ตอนที่58

จริงๆวันนี้ฉันจะต้องไปพร้อมกับรองเท้าคู่ใจของฉัน แต่มันกลับหักแล้วพังทิ้งไปแล้วเสียงั้น ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงดีก็จำเป็นที่จะต้องใส่รองเท้าแตะไปทำงาน อาจจะไม่เหมาะกับชุดทำงานมากนัก แต่มันก็ไม่ได้เสียหายอะไรเดี๋ยวค่อยหาเวลาไปซื้อก็ได้ ฉันใส่เสื้อผ้าของตัวเองให้ครบชุดทำงานที่จะต้องไปทำงาน และเตรียมจะออกไปข้างนอกแล้ว //ก๊อก ก๊อก// เสียงเคาะประตูกลับดังขึ้นมาทำให้ฉันต้องหันไปดู พอมองลอดเข้าไปในรูเพื่อดูว่าใครอยู่ข้างหน้าห้องของฉัน ก็พบว่าพี่เบสกำลังยืนรอฉันอยู่ที่หน้าห้อง แล้วทำไมวันนี้เขาถึงมายืนรอฉันอยู่ที่หน้าห้องของฉันตั้งแต่เช้าเลยนะ //ตึง ตึ๊ง// เสียงโทรศัพท์ของฉันได้ดังขึ้น พอฉันไปหยิบมันมาดูก็พบอีกครั้งหนึ่งว่าพี่เบสโทรมาหาฉัน

 

“ฮัลโหลทำไมนายโทรมาตั้งแต่เช้าเลยล่ะ” เมื่อคืนมันทำให้ฉันคิดมากกับเรื่องที่รองเท้าหัก มันไม่ใช่เพราะรองเท้าหักหรอกนะ แต่ตอนที่ฉันล้มพี่เบสมองหน้าของฉันหลายวินาทีเลยล่ะ พี่เขามองฉันแล้วมองฉันอีก เหมือนกับว่าพี่เขากำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ในหัว ถ้าตอนนั้นฉันไม่เปิดปากพูดก่อนเขาคงจำฉันได้แน่ดูใกล้ขนาดนั้น

 

[ เปิดประตูให้ฉันได้แล้วฉันมารอเธออยู่ข้างหน้าห้องตั้งนาน ]

 

“แล้วทำไมนายถึงต้องมาคอยฉันตั้งแต่เช้าด้วยล่ะ ฉันไม่ได้ขอให้นายมาเสียหน่อยหนิ”

 

[ เธอจำเมื่อคืนไม่ได้หรือไงเธอบอกกับฉันว่ายังไงบ้าง นี่แค่รองเท้ามนหักทำเธอเบลอมาถึงวันนี้เลยหรือไง ]

 

นี่มันว่ากันชัดๆเลยไม่ใช่หรอ แต่ว่าเมื่อคืนฉันก็ท้าเขาเอาไว้นี่นาลืมไปซะสนิทเลยอะ

 

“เออๆฉันผิดเองๆโอเคงั้นเดี๋ยวฉันไปเปิดประตูให้นายขอเวลาแป๊บหนึ่ง”

 

ฉันวางโทรศัพท์ลงก่อนจะเดินไปเปิดประตูให้กับพี่เบส พี่เบสมองฉันก่อนทำหน้าใส่ฉันแล้วถอนหายใจยาวๆ

 

“อะไรของเธอกว่าจะเปิดประตูให้ฉันทำเอาฉันเมื่อยขาไปหมดเลย แล้วเราจะไปกันได้ยังฉันอยากจะไปส่งเธอจะแย่อยู่แล้ว”

 

//คอก// ตอนที่ฉันกับพี่เบสกำลังจะออกไปจากห้องของฉัน เสียงท้องของใครบางคนก็ร้องขึ้นมา ทำให้ฉันหยุดลงแล้วมองไปที่พี่เบส

 

