ตอนที่ 14 เริ่มต้นการประเมิน
เมื่อมันเกิดขึ้น การลงทะเบียนสำหรับการประเมินก็ไม่ใช่อุปสรรคต่อหลิน ฮวง มันเป็นเพียงการตรวจคัดกรองเบื้องต้นเพื่อนหลีกเลี่ยงผู้เข้าร่วมจำนวนมาก
เนื่องจาก หลิน ฮวง ได้อยู่ในห้องประชุมแล้ว สำหรับหยี่ เยว่หยู่ การปรากฏตัวของเขาไม่ได้สร้างความแตกต่างให้กับการประเมินนัก จากมุมมองของเขา เธอคิดว่าเขาจะต้องถูกคัดออกในระหว่างการประเมินอย่างแน่นอนเนื่องจากความสามารถอันอ่อนด้อยของเขา ดังนั้น เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เขาอับอาย เธอจึงปล่อยให้เขาลงทะเบียน
หลิน ฮวง ไม่ได้มีโอกาสที่จะแสดงให้หยี่ เยว่หยู่ เห็นว่าเขาคือผู้ควบคุม และก่อนที่เขาจะรู้ การลงทะเบียนมันก็เสร็จสิ้น
“น้องชาย(ขอเปลี่ยนนะครับ) นายโชคดีชะมัด!เมื่อนายยกมือขึ้นและบอกว่านายยังไม่ได้ลงทะเบียน ฉันคิดว่ายัยแม่มดนั่นจะโยนนายออกไปเสียอีก”ชายอ้วนหัวเราะและมีความเป็นกันเองมากกว่าเดิมขณะที่เขาจับมือหลิน ฮวง “มาทำความรู้จักกัน ฉัน หยิน หวางยี่ นายละ?”
“หลิน ฮวง ยินดีที่ได้รู้จัก”หลิน ฮวง ตอบกลับ เมื่อเขาไม่สามารถหลีกเลี่ยงความเป็นมิตรของชายคนนี้ได้
“นายยังไม่ถึงระดับเหล็กและได้มาอยู่ที่นี่สำหรับการประเมิน กล้าหาญนัก!”หยิน หวางยี่ตบไหล่หลิน ฮวง
“เพียงแค่โชคดีนะ บางทีฉันอาจจะผ่านก็ได้ใครจะไปรู้”หลิน ฮวง ตอบด้วยรอยยิ้ม เขาไม่มีแผนที่จะเปิดเผยตัวตนของเขาในฐานะผู้ควบคุม ให้กับชายคนนี้ และทุกคน ดังนั้น เขาจึงนิ่งเงียบเกี่ยวกับเรื่องนี้
หลังจากที่พูดคุยสักพัก หลิน ฮวง ก็ได้กล่าวอำลาหยิน หวางยี่ หากเขาไม่จากไป เขาอาจจะต้องพูดคุยกับชายอ้วนตลอดไป
หลังจากมื้อค่ำ หลิน ฮวง ก็ได้เดินเล่นในตลาดกลางคืนเพื่อผ่อนคลายความคิดเขา จากนั้น เขาก็กลับไปที่โรงแรมและนอนหลับเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับวันข้างหน้า
เช้าวันถัดมา เขาไปที่ห้องประชุมหลังอาหารเช้า หัวหน้าผู้ตรวจสอบ หยี่ เยว่หยู่ดูเหมือนจะดูถูกคนที่มาสาย ดังนั้น เขาจึงไม่ต้องการเสียสิทธิ์การประเมินเพียงเพราะความเกียจคร้าน
ไม่มีใครที่กล้ามาสายในวันที่สอง คนทั้ง127คนต่างมาที่นี่ก่อน7.50
มันเป็นเวลา8โมงตรง หัวหน้าผู้ตรวจสอบ หยี่ เยว่หยู่ ก็ได้มาถึง ครั้งนี้ เธอ ปล่อยผมยาว สวมกางเกงขายาวสีดำและเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีขาว มันดูแตกต่างไปจากวันแรกเล็กน้อย แต่ไม่ว่าเธอจะพยายามปิดบังเรือนร่างอันยั่วยวนของเธอแค่ไหน มันก็ยังคงมองเห็นเรือนร่างของเธอได้อยู่ดี
สมาชิกชายทุกคนล้วนยังหนุ่มและต่างถูกดึงดูดโดยเธอ ดวงตาของพวกเขาส่วนใหญ่ได้มองตามการเคลื่อนไหวของเธอ แต่พวกเขาไม่ได้มุ่งเน้นไปที่ใบหน้าเธอ พวกเขากลับมองไปยังหน้าอกเธอ
หยี่ เยว่หยู่เดินไปที่แท่น และมองไปยังฝูงชนก่อนที่จะพูด
“ทุกคนได้อยู่ที่นี่ นั่นเยี่ยมาก!ตอนนี้ ฉันจะพูดถึงหลักสูตรของการประเมินในวันนี้”เธอเริ่มต้น
