MGE.13 - โจมตีเมืองไจแอนท์สโตน

13 – โจมตีเมืองไจแอนท์สโตน

 

ล็อกกี้ยังตัดสินใจไม่ได้ว่าเขาควรสู้หรือถอย ขณะที่พลดาบทั้ง 400 นายพุ่งตรงเข้ามาใจกลางกองทัพของเหล่านักรบ ใบมีดอัลลอยด์เฉือนเนื้อมนุษย์ราวกับเครื่องบดเนื้อมนุษย์ การสังหารหมู่ได้เกิดขึ้นกับกลุ่มนักรบจากเมืองไจแอนท์สโตน พวกเขากลายเป็นเศษเนื้อกระจัดกระจาย

 

“ไอ้พวกสัตว์นรก ข้าจะฆ่าเจ้า!”

อัศวินขั้นสูงที่ทางเมืองไจแอนท์สโตนได้ส่งมาฟันดาบลงบนไหล่ของพลดาบนายหนึ่ง

ดาบเล่มนั้นเพียงสร้างบาดแผลตื้นๆลงบนไหล่ของจักรกล

 

“ม่ายยยย!!” ดวงตาของอัศวินขั้นสูงมีประกายแววตาสิ้นหวังในทันที หัวใจของเขาลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม

 

ในวินาทีถัดมา พลดาบฟันผ่าครึ่งร่างของเขาออกเป็นสองส่วนอย่างง่ายดาย เลือดทะลักออกมาเป็นสายเลอะร่างของจักรกลเหล่านั้น

หลังจากที่พลดาบได้สังหารอัศวินขั้นสูง มันไม่ได้ท่าทางดีใจหรือบ้าคลั่งออกมา เพียงแค่เดินหน้าสังหารนักรบจากเมืองไจแอนท์สโตนต่อไป

 

ความเงียบ เคว้งคว้าง ความกลัว และจักรกล นี่คือสิ่งที่นักรบจักรกลแสดงออกมา กองทัพที่มีหุ่นยนต์เหล่านี้อยู่นั่นแสดงถึงพลังอำนาจที่ทุกคนต่างต้องการ หุ่นยนต์เหล่านี้ซื่อสัตย์และไม่เกรงกลัว ถึงแม้ว่าพวกมันจะเหลือตัวเดียว พวกมันก็จะไม่ถอย แต่กับกองทัพของมนุษย์ เมื่อผู้นำของพวกเขาถูกสังหาร กองทัพจะแตกกระเจิงในทันที

 

การต่อสู้ไม่ได้ยาวนานอย่างที่คิด นักรบจากเมืองไจแอนท์สโตนได้รับบาดเจ็บสาหัสกว่า 2,000 นาย กองทัพแตกกระจายและหนีหายไปในเวลาต่อมา

 

“วิ่ง!” ล็อกกี้กัดฟันสั่งและหันหน้าวิ่งหนีไปยังเมืองไจแอนท์สโตน พร้อมกับกองทัพที่เหลืออยู่

“ยอมแพ้ ทิ้งอาวุธ คุกเข่าลงและเจ้าจะรอด!”

“ยอมแพ้ ทิ้งอาวุธ คุกเข่าลงและเจ้าจะรอด!”

 

เมื่อกองทัพของเมืองไจแอนท์สโตนแตกกระจายหายไป หยางเฟยสั่งถอยทัพพลดาบทั้ง 400 นายใช้ใบมีดเคาะทำให้เกิดเสียงดัง

 

นักรบที่รอดชีวิตอยู่ อย่าง เวินตี่อาน เป็นหนึ่งในนักรบที่ทิ้งอาวุธ คุกเข่าลง ยอมแพ้ต่อหยางเฟย

 

“ช่างง่ายดายจริง! เป็นอย่างที่คิดเลือดเนื้อไม่มีทางสู้กับเหล็กได้หรอก เสียดายที่ไม่มีข้อมูลของวอร์ล็อคฝึกหัดเลย”

 

หยางเฟยเดินผ่านสนามรบที่เต็มไปด้วยเลือด เศษแขนขากระจัดกระจาย เขามองเห็นเชลยที่คุกเข่าอยู่บนพื้นก็ผ่อนคลายลง

