ตอนที่47

“ที่นี่ใช่บ้านของนายหรือเปล่า” ตอนนี้ต้องทำเป็นไม่รู้ก่อนถ้าเกิดทำเป็นรู้แล้วเขาอาจจะสงสัยเรา

 

“ใช่ที่นี่มันบ้านฉันเองแหละ ก็ร้านอาหารมันปิดหมดแล้วไม่รู้จะพาไปทานข้าวที่ไหน ก็ที่บ้านฉันนี่แหละดีที่สุดแล้ว”

 

มันดีตรงไหนมันไม่ดีเอาเสียเลยเข้าไปก็ไม่รู้ว่าพ่อกับแม่ของพี่เบสจะจำฉันได้ไหม แถมเข้าไปเขาจะชอบขี้หน้าของฉันหรือเปล่า แล้วจะเจอกับพี่นิ้งหรือเปล่าก็ไม่รู้ มีแต่ตายกับตายสถานเดียวเลย

 

“ฉันว่ามันไม่เหมาะที่จะเข้าไปทานข้าวบ้านนายนะ เกิดพ่อกับแม่ของนายเห็นว่านายพาผู้หญิงอื่นเข้าบ้าน แทนที่จะเป็นแฟนของนายมันจะไม่ดีเอามากๆเลย”

 

เขายิ้มออกมาเหมือนเขาจะไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยนะ ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วยพี่เบส

 

“ไม่ต้องห่วงแม่กับพ่อของฉันไม่ใช่คนแบบนั้นหรอก” ไม่ใช่คนแบบนั้นเพราะเขาไม่ได้แสดงให้พี่เห็นหรือเปล่า เหมือนคราวนั้นที่ปอยโดนมันเจ็บใจสุดๆมันทำอะไรไม่ได้นอกจากต้องยอมรับคำที่แม่ของพี่และน้องสาวของพี่พูดขึ้นกับปอยในวันนั้น

 

“ฉันจะกลับบ้านฉันไม่อยากเข้าไป” ตอนนั้นคืออยากจะกลับเข้ารถไปมาก แต่พี่เขาก็ดันจับมือของฉันเอาไว้ ฉันเลยหันไปหาพี่เขาช่วงเวลานั้นทำให้เวลามันหยุดลง ฉันมองหน้าพี่เขา //ตึก ตึก// เสียงหัวใจที่เต้นแบบไม่เป็นจังหวะแบบนั้นมันเกิดขึ้นในตอนที่ได้จูบกับพี่เขาครั้งแรก ฉันมองไปที่มือของเขาที่กำลังจับที่มือของฉัน ก่อนเขาจะรีบปล่อยมือของฉันในทันทีเมื่อเห็นฉันทำหน้าแบบนั้น

 

“ขอโทษนะคือฉันไม่ได้ตั้งใจ แต่ว่าฉันอยากให้เธอทานอาหารกับฉันในคืนนี้ก่อน ถ้าเป็นการขอร้องเธอจะยอมไหม ?”

 

พี่เบสตั้งใจอยากจะให้ฉันทานข้าวกับพี่เขาจริงๆ มันทำให้ฉันต้องคิดซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าฉันควรจะรับคำของพี่เขาดีไหม แต่ไหนๆก็ไหนๆแล้วเลิกล้มการกลัวของตัวเอง แล้วเดินหน้าต่อไปเสียทีนะปอย

 

“ฉันจะทำให้นายก็ได้แต่ว่าถ้ามันเกิดอะไรที่ไม่ดีขึ้นนายต้องรีบผิดชอบทั้งหมดเลยนะ”

 

พอฉันรับปากเขาเท่านั้นแหละเขารีบพยักหน้าให้กับฉันในทันที

 

“งั้นเราเข้าไปกันเถอะอยู่ที่นี่มันวังเวงยังไงก็ไม่รู้”

 

“งั้นเดินนำหน้าฉันไปเลยฉันจะระวังหลังให้เธอเอง” ดูความกวนของพี่เบส ตลอดเลยนะกวนได้ทุกเวลาจริงๆเลย จากนั้นพวกเราก็เดินเข้าไปยังหน้าบ้านของพี่เบส

 

“ยินดีต้องรับค่ะคุณเบส” แม่บ้านของเขาเหมือนจะโดนเปลี่ยนไปบางคนนะ เพราะบางคนฉันยังจำหน้าได้อยู่ แต่บางคนเป็นเหมือนเด็กใหม่ที่เข้ามา ก็มันนานมากแล้วนี่นะที่ฉันไม่ได้เข้ามาในบ้านของพี่เบส มันก็ต้องมีอะไรเปลี่ยนแปรงไปบ้างมันก็ถูกต้องแล้ว

 

“เราเข้าไปกันเถอะ” ครั้งนี้พอจะเข้าไปในบ้านพี่เบสกลายเป็นคนนำฉันเอง จนกระทั่งเดินไปยังห้องรับแขก

 

“มาแล้วหรอลูกวันนี้ทำไมกลับบ้านช้าจังเลยล่ะ”

 

นั่นเสียงแม่ของพี่เบสนี่นา ฉันจำชื่อท่านไม่ได้ชื่อท่านชื่ออะไรนะ แต่จำไม่ได้ก็ดีแล้วล่ะไว้ค่อยจำใหม่ตอนที่ถามชื่อท่านก็แล้วกัน

 

“แล้วมากับใครกันล่ะหน้าตาคุ้นๆนะใช่หนูปอยหรือเปล่า”

 

ฉันยกมือไหว้คุณแม่ของพี่เบสคุณแม่ยิ้มให้กับฉัน มันไม่เหมือนกับตอนที่ฉันอ้วนตอนนั้นเลยแม้แต่น้อย สีหน้ามันต่างกันอย่างเห็นได้ชัด

 

“แม่รู้จักปอยได้ยังไงหรอครับ อ่อหรือว่าแม่ไปดูข่าวแล้วเห็นปอยเลยจำปอยได้กันเนี่ย”

 

มันก็น่าจะเป็นอย่างนั้นแหละ เพราะไม่มีใครรู้จักฉันหรอกถ้าเกิดไม่เห็นข่าวเรื่องของฉัน

 

“ก็ดูจากข่าวยังไงล่ะ แม่เห็นหน้าของเขาแม่ก็รู้เลยว่าเขามีแววรุ่งเรื่องนี้แน่นอน ยินดีที่ได้รู้จักนะจ๊ะหนูปอย”

 

ต้อนรับอย่างดีเลยเอาซะฉันจำไม่ได้เลยนะว่าคนเดียวกันกับที่ฉันยังอ้วนหรือเปล่า

 

“ยินดีที่ได้รู้จักเหมือนกันค่ะคุณผู้หญิง” แม่ของเขาหัวเราะด้วยความเขิน

 

“แหมะไม่ต้องเรียกคุณผู้หญิงก็ได้จ๊ะ เรียกว่าแม่ก็ได้นะจ๊ะไม่ต้องอาย”

 

ห้ะให้เรียกว่าแม่มันก็จะตกใจไปหน่อย ฉันยิ้มให้กับแม่ของพี่เบส

 

“ไปทานข้าวกันเถอะจ๊ะคงจะหิวมาสินะจ๊ะ” พี่เบสเข้าไปกอดแม่แล้วก็อ้อนแม่ไปสักพัก ก่อนพวกเราจะเดินไปยังห้องทานอาหาร นั่นแหละคือสิ่งที่ฉันไม่อยากจะเจอ เพราะครอบครัวของพี่เบสอยู่กันครบทั้งครอบครัวเลย