ตอนที่ 20 วัยเด็กที่น่าจดจำ

[ วันที่หนึ่ง ]

จากวันที่เธออกไปก็นับว่าวันนี้เป็นวันที่หนึ่งที่ผมจะไม่ได้ออกไปไหน เพราะผมต้องทำตามคำสั่งของคุณแมส มันอาจจะเป็นอันตรายมากก็ได้เธอถึงได้บอกให้ผมอยู่ในบ้านร้างแห่งนี้ เอาจริงๆการที่ผมมาอยู่ที่นี่มันก็เกิดเรื่องอะไรเยอะมากเลย ตั้งแต่เรื่องที่ผมเจอสัตว์ประหลาด มาเจอคุณแมส แถมยังต้องเจอปีศาจ มนุษย์อย่างผมซึ่งไม่มีพลังอะไรเลย ต้องมาเผชิญกับเรื่องพวกนี้โดยที่ปีศาจและสัตว์ประหลาดพวกนี้มีพลังแต่ละอย่าง ทั้งความแข็งแกร่งแล้วก็พลังที่แสนจะมากมาย ดั่งกับว่าพระเจ้าไม่ได้มอบพลังมาให้กับมนุษย์อย่างพวกเราเลย เพียงแต่ว่าถ้าให้คิดในอีกแง่มุมหนึ่งการที่มีพลังโดยที่เราไม่มีความสุขเลย มันก็เหมือนได้รับพลังมาอย่างเปล่าประโยชน์ทั้งๆที่คนไม่มีพลังกลับมีความสุขโดยที่ไม่ต้องใช้พลังเลยด้วยซ้ำ ทำไมกันนะความคิดและความรู้สึกของแต่ละคนมันถึงต่างกันอะไรแบบนี้ วันนี้ผมจะทำอะไรดีล่ะออกไปข้างนอกก็ไม่ได้แถมจะต้องอยู่แต่ที่นี่คนเดียวอีก จะเล่นกับฟอเรสแต่ฟอเรสก็ไม่เห็นผมเพราะผมอยู่ในบ้านร้าง ที่ลงอาคมเอาไว้ให้มันศักดิ์สิทธิ์เพื่อจะทำให้ผมปลอดภัย จะเป็นไปได้ไหมถ้าเกิดผมจะออกไปสักนิดหนึ่ง แต่ว่าตอนนี้มันออกไปไม่ได้หรอกถ้าออกไปแล้วก็มีหวังอาจจะเกิดอันตรายกับเรา แล้วก็ไม่เชื่อฟังคำสั่งของคุณแมสด้วยเช่นกัน

“นี่ฉันจะบ้าตายอยู่ที่นี่หรือเปล่าเนี่ย” พอมันอยู่คนเดียวแบบนี้มันทำให้ผมคิดฟุ้งซ่านเกี่ยวกับตัวเอง งั้นลองนั่งลงแล้วก็คิดอะไรย้อนกลับไปเมื่อสมัยก่อนดีกว่า เผื่อว่ามันจะมีอะไรดีขึ้นมาบ้าง ผมนั่งลงแล้วหลับตาลงพร้อมกับตั้งสมาธิให้นึกย้อนไปยังวันวานของผม [ สมัยช่วงยังเด็กๆ] สมัยนั้นในตอนที่ผมโดนคุณลุงคนหนึ่งรับมาเลี้ยง จะแทนว่าพ่อก็แล้วกัน พ่อของผมเลี้ยงดูผมมาตั้งแต่ยังแบเบาะจนกระทั่งพ่อของผมได้ฝึกสอนเกี่ยวกับการคุมเรือการที่ผมฝึกต่อสู้เพื่อปกป้องตัวเอง

“ไอ้ลูกชายแกรู้ไหมว่าการที่เราเป็นโจรสลัด ถึงแม้ว่าจะเรียกว่าโจรแต่ก็ไม่ใช่โจรเสมอไปหรอกนะ การที่เราเป็นโจรสลัดนั้นเราไม่จำเป็นที่จะต้องไปขโมยทรัพย์สินของคนอื่น เราสามารถหาของเราได้โดยการตามหามันเพื่อฝันของเรายังไงล่ะ แกอยากจะเป็นโจรสลัดเพื่อที่จะไปขโมยของคนอื่น หรือว่าเป็นโจรสลัดเพื่อที่จะตามหาฝันของตัวเองล่ะ”

พ่อของผมฝันอยากจะให้ผมเป็นโจรสลัดมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว เพราะว่าพ่อของผมเป็นโจรสลัดแต่พ่อของผมไม่เคยทำความเดือดร้อนให้ใครมาก่อน พ่อผมพยายามตามหาสมบัติและสอนผมในการตามหาสมบัติเช่นกัน

“ผมคิดว่าผมต้องการตามหาความฝันของผมครับ การที่ผมตามหาความฝันของผมได้ ผมก็จะเจอกับแนวทางการใช่ชีวิตของผมได้เอง ฉะนั้นการเป็นโจรเราไม่รู้ว่าเราจะถูกจับได้ตอนไหน และจะหนีได้ไกลแค่ไหนถ้าถูกจับได้ แต่ถ้าผมตามหาความฝันของผม มันก็คงจะไม่มีใครที่จะมาจับผม หรือผมก็ไม่จำเป็นที่จะต้องหนีใคร มันพร้อมจะเป็นของผมได้เลยถ้าผมตามหามันเจอ”

นั่นคือคำตอบของผมในตอนเด็กที่ทำให้ผมคิดว่าเวลาผมพูดแบบนั้นออกมา มันทำให้ผมดูเท่มากๆเลย

“ดีมากไอ้ลูกชายของพ่อ ฉันรู้ว่าแกจะตามหาฝันของแกเจอในไม่ช้า แกทำตามสิ่งที่ฉันสอนไปฉันเชื่อว่าแกจะต้องตามหามันเจอแน่ๆเลย ฮ่า ฮ่า”

ผมจำได้ว่าพ่อขอผมลูบหัวของผมครั้งหนึ่ง ก่อนที่ท่านจะสอนผมและพาผมไปผจญภัยในที่ต่างแดนหลายแห่ง ส่วนมากที่ผมเห็นเขาจะชอบหาของที่จำเป็นไปให้กับคนที่ไม่มีจะกิน หรือไม่มีอะไรเลยจนกระทั่งวันหนึ่งได้เกิดเหตุการณ์บางอย่างขึ้นกับพ่อของผม มันทำให้ผมไม่คิดเลยว่ามันจะเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นกับพ่อของผมได้ ผมไม่คิดเลยจริงๆในตอนนี้นั้น แต่ว่ามันก็เกิดขึ้นจนได้เกิดขึ้นโดยไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นในวันนี้