Chapter 71: อาวุธใหม่ที่ทรงพลัง
เจียงลู่ฉีเพียงแค่ยิ้มให้หยางฉิงฉิงและหลังจากนั้นเขาก็ไม่ได้ให้ความสนใจกับเธออีกต่อไป เขารู้แล้วกับสิ่งที่เธอนั้นคิดอะไรอยู่ในหัวของเธอ
“เส้นทางนี้จะเป็นเส้นทางที่พวกเราไปในวันนี้” ในขณะที่พวกเขากินข้าวเช้าอยู่ เจียงลู่ฉีก็หยิบแผนที่ออกมา และวางไว้บนโต๊ะ เขานั้นได้ทำเครื่องหมายไว้ในเส้นทางอื่นๆ รวมไปทั้งสถานที่สำคัญเช่นโซนก่อสร้าง ซึ่งศาสตราจารย์ชราภาพได้พูดถึงมันด้วยรายระเอียดที่ดีมาก
“เส้นทางนี้มันค่อนข้างที่จะปลอดภัย และจำนวนของซอมบี้นั้นมีน้อย แต่ด้วยความสัตย์จริงแล้ว ตราบเท่าที่พวกเราอยู่ในพื้นที่ที่ซอมบี้ติดเชื้อ มันก็ยังไม่มีสถานที่ที่ไหนปลอดภัยไปทั้งหมด”เจียงลู่ฉีคิด และคิดเกี่ยวกับเหตุการณ์เมื่อวาน ได้พบเจอสุนัขกลายพันธุ์โดยไม่ได้คาดคิด
“ผมซ่อมรถFreezerทั้งคืน และวันนี้มันสามารถที่จะใช้ได้” จางไฮ่พูด
ชายหนุ่มที่มีกล้ามก็พูดเช่นกัน “ปืนกลเบาได้ถูกตรวจสอบเรียบร้อยแล้วและกระสุนก็พร้อมใช้งาน”
“เยี่ยม ทุกสิ่งทุกอย่างนั้นเตรียมพร้อมแล้ว ไปกันเถอะ!”เจียงจู้อิงยืนขึ้นและพูด เธอนั้นถือดาบยาวพร้อมกับสวยกางเกงยีนส์ขาสั้นและเสื้อยืดสบายๆ ผมสีดำของเธอนั้นถูกมัดกลายเป็นทรงหางม้า มันเป็นการผสมผสานที่เลวร้าย เด็กผู้หญิงที่สวยงามนั้นถืออาวุธที่ทรงพลังที่เยือกเย็น
เจียงลู่ฉีค่อนข้างที่จะพอใจกับอารมณ์ของเจียงจู้อิง เขาไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะการวิวัฒนาการหรือเปล่า แต่ตอนนี้เธอนั้นมีอารมณ์ที่โดดเด่นออกมา
“ออกเดินทาง!”เจียงจู้อิงสั่ง
เมื่อนั่งบนรถมินิบัส เธอดูทะเยอทะยานอย่างมากที่จะใช้อาวุธใหม่ เธอนั้นไม่ได้ใช้มันเมื่อวานและวันนี้มันมีโอกาสที่หาได้ยาก อย่างไรก็ตาม เมื่อพวกเขานั้นเข้าไปใกล้ยังมหาวิทยาลัยจินหลิงแล้ว อารมณ์ของเจียงจู้อิงก็เศร้าโศกขึ้น
“ฉันออกจากโรงเรียนก่อนวันโลกาวินาศและ ฉันไม่ทราบว่าเมื่อไหร่ภัยพิบัตินั้นจะอุบัติขึ้นมา”สำหรับเรื่องนี้ เจียงจู้อิงรู้สึกโชคดีมาก
เธอนั้นโชคดีมากเมื่อไม่ต้องเผชิญหน้ากับฉากอันเลวร้ายตอนโรคระบาดเกิดขึ้น ผู้รอดชีวิตส่วนมากนั้นได้เห็นฉากคนที่เขารักนั้นกลายเป็นซอมบี้หรือไม่ก็ถูกซอมบี้นั้นกัดกิน
