ตอนที่ 40 ศูนย์ทดสอบพลังทางกาย

"แกมาทำอะไรที่นี่?" หานเล่ยแปลกใจที่เห็นหานเซิ่น

"พาเหยียนมาโรงเรียน" หานเซิ่นตอบ

"เหยียนเข้าเซนต์พอล?" หานเล่ยมองหานเซิ่นกับหานเหยียนเหมือนไม่ค่อยยากจะเชื่อ

"ตั้งแต่ 2 วันก่อน" หานเซิ่นพูด พร้อมกับเดินพาหานเหยียนไปที่หน้าประตูโรงเรียน

หานเล่ยคิดอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่วิ่งไปดักหน้าหานเซิ่น และจับข้อมือหานเซิ่นด้วยความโกรธ

"ฉันเข้าใจละ พี่ใหญ่บริหารบริษัทมาหลายปี พี่จะต้องยักยอกเงินไปจำนวนมาก พวกแกโกหกฉันเรื่องไม่มีเงิน 2 ล้านมาจ่าย ขณะที่จ่ายเงินเป็นล้านเพื่อให้เหยียนเข้าเซนต์พอล เงินที่ยักยอกมามันก็เหมือนบ้านหลังนั้น พวกเราต้องแบ่งมัน พวกเราจะ..."

"คุณจะทำอะไร? คุณกำลังคิดอะไรอยู่?"

หานเซิ่นมองหานเล่ยด้วยสายตาเย็นชา เขาผิดหวังกับพวกญาติของเขามาก

"เซิ่นดูแกทำ ฉันคืออาแกนะ"

หานเล่ยสะดุ้งเมื่อได้ยินหานเซิ่นพูด แต่เขายังไม่ยอมปล่อยหานเซิ่นไป

"อาหรอ?" หานเซิ่นยิ้มแบบไม่แยแส

"งั้นพวกเราไปดูเอกสารที่คุณลงชื่อเอาไว้ที่บ้าน พวกคุณได้ทุกอย่างจากเราไปตามกฎหมายหมดแล้ว ตอนนี้ไม่มีอะไรที่พวกคุณจะได้จากพวกเรา แม้แต่เซ็นต์เดียว"

นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมหานเซิ่นถึงรีบจ่าย 2 ล้านให้พวกเขา และบังคับพวกเขาเซ็นเอกสารที่คุณซานเตรียมไว้ให้ ซึ่งมันจะทำให้พวกเขาไม่สามารถเรียกเอาอะไรจากครอบครัวหานเซิ่นได้อีก

"นั่นมันเป็นการหลอกหลวง ฉันจะไปหาแม่แกเดียวนี้ พวกแกกล้าซ่อนเงินจากพวกเรา..." หานเล่ยโกรธจัด

"อย่าแม้แต่จะคิด ไม่งั้นผมอาจจะต้องฆ่าผู้บุกรุก!"

หานเซิ่นมองไปที่หานเล่ยด้วยสายตามืดมน

"ไอ้เด็กเหลือขอ แกกล้าดียังไง..."

หานเล่ยเหวี่ยงหมัดใส่หานเซิ่นด้วยความโกรธ

หานเซิ่นจับแขนของหานเล่ย แล้วทุ่มเขาลงพื้นแบบไร้ความรู้สึก

"อา ถ้าคุณอยากตายละก็ ให้มาที่บ้านเรา"

หานเซิ่นจ้องไปที่หานเล่ยด้วยสายตาอาฆาต

หานเล่ยเบิกตากว้างราวกับว่าเขาไม่รู้จักหานเซิ่นมาก่อน เขาหันหน้าไปมองหานเซิ่นด้วยความหวาดกลัว

หานเล่ยคือผู้วิวัฒนาการ ถึงแม้จะแค่วิวัฒนาการด้วยการเก็บจีโนพ้อยโบราณเต็ม และเขาไม่ได้เข้าไปในก็อตแซงชั่วรี่อีกต่อไปแล้ว แต่เขาก็วิวัฒนาการไปแล้ว มันถือเป็นเรื่องแปลก ทั้งที่หานเซิ่นยังไม่วิวัฒนาการ แต่กับเอาชนะเขาได้อย่างง่ายๆ หลานเขาดูเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

หานเซิ่นยิ้ม และเข้าไปกระซิบที่ข้างหูของหานเล่ยที่ยังไม่หายจากอาการช็อค

"ผมแน่ใจว่าอาสะใภ้คงไม่รู้เรื่องผู้หญิงกับเด็กคนนั้น ผมคิดว่าผมควรจะต้องบอกเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้"

