ตอนที่53

ฉันวางเอกสารลงก่อนจะหยิบจานเค้กขึ้นมา แล้วตักมาคำหนึ่งก่อนจากกินมันเข้าไป คือในตอนนี้ฉันคิดในหัวอยู่สองอย่างก็คือจะทำยังไงดี ถ้าเกิดฉันไปแล้วต้องไปเจออะไรที่นั่น ทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่ขึ้นมาอีกฉันคงจะแย่ แต่ถ้าเกิดฉันไปแล้วมีแต่เรื่องสนุกๆได้คุยกับพี่เบสด้วยมันก็ดีมากเลย ความคิดสองอย่างอยู่ในหัวของฉันไม่หยุด ฉันไม่รู้ว่าฉันจะทำยังไงต่อดีแล้ว ตอนนี้มัวแต่ตักเค้กเข้าปากอยู่แบบนี้ตลอดเวลา ด้วยความที่คิดอะไรไม่ออกก็เลยเป็นแบบนี้ประจำ

 

“ฉันไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมต้องคิดเรื่องพวกนี้ให้มันยากด้วยนะ”

 

อยู่ๆฉันก็สบดขึ้นมาคนเดียวนั่นสิทำไมฉันต้องคิดมากกับเรื่องพวกนี้ด้วยกันนะ //ตึง ตึ่ง// เสียงโทรศัพท์ได้ดังขึ้น ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูว่าใครเป็นคนโทรมาหาฉัน จนกระทั่งได้เห็นว่าพี่เบสเขาโทรมาหาฉัน แล้วโทรมาถูกจังหวะมากด้วยนะทำไมถึงโทรมาตอนนี้ก็ไม่รู้

 

“ฮัลโหลสวัสดีค่ะคุณเบส” พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ แต่ก็จะพยายามทำให้มันปกติทุกอย่าง

 

“เห็นเอกสารที่ส่งไปให้เธอหรือยัง เธอคิดว่าเธอจะมาหรือเปล่า ??”

 

คำถามที่ฉันไม่อยากตอบพี่เบสก็ถามฉันขึ้นมาเสียงั้น ถามจริงทำไมต้องถามฉันเรื่องนี้ด้วย

 

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันเวลาของฉันไม่ได้ว่างขนาดนั้น แล้วงานของฉันก็เยอะด้วยอาจจะไม่ได้ไปงานของนายนะ”

 

แผนนี้น่าจะได้ยังไงพี่เบสคงไม่ตื้อขนาดนั้นหรอกมั้ง แถมเขาก็ไม่รู้ด้วยแหละว่าเรื่องของฉันเป็นยังไง

 

“ฉันลองให้นรินเช็คให้ดูแล้ว เลขาของเธอบอกว่าเธอว่างทั้งอาทิตย์เลย เนื่องจากงานที่เธอทำเอาไว้แน่นเอี๊ยดของเธอ เธอทำเสร็จไปตั้งนานแล้ว”

 

นรินทำไมต้องไปบอกเขาด้วยล่ะเนี่ย เสียแผนหมดเลยซวยจริงๆเลยนะ

 

“แต่ฉันว่าฉันจะไม่สบายแน่ๆเลย” เขาน่าจะสงสารคนไม่สบายนะ

 

“ถ้าเธออ่านเอกสารดีๆนะงานพรมจะเริ่มวันเมื่อลืนนี้ ฉะนั้นเธอไม่สบายฉันจะไปดูแลจนกว่าจะถึงวันเมื่อลืนนี้ให้โอเคมั๊ย ฉันว่างพอดีเลยงั้นฉันจะไปหาเธอที่ทำงานนะ”

 

เดี๋ยวก่อนสิพี่เบสตัดสายฉันไปแล้วเขาก็กำลังมาหาฉันในตอนนี้ด้วย ฉันไม่น่ารีบทำเอกสารให้เสร็จหมดทุกอย่างเลย แถมไม่น่าไปโกหกพี่เขาด้วยฉันไม่สบาย ถ้าเกิดไม่โกหกฉันก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรแล้วเหมือนกัน ทำไมฉันถึงโคตรซวยขนาดนี้ด้วยก็ไม่รู้เนี่ย

 

“มีคนมาขอพบค่ะคุณปอย” พูดถึงเขาก็มาเลยไม่ทันขาดคำ

 

“ให้เขาเข้ามาเลย” ไม่น่าเลยยัยปอยเอ๊ยทำไมถึงทำแบบนี้ด้วย ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วยเนี่ย

 

“ไหนไม่สบายตรงไหนเป็นยังไงบ้าง แล้วทำไมถึงมาทำงานถ้าไม่สบายทำไมไม่ไปพักผ่อนก่อนล่ะ”

 

คำถามที่เริ่มต่อคิวเข้ามาเรื่อยๆมันออกจากปากของพี่เขาอย่างกับกระสุนจนฉันแทบจะฟังไม่ทันเลย

 

“นิดหน่อยน่ะแต่ตอนนี้ฉันสบายมากขึ้นแล้ว พอดีได้ทานเค้กสองสามคำอาการมันก็เริ่มดีขึ้นมา”

 

เขาพยักหน้าให้กับฉันแสดงถึงการรับรู้

 

“แต่ฉันว่าหน้าของเธอมันดูซีดๆยังไงไม่รู้ เธอหายไม่สนิทหรือเปล่า”

 

พี่เบสเริ่มยื่นหน้าเข้ามาหาฉันแล้วก็เอามือเข้าไปมาก่ายไว้ที่หน้าผากของฉัน มันทำให้หัวใจของฉันเต้นแรกขึ้นมาแบบผิดปกติ

 

“เอาฉันว่าหน้าของเธอเริ่มเปลี่ยนสีแล้วนะกลายเป็นสีแดงอมชมพูแล้วเนี่ย อาการของเธอไม่ค่อยดีเลยไปหาหมอหน่อยไหม”

 

มันไม่ใช่เพราะอาการของฉันมันไม่ดีหรอก แต่มันเป็นเพราะว่าพี่นั่นแหละอยู่ใกล้กับปอยจนทำให้ปอยเขินจนหน้าแดงไปหมดแล้ว เมื่อไหร่ฉันจะจบเรื่องพวกนี้ได้สักที!!