ตอนที่ 22 เสียงเพลงที่ดังขึ้น

ผมตัดสินใจที่จะตามหาสมบัติเพื่อที่จะหาเงินมารักษาคุณพ่อของผม จนกระทั่งผมได้มาอยู่ที่นี่โดยการที่โดนคนอื่นหักหลัง ตอนแรกผมคิดว่าผมจะไว้ใจพวกเขาได้นะ แต่เป็นเพราะความกลัวที่ครอบงำพวกเขาทำให้พวกเขายอมที่จะทิ้งหัวหน้าของตัวเอง แล้วพากันกลับไปยังถิ่นฐานของเขา แต่จะว่าไปผมก็ผิดที่ผมทะเยอทะยานเกินไปจนทำให้ต้องเสียเพื่อนๆไปแบบนี้ ขนาดลูกน้องของผมเขายังทอดทิ้งผมได้ลงคอเลย

“ลา. . . ลา. . . ความงดงามของท้องทะเล ทำได้เพียงให้มันมืดมัวในตอนนี้มีเพียงแค่เรา อยากให้เธอมองย้อนกลับมา ~ ~”

อะไรกันเสียงผู้หญิงที่กำลังร้องเพลงอย่างไพเราะทำให้ผมต้องลืมตาขึ้นมาเลยทีเดียว

“เมื่อจ่มดิ่งลงไปทำให้ใจของเธอมืดมัว เราจะกลับคืนสู่ทะเลไปด้วยกัน ~ ~”

กลับลงสู่ทะเลไปด้วยกันหรอ หรือว่าไอ้เกล็ดปลาที่ผมเห็นข้างๆเรือจะเป็นของผู้หญิงคนนี้กัน หรือว่าเขาจะเป็นพวกเดียวกันกับคุณแมสกันนะ เสียงเพลงที่เริ่มจะเข้าใกล้ผมเรื่อยๆ แสดงถึงการที่ผู้หญิงคนนั้นจะเข้ามาหาผม

“เจ้าอยู่หนใดจงมาด้วยกัน กลับสู่ทะเลที่มืดมัวไปพร้อมกัน ~ ~”

เสียงเธอเริ่มน่ากลัวแล้วนะพอฟังดีๆเข้าเหมือนว่าเธออยากจะพาผมไปจ่มปักอยู่กับความมืดยังไงอย่างงั้นเลย ผมนั่งลงตรงข้างๆขอบห้องเพราะมันเริ่มวังเวง มุมห้องทำให้ผมสบายใจเพราะมันมีอยู่ทางเดียวที่ผมต้องดู ถ้าอยู่กลางห้องมันต้องดูหลายทางไง ไม่งั้นผมคงประสาทกินแน่ถ้าอยู่ที่กลางห้อง ถึงแม้ว่าบ้านมันจะดูซากๆแต่ก็ยังหลงเหลือห้องที่สมบูรณ์อยู่บ้าง

“อย่าซ่อนอีกเลยเชื่อฉันเถอะยังไงฉันก็ต้องได้เจอนายสักวันหนึ่งแน่ๆ วันนั้นนายจะต้องเป็นของฉัน เพราะฉันได้จองจำและตรึงเอาไว้เรียบร้อยแล้ว”

จองจำตรึงเธอหมายความว่ายังไงผมไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอพูด แต่ตอนนี้ผมยังไม่เห็นตัวของเธอเลยนะ ได้ยินเพียงแต่เสียงเท่านั้นเองอะแต่พูดถึงเสียงของเธอมันอยู่ใกล้ผมมากเลยนะ เพียงแต่ผมไม่เห็นเธอก็เท่านั้นอาจจะเป็นเพราะว่าผมอยู่ในห้องที่มองไม่เห็นอะไรเลยล่ะมั้ง เธอวนอยู่ที่บ้านของผมอยู่นานแสนนานเหมือนกัน

“หายไปจากไปไกลแสนไกลได้หวนกลับได้ทบทวน สิ่งที่เจ้าต้องรู้ไว้ว่าวันข้างหน้าเจ้าจะต้องอยู่ในนรกหนแห่งทะเล”

คำพูดสุดท้ายของเธอดังกล้องอยู่ในหัวของผมก่อนที่เสียงมันจะหายไปพร้อมกับเสียงของเธอ ทบทวนกับสิ่งที่จะเจอข้างหน้า. . .สยองจนขนลุกยังไงก็ไม่รู้ //กึก กึก// อยู่ๆแผ่นดินก็เริ่มสั่นไหวผมมองไปรอบๆมันเกดอะไรขึ้น นี่ผมกำลังจะเจออะไรอีกเนี่ย