"แกคิดว่าภรรยาฉันจะเชื่อแก?" หานเล่ยถาม

"นั่นไม่ใช่ปัญหา เธอจะต้องเชื่อผมแน่"

หานเซิ่นโชว์คอมขนาดพกพาให้หานเล่ยดู เขาหันกล้องวีดีโอไปถ่ายตอนที่เขาเจอหานเล่ย (ในยุคนี้คอมจะมีขนาดเล็กจนสามารถพกมาไปไหนมาไหนได้ บางคนก็เอาใส่ไว้ที่ข้อมือ)

"แก…" หานเล่ยช็อค เขาจับไปที่คอมพกพาของหานเซิ่น

หานเซิ่นขยับตัวเพียงแค่นิดเดียวก็ทำให้หานเล่ยล้มลงไปอีกครั้ง

"อา พวกเราสามารถต่อลองราคากันได้ ผมยินดีจะขายมันให้กับคุณ"

หานเซิ่นยิ้ม และดึงหานเล่ยขึ้นมา

หานเล่ยยิ้ม และเอื้อมมือไปจับข้อมือของหานเซิ่น เพื่อจะทำให้คอมพกพาหลุดออกจากมือหานเซิ่น แต่หานเซิ่นดึงข้อมือหลบ และจับไปที่แขนของหานเล่ยแล้วบิด ทำให้เขานั่งคุกเข่าลงกับพื้น และร้องครวญครางออกมาเหมือนกับหมู

"ดูเหมือนว่าคุณไม่ยินดีจะตกลงราคา งั้นผมคงต้องเอามันไปให้อาสะใภ้ดู" หานเซิ่นปล่อยหานเล่ย และเตรียมจะเดินจากไป

"รอเดียวก่อน" หานเล่ยรีบหยุดหานเซิ่น เขากัดฟันและพูด

"1 หมื่น ฉันจะให้แก 1 หมื่น และแกต้องลบมัน"

หานเซิ่นหันกลับมา "2 แสน ไม่งั้นผมจะเอาไปให้อาสะใภ้ดู"

"ก็ได้ ก็ได้" หานเล่ยตอบ

"ขอบคุณมาก เงินสดหรือจะโอนธนาคาร?" หานเซิ่นยิ้มพร้อมกับถาม

หานเล่ยโอนเงินให้หานเซิ่นเเบบไม่เต็มใจ "ตอนนี้แกจะลบมันได้รึยัง?"

"แน่นอน ผมจะลบมัน แต่ไว้รอตอนที่ผมอารมณ์ดีก่อน" หานเซิ่นพูด และเดินออกไป

"ไอ้เด็กเวร แกหลอกฉัน แก..."

หานเล่ยเหวี่ยงหมัดใส่หานเซิ่นที่กำลังจะเดินจากไป แต่ทว่าว่าเขาก็ต้องหยุดนิ่งไป เมื่อเห็นหานเซิ่นเคลื่อนไหวแบบเหนือชั้น

"อา ผมได้รับเงินมาแล้ว ยังไงผมก็จะต้องลบมันแน่ แต่ผมไม่ได้บอกว่าเมื่อไหร่ถึงจะลบมัน ดังนั้นคุณควรจะทำให้ผมอารมณ์ดีไว้จะดีกว่านะ"

หานเซิ่นตบไปที่ไหล่ของหานเล่ย เขาหยุดยิ้ม และเข้าไปกระซิบที่ข้างหูของหานเล่ย

"แล้วก็อย่ามาให้ผมเห็นหน้าที่บ้านเราอีก ไม่งั้นผมจะฆ่าคุณ"

หานเล่ยตัวสั่น หลังจากที่ได้ยินหานเซิ่นกระซิบ

"แก...แกมันปีศาจชัดๆ!"

หานเล่ยสบถด่าหานเซิ่น ขณะที่หานเซิ่นเดินจากไป มันน่าอายที่เขาต้องมากลัวหลานของเขา หานเล่ยเลิกความคิดที่จะไปบ้านของหานเซิ่น

หลังจากที่ส่งเหยียนเข้าโรงเรียน หานเซิ่นอยู่ในอารมณ์ที่ดี ระหว่างทางกลับเขาเห็นศูนย์วัดพลังทางร่างกายเข้า หานเซิ่นเดินเข้าไปศูนย์วัดพลัง เขาต้องการรู้ระดับความแข็งแกร่งจริงๆของเขา