึกมากแล้ว ซึ่งหมอคนนั้นเป็นหมอชายอายุประมาณสามสิบ กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ในคลินิก เขาไม่แม้แต่มองเซี่ยเหล่ยและ กวนหลิงชาน ที่เดินเข้ามา พูดแบบเดิมว่า “ผมบอกคุณแล้วไม่ใช่เหรอว่าที่นี่เป็นโรงพยาบาลไม่ใช่องค์กรการกุศล? เราจะรักษาให้คุณได้ยังไงถ้าคุณไม่มีเงินจ่าย?”
ทันทีที่พูดจบ ถุงพลาสติกใบหนึ่งก็ถูกโยนกระแทกลงบนโต๊ะพร้อมกับเงินที่ล้นออกมา เป็นเงินใหม่เอี่ยมที่มีแสงระยิบระยับยั่วใจภายใต้แสงในห้อง
หมอประจำการเงยหน้าขึ้นมองด้วยความประหลาดใจและพบเซี่ยเหล่ยที่กำลังเดือดเป็นฟืนเป็นไฟยืนอยู่
“คุณจะไม่กังวลหน่อยเหรอว่าคนอื่นเขาจะเป็นหรือจะตายแค่เพราะเขาไม่มีเงินน่ะ?” เซี่ยเหล่ยพูดด้วยความโมโห “เป็นหมอมาได้ยังไง? ครูคุณไม่ได้สอนเรื่องคุณค่าของชีวิตคนเลยเหรอ?”
หมอกระทืบเท้า “นี่เป็นกฎของโรงพยาบาล เราจะรักษาเขาได้ยังไงถ้าเขาไม่มีเงิน? คุณจะตะโกนใส่ผมไปทำไม? ไปคุยกับผู้อำนวยการโรงพยาบาลสิถ้าคุณมีปัญหา! ถ้าพวกคุณยังสร้างปัญหาให้อีกแค่นิดเดียว ผมจะเรียกยามมาลากพวกคุณออกไป จะได้ไปหาโรงพยาบาลอื่นที่รักษาฟรีไงล่ะ!”
เซี่ยเหล่ยปล่อยหมัดลงโต๊ะหมอตรงหน้าอย่างจัง ด้วยแรงมหาศาลของเขาทำเอาของบนโต๊ะลอยขึ้นมา ตามด้วยรอยหลุมบนโต๊ะหลังจากที่เซี่ยเหล่ยถอนกำปั้นออก
หมอที่มองอยู่รู้สึกกลัวจนหน้าซีด...
เซี่ยเหล่ยชี้หน้าหมอคนนั้น สายตาเย็นยะเยือก “จะทำตามดีๆหรืออยากเป็นแบบนี้ก็เลือกเอา!”
หมอรีบพยักหน้าด้วยความตกตะลึง เขาไม่เคยเห็นใครที่ชกโต๊ะจนเป็นรอยหลุมแบบนี้ได้มาก่อน ยิ่งไปกว่านั้น เซี่ยเหล่ยคนนี้ยังดูไม่ใช่คนดีเท่าไหร่ เขาเหมือนพวกอันธพาลบ้าระห่ำมากกว่า หมอตัวเล็กๆอย่างเขาจะไปรับมือไหวได้ยังไง?
“จะยืนรออะไรล่ะ? ไปรักษาพวกเขาสิ!” เซี่ยเหล่ยตวาดออกมา
“โอเคๆ ไปแล้วๆ… แต่เอาเงินของคุณให้แคชเชียร์นะ ผมไม่ได้เก็บเงิน แค่ดูแลผู้ป่วย… ใครมาก่อน?” หมอไม่ได้แม้แต่เช็ดเหงื่อออกจากหน้าผาก เขารีบไปทำงานทันที
โลกก็เป็นเช่นนี้ คนอ่อนแอก็ต้องกลัวคนแข็งแกร่ง ผู้คนที่มีชีวิตก็ต้องกลัวคนที่ทำลายชีวิตเขาได้เป็นธรรมดา....
หมอเริ่มดูแลคนที่ต้องการการรักษา ไม่ได้รีรอให้เซี่ยเหล่ยเอาใบเสร็จมาให้เขาดูแต่อย่างใด
เซี่ยเหล่ยจ่ายเงินที่แคชเชียร์แล้วแบ่งเอา 50,000 ออกมา ส่งให้ กวนหลิงชาน
กวนหลิงชาน มองเซี่ยเหล่ยงงๆ “ประธานเซี่ย นี่ นี่สำหรับอะไรคะ? คุณให้เงินฉันทำไม?”