เมื่อพวกเขานั้นมาถึงหอพัก เจียงจู้อิงนั้นยังใจเย็น ถึงแม้ว่าเธอนั้นจะเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยได้เปลี่ยนกลายเป็นซอมบี้ก็ตามที เธอรู้สึกว่าสามารถที่จะทำใบหน้าที่ใจเย็นให้ และให้จุดจบที่น่าเศร้าโศกกับพวกเขา
เจียงลู่ฉีมองไปที่เธอและพูด “มหาวิทยาลัยมันใหญ่มาก การที่จะหลบหนีมันนั้นจะเป็นเรื่องที่ยากมากและเธอไม่สามารถที่จะทำอะไรกับมันได้เลย”
“ค่ะพี่ ฉันรู้”เจียงจู้อิงพยักหน้า เธอนั้นรู้ดีว่าเธอไม่สามารถที่จะช่วยทุกคนได้
จำนวนของซอมบี้ด้านหน้าพวกเขานั้น เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง ทีมของเจียงจู้อิงนั้นโจมตีซอมบี้ด้วยความรุนแรงที่มากขึ้น เสียงคำรามของซอมบี้รวมไปทั้งเสียงของการปะทะนั้นสามารถที่จะได้ยินไม่รู้จบ
ซอมบี้นั้นไม่หวาดกลัวกับอาการบาดเจ็บ และพวกมันก็พุ่งมาทีละตัวทีละตัว
เพียงเวลาไม่นาน ทีมก็มาถึงหน้าประตูของมหาวิทยาลัยจินหลิง “มหาวิทยาลัยจินหลิง”ตัวอักษรสี่ตัวนั้นถูกโรยไปด้วยเลือดสีน้ำตาล และมีกระดูกของใครบางคนกองอยู่บนพื้นจนสามารถสังเกตเห็นได้ ซอมบี้จำนวนมากกว่าสิบตัวนั้นซึ่งมันเหมือนกับอดีตของนักศึกษานั้นกำลังขวางกั้นประตูอยู่ เมื่อมันได้ยินเสียงความวุ่นวายจากทีม ซอมบี้พวกนี้ก็รีบพุ่งเข้าไปหา
เมื่อเห็นเพื่อนเก่าของเธอบางคน เจียงจู้อิงก็ถอนหายใจออกเบาๆ และหลังจากนั้นเธอก็โบกมือให้สมาชิกของเธอ “เปิดทาง”
“ปัง!”
รถFreezerนั้นกับราวด้านบนอย่างตรงๆและพุ่งเข้าไปในกลุ่มของซอมบี้ เมื่อวานสุนัขกลายพันธุ์เกือบที่จะผ่ารถFreezerกลายเป็นสองส่วน ดังนั้นจางไฮ่เสริมเกราะให้มันเพิ่มเข้าไป และรวมไปทั้งลวดตะปูยาว ความยาวของตะปูนั้นไม่เพียงป้องกันซอมบี้พุ่งชนกับรถ แต่มันยังสร้างความเสียหายให้แก่พวกมันอย่างดีด้วย
ถึงแม้ว่าซอมบี้นั้นจะไม่ได้สนใจการบาดเจ็บก็ตามที กลิ่นเลือดของมันอาจจะส่งผลให้ซอมบี้รอบข้างโจมตีพวกเดียวกันเองอย่างไม่มีเหตุผล ดังนั้นไม่ว่ามันจะเห็นสิ่งมีชีวิตหรือกลิ่นของเลือด พวกมันก็จะโจมตีไปอย่างบ้าคลั่งแก่ทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ดี ดังนั้นการที่เพิ่มมันเข้ามาใหม่ สามารถที่จะทำให้ขัดขวางได้เล็กน้อย แต่รถFreezerมันไม่สามารถที่จะเทียบได้กับรถMCVของเจียง ดังนั้นจางไฮ่จึงไม่ได้แสดงท่าทางตื่นเต้นเหมือนกับเมื่อวานไปซะทั้งหมด เขานั้นเงียบตลอดทาง