“ท้องนายร้องหรอทำไมท้องถึงร้องได้ล่ะ นายไม่ได้ทานข้าวมาจากบ้านก่อนจะมาที่นี่หรือไง”

 

ตอนแรกฉันคิดว่าตัวของฉันเองจะกลั้นหัวเราะเขาได้แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้มันกลั้นหัวเราะไม่ได้ อยู่ๆมันก็หัวเราะขึ้นมาเองโดยไม่รู้ตัว

 

“นี่เธอมันน่าหัวเราะมากเลยหรือไง แค่ท้องของฉันร้องเองไม่ได้ตดออกมาเสียหน่อย ตดก่อนค่อยหัวเราะก็ได้นะ”

 

//คอก// กะจะไม่หัวเราะแล้วแต่มันดังขึ้นมาอีกรอบเสียงั้น

 

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไม่ไหวแล้วนายฉันว่า ฮ่า ฮ่า ฉันพานายไปทำกับข้าวทานก่อนเนอะเดี๋ยวค่อยไปทำงานก็ได้”

 

หน้าของพี่เบสแดงอมชมพูดนิดหน่อย ก่อนจะเดินเข้ามาในห้องของฉันประตูได้ปิดลง  ฉันเดินไปที่ห้องครัวของฉันก่อนจะเริ่มทำอาหารให้เขาได้ทาน อาหารธรรมดาๆที่อร่อยแล้วก็ไม่ต้องเยอะมาก มันก็คงจะเป็นไข่ดาวกับไส้กรอกในตอนเช้านั่นแหละ ในตอนที่ฉันกำลังทำอาหารอยู่เขาก็ไปนั่งที่โต๊ะทานอาหารรอฉัน มันรู้สึกขนลุกแบบแปลกๆตรงข้างหน้าของฉันในช่วงที่ฉันกำลังทำอาหารอยู่ พอมองออกไปดูก็ไม่พบกับอะไรเลยแล้วก็ความรู้สึกนั่นก็หายไปด้วยเช่นกัน แต่พอกลับมาตั้งหน้าตั้งตาทำอาหารอีกครั้งหนึ่งมันก็เริ่มมีความรู้สึกนั่นขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้ฉันหันหน้าขึ้นมาเร็วๆเพื่อจะดูว่าทำไมความรู้สึกนี้มันถึงเกิดขึ้นมา แล้วก็พบว่าพี่เบสกำลังมองหน้าของฉันอยู่ พอเห็นว่าฉันเงยหน้าขึ้นไปมองพี่เขาพี่เขาก็หันไปทางอื่นเสียงั้น แล้วความรู้สึกนั่นก็หายไปด้วย มันเกิดจากพี่เขาแน่ๆเลยที่ทำให้ความรู้สึกนั่นมันเกิดขึ้นมา

 

“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะนายเป็นอะไรหรือเปล่า” หน้าของเขาเปลี่ยนไปพอฉันมองไปทางเขา หรือว่าฉันคิดไปเองนะ

 

“ฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อยหนิ เธอนั่นแหละทำอาหารเสร็จหรือยัง อยากจะไปทำงานสายหรือไง”

 

นั่นสิฉันจะต้องรีบทำอาหารนี่นา ฉันกลับไปทำอาหารอีกครั้งหนึ่ง ก่อนจะตักใส่จานแล้ววางลงบนโต๊ะทำอาหารให้กับพี่เบส แล้วฉันก็นั่งลงตรงข้ามกับพี่เขา จากนั้นฉันและพี่เขาก็เริ่มทำอาหารกัน

 

“รีบทานจะได้ไปทำงานเร็วๆ”

 

“อะรู้อยู่แล้วน่ากำลังทานอยู่นี่ไง” ฉันรีบเร่งพี่เบสให้รีบกินจะได้ไม่ไปทำงานสาย พอได้กลับมาทานข้าวด้วยกันแบบนี้ มันทำให้รู้สึกมีความสุขจริงๆ