“รับไปเถอะ เอาไปซื้อเสื้อผ้ากับพวกของบำรุงเพื่อนๆคุณพรุ่งนี้นะ คุณก็ซื้อแว่นใหม่ซะ ถ้าเงินเหลือก็เอาไปแบ่งเท่าๆกัน” เซี่ยเหล่ยกล่าว
“ฉัน ฉันทำไม่ได้หรอกค่ะ” กวนหลิงชาน พยายามส่งเงินกลับให้เซี่ยเหล่ย
เซี่ยเหล่ยยัดเงินไปในมือเธอแทน “นี่เงินบริษัท ไม่ต้องกังวลหรอก ใช้เถอะ ผมจะไม่ปล่อยให้เรื่องที่พวกคุณถูกทำร้ายผ่านไปง่ายๆหรอกนะ ผมจะทวงคืนความยุติธรรมแทนพวกคุณเอง”
กวนหลิงชานรับเงินก้อนหนามากอดไว้ถอยออกมาเล็กน้อยแล้วเริ่มร้องไห้
คนอื่นๆที่ยืนอยู่ใกล้ๆทยอยถอยหลีกทางให้เช่นกัน พวกเขารู้สึกดีที่ได้ทำงานให้กับเจ้านายที่เอาใส่ใจและคิดถึงพวกเขามากขนาดนี้
“ประธานเซี่ย คนพวกนั้นเป็นพวกอันธพาลนะคะ คุณสู้เขาไม่ไหวหรอก เรา…” หยินฮ่าวกล่าว “ที่เราบาดเจ็บ เราไม่เป็นไรค่ะ อีกสัก 2 วันเดี๋ยวก็ดีขึ้นแล้ว”
ฮานบั๋วพูดเสริม “ใช่แล้ว ประธานเซี่ย คุณเป็นประธานบริษัทนะ คุณไม่ควรลดตัวไปสู้กับอันธพาลพวกนั้นหรอก”
“ไม่ต้องห่วง ผมมีวิธีจัดการพวกมันอยู่ จริงสิ มีใครแจ้งความเรื่องนี้รึยัง?” เซี่ยเหล่ยกล่าว
“เราแจ้งแล้วค่ะ ตำรวจมาถึงที่ไซต์ก่อนคุณไม่นาน พวกเขาบอกว่าจะตามจับคนร้ายให้ได้ แต่หลังจากนั้นเราก็ไม่เห็นพวกเขาแล้วค่ะ” กวนหลิงชาน กล่าว
คงจะเป็นเรื่องยากที่ตำรวจจะให้ความสำคัญกับคู่กรณีเป็นบัณฑิตจบใหม่ถูกพวกอันธพาลข้างถนนทำร้าย แถมไม่มีใครบาดเจ็บร้ายแรงขนาดถึงชีวิต....
กวนหลิงชาน พูดอีกครั้ง “ตอนแรกฉันอยากโทรหาคุณหลางก่อน แต่เพราะเธอก็เป็นผู้หญิง ฉันเลยคิดว่าถ้าไม่บอกเธอน่าจะดีกว่า ก็เลยโทรหาคุณแทนน่ะค่ะ”
“พวกคุณรับมือได้ดีนะ พรุ่งนี้ก็พักผ่อนเถอะ ไม่ต้องไปที่ทำงานแล้ว” เซี่ยเหล่ยกล่าว
“ไม่ เราอยากไป” ฮานบั๋วกล่าว “พวกเราวัดที่ดินและเริ่มวาดแบบร่างกันแล้ว เราจะออกแบบเสร็จในอีก 2 วัน พวกเราไม่ไปไม่ได้นะครับ !”
“ใช่ๆ เราอยากไปกัน เราไม่กลัวพวกมันหรอก” ใครบางคนพูดขึ้น
เซี่ยเหล่ยรู้สึกประทับใจที่ทุกคนพูดกับเขา “งั้นก็ได้ ถ้าทุกคนยืนยันจะไป ผมจะให้คุณหลางไปดูแลพวกคุณนะ”
“คุณหลาง? แล้วถ้าอันธพาลพวกนั้นกลับมาล่ะ…” ฮานบั๋วเริ่มกังวล
“ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอก อันธพาลพวกนั้นทำอะไรเธอไม่ได้หรอก” เซี่ยเหล่ยกล่าว
“หา?” พวกนักเรียนแสดงความแปลกใจออกมาชัดเจนผ่านสีหน้า พวกเขาไม่รู้เลยว่าหลางซือเหยาเชี่ยวชาญหวิงชุนแค่ไหน
เซี่ยเหล่ยออกจากโรงพยาบาลใน 2 ชั่วโมงต่อมา ความมืดโรยตัวลงหนาขึ้นเรื่อยๆ บนท้องถนนไม่มีแม้แต่รถหรือคนเดินเท้าสักคน
“จากนี้เอาไงต่อ?” ฉิงเสวียงถามขึ้น
“ไปสร้างปัญหาให้ฮวงยี่หู่กัน” เซี่ยเหล่ยกล่าว
“จะไปที่หมู่บ้านชาวประมงเหรอ?” ฉิงเสวียงกล่าว “เขาคงวางกับดักเอาไว้แล้ว เหลือแค่รอเรากระโจนใส่มันแค่นั้นแหละ”
เซี่ยเหล่ยส่ายหน้า “ผมไม่ได้บอกว่าผมจะไปหมู่บ้านชาวประมงซะหน่อย แต่ผมจะไปที่บริษัทเขาเลย”
“ที่บริษัทเขา?” ฉิงเสวียงอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน
“ไปกันเถอะ ผมอยากให้คุณแสดงพรสวรรค์ของคุณสักหน่อย” เซี่ยเหล่ยกล่าว
ฉิงเสวียงดูเหมือนจะเดาความตั้งใจของเซี่ยเหล่ยได้แล้ว จึงยักไหล่แล้วยิ้มออกมา “ผมจะถือว่านั่นเป็นคำชมแล้วกันนะ”
ติดตามตอนต่อไป.........