ห้องปฏิบัติการแห่งชาติของมหาวิทยาลัยจินหลิงนั้นถูกตั้งอยู่ขวาสุดจากตรงกลาง มันค่อนข้างอยู่ในพื้นที่ห่างไกล แผนที่เรียบง่ายที่ศาสตราจารย์สูงวัยได้วาดให้ แสดงให้เห็นถึงเส้นทางที่เร็วที่สุดที่พวกเขาสามารถไปได้ ดังนั้นหลังจากการใช้งานเส้นทางนี้แล้วมันก็ยังมีซอมบี้หนาแน่นอยู่ดี
นักศึกษาได้ถูกเปลี่ยนไปเป็นซอมบี้มันทั้งคล่องตัวและดุร้ายขึ้น ด้วยเหตุนี้นี่เองพวกมันนั้นโจมตีอย่างกับฝูงของสุนัขบ้า รถFreezerนั้นปะทะกับซอมบี้เรื่อยๆ แต่ผลกระทบจากการปะทะนั้นทำให้เกิดรอยบุบปรากฏขึ้นบนรถ
ทีมเริ่มที่จะขับช้าลงเรื่อยๆและเข้าสู่พื้นที่เล็กๆด้านหน้าห้องปฏิบัติการแห่งชาติ ห้องปฏิบัติการแห่งชาตินั้นถูกล้อมรอบโดยพื้นที่สีเขียว และทีมก็หยุดก่อนที่จะถึงตึกห้องปฏิบัติการ
“ปี้น!”เจียงลู่ฉีกดแตร หลังจากการกดไปไม่กี่ครั้ง เขาก็ขับรถมินิบัสถอยหลัง เพียงเวลาไม่นาน ซอมบี้จำนวนหนึ่งก็พุ่งออกมาจากประตูและพุ่งเข้าหารถมินิบัส
“ปัง!”
เจียงลู่ฉีนั้นพุ่งและปะทะเข้ากับซอมบี้ที่พุ่งออกมา เหลือไว้เพียงรอยเลือด รวมไปทั้งซอมบี้หลายตัวนั้นกระแทกลงกับพื้น หลังจากผ่านไปไม่กี่วินาที ซอมบี้จำนวนมากขึ้นก็ปรากฏขึ้นอีก แต่พวกมันมีโชคชะตาที่เหมือนกันกับกลุ่มก่อนหน้านี้ เขานั้นทำแบบเดิมอีกหลายๆครั้ง สุดท้ายแล้วเจียงลู่ฉีก็หยุดรถมินิบัส
“โออออ!”
เจียงจู้อิงนั้นลงจากรถและซอมบี้กลุ่มใหม่ก็มาถึง มันถูกดึงดูดโดยเสียง และพุ่งออกมาจากประตู เธอนั้นหันไปวางดาบไว้ด้านข้างของเธอ และใช้ท่ายืนตั้งดาบ ยืนอยู่อย่างเงียบสงบไม่มีการเคลื่อนไหว
ซอมบี้นั้นตกอยู่ในความบ้าคลั่ง พวกมันนั้นโบกแขนของพวกมันเร็วมาก ในขณะที่พวกมันก็เปิดปากที่น่าขยะแขยงของมันที่เต็มไปด้วยส่วนของเนื้อเน่าและเลือดสีน้ำตาล พวกมันไม่สามารถอดใจรอที่จะกระชากเจียงจู้อิงเป็นชิ้นๆได้ ซึ่งดูท่าทางเปราะบาง ให้กลายเป็นชิ้นๆ ในช่วงเวลาที่พวกมันนั้นเข้ามาถึงระยะดาบของเจียงจู้อิงแล้ว เธอนั้นก็ขยับตัวทันที