“รูปแบบของการประเมินก็คือ-การเอาตัวรอด ในฐานะที่เป็นนักล่ามืออาชีพ เรามักจะเผชิญกับสภาพแวดล้อมที่น่าหวาดกลัวและมอนสเตอร์อันทรงพลัง ดังนั้น การเอาตัวรอดจึงเป็นหัวข้อหลักของนักล่ามืออาชีพทุกคน ใครที่ไม่เข้าใจถึงสิ่งนี้จะต้องตายในที่สุด”เธอเตือน
“ที่ตั้งของการประเมินคือที่ราบที่อยู่ห่างจากฐาน7C87ไป330กิโลเมตร – ทะเลทรายทองพิสุทธ วัตถุประสงค์ของการประเมินนั้นง่ายมาก ที่พวกคุณทุกคนต้องทำก็คือการเข้าไปประตูAไปยังทะเลทรายทองพิสุทธ เดินข้ามทะเลทรายนั่นด้วยระยะ1500กิโลเมตรและภายใน15วัน คุณต้องมาถึงฐาน7D121 มิฉะนั้นจะถูกตัดสิทธิ์”เธอกล่าว หยี่ เยว่หยู่ได้พูด เธอได้ฉายแผนที่3มิติ ที่แสดงถึงจุดเริ่มและจุดจบ
“คุณจะไม่ได้รับอนุญาติให้นำอาหารและน้ำเข้าไปในระหว่างการประเมินนี้ คุณจะต้องหาพวกมันในทะเลทราย”เธอพูดต่อ
ทุกคนต่างตกตะลึงกับสิ่งที่เธอพูดในตอนท้าย แม้กระทั่งหลิน ฮวง เองก็ไม่สบอารมณ์ เพราะเขาได้เตรียมน้ำมาเป็นตันและอาหารว่างมากมายเพื่อการประเมิน
“ต่อมา ทุกคนจะได้รับอุปกรณ์สื่อสารฉุกเฉิน เมื่อเราได้ตรวจสอบช่องเก็บของของพวกคุณ หากคุณไม่สามารถรับมือกับความท้าทายได้ จงกดปุ่มช่วยเหลือเพื่อยอมแพ้การประเมินและคุณจะปลอดภัย และหมดสิทธิ์ แน่นอน หากคุณไม่สามารถไปถึงฐาน7D121ภายใน15วัน นั่นจะถือว่าไม่ผ่านการประเมิน”เธออธิบาย
“นั่นคือทั้งหมด หากคุณมีคำถามใดๆ โปรดถามมันในตอนนี้”เธอถามด้วยรอยยิ้มอันน่ากลัว
“คุณหญิงผู้ตรวจสอบ เมื่อมองไปยังแผนที่3มิติที่คุณแสดงให้เราเห็น ปลายทางของเราคือ7D121นั้น มันไม่ได้เชื่อมต่อกับทะเลทรายทองพิสุทธโดยตรง มันกลับถูกขวางกั้น นั่นหมายความว่า พื้นที่ของการประเมินมันไม่ใช่เพียงแค่ทะเลทราย แต่มันจะรวมถึงการปีนภูเขา ถูกรึไม่?”ชายที่สวมแว่นตาถาม
“คุณสังเกตได้ดี ใช่ การปีนภูเขาเป็นส่วนหนึ่งของความท้าทายและคุณจะต้องทำมันด้วยมือเปล่า อุปกรณ์สำหรับการปีนเขาในช่องเก็บของคุณจะถูกยึดเอาไว้”หยี่ เยว่หยู่ตอบขณะที่เธอยยิ้มกว้าง
ฝูงชนได้โอดครวญอีกครั้ง หยิน หวางยี่ ที่นั่งข้างหลิน ฮวง เริ่มที่จะหงุดหงิดมากขึ้น
“พวกเขาวางแผนที่จะให้พวกเราทุกคนล้มเหลวหรือไง?”ชายอ้วนพึมพำ
“มีคำถามเพิ่มหรือไม่?”หยี่ เยว่หยู่ถาม เธอดูเหมือนจะพอใจกับการบรรยายที่เธอได้พูด
“คุณหญิงผู้ตรวจสอบ ฉันได้ทำการวิจัยเกี่ยวกับภูเขามา มันเรียกว่าภูเขาเทพีหิมะ มันตั้งอยู่ด้านหลัง7D121 ซึ่งเป็นเขตป่าระดับ2 ตามบันทึกของพื้นที่ มอนสเตอร์ระดับทองแดงมันอยู่ที่นั่น ในเขตป่า ไม่ใช่ว่ามันไม่ปลอดภัยสำหรับการประเมิน....?”เสียงที่ด้านหลังห้องได้ร้องถาม ในที่สุด มันก็คือหลิน ฮวง ที่เป็นผู้ถามคำถาม
ทุกคนต่างตกตะลึงเมื่อพวกเขาได้ยินถึงความจริง
