ตอนที่56

“ตื่นได้แล้วตอนนี้มันมืดแล้วนะเรากลับบ้านกันเถอะ”

 

ฉันตื่นขึ้นมาเพราะเสียงของชายคนหนึ่งได้ดังขึ้น พอมองให้มันชัดๆก็เห็นว่าพี่เบสกำลังมองหน้าของฉันอยู่ มันทำให้ฉันตกใจรีบลุกขึ้นมาจนทำให้หัวของเราสองคนมันชนกันโดยไม่ได้ตั้งใจ

 

“โอ๊ยอะไรของนายเนี่ย ทำฉันตกใจหมดเลย” ฉันจับที่หัวของตัวเองก่อนที่จะลูบเบาๆ ส่วนพี่เบสก็จับที่หัวของเขาเอาไว้เช่นกัน มันอาจจะชนกันแรงไปหน่อยก็เลยทำให้เราค่อนข้างปวดหัว

 

“เธอนั่นแหละทำอะไรของเธอ ฉันก็แค่จะเรียกเธอให้กลับบ้านแต่เธอก็รีบลุกขึ้นมาหาฉัน หัวของเราเลยชนกันไงเจ็บชะมัดเลย หัวหรือหินกันแน่เนี่ย”

 

นี่เขาว่าฉันหรือเปล่าเนี่ยฉันลุกขึ้นมาแล้วก็ใช้มือของฉันตีไปที่เขาหนึ่งที

 

“เลิกว่าฉันได้แล้วนะ แต่นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วทำไมฉันถึงต้องกลับบ้านด้วย”

 

พอมองไปที่นาฬิกาของตัวเองฉันก็พบว่าตอนนี้มันก็สี่ทุ่มกว่าแล้ว ฉันนอนไปหลายชั่วโมงเลยหรอ มันเป็นไปได้ยังไงกันเนี่ย

 

“ทำหน้าแบบนั้นแสดงว่าเธอไม่คิดใช่ไหมว่าตอนนี้มันมืดแล้วน่ะ”

 

ไม่คิดน่ะสิถ้าคิดฉันคงไม่เป็นแบบนี้หรอกนะ แล้วงานของฉันล่ะฉันเดินไปที่โต๊ะทำงานก่อนจะลองดูเอกสารต่างๆ

 

“เอกสารพวกนี้นายทำคนเดียวทั้งวันเลยหรอ” เอกสารที่ฉันเห็นทั้งหมดมันทำให้ฉันคิดว่าเขาเป็นผู้ชายที่เก่งมาก พี่เบสทำทุกอย่างแบบเรียบร้อยและดูเหมือนจะดีด้วย

 

“ก็ใช่สิทำคนเดียวทั้งวันเลยก็เธอบอกกับฉันว่ายังไงล่ะลืมไปแล้วหรือไง”

 

มันก็ไม่ได้ลืมหรอกแต่ไม่คิดว่าพี่เบสจะทำงานออกมาได้ดีขนาดนี้ ทั้งๆที่ฉันไม่เห็นพี่เขาทำงานเลย ในทุกๆวันก็พิมพ์ชวนฉันออกไปทานข้าวทุกทีไม่เห็นว่าจะทำงาน แต่พอได้เห็นพี่เขาทำงานจริงๆงานมันกลับออกมาดีมากอย่างเห็นได้ชัด

 

“นายทำงานออกมาได้ดีมากเลยนะฉันไม่เคยเห็นอะไรดีเท่านี้มาก่อนเลย สุดยอดมากเลยแหละ”

 

พอฉันชมพี่เบสไปดูเหมือนเขาจะดูเขินนิดหน่อย

 

“ก็ฉันเก่งอยู่แล้วนี่นา. . .ฉันว่าพวกเราควรกลับบ้านได้แล้วนะงานของเธอวันนี้ก็เสร็จหมดแล้ว ไม่เหลืออะไรแล้วเธอก็ควรจะกลับบ้านเร็วๆหน่อยสักวันหนึ่ง”

 