ด้วยการชักดาบที่รวดเร็วจากฝักดาบ มันทั้งลื่นไหล พร้อมด้วยประกายไฟฟ้าซึ่งมันผสมผสานเข้ากับเธอทุกการเคลื่อนไหว ประกายไฟฟ้าก็ปรากฏขึ้นบนตัวดาบ และความเข้มของมันก็ยังคงเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง
“แคร๊ก”
หัวของซอมบี้ห้าตัวนั้นลอยขึ้นไปบนโอกาส และมันถูกตัดอย่างเรียบเนียน! คอของหัวมันนั้นกลายเป็นสีดำ เหลือไว้เพียงกลิ่นอันเหม็นเน่าของเนื้อไหม้ทิ้งไว้ ร่างกายของพวกมันตกลงกับพื้นโดยปราศจากเลือดที่สาดกระจาย บาดแผลอันร้ายแรงของมันนั้นถูกเผาไหม้และเหลือเพียงควันดำทิ้งไว้บนร่างกาย ร่างกายของมันยังคงสั่นอยู่ ถ้าพูดให้ชัดเจนแล้วมันคือกล้ามเนื้อ เหลือไว้เพียงสัญญาณสุดท้ายของ ‘ชีวิต’ไว้ด้านหลัง เจียงจู้อิงไม่ได้หยุดการโจมตี เธอนั้นเร่งความเร็วของเธอขึ้นและซอมบี้จำนวนมากขึ้นก็ล้มลงกระแทกพื้น ประกายไฟฟ้านั้นทำให้เธอเหมือนกับเป็นหญิงสาวในนิยายกำลังภายในหรือไม่ก็นักแสดงสาวที่กำลังแสดงหนังอยู่ เพียงเวลาไม่นานหลังจากนั้นซอมบี้ทุกตัวก็ถูกฆ่า
เจียงจู้อิงหันกลับไป ประกายไฟฟ้าปรากฏขึ้นในดวงตาของเธอ และพูดด้วยรอยยิ้ม “ไปกันเถอะ!”มันเป็นเรื่องที่แน่ชัดว่าเธอนั้นดีใจอย่างมากกับคุณภาพของดาบยาวของเธอ
ทุกคนนั้นลงจากรถและเริ่มที่จะเดินทางต่อ หยางฉิงฉิงมองไปที่เจียงจู้อิง เธอนั้นเต็มไปด้วยความอิจฉา เจียงจู้อิงนั้นแข็งแกร่งยิ่งขึ้น เธอฆ่าซอมบี้ไปยี่สิบตัวเหมือนกับว่าเธอนั้นตัดเนยอยู่ มันเหมือนกับว่าง่าย แต่หยางฉิงฉิงไม่สามารถที่จะทำแบบนั้นได้
ซอมบี้จำนวนมากนั้นอยู่ด้านในอาคารทดลองได้ออกมา ถึงแม้ว่ามันจะมีซอมบี้บางตัวที่อยู่ด้านในห้องปิด มันก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไรเลย ตราบเท่าที่พวกเขานั้นเคาะประตู พวกเขาก็จะสามารถรู้ได้อย่างชัดเจนว่าห้องไหนจะมีซอมบี้อยู่ด้านใน
เจียงลู่ฉีตัดสินใจที่จะไม่ลงไป แต่ปล่อยให้เจียงจู้อิงและคนอื่นลงไปหาเบ้าหลอมอิริเดียมแทน และหลังจากนั้นก็กลับ ตำแหน่งของเบ้าหลอมอิริเดียมนั้นได้ถูกทำเครื่องหมายไว้บนแผนที่แล้วโดยศาสตราจารย์เฒ่า
เมื่อพวกเขากำลังจะเข้าไปด้านใน เจียงลู่ฉีก็พูดขึ้นอย่างฉับพลัน “ใครคนหนึ่งควรที่จะอยู่กับฉัน”
ผู้รอดชีวิตมองกันและกัน เจียงจู้อิงกำลังจะพูดว่าเธอนั้นจะอยู่เองแต่หยางฉิงฉิงนั้นพูดก่อนเธอ “ฉันจะอยู่เองค่ะ”