หยี่ เยว่หยู่เองก็ตะลึง เธอขมวดคิ้วและพูด“เขตทั้งหมดของภูเขาคือความจริง เขตป่าระดับ2 แต่ทว่า มันมีหนึ่งภูเขารอบๆที่นั่นที่ปราศจากมอนสเตอร์ระดับทองแดง ดังนั้น สถานที่นั้นจึงเป็นเพียงเขตป่าระดับ1 ทั้งหมดที่คุณควรจะทำก็คือการปีนภูเขา ฉันจะขอให้ใครบางคนทำเครื่องหมายตามเส้นทาง”เธอตอบ
มันดูเหมือนว่าเธอตั้งใจที่จะไม่อธิบายข้อมูลทั้งหมดเพื่อเพิ่มความยากลำบากในการประเมินและลดอัตราการผ่าน เธอไม่คาดคิดว่าหลิน ฮวง จะรู้ถึงมัน แต่ตอนนี้ เธอจำต้องทำเครื่องหมายตามเส้นทางที่ปลอดภัยเพื่อทุกคน หากเธอไม่ทำเช่นนั้นและยืนยันว่าทุกคนจะต้องได้รับการประเมินเช่นนั้น ผลของการประเมินจะไม่ถูกต้อง หากเหตุการณ์มันถูกส่งไปยังฝ่ายบริหารของสมาคมนักล่า เขตป่าระดับจะถูกประเมินให้เป็นเขตหวงห้าม
“มีใครมีคำถามอีกไหม?โปรดอย่าลังเลที่จะถาม หากไม่ พวกเราจะเริ่มทันที”เมื่อหยี่ เยว่หยู่พูดจบ พวกเขาบางคนก็ได้ยกมือขึ้นแต่คำถามของพวกเขามันไม่เกี่ยวข้องอะไรเลย
ขณะเดียวกัน หลิน ฮวง ก็กำลังเกาหัวเขาเมื่อคิดถึงสถานการณ์ที่ยากลำบากในการประเมิน
“การขาดแคลนอาหารและน้ำจะเป็นปัญหาที่ใหญ่ที่สุด ในขณะที่เราไป พวกเรายังคงต้องมองหาแหล่งน้ำ ยิ่งไปกว่านั้น ในทะเลทราย มันยังมีมอนสเตอร์ที่อันตรายหลายชนิดที่พวกเราควรจะระวัง นอกเหนือจากนั้น ผู้คนเองนั่นแหละที่อันตรายที่สุดซึ่งเราควรจะจับตามองเอาไว้ มันจะต้องมีหลายคนในหมู่พวกเขาที่พยายามขโมยอาหารและน้ำ จากการคำนวณของฉัน 1500กิโลเมตรในทะเลทรายสามารถเสร็จสิ้นภายใน13วัน การปีนเขาด้วยมือเปล่าจะใช้เวลาเกินหนึ่งวัน ฉันอาจจะต้องสำรองเวลาเอาไว้สองวันสำหรับเรื่องนี้...”หลิน ฮวง กล่าว ขณะที่สนทนากับหยิน หวางยี่
“มันเป็นเวลา8.20แล้ว ให้ฉันพาพวกคุณไปยังจุดประเมิน”หยี่ เยว่หยู่กล่าวและโบกมือในอากาศ ทันใดนั้น ประตูไม้สีเขียวก็ปรากฏขึ้น จากนั้นเธอก็ผลักประตูเข้าไป
“โปรดเรียงแถวเข้า หลังจากที่คุณผ่านประตูไป โปรดรอและอย่าเดินไปรอบๆ!”เธอเตือน
“โอ้!สิ่งประดิษฐ์โบราณที่เกี่ยวกับมิติ!”ชายอ้วนร้องอุทานเมื่อเขาเห็นประตู
“อะไรนะ สิ่งประดิษฐ์โบราณ?”
“นายนี่มันไม่มีความรู้อะไรเลย สิ่งประดิษฐ์โบราณถือเป็นสมบัติล้ำค่าที่เกินกว่าอุปกรณ์ระดับทอง หากมีใครฆ่ามอนสเตอร์ระดับเหนือธรรมชาติได้ มีความเป็นไปได้ที่พวกเขาจะได้รับมัน สิ่งประดิษฐ์โบราณที่เกี่ยวกับมิติถือว่าหาได้ยากเสียยิ่งกว่าอาวุธโบราณ มันดูเหมือนว่าแม่มดตนนี้จะไม่ใช่หญิงสาวทรงเสน่ห์ทั่วไป”หยิน หวางยี่อธิบายด้วยท่าทางจริงจัง
หลิน ฮวง กลายเป็นอยากรู้มากขึ้นเกี่ยวกับโลกที่เขารู้ ระดับที่เหนือกว่าอุปกรณ์ระดับทองคือเหนือธรรมชาติ?เขาประทับใจมัน ระดับที่แข็งแกร่งที่สุดมันคือระดับอะไรกันแน่?
คนหลายคนได้เดินผ่านประตูเข้าไป ในไม่ช้า แถวก็เริ่มสั้นลงและในที่สุด มันก็มาถึงตาหลิน ฮวง และชายอ้วนที่จะเข้าไป
ขณะที่เขาเดินผ่านเข้าไปในประตู เขารู้สึกวิงเวียนเล็กน้อย และในชั่วพริบตา เขาก็มาถึงทะเลทราย
“น่าทึ่งนัก!”หลิน ฮวง ร้องอุทาน