กลับบ้านตอนนี้หรอถ้าเกิดงานมันเสร็จหมดแล้วฉันว่าฉันก็ควรกลับบ้านไปนอนพักผ่อน พรุ่งนี้ฉันจะได้ไม่ต้องมานั่งปวดหัวหาวง่วงตั้งแต่ตอนเช้า

 

“โอเคงั้นฉันขอตัวกลับบ้านก่อนนะ นายก็อย่าลืมกลับบ้านล่ะอย่าไปไหนมั่วซั่วพ่อแม่จะได้ไม่ต้องเป็นห่วงเข้าใจเปล่า”

 

พูดกวนไปงั้นแหละเห็นเคร่งเครียดทั้งวัน

 

“ให้ฉันไปส่งได้ไหมฉันอยากไปส่งเธออะ” พี่เบสพูดขึ้นทำไมถึงอยากไปส่งฉันล่ะ

 

“แต่ว่าฉันเอารถมาด้วยน่ะสิ ทีหลังจะไปส่งก็มารับฉันที่บ้านเลยก็ได้นะ”

 

ฉันพูดเล่นกับพี่เบสไปนิดหน่อยก่อนจะโบกมือลาพี่เบส แต่สิ่งที่พี่เบสตอกกลับฉันทำให้ฉันต้องหยุดแล้วหันไปมองเขาแทน

 

“งั้นพรุ่งนี้ฉันจะไปรับเธอตั้งแต่เช้าเลยนะ ถ้าฉันจะไปรับเธอตอนไหนฉันจะโทรไปหาก็แล้วกัน”

 

นี่เขาพูดเล่นหรือเปล่าฉันไม่ได้ตั้งใจจะให้พี่เขามารับมาส่งฉันจริงๆหรอกนะ

 

“นายจะบ้าหรือไงฉันพูดเล่นนายก็ว่าไป งั้นฉันกลับบ้านก่อนนะเดี๋ยวพรุ่งนี้มาทำงานไม่ทัน”

 

//ก๊อก ก๊อก// เสียงเคาะประตูทำให้ฉันและพี่เบสเงียบลง ฉันเดินไปเปิดประตูเพราะว่าฉันอยู่ใกล้ จากนั้นฉันก็พบกับคุณฟิวที่กำลังยืนอยู่ข้างหน้าห้องทำงานของฉัน

 

“สวัสดีครับคุณปอย” เขายิ้มพร้อมกับมองฉัน จากนั้นเขาก็หันไปมองพี่เบสแล้วก็หุบยิ้มลงในทันที

 

“สวัสดี. . ./สวัสดีครับคุณพนักงาน ไม่ทราบว่ามาที่นี่ทำไมครับมันเป็นห้องทำงานของผู้บริหารไม่ใช่หรือไง”

 

พี่เบสพูดตัดหน้าของฉันโดยที่ฉันยังไม่ทันพูดจบเลย

 

“อ๋อที่ผมมาก็เพราะว่าผมมีธุระอยากจะคุยกับคุณปอยสอง. . ต่อ.  . สอง น่ะครับแต่ว่าถ้าเกิดคุณปอยไม่ว่างก็ไม่เป็นอะไรนะครับ ไว้วันพรุ่งนี้ค่อยคุยกับผมสองต่อสองก็ได้ครับ”

 

มันชักจะแหม่งๆแล้วเหมือนว่ามันจะเกิดเรื่องอะไรบางอย่างขึ้นเลย พวกเขาสองคนมองหน้ากันอยู่สักพัก ฉันกลัวจะมีเรื่องกันจังเลยรีบพูดอะไรสักอย่างเพื่อจะตัดดีกว่า

 

“พวกเรากลับกันเถอะนาย ส่วนคุณฟิวคะพรุ่งนี้มีธุระอะไรค่อยมาบอกฉันที่ห้องทำงานนะคะ วันนี้ฉันต้องขอตัวก่อนค่ะ”

 

ฉันยิ้มให้กับเขาก่อนจะเดินไปหาพี่เบสแล้วจับมือพี่เบสพาออกไปข้างนอก นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ยทำไมดูเหมือนพวกเขาสองคนไม่ถูกกันเลยนะ