 

ทวีปทูรันโด้เป็นสถานที่ที่โหดร้าย ป่าเถื่อนเมื่อเทียบกับโลก โดยทั่วไปทุกรัฐจะมีทาสจำนวนมาก ถ้าหยางเฟยพลาด เขาจะตกเป็นทาสและใช้ชีวิตอย่างน่าเวทนา กจากการโจมเมืองแบล็คร็อค เขาทำได้เพียงก้าวไปข้างหน้าโดยห้ามถอยกลับ ถ้าถอยเป็นได้อย่างเดียวคือ ถอยหลังลงนรก

 

“ถ้าเป็นอย่างนั้น สามารถยืนยันความสามารถของเมืองไจแอนท์สโตนได้แล้ว!”

หยางเฟยนำพลดาบ 50 นายจับกุมตัวเหล่าเชลยประมาณ 1,000 คนไปที่เมืองแบล็คร็อคและนำหุ่นยนต์กว่า 3,000 นายตรงเข้าสู้เมืองไจแอนท์สโตนทันที

 

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง ด้วยความเร็วสูงสุด ปรากฏกำแพงเมืองไจแอนท์สโตนอยู่ต่อหน้าหยางเฟย

 

“นั่นเมืองไจแอนท์สโตน! เมืองแบล็คร็อคเทียบไม่ติดเลยแหะ!”

เมืองไจแอนท์สโตนเป็นเมืองที่ใหญ่โตมาก กำแพงเมืองสูงถึง 25 เมตร ถูกสร้างขึ้นจากหินสีขาวจำนวนมากซึ่งแข็งน้อยกว่าหินแข็ง ด้วยกำแพงเมืองที่สูงถึง 25 เมตรสามารถป้องกันสิ่งมีชีวิตได้ทุกชนิดจากการกระโดดขึ้นมา

ในบรรดาขั้นอัศวิน มีเพียงอัศวินขั้นนภาเท่านั้นถึงจะสามารถกระโดดขึ้นกำแพงสูง 25 เมตรนี้ขึ้นมาได้

 

ด้วยความเร็วของกองทัพหยางเฟยเคลื่อนที่เร็วมาก ทำให้กองทัพที่หนีหลุดรอดออกไปยังไม่กลับเมืองไจแอนท์สโตน ขณะที่กองทัพจักรกลของเขามาถึงหน้าเมืองแล้ว ดังนั้นประตูเมืองไจแอนท์สโตนจึงยังไม่ถูกปิด

 

“เข้าไปและฆ่าให้หมด!” ดวงตาของหยางเฟยมีกระกายความเย็นชา เขาสั่งและชี้ไปที่เมืองไจแอนท์สโตน

 

พลดาบทั้งหมดเร่งความเร็วสูงสุดทันที พวกมันพุ่งตัวด้วยความเร็ว 150 กม./ชม. ตรงไปยังเมืองไจแอนท์สโตน

 

“พวกเจ้าเป็นใคร? หยุดเดี๋ยวนี้นะ!” นักรบที่เรียกเก็บภาษีอยู่หน้าประตูมองเห็นพลดาบ 400 นาย ด้วยลางสังหรณ์ของเขา เขาตะโกนขึ้นทันที

คมดาบส่องประกายวาบ นักรบที่ประตูเมืองถูกฆ่า ศพของเขากองอยู่บนพื้น

 

 

“ศัตรูบุกแล้ว!!”

“มีศัตรูเข้ามา! พวกสารเลว! พวกมันเป็นใคร??”

“เตรียมพร้อมรบ!!”

ด้านในเมืองไจแอนท์สโตนส่งเสียงดังระงมไปทั่วและเสียงระฆังดังสนั่น กองทหารที่อยู่ใกล้ประตูเมืองรีบวิ่งออกมาและพุ่งเข้าใส่กองทัพจักรกล

 

กลดาบเปิดฉากสวนพวกที่วิ่งเข้ามาทันที

 

กองทัพทั้งสองปะทะกันอย่างดุเดือด เศษเนื้อกระจายไปทั่ว เลือดสาดกระเซ็นไหลเป็นสาย กองทัพมนุษย์ในเมืองไจแอนท์สโตนกลายเป็นเศษเนื้อราวกับชาวนากำลังเก็บข้าวจากทุ่งข้าวสาลี ฉากตรงหน้าใช้เวลาไม่ถึง 1 นาทีก่อนที่มนุษย์จะเป็นฝ่ายล้มลงและหนีหายไปอย่างรวดเร็ว

 

กองทัพที่ทรงพลังมากที่สุดในเมืองไจแอนท์สโตนคือ กองทหารม้าเกราะหนักซึ่งไม่สามารถต้านทานการบุกทะลวงของกองทัพจักรกลได้ ยิ่งไปกว่านั้นคือ ไม่มีกองทัพใดในเมืองไจแอนท์สโตนสามารถหยุดยั้งกองทัพจักรกลได้อีกต่อไป

 

หลังจากที่ผ่านการปะทะกับกองทหารในเมืองไจแอนท์สโตนไปหลายต่อหลายครั้ง ศพของทหารเหล่านั้นกระจัดกระจายไปทั่วทุกหนทุกแห่ง

เขาสั่งทิ้งพลดาบไว้ 50 นายไว้เฝ้าที่ประตูเมือง หยางเฟยสั่งการพลดาบอีก 350 นายที่เหลือบุกพระราชวังในทันที

หลังจากที่หยางเฟยยึดประตูเมือง เมืองไจแอนท์สโตนตกอยู่ในความโกลาหลในทันที

 

ศัตรูที่หยางเฟยพบเจอทุกคนต่างถูกสังหารโดยพลดาบ โจรจำนวนมากฉวยโอกาสนี้ฆ่าและปล้นชิง แต่เมื่อหยางเฟยพบเห็น เขาสั่งให้พลดาบตามไปสังหารพวกเขาด้วย

 

พระราชวังตั้งอยู่ใจกลางเมืองไจแอนท์สโตน มันคือปราสาทขนาดใหญ่เป็นสองเท่าของปราสาทเมืองแบล็คร็อค กำแพงปราสาทสูงถึง 15 เมตร วิสเค้าท์ฮารเลย์ยืนอยู่บนกำแพงพร้อมด้วยกองทัพส่วนตัวของเขา

ภายในพระราชวังมีพื้นที่ 600 เมตรไม่มีสิ่งปลูกสร้างหรือต้นไม้ใดๆ

พลดาบ 350 นายวิ่งไปบนถนน เมื่อพบว่าถูกโจมตีจากลูกธนูยาว 7 เมตรที่ถูกยิงออกมาจากหน้าไม้ขนาดใหญ่จากปราสาทไจแอนท์สโตน ลูกธนู 3 ดอกแทงทะลุร่างกายของพลดาบ พลดาบ 3 นายล้มลงที่พื้นและแน่นิ่งไป

 

พลดาบที่เหลืออยู่ไม่ได้เกรงกลัวต่อพลังทำลายจากลูกธนูยักษ์ พวกเขาพุ่งตรงเข้าสู่พระราชวังอย่างไร้ความรู้สึก

เมื่อพลดาบเข้าใกล้ปราสาทไจแอนท์สโตน เหนือกำแพงปรากฎนักธนูกว่า 200 นาย

 

ห่าธนูโถมลงมาจากท้องฟ้ายิงเข้าใส่เหล่าพลดาบ

 

พลดาบใช้ดาบปัดลูกธนูบางส่วนออกไป แต่ยังมีบางส่วนหลุดเข้ามาโดนร่างกายของพวกเขา แม้ว่าพวกเขาจะเน้นปัดป้องร่างกายของตนเองในจุดที่เป็นพลังงานหลัก แต่มีนักธนูขั้นอัศวิน 2 นายระเบิดพลังและยิงธนูไปที่เหล่าพลดาบ พวกเขาเล็งไปที่ตำแหน่งหัวใจ แต่จุดอ่อนของเหล่าจักรกลไม่ได้อยู่ที่ตำแหน่งหัวใจ พลดาบทั้งสองที่ถูกยิงในตำแหน่งหัวใจ วิ่งมาจนถึงกำแพงปราสาทไจแอนท์สโตนอย่างไม่สนใจ